နတ္သမီးပံုုုျပင္ထဲ သြားခ်င္ေနတဲ့သူ

မေသခ်ာခ်င္လိုု႕

အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာင္းေျပာင္းေတြးတယ္

လူတကာ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အရာေတြထဲ

စိတ္ဝင္စားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေဆာင္ၾကည့္တယ္

အက်ိဳးမရွိပါဘူး။

ဦးေႏွာက္တစ္ျခမ္းမကေတာင္ ပ်က္ေနျပီ ထင္ရဲ႕

ဘာမွ ထပ္သြင္းမရေအာင္

ပံုုရိပ္ေတြ ျပည့္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုုင္တယ္။

မ ကေတာ့ မျပဳစားဘူး ျငင္းေကာင္းျငင္းနိုုင္တယ္

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္စာ စူးေစတာ သက္သက္ပါပဲ။

ႏႈတ္မရ ျပဳမရ အဲဒီ အျပံဳးေတြေအာက္မွာ အမိခံလိုုက္ရတယ္။

တစ္ခါ ႏွစ္ခါ သံုုးခါ

မေသခ်ာသင့္ေသးတဲ့ ေတြ႕ဆံုုခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ရက္နဲ႕

ကိုုယ္ေရးရာဇဝင္ မသိရတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳတစ္စံုုေအာက္မွာ

ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုုးသားကေတာ့ တိတိက်က်ပဲ

အဓိပၺါယ္ သတ္မွတ္ျပီးခဲ့ျပီ။

မျဖစ္ေလာက္ဖူး ထင္ေပမယ့္လည္း

အဲဒီမီးက မ႐ိႈ႕ပဲ ေလာင္ႏွင့္ေနခဲ့ျပီးျပီ။

မ မသိရင္သာေနမယ္

ကၽြန္ေတာ့္ ေႏြရက္ေတြက မိုုးေခါင္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာျပီေလ။

တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္ကလူေတြ

ေႏြရက္ေတြ မိုုးစိုုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတာကိုု

အားက်ခဲ့ေပမယ့္လည္း

မိုုးကိုု ဘယ္လိုု ေခၚရမလဲဆိုုတာ မသိခဲ့ဘူးေျပာရင္

ခင္ဗ်ားတိုု႕ ရယ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။

ဣေျႏၵရွင္မ လွလွေလးမိုု႕ စြဲလမ္းတာ မဟုုတ္ရပါေၾကာင္း

ခင္ဗ်ားတိုု႕ကိုု က်ိန္ေျပာႏိုုင္ပါတယ္၊

ခ်စ္ျခင္းဆိုုတာ စစ္မွန္တာနဲ႕အမွ်

ဆန္းစစ္စရာ မလိုုေလာက္ေအာင္ ခံစားမႈနဲ႕ သိတတ္တဲ့ အရာပါ။

အခ်စ္ဆိုုတာ အနီးကပ္ ဓါတ္ပံုုရိုုက္ခ်က္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္ဆိုုရင္

အကြာအေဝး အပိုုင္းအျခား မတူညီမႈေတြဆိုုတာ

ေနာက္ကြယ္မွာ ေဝဝါး ေပ်ာက္ကြယ္ျမဲပဲ မဟုုတ္လား။

နတ္သမီးပံုုျပင္ေတြကိုု ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္သူလည္း မဟုုတ္ရပါပဲ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုုအခါမွာ

နတ္သမီးကေလး ခ်စ္မယ့္

ဆင္းရဲသား ဇာတ္လိုုက္ကေလး ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္

(ဝတၱဳရွည္ရွည္ မေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေနပါျပီ၊ စံုုေထာက္ဝတၱဳဆိုု မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ၾကာေနျပီ၊ ဘယ္လိုုမွ စိတ္မပါ၊ စိတ္ကိုု သြင္းလိုု႕မရ ျဖစ္ေနတယ္၊ မအားတာလည္း ပါပါတယ္၊ ဒါနဲ႕ပဲ ဘေလာ့ကိုု ပစ္ထားရာ က်မွာစိုုးတာနဲ႕ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးျပီးတင္ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီဘေလာ့လည္း ကဗ်ာ ဘေလာ့ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနေပါ့..)