(၁)
သီသည္ ေကာင္းကင္တြင္ပ်ံ၀ဲေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သူမကိုသူမ ငွက္တစ္ေကာင္ဟု ထင္လာသည္။ အေတာင္ေညာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခဏနားျပီး မေသမခ်င္း ပ်ံသန္းေနရမယ့္ ငွက္တစ္ေကာင္ေပါ့။ အႏွစ္သံုးဆယ္ ပ်ံသန္းခဲ့ျပီးတဲ့အထိ ကိုယ္ပိုင္ အသိုက္တစ္ခုေတာင္ မပိုင္ေသးတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ။
(၂)
သီသီမာ ဆိုတာ ငယ္ငယ္္တုန္းကေတာ့ ဘာတစ္ခုကိုမွ ေလာဘတၾကီး လိုခ်င္ခဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ တကယ္ပါ... သီငယ္ငယ္က အရုပ္ကေလးတစ္ခု မုန္႔ကေလးတစ္မ်ိဳး ကိုမွ လိုခ်င္လွပါခ်ည့္ ရဲ႕ ရယ္လို႔ ငိုယို မပူဆာတတ္ခဲ့ပါ။ အေဖမရွိတဲ့ အျဖစ္ကိုလည္း ၀မ္းနည္းအားငယ္ ေမးတာ ျမန္းတာ မ်ိဳးလည္း ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၲဳေတြ ထဲကလို မလုပ္တတ္ခဲ့။ အဘိုး၊ အေဒၚ နဲ႔ အေမ က သီ့ အားကိုးရာ အေန ႏွင့္ လံုေလာက္ျပီဟု ထင္သည္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲကလို ဘယ္သူက မွလည္း သီ့ကို အေဖ မရွိတဲ့ ကေလးရယ္ လို႔ မေလွာင္ေျပာင္စဖူး။ သီ ၇ တန္းမွာ အေဖ ျပန္ေရာက္ လာ ေတာ့လည္း သီ့ အတြက္ ဘာမွထူးထူး ျခားျခား မျဖစ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ သီ ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။
သီငယ္ငယ္က အတန္းတိုင္းမွာ ပထမ ရခဲ့သည္။ ႏြားေျခရာခြက္ ထဲက ဖားသူငယ္လိုပဲ ထင္ပါရဲ႕။ သီ့ထက္ေတာ္တဲ့လူ မရွိခဲ့လို႔ ျဖစ္မွာပါ။ သီၾကိဳးစားတာေတာ့ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ျပိဳင္ဆိုင္လိုစိတ္ အနည္းငယ္ လည္း ရွိခဲ့ပါရဲ႕ ။ သို႔ေပမယ့္ မရမျဖစ္ရယ္လို႔ေတာ့ အလြန္အကြ်ံ မၾကိဳးစားခဲ့စဖူး။ စာေမးပြဲနဲ႔ ေ၀းရင္ ေ၀းသလို ၀တၲဳေလး ကာတြန္းေလး ဖတ္လိုက္ တီဗြီေလး ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ...။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း မွာေတာင္ သိပ္ ေလွ်ာ့ခဲ့တာ မဟုတ္။ စာတစ္ခုကို ႏွစ္ခါ အသင္ခံရမွာ ပ်င္းတတ္တဲ့ သီ က က်ဴရွင္လည္း တစ္ခုမွ မယူခဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးထြက္ခ်င္စိတ္ ကေတာ့ရွိခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြလို ေဆးေက်ာင္း တက္ဖို႔ရယ္ ရည္မွန္းခ်က္ ထားခဲ့မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ သ့ီ မိသားစု နဲ႔ ဆရာမမ်ားလည္း ဂုဏ္တက္ေစခ်င္သည္။ သီကိုယ္တိုင္လည္း ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးကိုေတာ့ ထြက္ကိုထြက္ခ်င္တာ...။ သို႔ေပမယ့္လည္း...။
အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတာ့ သီ့မွာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သီက တိုက္လွလွ ကေလးေတြ ဒီဇိုင္းဆြဲျပီး ေဆာက္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဂုဏ္ထူးမပါတဲ့တစ္ဘာသာ ရဲ႕ အမွတ္က အေတာ္နည္းေနခဲ့ေသာ သီမွာ အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ခဲ့ရ။ သီ့အိမ္ကေတာ့ သီ့ကို ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုေပၚသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သီကို စာႏွင့္ပတ္သက္လို႔လည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာသာ ရွိလွ်က္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆူပူေအာ္ေငါက္တာမ်ိုဳး မရွိခဲ့ေသာ မိဘေတြကို စိတ္ပ်က္ေစခဲ့ျပီ ရယ္လို႔ စိတ္မေကာင္းတာ တစ္ခုသာ ရွိလွ်က္ ဆရာ၀န္ မျဖစ္ရတာ အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္ရတာ အတြက္ေတာ့ ၀မ္းမနည္းခဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ထိုအခ်ိန္ကစျပီး သီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်ခဲ့သည္။ ဘယ္ဘာသာပဲ ရရ Ph.D ေဒါက္တာ တစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ ရယ္လို႔ပါ။
တကၠသိုလ္မွာေတာ့ ႏြားေျခရာခြက္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္ သီလည္း အေတာ္ဆံုး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလယ္အလတ္ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ သီၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ သီီ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ေပါ့။ သီက ဘာကို ရည္မွန္းျပီး ဘာကို အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆိုတာ သီကိုယ္သီ မသိ။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ အတူ မာစတာ မျပီးခင္ပဲ ဆရာမ ၀င္လုပ္ခဲ့သည္။ ဂုဏ္သေရရွိ Professional တစ္ခု အေနနဲ႔ ... ျပီးေတာ့ Ph.D ဆက္တက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း တစ္ခု အေနနဲ႔ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ စာသင္တဲ့ အလုပ္ကို သီ လံုး၀ ၀ါသနာမပါ။ မပါေပမယ့္လည္း Ph.D ေဒါက္တာ ျဖစ္ဖို႔ဆို ဒီအလုပ္လုပ္မွပဲ ျဖစ္ႏိုင္မည္။ သီ့ မိသားစု မွာ သီ့ကို ႏိုင္ငံျခားပို႔ျပီး ေက်ာင္းထားႏိုင္မယ့္ အင္အား မ်ိဳးမွ မရွိေလပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ သီက ရည္မွန္းထားတာ မဟုတ္ပါပဲ တကၠသိုလ္ ဆရာမကေလး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလိုပါပဲေလ... လူအမ်ားစုရဲ႕ Professional ေတြဟာ ရည္မွန္းမထားပဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြပါ။ သီ့၀ါသနာအရ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အတြက္ သိမ္းထားခဲ့သည္။ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း အမ်ားက ေလွာင္ခ်င္ၾကလိမ့္မည္။
(၃)
သီက ငွက္တစ္ေကာင္ ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ခဏ ေနေနပါသည္။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ တိုး၀င္လာခဲ့တာပါ။ သီက သင္ယူရမွာကို ႏွစ္သက္တဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာပဲ ေလ့လာသင္ယူခ်င္သည္။ စိတ္အားထက္သန္မႈ နဲ႕ စိတ္ၾကည္လင္မႈ ႐ိွမွ Research ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မည္ဟု သီကထင္သည္။
သီတို႕ အားလံုးက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ ေနတတ္သူ ေတြမဟုတ္ရပါပဲ… ခုခ်ိန္မွာေတာ့ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း ဆိုတဲ့ စကားကိုပင္ မၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြ တင္းက်ပ္မႈေတြ ဆိုတာ မ်ားလြန္းရင္၊ လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ခ်ိဳးေဖာက္ခ်င္လာတတ္သည္ ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။
အိမ္မွာဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ခါမွ နစ္နစ္နာနာ ဆူပူေအာ္ေငါက္တာမ်ိဳး မခံခဲ့ရဖူး။ ဒီသင္တန္းကို တက္ကာမွ တစ္ေယာက္တည္းေရာ အမ်ားႏွင့္ေရာ ရစရာ မ႐ွိေအာင္ အေျပာအဆိုေတြ ခံေနရသည္။ အေဆာင္က ကန္႕သတ္မႈကတစ္မ်ိဳး၊ ေက်ာင္းက ကန္႕သတ္မႈကတစ္မ်ိဳး။ လူဆိုတာ အျမဲတမ္းေတာ့ အမွားႏွင့္ မကင္းႏိုင္ပါ။ စက္႐ုပ္ေတြလိုေတာ့ အတိအက် Program အတိုင္း အမွားကင္းကင္း လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။
ဆရာမ မလုပ္ခ်င္ပဲ အျမဲတမ္း ေက်ာင္းသားပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ သီသည္ ႐ွည္လ်ားလြန္းေသာ ေက်ာင္းခ်ိန္ကို စိတ္ပ်က္လာသည္။ သီက ညလူ ဆိုေတာ့ ညဘက္မွာပဲ စာလုပ္ျဖစ္တာမ်ားသည္။ မနက္ကို ေနာက္က်မွ အိပ္ရာထခ်င္သည္။ ၈ နာရီ ေက်ာင္းကို မီဖို႕အတြက္ အျမဲတမ္း ျပာယာခတ္ရသည္။ ဒါေတာင္ သီက သူမ်ားေတြလို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္းေတြ ခ်က္တတ္သူ မဟုတ္လို႕။ ခ်က္ရင္လည္း ေက်ာင္းမီမွာ မဟုတ္ေတာ့။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေလာက္သာ အေၾကာ္အေလွာ္ လုပ္ထားျပီး ျဖစ္သလိုစားသူ။ ေက်ာင္းနားက ဆိုင္မွာ အျမဲ အားေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။
ညဘက္ အိပ္တာ အရမ္းေနာက္က် သြားတဲ့ေန႕ေတြမွာ အိပ္ေရးမ၀ သျဖင့္ ေန႕ခင္းဘက္ အိပ္ငိုက္ျပီး စာလည္း ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ျဖစ္ပဲ တေနကုန္ စက္ခန္းထဲေနရတာ အဓိပၸါယ္မ႐ွိ သလိုပင္။ စာလုပ္ေစခ်င္၍ ေက်ာင္းခန္းထဲ ထည့္ထားေသာ္လည္း လူေတြကို သာခ်ဳပ္ကိုင္၍ ရမည္။ မထက္သန္ေသာ၊ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ေသာ စိတ္ေတြကိုေတာ့ သူတို႕ လိုခ်င္သလို ခ်ဳပ္ထိန္း၍ မရႏိုင္ပါ။ မနက္ ၈ နာရီက ညေန ၆ နာရီ သံုးေနရေသာ သီ႔ေက်ာင္းက ကြန္ပ်ဴတာကို သေဘာမက်ပဲ အေဆာင္က သီ႔ ကြန္ပ်ဴတာမွာပဲ သီလုပ္လက္စေလး ေတြကို ဆက္လုပ္ခ်င္ေနတာက ခက္သည္။ ေႏွးေကြးေလးလံတဲ့ ေက်ာင္းကစက္က မၾကာခဏ ေရနစ္တတ္တဲ့ Internet သံုးဖို႔ေလာက္ပဲ ေကာင္းသည္။ ဒီ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာက သီးသန္႔မ႐ွိေသာ ေနရာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အတူတူ ထိုင္ရတာမို႔ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ စာထဲမွာ အာ႐ံု၀င္စားဖို႔ အေတာ္ ၾကိဳးစားရသည္။ သီက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ထဲေနမွ ပိုျပီး အလုပ္ျပီးသည္။ ညဘက္ အခန္းထဲမွာ စာလုပ္ဖို႕ စိတ္က ထက္သန္သည္။ ဒါေပမယ့္ တေနကုန္ ပင္ပန္းလာေသာ လူကမခံႏိုင္၊ မ်က္စိက မခံႏိုင္။ နားခ်င္သည္။
သီ အတြက္ ၂၄ နာရီ Internet မ႐ွိလည္းရသည္။ သီ့မွာ အျမဲတမ္း chat ေနသည့္ online friend ေတြလည္း မ႐ွိ။ သီ့က အရမ္းရင္းႏီွးသူ သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္ကိုသာ စကားမ်ားမ်ား ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ တစ္ခါမွ မသိဘူး သူေတြႏွင့္ ဘာအေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာရမွာလဲ။ သီ စာ႐ွာခ်င္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းကို သြားျပီး လိုခ်င္သည့္ references ေတြ႐ွာမည္။ ျပီးရင္ အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္စာကို ျပီးေအာင္လုပ္ခ်င္သည္။ ျပီးရမည့္ အခ်ိန္မွာ ျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ကို သီ့ကို ဘယ္သူမွ တိုက္တြန္းစရာ မလိုပါ။
အရည္အခ်င္းစာေမးပြဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း သီကမုန္းသည္။ သီက အစကတည္းက စာက်က္အားသန္သူ မဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာမွ စာကက်က္ခ်င္သည္။ အဂၤလိပ္စာ ဆိုတာကိုလည္း ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္နည္းကတည္းက ငယ္ေၾကာက္လိုျဖစ္ေနေတာ့ သီစိတ္ေတြညစ္လာသည္။ Researcher တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို စစ္ေဆးဖို႕ အဂၤလိပ္စာက ပိုအေရးၾကီးလား၊ သူ႕Researchရဲ႕ ျပီးေျမာက္မႈနဲ႕ အရည္အေသြးက ပိုအေရးၾကီးသလား…။ မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ဒီလမ္းကို သီမၾကိဳက္ေတာ့သည္ပဲ ျဖစ္ေစ လမ္းတစ္၀က္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လွည့္မျပန္ပါ။ မိဘပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ျဖဳန္းတီးထား ရသည့္ ဒီဘြဲ႕တစ္ခုကို သီ ရေအာင္ေတာ့ယူမွာပါ။
(၄)
အခု ေလာေလာလတ္လတ္ ႏွစ္မ်ားမွာ ဒီအလုပ္က ထြက္ျပီး တစ္ျခားေျပာင္းဖို႔ သီမွာ လံုး၀ စိတ္ကူးမ႐ွိ။ အျပင္မွာ လုပ္ဖို႕ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ Experience လည္းမလံုေလာက္ဟု သီကိုယ္သီထင္သည္။ ဒီအလုပ္မ၀င္ခင္က ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ပဲ လုပ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကိုယ့္မွာ ဒီပညာနဲ႔ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရထားပါလ်က္ သူတို႕သင္တန္းက ဆင္းသူေတြ လက္ေအာက္မွာ အႏွိမ္ခံခဲ့ရေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သီက ခ်ည္ေႏွာင္ခ်င္ေသာ ၾကိဳးေတြကို မုန္းသည္။ ႏွစ္အကန္႔အသတ္ေတြ၊ ေငြေၾကး အေလ်ာ္အစားေတြ ကို မုန္းသည္။ တစ္သက္တာလံုး ပင္စင္ယူတဲ့ အထိေတာ့လည္း ဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္မ႐ွိ။ သီက ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ခုႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခ်င္သူျဖစ္သည္။
သီ့လခက သီ့ စား၀တ္ေနေရး ႏွင့္ ေက်ာင္းစားရိတ္ အတြက္ ေလာက္ေအာင္ သံုးႏိုင္ေသာ ပမာဏမ မဟုတ္။ ၾကာေတာ့ ဒီအရြယ္အထိ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ မရပ္ႏိုင္ပဲ အိမ္ကို လက္ျဖန္႔ေနရသည့္ ဘ၀ကို သီစိတ္ပ်က္သည္။ ဒီအရြယ္အထိ မိဘအေပၚ တျပားတခ်ပ္မွ မေထာက္ပံႏိုင္ပဲ ဒုကၡေပးေနရသည့္ ဒီလမ္းကို သီဘာေၾကာင့္ ေရြးခဲ့ရသလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ျပင္လို႔ ရဦးမလဲ ေတြးေနေပမယ့္လည္း လမ္းေပ်ာက္ေနသလို ခံစားရသည္။
သီ အသက္သံုးဆယ္ ႐ွိခဲ့ျပီ။ သိမ္းထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို အခုထိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ အခြင့္အေရး မရေသး။ သီလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြက အလွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ အေ၀းမွာ…။ သီ့ အေပၚေကာင္းခဲ့တဲ့ မိဘေတြကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ ၀င္ေငြႏွင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထားခ်င္သည္။ ဒါကလည္း အေ၀းက အိပ္မက္ ျဖစ္ေနဆဲ။ သီက ငွက္တစ္ေကာင္ေပမယ့္ ပ်ံသန္းဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ မွားယြင္းေနခဲ့ေတာ့လည္း ျမင့္ျမင့္ မပ်ံႏိုင္ျဖစ္ရသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီက အိပ္မက္ေတြကို သိမ္းထားဆဲပါ။ လႊင့္ပစ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ကူးမ႐ွိ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သီပ်ံသန္းခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ ေက်နပ္စြာ ပ်ံသန္းဦးမွာပါ။ သီသီမာဟာ မေသမခ်င္း ပ်ံသန္းေနရမယ့္ ငွက္တစ္ေကာင္ပဲေလ။
သိဂၤါေက်ာ္
