ခရီးသည္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခတၱနားခိုရာ

ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ဆိုေတာ့လည္း တစ္နယ္က တစ္နယ္ ေျပာင္းေရႊ႕ရတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း မေရာက္ဖူးတဲ့ အရပ္ကို သြားရတာ ၾကိဳက္ပါတယ္။ ေနရ ထိုင္ရ အဆင္ေျပတာ မေျပတာကေတာ့ တစ္ပိုင္းေပါ့ေလ။ ပုသိမ္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္း နီးေနေသးလို႕ စိတ္ေတာင္ ဆိုးခ်င္ပါရဲ႕။

ေမေမက ရန္ကုန္မွာ အစည္းအေဝး ႐ွိတာကို လမ္းမၾကံဳ ၾကံဳတယ္ ဆိုျပီး လိုက္ပို႕တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႕ ေဖေဖ ကလည္း ပါလာေရာ။ မနက္ ၈း၃၀ ေနလဝန္း ကားစီးလာတာ ၁၂ မခြဲခင္ေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ ပစၥည္းေတြ ခ်ထားျပီးေတာ့ သူတို႕က ေ႐ွ႕က တည္းခိုခန္းမွာ တည္းၾကပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ေနရာကေတာ့ စိတ္ေက်နပ္စရာ လံုးဝ မေကာင္းပါဘူး။ အိပ္ခန္း တစ္ခန္းေတာင္ သီးသန္႕ မရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးပါ။ အိမ္ခန္း တစ္ခန္းမွာ အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္းပါပါတယ္။ ထမင္းစားတာ၊ ဟင္းခ်က္တာ၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ကေတာ့ Share သံုးရမွာပါ။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းကို ႏွစ္ေယာက္ေနရတဲ့ အျပင္ စားပြဲတစ္လံုး ကုလားထိုင္ တစ္လံုး ေတာင္ ကိုယ္ပိုင္ မရပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈ လိုလားတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ညစ္စရာပါပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ... လူဆိုတာ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ေတာ္ရမွာ ေနရမွာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီညေနကေတာ့ လိုင္းကားစီးျပီးေတာ့ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္ ျမိဳ႕ထဲထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ ျပန္ဖို႕ ကားလက္မွတ္လည္း ဝယ္ရဦးမယ္ေလ။ ေရႊမုေဌာဘုရားကေတာ့ ျမိဳ႕လည္မွာပဲမို႕ ဝင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ျခားေနရာေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ေအာက္ကပံုကေတာ့ ေရႊမုေဌာ ဘုရားမွာပါ။ ဘုရားတစ္ခုလံုး ပါခ်င္တာနဲ႕ လူပံု သိပ္မေပၚလို႕ တင္လိုက္တာ :D

႐ုပ္ပြားေတာ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္ေတြကလည္း ၾကည္လင္သပၸါယ္ျပီး ျပံဳးေတာ္မူေနတဲ့ ပံုေတာ္ေတြခ်ည္းပဲမို႕ ၾကည္ညိဳလြန္းလို႕ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဘက္က ကႏုတ္ပန္းေတြကလည္း တကယ့္ကို လွပါတယ္။

ကိုယ့္အေၾကာင္းေလး ကိုယ္ ျဖတ္ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ကိုယ္တို႔ အိမ္ခန္းက ေလးေယာက္သာ စာရင္း႐ွိေပမယ့္ အရင္ကေတာ့ ၅ ေယာက္ေနခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ေနတာက ၆ ေယာက္၊ အိပ္တာကေတာ့ ၄ ေယာက္ပါပဲ။ အိမ္ေထာင္သည္က သံုးေယာက္၊ အဲဒီထဲကမွ ကိုယ္ဝန္႐ွိေနတာက ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ယူေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အစီအစဥ္ မ႐ွိေသးသူ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္က သူ႕အမ်ိဳးသားနဲ႕အတူ အိမ္ခန္းငွားေနလို႕ ညေန ျပန္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း တစ္ျခားအေဆာင္ကပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေကာင္ေလးရဲ႕ အိမ္ကို သြားသြားအိပ္တာမ်ားပါတယ္။ (တစ္မ်ိဳးမထင္ၾကပါနဲ႕ ေယာကၡမ အေဒၚၾကီးနဲ႕ ကိုရီးယား ၾကည့္ဖို႕ပါ)။

အားလံုးက သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။ ကိုယ္ နဲ႕ မတည့္တဲ့သူ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း တစ္ခါမွ မ႐ွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ (တကယ္ေျပာတာ :D) ကိုယ့္ policy က မိတ္ေဆြနည္းရင္နည္းပါေစ ရန္သူ တစ္ေယာက္မွ မ႐ွိေစရဘူး ဆိုတာမ်ိဳးပါ။

မနက္ မနက္ဆို ၆ နာရီ မထိုးခင္ေလာက္ကတည္းက ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ေတြ သြားလာေနၾကပါျပီ။ အိမ္ခန္းေတြက လမ္းမၾကီး နဲ႕နီးတယ္ေလ။ လွမ္းေခၚလိုက္ရင္ ရတယ္။ လာေနၾကေစ်းသည္ေတြ က်ေတာ့ အထဲအထိ လာေရာင္းၾကတယ္။ ဘုရားပန္း၊ သား ငါး၊ အသီးအရြက္ သည္ အစံုပါပဲ။ ပဲျပဳတ္နံျပားသည္လည္း ပါတယ္။ ညည ေစာေစာ မအိပ္ပဲ မနက္ မနက္ ေစာေစာ မထခ်င္တာ ကိုယ့္ အက်င့္ေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ ေစာေစာႏိုးေနတတ္တယ္။ အရမ္းေနာက္က်ရင္လည္း ခ်က္စရာ မဝယ္လိုက္ရလို႕ စားစရာမ႐ွိ ျဖစ္လိမ့္မယ္ေလ။ ေျပာသာေျပာတာပါ၊ ကုိယ္က ဘာကိုမွ သိပ္ခ်က္တဲ့လူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုမွန္ခ်က္တာဆိုလို႕ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေလာက္ပါပဲ။ (လူေတြကလည္း ႏႈတ္ဆက္ရင္ အလာပ သလာပ အေနနဲ႕ ဘာဟင္းခ်က္လဲ လို႕ ေမးၾကတာ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ၊ ေန႕တိုင္း ဝယ္စားတယ္ ဆိုရင္လည္း မေကာင္း။ ကိုယ္က ႐ံုးဖြင့္ရက္ေတြမွာ ခ်က္ရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ သားငါး ဆီျပန္ေတြ ခ်က္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ အသီးအရြက္နဲ႕ တနဂၤေႏြက ေၾကာ္ထားတဲ့ အသားတို႕၊ ပုဇြန္တို႕နဲ႕ ေရာလိုက္႐ံုေလာက္ပဲ။ ေရာတာလည္း ေတြ႕ရာ ႐ွိတာနဲ႕ ေရာတာ... ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ :D)

နီးနီးနားနားမွာ ထမင္းေပါင္း၊ ထမင္းေၾကာ္ အစံုရတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ စားစရာ မရွိရင္ သြားသြားစားတယ္။ ေ႐ွ႕မွာလည္း သေဘၤာသီးေထာင္း ဘာညာရတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္႐ွိတယ္။ ေစာင့္ရတာေတာ့ အေသၾကာတယ္။ ကင္တင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမ်ားလို႕ ဟင္းသြားဝယ္ခ်င္ေပမယ့္ မဝယ္ျဖစ္ဘူး။ (တစ္ခါတေလလည္း အိမ္မွာ စားစရာ ေနရာ မ႐ွိလို႕ ဆိုင္သြားစားရတယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္မွာစားရတယ္။ ထမင္းစားတဲ့ ေနရာက ဧည့္ခန္းပဲေလ။ လူက ၆ ေယာက္ ေနတာ၊ ဧည့္သည္က လာေသးတယ္။ ကိုယ္က ျဖစ္သလိုဟင္းနဲ႕ ဘယ္လို လူေတြၾကားထဲ စားမလဲ။)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြက စာဖြဲ႕စရာ မဟုတ္တဲ့ အေသးအဖြဲေတြပါ။ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္တာက လြဲလို႕ေပါ့။ က်ဥ္းတာကေတာ့... ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ေနရာဆိုလို႕ ကုတင္ တစ္လံုးပဲ ႐ွိပါတယ္။ Laptop မွာ စာ႐ိုက္ဖို႕ေတာင္ ကုတင္ေဘးက ခံု႐ွည္မွာ တင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ေသတၱာေပၚမွာ တင္ျပီး ကုတင္ေပၚက ထိုင္သံုးရတာပါ။ တိတ္ဆိတ္မႈကလည္း အိပ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ကလြဲျပီး လံုးဝ မ႐ွိတာပါ။ လူဆိုတာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိရင္ကို စကားသံ ထြက္မွာ သဘာဝပဲေလ။ အျပစ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ႐ွိတာ တစ္ခါတစ္ေလ (လာတဲ့ ဧည့္သည္ ေက်ာင္းသူမေလးေတြက အစ) ပက္ပက္စက္စက္ ေတြ ညစ္ညစ္ ညမ္းညမ္းေတြေျပာၾကတာပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး လံုးဝ မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီေလာက္အထိ လံုးဝ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ (ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္က ေယာက်ၤားဆန္တဲ့ စိတ္႐ွိတာ ကေလး အေၾကာင္း မိန္းမနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြေတာင္ သိပ္နားေထာင္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕က အိမ္ေထာင္သည္ေတြဆိုေတာ့လည္း ခက္သားပဲ။)

သူမ်ားအတင္းေတြ ေရးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဘေလာ့ကလည္း ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ဖတ္တာဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ေျပာျပခ်င္တာေတြ တစ္ခါတည္း ေရးလိုက္တာပါ။

ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကေတာ့ အေဖ လာလို႕ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ေရၾကည္ ေရေနာက္ လို႕ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆုေတာင္းျပည့္ ေလးကၽြန္းရန္ေအာင္ ေဖာင္ေတာ္ဦး ေစတီေတာ္ ကို ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ငွားျပီး မိုးေတြ ရြာလိုက္ တိတ္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမား ေပးလိုက္တဲ့ မိုးကာတစ္ထည္ပဲ ပါလို႕ မိုးေတြ ႐ႊဲ႐ႊဲစို ေနေပမယ့္ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ သြားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီအရပ္မွာ တစ္လေက်ာ္ ၾကာခဲ့ေပမယ့္ မေရာက္ျဖစ္ေသးတာနဲ႕ေလ။ အေဖမွ လိုက္မပို႕ရင္လည္း ကိုယ္ကေရာက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္ကယ္ ငွားလို႕ရေပမယ့္ ကိုယ္က မစီးတတ္ေတာ့ ခက္သား။ ေအာက္ကပံုကို မိုးေတြရြာေနတဲ့ၾကားက ထီးေဆာင္းျပီး ႐ိုက္ခဲ့တာပါ။

ေမာင္ေတာ္ျဗပၼာေဒဝ မင္းသားရဲ႕ကန္က ေရၾကည္ကန္ပါ။ အစ္မေတာ္ ဝိဟာရေဒဝီရဲ႕ ကန္က ေရေနာက္ကန္ပါ။ သမိုင္းကို ေတာ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာလည္း ပါေနတာပဲ ဆိုေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ (တကယ္က မသိတာ ဟီး)။

အျပန္မွာ မိုး ကလည္း နည္းနည္း စဲ ေနလို႕ မဟာေဗာဓိ မဂၤလာ ေစတီေတာ္ကို ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ ရံထားတဲ့ ရပ္ေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကလည္း သပၸါယ္လို႕ ေသခ်ာ ႐ိုက္လာခဲ့ပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္
11. 6. 2009
3:33 PM
.