ေနေရာင္ကိုက ေႏြးေထြးေနခဲ့တာ
ခ်စ္ေသာသူမ်ား ရွိရာမို႕ပါ၊
အျမဲ လက္ျဖန္႕ေတာင္းလို႕ရတဲ့
အေမရင္ခြင္လည္း လက္လွမ္းမီတယ္၊
ေအးအတူ ပူအမွ် မွ်ေဝေနက်
သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အနီးအနားရွိတယ္၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လံုျခံဳေနတယ္ ထင္ရတဲ့ စိတ္နဲ႕
ေနသာသလို ေနေနတဲ့ ဇံုထဲက
အျပင္ထြက္ဖို႕ မစဥ္းစားခ်င္ခဲ့သူေပါ့။
တစ္လွမ္း ထြက္လိုက္တာနဲ႕
မသိနားမလည္မႈေတြက
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိမ္ငယ္ေစမယ္၊
ပံုမွန္ ေနထိုင္ေနသူေတြ အေပၚလည္း
ကိုုယ့္ကို စိမ္းကားေနတယ္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕
ေတြးရင္း ေတြးရင္း
ဇံုအျပင္ကို လွမ္းထြက္ဖို႕ ဝန္ေလးေနသူေပါ့။
ေနထိုင္ ရွင္သန္မႈ အစ အဆံုး
အားလံုးပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ရလိမ့္မယ္
အျပင္မွာ မိုးေတြ ရြာေနသလို
ေအးစက္ စိုစြတ္တဲ့ ခံစားမႈေတြ ေထြးပိုက္ရင္း
အိမ္ျပန္မယ့္ ေန႕ကို ေစာင့္စား ေနရလိမ့္မယ္။
အဲဒီ ဇံုအျပင္မွာ
ေဖာ္ေရြစြာ ၾကိဳဆိုၾကရင္ေတာင္
အားလံုးက သူစိမ္းေတြပဲ ျဖစ္ရဲ႕။
ကိုယ့္မိခင္ဘာသာစကားနဲ႕ေတာင္
စကားစျမည္ ေျပာေဖာ္ မရွိမယ့္ ေနရာတဲ့၊
အထီးက်န္မႈကို မေၾကာက္ရြံဘူး ေျပာဖူးတဲ့သူေတာင္
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေတာင့္ခံႏိုင္မတဲ့လဲ။
ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးဖူးတဲ့
သတၱိေတြ ထုတ္သံုးလိုက္ပါ၊
ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ကိုယ္
ယံုၾကည္ေနရင္းနဲ႕ပဲ
ေနသာသလို မေနရေတာ့မွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕
႐ံုးကန္လႈပ္႐ွားဖို႕ အားအင္မျပည့္မွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕
အဲဒီ ဇံုအျပင္ဘက္ကို
လွမ္းၾကည့္ရင္း ေတြေဝေနသူေပါ့။
သိဂၤါေက်ာ္
(ေနာက္လမွာ သင္တန္းတစ္ခု တက္ဖို႕ရွိလို႕ အိမ္ကိုလည္း တစ္ပတ္ျပန္မယ္၊ လုပ္စရာေလးေတြလည္း ရွိေနလို႕ ဘေလာ့ကို ပစ္ထားပါဦးမယ္ေနာ္။ ေရးလက္စ ဝတၱဳေလး ျပီးရင္ေတာ့ သင္တန္းမသြားခင္ တင္လိုက္ပါဦးမယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေနရာသစ္မွာ stable ျဖစ္မွပဲ ဘေလာ့ေပၚ ျပန္လာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)
