ႏွင္းဆီခင္းကို ပ်ိဳးခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာ (Blog Day အမွတ္တရ)

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္၊ တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္း စက္ခန္းထဲမွာ ေနေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္က စျပီး Blog ေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္မိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတို႕ ထံုးစံ အတိုင္း အျမဲတမ္း စာခ်ည္းပဲလည္း လုပ္မေနႏိုင္ေတာ့ internet မွာ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိပါတယ္။ Planet.com, popularmagazine, people magazine က စျပီး စာဖတ္လို႕ ရမယ့္ site ေတြ လိုက္ရွာျပီး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ Cherrythitsar.org ကေန ဝတၱဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း download လုပ္ျပီး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစ္မ တစ္ေယာက္က ေျပာလို႕ ႏိုင္းႏိုင္းစေန blog က စျပီး blogspot ေတြကို စိတ္ဝင္စား လာပါတယ္။ ဝတၱဳတို လွလွေလးေတြ ေရးတတ္တဲ့ ေရႊျပည္သူ ၊ ေရခဲျပင္ထဲက ပန္းကေလး ခြန္ျမလိႈင္၊ စာေရးဆရာမ ေမျငိမ္း၊ စာေရးဆရာမ မိုးခ်ိဳသင္း၊ WeSheMe စသည္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြလည္း နာမည္ ေမ့သြားပါျပီ။ ခုေနာက္ပိုင္း မေရးေတာ့တဲ့ blog ေတြလည္း ပါပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ စက္ခန္းထဲမွာ အတူထိုင္ၾကရတာ ဆိုေတာ့ ေကာင္းတဲ့ blog ေလးေတြ ေတြ႕ရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ညႊန္းရင္းနဲ႕ blog ေတြ အတူ ဖတ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ blog ေတြက သတင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ blog ေတြက ႏိုင္ငံေရး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က နည္းပညာ၊ ဘာသာေရး၊ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း စသျဖင့္ လိုင္း ေပါင္းစံု ေတြ႕လာရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက blog ကို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဖတ္ရတာပါ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕ ဆရာမၾကီးက စက္ခန္းထဲမွာ စာကလြဲျပီး ဘာမွ မၾကည့္ရဘူးလို႕ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တားျမစ္ထားလို႕ပါ။ Google ထဲမွာ စာ ရွာခ်င္ရွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ pdf file ဖြင့္ျပီး paper ဖတ္ခ်င္ဖတ္။ အဲဒါကလြဲျပီး တစ္ျခား စာဖတ္ေနတာ၊ Game ေဆာ့ေနတာ၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတာ ျမင္လို႕ကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ အဆူခံရျပီး ႐ံုးခန္းထဲမွာ လက္မွတ္ လိုက္ထိုးရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သိတဲ့အတိုင္း ဆရာမၾကီးကလည္း အျမဲလာၾကည့္ေနႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ကလည္း blog ေတြ ဖတ္ျမဲ ဖတ္လ်က္ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ blogger.com ကေန ကိုယ္ပိုင္ blog တစ္ခု စမ္းလုပ္ၾကည့္ခ်င္လာပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ေရးခ်င္ရာေရး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့ web page တစ္ခု internet ေပၚမွာ အလကား တင္ခြင့္ ရွိမယ္ ဆိုေတာ့ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့ေနာ္။ စစခ်င္းေတာ့ blogger ကေပးတဲ့ template နဲ႕ပဲ ဘေလာ့ အခြံေလး တစ္ခု ရလာတယ္။ ကိုယ့္ blog ကို ဘယ္ေန႕ စလုပ္မိတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့လို႕ Profile ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ ကိုယ့္ရဲ႕ blogger account ကို ၂၀၀ရ မွာ စလုပ္မိတယ္ ဆိုတာ သတိထားမိပါတယ္။ Blog တစ္ခု ေဆာက္ထားေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္က ဘာမွ မတင္ျဖစ္ေသးပဲ Post စ တင္ျဖစ္တာကေတာ့ ၂၀၀၈ ဇြန္လ မွပါ။ အရင္ေရးထားဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ စတင္ၾကည့္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ဘာေရးရမွန္း မသိေသးပဲ တင္ခ်င္တာပဲ မ်ားေနေတာ့ ခ်ယ္ရီသစၥာထဲက ဝတၱဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို ကူးျပီး ကူးထားတဲ့ Link နဲ႕ အတူ တင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာေတြ ထပ္ေရးျပီး တင္တယ္။ အားေပးသူကေတာ့ blog ေတြနဲ႕ စျပီး မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အစ္မနဲ႕ တစ္ျခား သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ပါ။

Blog ကို နာမည္ေပးဖို႕ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ကိုယ္က ကဗ်ာေရာ၊ ဝတၱဳေရာ၊ ဟိုဟိုသည္သည္ အကုန္ေလွ်ာက္ေရးခ်င္တယ္၊ ရသစံု ေရးမယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ႏွင္းဆီတစ္ခင္း ပန္းတစ္ျခင္း ဆိုျပီး အဲဒီ အခ်ိန္က စိတ္ကူး ေပၚလာတဲ့ အတုိင္း ေပးလိုက္တာပါ။  တစ္လ တစ္လကို ကဗ်ာေလး၊ ဝတၱဳေလး တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စ ေလာက္ပဲ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အားေပးသူကလည္း သူငယ္ခ်င္း နည္းနည္းနဲ႕ မ်က္စိလည္ ေရာက္လာတဲ့ တစ္ေယာက္ စ၊ ႏွစ္ေယာက္ စ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္လည္း Blog နဲ႕ အရမ္းၾကီး အဆက္ျပတ္မေနေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားေနသလို ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္းကေရာ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကေနေရာ အျမဲအားေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြ နဲ႕အတူ ဘေလာ့ကို လာလည္ရင္း သိၾကတဲ့ blogger သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ blog ကိုအားေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူအေပါင္း ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လွ်က္ပါ။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနေပမယ့္ blogspot ကို proxy မေက်ာ္ပဲ ဖြင့္လို႕ရတဲ့ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရတဲ့ အတြက္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဝမ္းသာမိပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ (ပုသိမ္မွာ) အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ connection ထဲမွာ freedom နဲ႕ေက်ာ္ျပီး ခရီးသြား မွတ္တမ္းေလး တစ္ခု တင္ဖို႕ အေရး တေနကုန္ေလာက္ ၾကိဳးစားလိုက္ရတာကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဆိုင္က connection ေတြက မ်ားေသာ အားျဖင့္ မေကာင္းတတ္တာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္တဲ့ အခါဆို blog ကို ဖြင့္ကို မၾကည့္ပဲ ပစ္ထားမိတာပါ။ 

ကိုယ္တိုင္ သိပ္မေရးျဖစ္ေပမယ့္ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ေတြကေတာ့ မ်ားမ်ားလာပါတယ္။ ခုတေလာ blog day အတြက္ ေရးၾကတာေတြထဲမွာ blog link ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စုစည္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္ကေတာ့ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ blog ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေမ့က်န္စရာ ရွိလို႕ မပါခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ၾကိဳ ေတာင္းပန္ ထားလိုက္ပါဦးမယ္။ စာေရးဆရာ နာမည္ေတြလို႕ သေဘာထားျပီး ကိုေတြ မေတြ မတပ္ပဲ ေရးမိတာေတြကိုလည္း ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါနဲ႕လို႕။ Blog ေတြထဲ သြားလည္ စာဖတ္ရင္း တစ္ခါတေလ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလလည္း မအားလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ connection မေကာင္းတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္႐ံုပဲ ဖတ္ျပီး ႏႈတ္မဆက္ ျဖစ္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ္ဆီ အျပန္အလွန္ လာလည္ရင္း ေျခရာခ်န္တတ္ခဲ့ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ့္လို စိတ္ကူးေပါက္မွ စာေရး၊ အားမွ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ blogger မပီမသ blogger ကို မသိတဲ့သူ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ကို မသိေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ blog ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အျမဲမဟုတ္ေတာင္ မၾကာခဏေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။

အသည္းကြဲ အက္ေဆး ေတြကို လွလွပပ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္တဲ့ မယ္ကိုး၊ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေလွ်ာက္ေရးေပမယ့္ ဖတ္လို႕ေကာင္းတဲ့ မမ ခင္ဦးခင္၊ ခုေနာက္ပိုင္း blog ေပၚက စြန္႕ခြာသြားတဲ့၊ ဟာသေတြ အေရးေကာင္းတဲ့ ဦးလူေထြး၊ ကိုယ္တို႕ကို ေကာင္းကင္ဘံုကေန ၾကည့္ေနမယ့္ ဘေက်ာက္ (ေရႊရတုမွတ္တမ္း)၊ ကိုယ့္ Blog ကို သူ႕ဆီမွာ ပထမဆံုး link ထားျပီး တစ္ျခားသူေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ ဝက္ဝံကေလး (စက္တင္ဘာရဲ႕ေကာင္းကင္)၊ ဘဝထဲက အေတြ႕အၾကံဳ အစံုကို စာေတြ ေကာင္းေကာင္း ဖြဲ႕တတ္တဲ့ ကိုေဇာ္၊ ကိုျမစ္က်ိဳးအင္း၊ ကိုေအာင္(ပ်ဴႏိုင္ငံ)၊ ကဗ်ာ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေရးတတ္တဲ့ လင္းဒီပ၊ နတ္ဆိုးေလး (ဗညားရွိန္)၊ Craton၊ ကိုေအာင္သာငယ္၊ ကိုေဆာင္းယြန္းလ၊ မမသီရိ၊ ညလင္းအိမ္။ inspirational ဝတၱဳတိုေကာင္းေလးေတြ ဘာသာျပန္တတ္တဲ့ မေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)၊ ခံစားခ်က္ ဝတၱဳ လွလွေလးေတြ ေရးတတ္တဲ့ ဏီလင္းညိဳ၊ sosegado (တည္ျငိမ္ေအး)၊ ဂႏၶဝင္ ဝတၱဳေကာင္းေတြ အျမဲတင္ေပးတတ္တဲ့ မမေရႊစင္ဦး၊ စံုေထာက္ဝတၱဳရွည္ေတြ ဘာသာျပန္ တတ္တဲ့ ကိုသင့္လူ၊ ႐ု႐ွ ဝတၱဳေတြ ဘာသာျပန္တတ္တဲ့ ေဝလင္း (ဒဏ္ရာျပတိုက္)၊ ဂ်ပန္ဝတၱဳေတြ ဘာသာျပန္တတ္တဲ့ ဂ်ဴလိယက္ရဲ႕ ဝတၱဳတိုမ်ား စုစည္းရာ၊ မွတ္စု ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ စုစည္းေပးတတ္တဲ့ မီးျပတိုက္။

ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ ဝတၱဳေကာင္းေလးေတြ ေရးတတ္တဲ့ သတိုး၊ မခ်စ္ၾကည္ေအး၊ မျမေသြးနီ၊ မျမတ္မြန္၊ အိမ့္ခ်မ္းေျမ့။ သိမွတ္စရာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတတ္တဲ့ ညလင္းျဖဴ၊ မငယ္ႏိုင္၊ လသာည၊ အျဖဴေရာင္နတ္သမီး၊ မေမဓါဝီ၊ ဧရာဝတီ စာၾကည့္တိုက္။ ကိုယ့္ရဲ႕ စံုေထာက္ဝတၱဳေတြကို စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ျပီး ေဝဖန္တတ္တဲ့ ေလာရွည္။ ကမၻာတလႊားက ထူးထူးျခားျခားေတြ အျမဲရွာေဖြ ေဖာ္ျပတတ္တဲ့ သက္တန္႕ခ်ိဳ၊ ကိုပီတာ၊  ေရးခ်င္လို႕ ေရးတာပါ ဆိုတဲ့ ခိုင္စိုးလင္း၊ ကိုယ့္ကိုမသိေပမယ့္ တိတ္တိတ္ကေလး အျမဲသြားဖတ္တတ္တဲ့ စာေရးဆရာမ ခက္မာ၊ ပန္ဒိုရာ၊ မေနာ္ဟရီ၊ မိုးလိႈင္ည၊ ခင္ေအာင္ေအး၊ အိုက္လြယ္ပန္၊ အိျႏၵာ၊ July Dream။ ခုေနာက္ပိုင္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ ယုယ၊ ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္၊ ၾကံဳရသမွ် နဗနဘဝ၊ ေဂ်ဂ်ဴဝိုင္၊ ရြာသားေလး YTU၊ ဖိုးစိန္၊ ကိုရင္စည္သူ၊ ခ်မ္းလင္းေန၊ မဆုမြန္၊ ဒ႑ာရီ၊ သစ္နက္ဆူး၊ လင္းၾကယ္ျဖဴ၊ လင္းၾကယ္စင္၊ အင္ၾကင္းသန္႕၊ အညာမွ ခေရညိဳ၊ မ်က္မွန္ေလး၊ အျဖဴေရာင္အိမ္ေလးတစ္လံုး၊ ေကသရီ၊ ၾကည္ျဖဴပိုင္။ ခုေနာက္ပိုင္း ကဗ်ာေတြ အေရးေကာင္းလို႕ သြားသြားဖတ္မိတဲ့ လရိပ္။

ဦးမင္းဒင္၊ ဆရာဦးစိုးျမင့္ (ေမ့ေဆး)၊ ဆရာ အတၱေက်ာ္၊ ကိုဘၾကိဳင္၊ ဆင္တဲကေဖး၊ ကိုကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႕)၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ဆရာေတာ္ ေမာ္ကြန္းသစ္၊ ဆရာေတာ္ ေတာက္ပၾကယ္စင္၊ သက္ေဝ၊ အျပံဳးပန္း၊ ေမာ္စကြီးတိုး၊ ဂ်ဴနီယာလြင္ဦး၊ မေဗဒါ၊ Rose of Sharon၊ Reenoemann၊ Rita၊ AngelHlaing၊ KiKi-Idiotlove၊ K၊ မဝါဝါခိုင္မင္း၊ ေမာင္မ်ိဳး(ကၽြန္ေတာ့္ဘဝဇာတ္ခံု) Pinkgold၊ မအိမ္သူ(ဝါေခါင္မိုး)၊ ေဆာင္းႏွင္းရြက္၊ သဒၶာလိႈင္း၊  ႏွင္းႏုလြင္၊ ေဆြေလးမြန္၊ ခံစားမႈသံစဥ္(Blackroze)၊ အန္တီတင့္၊ Jesmine(ေတာင္ၾကီး)၊ မဒမ္ကိုး၊ ခိုင္ႏုငယ္၊ ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္၊ မိုးေငြ႔ႏွင္႔အတူ၊ ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)၊ အျဖဴေလး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္၊ ထာဝရၾကယ္စင္ (မိုးခါး)၊ ဒုတိယအရြယ္၏ ရွိသမွ်ေဝဒနာ၊ ႏွင္းနဲ႕မာယာ၊ ႏွင္းေဟမာ၊ ေနဝသန္ရဲ႕ အိုေအစစ္၊ My Little World၊ Sonata-Cantata၊  လင္းဦး(စိတ္ပညာ)၊ ၊ သုႏွင္းဆီ၊ ညီလင္းဆက္၊ ဂ်စ္တူး (မံုရြာ)၊ စံုစီနဖာ စာမ်က္ႏွာ (ရႊန္းမီ)၊ စုဘူးအိမ္၊ မိုးျမင့္တိမ္၊ ဆူးရင့္ (တန္႕ဆည္)၊ ပန္းခရမ္းျပာ၊ The Starry Night၊ My Notebook၊ ႏွလံုးသားရပ္ဝန္းမွ အသံမ်ား ။

အရင္ ထည့္ထားဖူးတဲ့ Link ေတြကလည္း တစ္ခါတုန္းက malware ဆိုျပီးျဖဳတ္လိုက္တုန္းက တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ပါသြားျပီး ျပန္မထည့္ျဖစ္ေသးတာေတြ ရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။ အခု ေတြ႕မိသမွ်၊ ဖတ္မိသမွ်ေတာ့ Blog Day အမွတ္တရ အေနနဲ႕ ကိုယ့္ ရဲ႕ Blog စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္ ထားလိုက္ပါတယ္။ အျမဲမဟုတ္ေတာင္ ၾကံဳၾကိဳက္လို႕ သြားလိုက္တဲ့၊ ကိုယ့္ဆီလာလို႕ ျပန္သြားလည္ လိုက္တဲ့ Blog ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲ ရပ္လိုက္ပါျပီေနာ္..။


Blogger အားလံုး စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ မ်ားမ်ားၾကီး ေရးႏိုင္ၾကပါေစ။


သိဂၤါေက်ာ္

ဘဝ သို႕ စိတၱဇပန္းခ်ီ

စစတုန္းကေတာ့
အျဖဴေရာင္ စာရြက္တစ္ရြက္ပဲ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာက္ေၾကာင္းေဖာ္ရင္း
ပန္းခ်ီကား ျဖစ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။

အနီးအနား
ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကလည္း
ဝင္ဝင္ အၾကံေပးၾကေသးရဲ႕။

ကိုယ္တိုင္ကိုက
တစ္ခ်ိန္မွာ
ယံုၾကည္မႈနဲ႕ ေရးဆြဲ
ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့
မယံုမၾကည္နဲ႕ ဖ်က္ခ်င္လာပါေရာ။

အဲဒီေဆးသားက
ဖ်က္ရင္ ဖ်က္ရာ သိသာမွာေနာ့၊
ဘယ္ေလာက္ပဲ အျဖဴအုပ္အုပ္
နဂိုတိုင္း ေကာင္းဖို႕
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ၾကာေတာ့လည္း
ဖ်က္ရာ ျပင္ရာေတြနဲ႕
ပန္းခ်ီကား ဆိုရင္ေတာင္
စိတၱဇ ပန္းခ်ီပဲ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မယ္။

ဘယ္သူကေတာ့
ကိုယ့္ပန္းခ်ီကိုယ္
ပ်က္စီးေစခ်င္ပါ့မလဲ
အမ်ားအျမင္ထဲ
လွလွပပ ၾကြၾကြရြရြ
အားက်ေစခ်င္တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္လည္း
မတူညီႏိုင္မႈေတြနဲ႕
ဖန္တီးျဖစ္တဲ့ လက္ရာေတြ
လွလွ မလွလွ
ၾကြၾကြ မၾကြၾကြ
ခဲတစ္ျခစ္က စခဲ့တဲ့ ေကာက္ေၾကာင္း
သက္တမ္း မကုန္မခ်င္းေတာ့
ဆြဲေနရဦးမယ္။

သိဂၤါေက်ာ္

ျမစိမ္းေရာင္ ကမ္း႐ိုးတန္းသစ္ပင္

အျမဲတမ္းေတာ့လည္း
မုန္တိုင္းထန္ မေနခဲ့ပါဘူး
အဲဒီ ကမ္း႐ိုးတန္းမွာ ...။

ငွက္ေတြ တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္
ေမြးရပ္ေျမ စြန္႕ခြာတာကို ေငးၾကည့္ရင္း
အဲဒီမွာပဲ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့သူ။

ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့
သက္တမ္းရင့္ျပီး အပင္ျမင့္လာခဲ့တယ္
အဲဒီ ကမ္း႐ိုးတန္းမွာပဲ
ေနဒဏ္ ေလဒဏ္ ခံရင္း
တစ္ခါတရံလည္း
မုန္တိုင္းကို အံတုရင္းေပါ့။
အပင္ျမင့္လာေလေလ
ေလတိုက္ခံရေလေလနဲ႕
မုန္တိုင္းေတြ ၾကားထဲ
အကိုင္းအခက္ေတြ က်ိဳးတဲ့အခါက်ိဳး
အသီးအပြင့္ေတြ ေၾကြတဲ့ အခါ ေၾကြနဲ႕
ေနသာလာေတာ့လည္း
ရြက္ႏုဖားဖား ျပန္ေဝလို႕...။

အဲဒီ ကမ္း႐ိုးတန္းမွာပဲ
အျမင္မေတာ္တာေတြလည္း
ျမင္ရဖူးတယ္။
အၾကားမေတာ္တာေတြလည္း
ၾကားရဖူးတတယ္။
အနိဌာ႐ံုေတြလည္း
ခံစားရဖူးတယ္။
သံေယာဇဥ္ေတြလည္း မ်ားခဲ့ဖူးတယ္။
မုဒိတာေတြလည္း ပြားခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ
ဦးေႏွာက္လည္း အေၾကာတင္းလာတယ္။
ႏွလံုးသားလည္း အေရာင္ရင့္လာတယ္။
ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေအးစက္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ
အေတာင္မပါတဲ့ သစ္တစ္ပင္ဟာ
စိမ္းလန္းေနဆဲ
ခိုကိုးရာမဲ့ေနဆဲ
အထီးက်န္ေနဆဲ
ဘုရားေပးသနားမယ့္
အေတာင္ပံတစ္စံု အတြက္
အိပ္မက္ မက္ေနဆဲ...။

သိဂၤါေက်ာ္

ၾကားရ ျမင္ရ သံေဝဂ ရစရာေတြ ...

ခုတေလာ အနီးအနားမွာ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ခဏ ခဏ ျမင္ေန ၾကားေနရတယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာ စရာေတြပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးပတ္ေလာက္ကပဲ ကိုယ္တို႕ ဌာနမွဴးရဲ႕ အစ္ကို အရင္း တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားတယ္။ သူတို႕ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေခါင္မိုး တက္ျပင္ေပးရာကေန ျပဳတ္က်ျပီး ဆံုးသြားတာပါ။ အသက္က ၄၀ ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မူၾကိဳအရြယ္ သားေလး တစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ အေမ ခမ်ာလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတဲ့ အထိ ခံစားေနရရွာတယ္။ မိသားစု စီးပြားေရးကို ဦးေဆာင္လုပ္ေနတဲ့သူ၊ ညီအစ္မေတြ ၾကားထဲ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကို မို႕လို႕ အားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကလို႕ ကိစၥ ဝိစၥေတြ အားလံုး လို္က္ျပီး လုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါတယ္။ သုႆာန္ တစ္ခုလံုးလည္း ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႕တင္ စည္ကားေနတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕လညး္ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကပဲ ရန္ကုန္ ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ ကပဲ အားလံုး ကိုယ္စား လိုအပ္တာ အကူအညီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥ ျပီးေတာ့ ေနာက္ရက္မွာပဲ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ နဂါးႏွစ္ေကာင္ ဘုရားလာဖူးတယ္ ဆိုျပီး သတင္းၾကီး လိုက္ပါေသးတယ္။ (http://www.themyanmarpost.com/?p=8894) ကိုယ္တို႕ကေတာင္ ေသသြားတဲ့ အစ္ကိုၾကီး နဲ႕မ်ား ပတ္သက္ မလားရယ္လို႕ ေတြးလိုက္ၾကပါေသးတယ္။


စေနေန႕ကေတာ့ ေစ်းသြားရင္းနဲ႕ လမ္းမွာ အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ထားတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရျပန္ပါေရာ။ အသြားတုန္းက ကားညိထားလို႕ ဆိုျပီး ျပင္ဦးလြင္ အဝင္ဝမွာ ကားေတြ တစ္တန္းၾကီး ခဏ ပိတ္ေနတာနဲ႕ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရနဲ႕ ေစာင့္ေနရပါတယ္။ အေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ မျမင္လိုက္ရပါဘူး။ ကားထြက္လာေတာ့မွ အန္ဗ်ဴးလင့္န္ ကားတစ္စီး ထြက္သြားတာေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အျပန္က်ျပန္ေတာ့လည္း .ျပင္ဦးလြင္ အသြားလမ္းဘက္က ခပ္လတ္လတ္ ကုန္ကားၾကီး တစ္စီးက လမ္းေဘး ေခ်ာက္ထဲကို က်ျပီး ကားေခါင္းတစ္ခုလံုး နီးပါး ပ်က္စီးေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ 


မေန႕က၊ တနဂၤေႏြ တုန္းကေတာ့ ပိုျပီး နီးနီးနားနားမွာပဲ ေသျခင္းတရားေတြကို ျမင္လိုက္ရ ျပန္ပါေရာ။ ကိုယ္တို႕ အေဆာင္ေဘးလမ္းက ကုန္းတက္ၾကီးပါ။ ကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဆင္းဆိုရင္ ဖရီး ႐ိုက္ျပီး ဆင္းၾကပါတယ္။ သၾကၤန္မတိုင္ခင္တုန္းကလည္း ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္လိုက္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျပဳတ္က်ျပီး ဆံုးသြားဖူးတာ ကိုယ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒီလမ္းၾကီး ေပၚမွာပါပဲ။ အခုကေတာ့ ေျမသယ္ကားၾကီးပါ။ ရတနာပံုျမိဳ႕သစ္ ဝင္းထဲမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးေတြက လုပ္ေနဆဲ ဆိုေတာ့ ေျမသယ္ကားေတြ မၾကာခဏ ဟိုဟိုသည္သည္ သြားလာေနၾကပါ။ ကားၾကီးေတြ ပံုကိုက ေၾကာက္စရာမို႕ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း လာေနတာ ၾကံဳရင္ေတာင္ ေဝးေဝးကေန ေရွာင္ေပးထားပါတယ္။


အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကိုယ္တို႕ကားက လမ္းထိပ္ကေန ျပန္လာျပီး အေဆာင္ေရွ႕လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႕ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေရသန္႕ကားၾကီးကလည္း ေရာက္ေနတာမို႕ သူတို႕ကား ထြက္လို႕ ရမရ ေမးရင္းနဲ႕ လြတ္တဲ့ ေနရာမွာ ရပ္လို္က္တာပါ။ ကိုယ္တို႕ကား ရပ္ျပီးျပီးခ်င္းေလာက္ပဲ အဲဒီ ေျမသယ္ကားၾကီးက ေနာက္က တရွိန္ထိုး ဆင္းလာျပီး ေရွ႕ဘက္ ေခ်ာက္ထဲကို ျပဳတ္က်သြားတာပါ။ တစ္ဘက္မွာက ေကြ႕ရမယ့္ လမ္းရွိပါတယ္။ အရွိန္မ်ားတာလား၊ ဘရိတ္ပဲ ျပဳတ္သြားတာလား ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ေကြ႕ရမယ့္ လမ္းကို မေကြ႕ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခ်ာက္ထဲ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ အဲဒီ ကားသံကိုေတာင္ မၾကားလိုက္ၾကပါဘူး။ သူမ်ားကေလး တစ္ႏွစ္သားေလာက္ေလးကို ကားေပၚ ေခၚလာခဲ့မိေတာ့ အိပ္သြားတဲ့ ကေလးကို အာ႐ံုစိုက္ေနတာနဲ႕ ေနာက္ကကားကိုလည္း သတိမထားမိပါဘူး။ အဲဒီနား ရပ္ေနတဲ့လူေတြ ေျပာေတာ့မွ “ကား ေခ်ာက္ထဲ က်သြားျပီ” ဆိုလို႕ ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ ဘာကားလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ေျမသယ္ကား အၾကီးၾကီးမွန္း သိရပါတယ္။ ကားတစ္စီးလံုး ေအာက္က်သြားတာ အစအနေတာင္ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႕မ်ား ကိုယ္တို႕ကားသာ တစ္မိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်ျပီးမွ ေကြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒီကားၾကီးရဲ႕ ဝင္တိုက္တာကိုေတာင္ ခံရႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႕မွာ အဲဒီလို ကံ မပါလို႕ပဲလို႕ ေတြးရင္း ေက်ာခ်မ္းစရာ ျဖစ္ရပါတယ္။


အဲဒီနားကို ကိုယ္တို႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကေပမယ့္ အဲဒီေလာက္နက္တဲ့ ေခ်ာက္ ရွိေနမွန္းေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး။ သြားၾကည့္ဖို႕ရာေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေကာင္းလို႕ မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ ဓါတ္ပံုေတာ့ ႐ိုက္ခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ လူေတြ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ မသြားခ်င္တာနဲ႕ပဲ ကိုယ့္အခန္း ျပတင္းေပါက္ကပဲ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ သြားၾကည့္တဲ့သူေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ဦးက ပြဲခ်င္းျပီး ဆံုးသြားတယ္ လို႕ သိရပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ပါလာတာက စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ပါ။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ တာဝန္ရွိသူေတြ ေရာက္လာၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ၾကာေတာ့မွ (MCC က ကားထင္ပါရဲ႕) ဒိုင္နာ ကား တစ္စီးနဲ႕ မေသေသးတဲ့ လူေတြကို တင္သြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ခံုေတြမွာ ထိုင္သြားတဲ့ အလုပ္သမားေတြလည္း ပါသြားပါရဲ႕။ ထိခိုက္မိသူေတြကိုေတာ့ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြ တင္သလို ေနာက္ခန္း ၾကမ္းျပင္မွာ ပစ္တင္သြားတာပါ။ (တစ္ခါတုန္းက ကေလးမေလးကို ေဆး႐ံုပို႕ေတာ့ ဆရာမေတြက ေသြးထြက္လြန္ေနမွန္းသိရဲ႕ အက်ႌ လံုခ်ည္ေတြ ရႊဲေအာင္ ေပြ႕ပိုက္သြားၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံစားနာက်င္ရတာ သက္သာပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႕ပါ။)


ခဏေနေတာ့ သံုးေတာင္နာေရးကူညီမႈ အသင္းက ကားႏွစ္စီး ေရာက္လာျပီး ပြဲခ်င္းျပီး ေသသူ ႏွစ္ေယာက္ကို တင္သြားပါတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္က ကားေပၚက ခုန္ခ်လိုက္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္လို႕ သိရပါတယ္။ ခုန္ခ်တဲ့ ေနရာမွာ အက်မေတာ္ပဲ ေျမနီအမာနဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ က်ျပီး ပြဲျခင္းျပီး ျဖစ္သြားပံုပါ။ ေသြးေတြ ဘာေတြ သိပ္မထြက္ပဲ အတြင္းေၾက ျဖစ္သြားပံု ရပါတယ္။ ဒရိုင္ဘာ အပါအဝင္ ေလးေယာက္က ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ ေအာက္အထိ ပါသြားခဲ့တာပါ။ ဒီေန႕ မနက္ သိရတာကေတာ့ ေဆး႐ံုေခၚသြားတဲ့ သံုးေယာက္ အနက္ တစ္ေယာက္ ဆံုးသြားျပီလို႕ သိရပါတယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒဏ္ရာျပင္းျပီး ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျခေထာက္နည္းနည္း နာ႐ံုကလြဲျပီး ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး လို႕ သိရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ သူလို႕ ေျပာရမွာပါ။ ကားၾကီးကိုေတာ့ ခုမနက္ အထိ ဆြဲတင္တာ မေတြ႕ရေသးပါဘူး။ 


အတိတ္ဘဝတုန္းက အကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ခုဘဝမွာ ဥပေစၦဒကံနဲ႕ ေသဆံုးရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီျမိဳ႕သစ္လမ္းမၾကီးမွာ ဘာအခိုက္ေတြ ရွိသလဲေတာ့ ကိုယ္လည္း မသိႏိုင္ပါ။ ကေလးမေလး ေသဆံုးျပီးတုန္းကေတာ့ ရက္လည္မွာ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္တာအျပင္ အေဆာင္ေတြ ေက်ာင္းေတြ သာမက လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္မွာပါ ပရိတ္ရြတ္ျပီး ကမၼဝါဖတ္ခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္။ ခုတစ္ခါေတာ့ သူတို႕ တာဝန္ရွိသူေတြက လုပ္ေပးမလား၊ အလုပ္သမားေတြမို႕လို႕ပဲ လ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားမလား မသိပါ။ ကိုယ္တို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဒီဝင္းၾကီးထဲက .ျမင္အပ္ မျမင္အပ္ေတြ အားလံုးကို ညတိုင္း ေမတၱာပို႕ အမွ်ေဝေနပါတယ္။ သက္တမ္းကုန္ဆံုးလို႕ ေသရတာ မဟုတ္ပဲ ေသေန႕ေစ့လို႕ အေသဆိုးနဲ႕ ေသဆံုးရတာေတြကို မၾကံဳရ မဆံုရ ပါေစနဲ႕ လို႕ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဝိညာဥ္နဲ႕ ခႏၶာ ခြာသြားရသူေတြမို႕ ဘယ္လို ဘံုဘဝကို ေရာက္မလဲ ေတာ့မသိပါ။ စြဲလမ္းတြယ္ျငိစိတ္ေတြနဲ႕ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ ဘဝကို မေရာက္ပဲ ေကာင္းေသာ ဘံုဘဝကို ေရာက္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္။


သိဂၤါေက်ာ္

ၾကိဳက္တာ မၾကိဳက္တာ .. ေရာက္တတ္ရာရာ ..

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး ရဲ႕ ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ ပို႕စ္ကို သြားဖတ္မိရာက သူက ကိုယ့္ကို သတိရသြားျပီး တဂ္ထားလိုက္ေတာ့ ခက္သြားပါတယ္။ ကိုယ္က တကယ္ေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး မေရးခ်င္ပါဘူး။ ၾကိဳက္တာ မၾကိဳက္တာကို အဲေလာက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ၾကီး မေတြးဖူးဘူးေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တဂ္တဲ့လူက ခင္လို႕ မင္လို႕ တဂ္မွေတာ့ မေရးပဲ ေနလို႕ မေကာင္းတာနဲ႕ပဲ အနည္းအက်ဥ္းေလးေတာ့ ေရးမွပဲလို႕ စဥ္းစားျပီးေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာေလး ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေတာ့ သိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ဘာမွလည္း ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ မၾကိဳက္တာေတြ မ်ားေနလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ မ်က္ႏွာက ေယာက်္ားဆန္သလို အလွျပင္ဖို႕လည္း စိတ္မဝင္စားတဲ့ သူမို႕ ေယာက်္ားေလးလို ေနရတာကို သေဘာက်တဲ့သူပါ။ ဆယ္တန္းေလာက္အထိ ရွပ္အက်ႌလို စပို႕ရွပ္လို ေယာက်္ားေလးပံုစံေတြပဲ ဝတ္ျပီး ေနလာခဲ့ရာက တကၠသိုလ္ တက္မွ နည္းနည္း ေျပာင္းသြားတာပါ။ အက်ႌေတြဆိုလည္း ready made အက်ႌခပ္ပြပြေတြ ဝတ္ရတာ သေဘာက်ပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အက်ႌပြပြ ဝတ္ရင္ ပိုျပီး ဝဝတုတ္တုတ္ အေဒၚၾကီး ပံုမ်ား ေပါက္မလား ဆိုျပီး နည္းနည္းပါးပါး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ fit ျဖစ္တဲ့ အဝတ္အစားမ်ိဳး ဝတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ အလုပ္မွာလည္း အလုပ္သဘာဝအရ ျမန္မာအက်ႌေတြပဲ ဝတ္ရတာ ဆိုေပမယ့္ သူမ်ားလို ကြက္တိ က်ပ္ထုပ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး မဝတ္တတ္ပါဘူး။ အသက္႐ွဴက်ပ္တယ္လို႕ ထင္လို႕ပါ။ အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ အေရာင္ကိုေတာ့ ထင္းေနတဲ့ အေရာင္ရင့္ေတြထက္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြကို ပိုၾကိဳက္ပါတယ္။ မီးခိုးေရာင္တို႕၊ အျပာႏုတို႕၊ ပန္းေရာင္အႏုတို႕ စသျဖင့္ေပါ့။ ဖိနပ္ျမင့္ျမင့္ ထူထူေတြကိုေတာ့ သေဘာက်တတ္တယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေတြလို ေယာက်္ားစိတ္ ေပါက္ေနတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေယာက်္ားေလး ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာ့ အျမဲလိုလို ေတြးမိပါတယ္။ ေယာက်္ားေလး ျဖစ္ခဲ့ရင္ မိန္းကေလးထက္ပိုျပီး လြတ္လပ္ခြင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ မ်ားမယ္လို႕ ထင္တယ္ေလ။ ဥပမာ တစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္႐ံု သြားၾကည့္တာမ်ိဳး၊ တစ္ေယာက္တည္း ညဘက္ ေလွ်ာက္သြားတာမ်ိဳး မွာ ေယာက်္ားေလး ဆို သင့္ေတာ္ျပီး မိန္းကေလးဆို မသင့္ေတာ္ဘူးေလ။ အခု စင္ကာပူ ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း (မိန္းကေလး) မသြားခင္က ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ အပတ္တိုင္း ႐ုပ္ရွင္႐ံု သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားကားေတြကို တစ္ခါတေလ အေခြ ၾကည့္ျပီးတာေတာင္ ႐ံုမွာ ၾကည့္ရတာ ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး သြားသြားၾကည့္တယ္။ ႏိုင္ငံျခား ၾကည့္စရာ မရွိေတာ့ရင္ ဗမာကား ၾကည့္ျပန္ေရာ.. ၾကည့္ျပီးရင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေဝဖန္လို႕ မဆံုးျပန္ဘူး။ ခု သူ အေဖာ္မရွိေတာ့ ကိုယ္လည္း ႐ုပ္ရွင္႐ံု မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ အေခြပဲ ဝယ္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ 

ကိုယ္က ႐ုပ္ရွင္ဆို ႏိုင္ငံျခားကား Action ကားေတြ ပိုၾကိဳက္တယ္။ ငယ္ငယ္တည္းက အိမ္က အဘိုးကစျပီး ဂ်ိန္းစဘြန္းကားေတြ ဘာေတြ ၾကိဳက္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ခုထိ အဲဒါမ်ိဳးပဲ ၾကိဳက္တယ္။ ငယ္ငယ္က တီဗြီကလာတဲ့ The Guns of Navarone ဆို ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။ ခုေနာက္ပို္င္း တီဗြီ ဇာတ္လမ္းတြဲ ဆိုလည္း 5 series ရတုန္းက  ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ CSI ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ၊ 4400 တို႕၊ Lost တို႕ ကိုရီးယားေရွးေဟာင္း အမႈေဖာ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတို႕၊ အိႏၵိယမွာ သင္တန္းတက္တုန္းက ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ Lies To me တို႕လို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြ ၾကိဳက္တယ္။ Action ကားေတြ ၾကည့္စရာ မရွိေတာ့ရင္ လူသတ္ကား၊ သရဲကားေတြ ၾကည့္တယ္။ ေသြးသံရဲရဲ အသားေပးတာထက္ ကိုရီးယား သရဲကားေတြလို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာမ်ိဳးကို ပိုၾကိဳက္တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ အေဖာ္ေကာင္းရင္ Drama ကား ေကာင္းေကာင္းေလးေတြလည္း ၾကည့္ျဖစ္တာပဲ။ ဗြီဒီယိုအေခြ ေခတ္ကတည္းက ႏိုင္ငံျခားကားေတြပဲ ငွားၾကည့္ျဖစ္တာ... DVD ေခတ္က်ေတာ့လည္း အပတ္တိုင္း ဝယ္ဝယ္ ၾကည့္ေနတာပါပဲ။ အဲဒါအျပင္ ျမဝတီ၊ MRTV၊ MRTV 4 တို႕က လာတဲ့ ကိုရီးယား ကားေတြလည္း အလြတ္မေပးခ်င္ ျပန္ဘူး။ ျမဝတီက လာတဲ့ ဂ်ာမန္႐ုပ္ရွင္လား မသိ၊ ဥေရာပ စကားေျပာနဲ႕ ကားေတြလည္း အားေပးတာပဲ။ အခ်ိန္ကုန္ အက်ိဳးမရွိမွန္း သိေပမယ့္လည္း ၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ အဲဒါေတြ ၾကည့္မယ့္ အခ်ိန္ စာေရးျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလုိ႕ စိတ္ထဲေတြးမိေပမယ့္လည္း ေတြးတာေလာက္နဲ႕ပဲ ရပ္ထားလိုက္တာ။

ေလာေလာဆယ္ အေဆာင္နားမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ မရွိလို႕ ငွားမဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ စာဖတ္ရတာလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ရင္ေတာ့ ဂမၻီရမဂၢဇင္းေတြေရာ၊ ဘာေရာ အကုန္ ငွားဖတ္ျဖစ္တယ္။ အေဒၚက စာဖတ္ ဝါသနာပါေတာ့ ငယ္ငယ္တည္းက သူဖတ္တာ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႕ စြဲသြားတာေလ။ အေမက ျမန္မာစာဌာနက ဆိုေပမယ့္ သူက စာဖတ္တာ ဒီေလာက္ ဝါသနာ ပါလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ကဆို သူ႕ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္က ရွိသမွ် ဘာသာျပန္ စံုေထာက္ဝတၱဳေတြ ကိုယ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ မိုးေအးေအးေလးမွာ ဝတၱဳေကာင္းေကာင္းေလး တစ္အုပ္ ဖတ္ျပီး ႏွပ္ရတာေလာက္ ေကာင္းတဲ့ အရသာ မရွိဘူးလို႕ ထင္တယ္။

ခုတေလာ ၾကိဳက္ေနတာ တစ္ခုက ရွိေနေသးတယ္။ အေဆာင္မွာက internet က မရေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ အရင္က Farmville ထဲမွာ စိုက္ခဲ့ဖူးတာကိုေတာ့ ေမ့လိုက္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ Laptop ေလး ဖြင့္ျပီးရင္ အလုပ္ လုပ္မလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ Game ထဲေရာက္ေရာက္ သြားျပန္ပါေရာ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး Zuma Revenge တို႕ Zombie တို႕ ဘာတို႕ ေပါ့။ အဲဒါေတြ လုပ္လုပ္ေနလို႕ စာက မေရးျဖစ္တာ.. :D ။

အစားအေသာက္ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ေကာင္းမလား ဆုိျပီး စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အဲေလာက္ၾကီး ၾကိဳက္တာ မၾကိဳက္တာ မရွိလွဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္က မၾကိဳက္တာေတြလည္းခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စားလို႕ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိတယ္။ မနက္စာ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ အရပ္ေဒသက အသုပ္တို႕ မုန္႕ဟင္းခါးတို႕ ဘာတို႕ကို ပိုၾကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ မေနရတာက မ်ားေတာ့ ရွိတဲ့ ေနရာက အစားအေသာက္ေတြကိုပဲ စားျဖစ္တယ္ ဆိုရင္ စားလိုက္တာပါပဲ။ ရွမ္းစာေတြ ဘာေတြေတာ့ သိပ္မၾကိဳက္တတ္ဘူး။ မနက္စာ ဆိုရင္ ကိုယ္သိပ္မၾကိဳက္တဲ့ လက္ရာနဲ႕ အသုပ္ေတြ မုန္႕ဟင္းခါးေတြ စားတာထက္ လက္ဖက္ရည္နဲ႕ စားတဲ့ မုန္႕မ်ိဳးေတြ (နံျပားေထာပတ္သုပ္၊ ပဲပလာတာ၊ အီၾကာေကြး...) စားရရင္ ပိုၾကိဳက္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ ကိုေတာ့ အေအးဘူးေတြ အေအးပုလင္း ေတြထက္ ပိုၾကိဳက္တယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ေပါင္မုန္႕လည္း ၾကိဳက္တယ္၊ ခ်ိစ္လည္း ၾကိဳက္တယ္၊ ကြတ္ကီးေတြလည္း ၾကိဳက္တယ္။ ဝေစတဲ့ အစားအစာေတြ ပိုၾကိဳက္တတ္လို႕ ခက္ေနတယ္။

ဝတာကို မၾကိဳက္ေပမယ့္ မဝေအာင္ အစားေလွ်ာ့စားရမွာကို ပိုျပီး မၾကိဳက္ဘူး... :D ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္းလည္း ရွိတဲ့ သြားေရစာေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္စားခ်င္ေနတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အပိန္အေသးေလးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္က အဝဆံုး ျဖစ္ေနရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အရပ္ ၅ေပ ၂ခြဲ၊ ေပါင္ ၁၂၀ ဆိုတာ ပံုမွန္ေလာက္ပဲ မဟုတ္လား :D ။ အဲဒီထက္ ထပ္မဝေအာင္ ထိန္းဖို႕ေတာ့ ၾကိဳးစားေနပါတယ္...။ အမွန္ေတာ့ ေပါင္ ၁၁၀ အထိ က်ခ်င္တာ..၊ ဒါေပမယ့္.. မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး ဟီးးး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကိဳက္တာ တစ္ခုက ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးေပါ့။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ မေျပာတတ္ဘူး။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ငယ္ေပါင္း ၾကီးေဖာ္လို ရင္းႏွီး သြားတတ္တဲ့ သူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ ဘယ္လို ေျပာလိုက္သင့္တယ္ ဆိုတာ သိေပမယ့္လည္း ပါးစပ္က ဖြင့္ေျပာဖို႕ကို ခက္ေနတတ္တာပါ။ အထက္ကိုလည္း မဖားတတ္၊ ေအာက္ကိုလည္း အရမ္း မေရာတတ္တဲ့ သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို မုန္းေနတဲ့လူလည္း တစ္ေယာက္မွေတာ့ မရွိဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္။ လူတိုင္းနဲ႕ အရမ္းၾကီး မရင္းႏွီးေတာင္မွပဲ ပံုမွန္ ခင္ခင္မင္မင္ေတာ့ ရွိၾကပါတယ္။ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ကို အရမ္းေအးတာပဲ လို႕ မွတ္ခ်က္ ခ်တတ္တယ္။ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲေလာက္ ေအးတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ တစ္ခြန္းမခံ ျပန္ေျပာတတ္တာ သူတို႕ မသိလို႕တဲ့ ... ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္း ထိေအာင္ ေျပာတတ္တယ္ တဲ့..။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူ လည္ပတ္၊ စားေသာက္၊ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ရတာ ၾကိဳက္ေပမယ့္ အျမဲတမ္း ေနထိုင္မႈ အတြက္ေတာ့ လူအမ်ားၾကီးနဲ႕ အခန္းမွာ မေနခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ Privacy နဲ႕ကိုယ္၊ တစ္ေယာက္ခန္းေလး ထဲမွာပဲ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနခ်င္တယ္။ သီခ်င္းေတြ အျမဲတမ္း ဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ထားမယ္။ အမ်ားနဲ႕ ေနတဲ့ အခန္းမွာဆို သူမ်ား ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ေနရမွာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ကိုယ္ ညနက္မွ မီးပိတ္ျပီး အိပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ အိပ္မယ္၊ သူမ်ားနဲ႕ဆို အားနာေနရမယ္ေလ။ အိမ္ ဆိုရင္လည္း ဆူညံေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနရတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ရပ္ကြက္လိုမ်ိဳးမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။

ကိုယ့္မွာ မိန္းမ မဆန္တဲ့ စ႐ိုက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။ ဟင္းခ်က္ရတာလည္း မၾကိဳက္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္လို႕ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးကတည္းက တစ္ျခားမွာပဲ ေက်ာင္းတက္ေနရေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စားဖို႕ ကိုယ္ လုပ္ေနရတာပါပဲ။ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ဆိုင္က ဝယ္စားတယ္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲ စားတယ္။ အိမ္က ပို႕တာေတြ စားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘြဲ႕လြန္က်မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စျပီး ခ်က္စား ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ၾကက္သား၊ ငါး၊ ပုစြန္ အဆင္ေျပတာ ေၾကာ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ျပီးေတာ့ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ တစ္ခုခု ေၾကာ္လိုက္တယ္။ ျပီးျပီေပါ့။ ထမင္းေလး တစ္နပ္ စားဖို႕ အေရး ဘယ္ေလာက္မ်ား ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနရဦးမလဲ လို႕..။ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စုျပီး ခ်က္စားၾကဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ဂ်ဴတီ ေန႕က်ရင္ေတာ့ အားလံုး စားႏိုင္ေအာင္ ခ်က္ရတာေပါ့။ တစ္ေယာက္တည္း တုန္းကလို ျဖစ္သလို လုပ္လို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။  ဟင္းခ်က္တယ္ ဆိုတာ ဘာမွ မခက္ဘူး၊ မလုပ္ခ်င္လို႕ ေနတာ လို႕ ကိုယ္ကလည္း အျမဲေၾကြးေၾကာ္ လာခဲ့သူ ဆိုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့။ 

အိမ္မႈကိစၥေတြ လုပ္ရတာ ၾကိဳက္ကို မၾကိဳက္ဘူး။ မၾကိဳက္ေပမယ့္လည္း လုပ္ေနရတာပဲေလ။ မိန္းမ ျဖစ္ရတာ မၾကိဳက္တဲ့ အထဲ အဲဒါလည္း ပါတယ္ေလ။ မိန္းမ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေနလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္၊ အိမ္ေထာင္ က်ေတာ့လည္း လုပ္ရဦးမွာ မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္တည္း ကမွ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ထလုပ္၊ မလုပ္ခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စာပဲ ေရးေနေန၊ ႐ုပ္ရွင္ပဲ ၾကည့္ေနေန ဘယ္သူမွ ေျပာမယ့္သူ မရွိဘူး။ အဲဒီ ဘဝက အေကာင္းဆံုးေနာ္.. အပ်ိဳၾကီးေတြ စိတ္ကူးလြဲျပီး ဒုကၡတြင္းထဲ ခုန္မဆင္းရလို႕ ဆိုျပီး စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕.. :P ။ ေယာက်္ားေလး ျဖစ္ရမွာကို ၾကိဳက္တယ္.. ဆိုတာက... ေယာက်္ားေလး ဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ခ်စ္လို႕ရမယ္ေလ..။ ခုေခတ္မွာ လွတ ပတ ေကာင္မေလးေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ...။ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရင္လည္း အိမ္မွာ ကိုယ့္ကို ထမင္းဝိုင္း အဆင္သင့္နဲ႕ အေမာေျပမယ့္ ႐ုပ္ကေလးနဲ႕ ၾကိဳေနမယ့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို ရွာယူလို႕ ရႏိုင္တယ္ေလ...။ ဟဲဟဲ ေလွ်ာက္ေျပာတာပါ။ ေတာ္ၾကာ တစ္မ်ိဳး ထင္ေနၾကဦးမယ္။ ေယာက်္ားေလး ဆိုရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရဟန္းဘဝကို ရႏိုင္တယ္ေလ..။ ဒါကေတာ့ ျငင္းမရတဲ့အခ်က္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ကေတာ့ ေနာင္ဘဝမွာလူျဖစ္ခဲ့ရင္ စိတ္ထား ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေယာက်္ားပဲ ျဖစ္ခ်င္မိပါတယ္။ 

ေရာက္တတ္ရာရာေလွ်ာက္ေရးရင္းနဲ႕ နည္းနည္းေတာင္ ရွည္သြားပါျပီ။ စာဖတ္သူ မ်က္စိေညာင္းေအာင္ ႏွိပ္စက္မိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ Sorry ပါ။ :)

သိဂၤါေက်ာ္

ညေနခင္း အလြမ္း

ဟိုေဝးေဝးက တိမ္ခိုးေတြ
ေလနဲ႕အတူ ေမ်ာလြင့္ရင္း
ဖ်တ္ခနဲ အနီးအနား ေရာက္လာသလိုမ်ိဳး
ငါ တမ္းတလိုက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ
မင္း အနီးအနား ေရာက္လာရင္
ေကာင္းမယ္ထင္ရဲ႕။

ေတာင္ကုန္းတေလွ်ာက္
တိမ္ျမဴေတြ ဝိုင္းခ်ိန္ဆို
အနီးအနားကို မျမင္ႏိုင္သလိုမ်ိဳး
ထင္ထင္ရွားရွား မင္းျပစ္ခ်က္ေတြကိုေတာင္
မျမင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ခ်င္ရဲ႕။

“ေနာင္တမ်ားနဲ႕ တစ္စစီ ကြဲရွ၊
ငါ့ရဲ႕ အသည္းကြဲ ညေနခင္းမ်ား” လို႕
ဟဲေလး သီခ်င္းလည္း
မညည္းခ်င္သူပါ။

ခ်ိတ္ခ်ိတ္ခ်င္းမွ ခ်ိတ္သတဲ့
တစ္ရစ္ တစ္ရစ္နဲ႕
မျပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္
အရွည္ကို ဆြဲဆန္႕ရရင္
အျငင္းပြားမႈေတြက
တစ္ကမၻာမက ၾကာသြားႏိုင္ရဲ႕။

ငါ့မာနကိုပဲ သိုဝွက္လိုက္ပါ့မယ္
ေပ်ာ့က်ခ်င္လြန္းလို႕
မင္းေခ်ာ့ဖို႕ကို ေစာင့္ေနသူေပါ့။

အျဖဴေရာင္ လီလီေတြ အစြမ္းကုန္ပြင့္တဲ့
ညေနခင္းေတြထဲေတာင္
ေမႊးရနံ႕က မခ်ိဳျမႏိုင္တာ
မင္းကို လြမ္းစိတ္ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ပါ၊
ငါ့ရဲ႕ ညေနခင္း အလြမ္းေတြကို
သိမ္းဆည္းႏိုင္သူက
မင္း တစ္ေယာက္သာ။

သိဂၤါေက်ာ္