ပန္းႏုုေရာင္ တိမ္ေတြကိုု ေငးၾကည့္ရင္း
ညေနခင္းေတြ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနတာ ၾကာျပီ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခိုကိုးရာမဲ့ေအာင္လည္း မလုပ္ပါဘူး။
ေျမၾကီးလို မက်င့္ၾကံႏိုင္တာ တစ္ခုပဲ ေျပာစရာ ရွိတယ္။
ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဆို႐ိုးေတြ ဖတ္ဖတ္ျပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာ သေယာင္
ဟန္ေဆာင္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း
အတြင္းလိႈက္ျပီး ျပိဳလဲေနခ်ိန္ေတြလည္း ရွိရဲ႕။
နာရီသံေတြ ၾကားတယ္
မိုုးသံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္
ငါ့ကိုုယ္ငါ အျပည့္အဝ ယံုုၾကည္ပါတယ္
တိမ္ေတြကိုု ခိုုစီးျပီးလိုုက္ပါမသြားႏိုုင္တာတစ္ခုုပဲ။
အမ်ားကေတာ့ ပံုုမွန္ပဲလိုု႕ ထင္ခ်င္ထင္လိမ့္မယ္
အခုုထက္ပိုုျပီး အသံုုးက်သင့္တယ္လိုု႕
ငါ့ကိုုယ္ငါ အျမဲတမ္း အားမရျဖစ္ေနတုုန္းပဲ..။
တကယ္ပါ
ဘယ္ေနရာမွာမွ တစ္ဖက္ကမ္းမခပ္ခဲ့ဘူး။
ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုု သိမ္းပိုုက္ဖိုု႕ကစလိုု႕
ဘဝတစ္ခုု ခပ္ျမင့္ျမင့္မွာေဆာက္ဖိုု႕ အဆံုုး
ဘာတစ္ခုုမွ
မည္မည္ရရ မရွိခဲ့ဘူး..။
မေရရာတဲ့ အိမ္မက္ေတြ မက္တတ္ရံုုနဲ႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုုက ပီျပင္မလာႏိုုင္တာလည္း သိရဲ႕နဲ႕
လက္ေတြ႕ထဲ ဆင္းမလာတဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲ
လမ္းေလွ်ာက္ဆဲ။
ဒီလိုုပါပဲ
ဘဝလမ္း ဆိုုတာ
တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ အတြက္
အဆင္သင့္ ခင္းျပီးသား ဆိုုေပမယ့္
ဘယ္ေတာ့မွ ခင္းမျပီးေတာ့မယ့္ လမ္းေတြကိုု
ေလွ်ာက္သူေတြလည္း
အေျမာက္အျမားပါ။
ေရစုုန္အတိုုင္း အလိုုက္သင့္ေမွ်ာခ်င္သူေတြ အတြက္
အဲဒီျမစ္က ေခၚေဆာင္တဲ့ အတိုုင္းပဲ
တစ္ေနရာေတာ့ ေရာက္မွာပ။
သီးသန္႕ ခြဲထြက္ခ်င္သပဆိုု
ေရဆန္ ကူးခတ္မွ ျဖစ္ႏိုုင္မယ္ေလ။
ငါသိပါတယ္၊ ငါသိပါတယ္ နဲ႕
အဲဒီအသိေတြကပဲ ႐ူးသြပ္ေအာင္ျပဳစား
ဘယ္ေတာ့မွလဲ ရင့္က်က္မလာႏိုုင္တဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႕
အဲဒီျမစ္ထဲ
ျမဳပ္ခ်ီ ေပၚခ်ီ စုုန္ဆင္း ေမ်ာပါေနဆဲ။
သိဂၤါေက်ာ္
