ႏိုဝင္ဘာ ၁၈ ရက္ ၁၉၉၅။ တေယာဆရာ Itzhak Perlman ဟာ နယူးေရာ့ခ္ျမိဳ႕ လင္ကြန္း Center က Avery Fisher Hall က စတိတ္ခ်္ ေပၚကို လာခဲ့ပါတယ္။
ခင္ဗ်ား ပါးလ္မန္း ရဲ႕ ပြဲကို ၾကည့္ဖူးရင္ စတိတ္ခ်္ ေပၚကို သူေရာက္လာတာ သူ႕အတြက္ နည္းနည္းေနာေနာ ေအာင္ျမင္မႈ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာပါ။ သူဟာ ကေလးဘဝတုန္းက ပိုလီယို ျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႕ ေျခႏွစ္ဖက္ စလံုး မသန္စြမ္းပဲ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ သြားလာရသူပါ။ သူ စင္ျမင့္ ေပၚကို တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ေလွ်ာက္လာတာကို ျမင္ရတာ နာနာက်င္က်င္ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးနဲ႕ပါ။
သူ႕ရဲ႕ ထိုင္ခံုကို ေရာက္တဲ့အထိ နာက်င္စြာနဲ႕ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွစ္ခုကို ေအာက္ခ်ျပီး သူ ျဖည္းျဖည္းပဲ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တေယာကို ေကာက္ကိုင္၊ ပခံုးေပၚေမွးလို႕ သူ႕ေမးေအာက္နားမွာ ခ်လိုက္ျပီး တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ကို ေခါင္းညိတ္ျပလို႕ တီးခတ္ဖို႕ ျပင္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ပရိတ္သတ္ေတြဟာ ဒီလို ျပင္ဆင္မႈမ်ိဳးနဲ႕ အသားက်သြားပါျပီ။ စင္ျမင့္ေပၚကို သူ ေလွ်ာက္လာတုန္းကလည္း သူတို႕ဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အဆင္ေျပေအာင္ ထိုင္တုန္းကလည္း သူတို႕ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ဟာ သူ တီးခတ္ဖို႕ အဆင္သင့္ ျဖစ္တဲ့ အထိ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခုခု မွားယြင္းသြားပါျပီ။ သူ နည္းနည္းေလာက္ အသံစမ္းျပီးခ်ိန္မွာ တေယာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ ျပတ္သြားပါေတာ့တယ္။ အခန္းထဲမွာ ေသနတ္သံလို က်ယ္ေလာင္သြားတဲ့ အဲဒီ အသံကို ခင္ဗ်ား ၾကားႏိုင္မွာပါ။ ဒီ အသံရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အမွားတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အရာဟာ အမွားတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
သူထသြားျပီး စင္ျမင့္ေပၚက ဆင္းမယ္၊ တစ္ျခား တေယာတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွာလိမ့္မယ္ လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ အဲဒီလို မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ျပီး ခဏေလာက္ ေစာင့္တယ္။ ေနာက္ တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ကို စဖို႕ အခ်က္ျပလိုက္ပါတယ္။
တီးဝိုင္း စတင္ပါျပီ။ သူက သူ႕မွာ က်န္သေလာက္နဲ႕ပဲ တီးခတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတီးခဲ့သမွ်ဟာ သူတို႕ အရင္က မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းျပီး တန္ခိုးရွိတဲ့ သန္႕စင္တဲ့ ေတးသြားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တေယာကို ၾကိဳးသံုးေခ်ာင္းတည္းနဲ႕ တီးခတ္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ လူေတြ သိထားၾကတာပါ။ ခင္ဗ်ားလည္း သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီညေတာ့ ပါးလ္မန္း က ဒါကို မသိဘူးလို႕ ျငင္းဆန္လိုက္ပါျပီ။
ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္… ေျပာင္းလဲေနတဲ့… အသစ္ဖြဲ႕စည္း ေပါင္းစပ္ထားတဲ့… သူ႕ေခါင္းထဲက အရာေတြကိုေလ။ ဒီအရာကေတာ့ သူတို႕တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အသံအသစ္ေတြ ရေအာင္ ၾကိဳးေတြကို ျပန္ညွိထားတဲ့ ပံုပါပဲ။
သူ ျပီးသြားတဲ့ အခါမွာ အခန္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ လူေတြဆီက ခ်ီးက်ဴးသံေတြ ညံသြားတယ္။ အခါတိုင္းနဲ႕ မတူတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ထရပ္ၾကျပီး သူလုပ္သြားတာကို ၾသဘာေပးဖို႕ လုပ္လို႕ ရတာ မွန္သမွ် လုပ္ၾကေတာ့တယ္။
သူ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျငိမ္ေအာင္ အခ်က္ျပတယ္၊ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ အက်ယ္ၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ တည္ျငိမ္ျပီး ရင္ထဲက နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း လာတဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႕…။
“ခင္ဗ်ားတို႕ သိလား၊ တစ္ခါတေလမွာ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္က ခင္ဗ်ားမွာ က်န္သေလာက္ကေလးနဲ႕ ေတးဂီတေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဖန္တီးႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ရွာေဖြဖို႕ပဲဗ်”
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စကားပါလဲ။ အဲဒီလို ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒါ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပဲ။ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးအတြက္ပါပဲ။
ဒီလူဟာ သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကိဳးေလးၾကိဳး ရွိတဲ့ တေယာနဲ႕ ဂီတေတြ ဖန္တီးခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ရုတ္တရက္ ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕ အလယ္က်မွ ၾကိဳးသံုးၾကိဳးတည္းနဲ႕ ဘယ္လို ဂီတမ်ိဳး ဖန္တီးရမလဲ ဆိုတာ သူ႕ဟာသူ ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဒီည ၾကိဳးသံုးၾကိဳးတည္းနဲ႕ သူဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဂီတက ၾကိဳးေလးၾကိဳး နဲ႕တုန္းက သူလုပ္ခဲ့ဖူးသမွ်ထက္ ပိုျပီး လွပတယ္။ ပိုျပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ပိုျပီး အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေစတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္တဲ့ ဒီလိုု မတည္ျငိမ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲျမန္လွတဲ့ ရႈပ္ေထြးတဲ့ ေလာကၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အလုပ္ကလည္း ေတးဂီတ ဖန္တီးသလိုပါပဲဲ။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိသမွ်နဲ႕ ေတးဂီတဖန္တီးၾကတယ္…၊ အဲဒီေနာက္.. ရွိတာေတြက ၾကာၾကာမတည္ျမဲႏိုင္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ က်န္သမွ်နဲ႕ပဲ ေတးဂီတ ဖန္တီးၾကဖို႕ပဲေပါ့။
Three Stringed Violin by Author Unknown
Itzhak Perlman ရဲ႕ ပံုေတြကိုေတာ့ Google ကေန ရွာျပီး ထည့္ထားပါတယ္။
သိဂၤါေက်ာ္
