တစ္ခါကေပါ့
မလိမ္မိုးမလိမ္မာ အရြယ္မွာ
ကတိေပးတန္း ေဆာ့ခဲ့သလို
မင္းသေဘာထားတဲ့ အခ်စ္က
ငါ့အတြက္ တစ္ဘ၀စာရယ္လို႔
ထင္မွတ္ခဲ့မိေသးရဲ႕ ။
အခ်စ္ဆိုတာ
ေပ်ာက္ဆံုး ပ်က္စီးသြားတတ္တဲ့အရာရယ္လို႕
ငါ့ကို ဘယ္သူမွ သင္မေပးခဲ့ၾကပါလား...။
အခုေတာ့ သိျပီ
အခ်စ္ဆိုတာ
ပလီပလာ စကားေတြၾကားမွာ
အတီအတာ အေရးအသားေတြၾကားမွာ
ေမ်ာပါသြားႏိုင္တဲ့ အရာဆိုတာ...။
ငါသတိမရခ်င္တဲ့
နားလည္မႈ နဲ႔ အမွတ္တရေတြ...
အိပ္မက္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ...
ဘယ္အခါမွ Recover လုပ္မရေအာင္
ငါ့ Heart Disk ထဲက Format ခ်လိုက္ျပီ။
မင္းရဲ႕ မထိုက္တန္မႈ အတြက္
ငါ့ဘက္က မေပးဆပ္ႏိုင္တာ
မေက်မနပ္မ်ား ျဖစ္ေနေသးရဲ႕ လား...။
တစ္ဘ၀စာ
ထိုက္တန္သူ အတြက္သာ
တစ္ဘ၀စာ အလြမ္းကို ရႏိုင္မယ္။
သစၥာကို ကိုးကြယ္သူ ငါ့ဘ၀ထဲ
အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မင္းမပါေတာ့့တာ...၊
ငါ့သိကၡာကို အေရာင္အမွားဆိုးျပီး
မင္းျဖန္႔ေ၀ခ်င္တယ္ ဆိုလည္း
ဥေပကၡာ၀တ္ရံုထဲမွာ
လံုျခံဳေနျပီးသား ငါ့အတြက္
ထူးျခားလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ေလနဲ႔ ကြယ့္...။
(သိဂၤါေက်ာ္)
2 comments:
is this ur own poem?
yes, it's my own poem but not my own feeling.
Post a Comment