အေနအထိုုင္မတတ္တဲ့ စိတ္ကူးသမား

ပံုစံခြက္ေတြထဲ အေျခက်ေနတာၾကာေတာ့လည္း

ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႕ စိတ္ေတြ ေျခဆန္႕ခ်င္လာတယ္။

အျမဲ ရွင္းလင္းထားတဲ့ ကြက္လပ္ထဲ

တစ္ရံတစ္ခါေတာ့လည္း

သံေယာဇဥ္ႏြယ္ေတြ စည္ပင္ခြင့္ ေပးခ်င္ျပန္ေရာ၊

ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရင္းနဲ႕ပဲ

မရွင္သန္နိုုင္ေတာ့တာလည္း ရွိမယ္။

ေလာကဓံ ခက္ခဲလာတဲ့ အခ်ိန္ေတြၾကား

ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ပစ္ထားမိလိုု႕

ေျခာက္ေသြ႕ေသဆံုုးသြားတာလည္း ရွိမယ္။

အဲဒီအခါ ဝမ္းမနည္းေၾကးလိုု႕

ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု အားေပးရင္း

ေပ်ာ္သလိုု ေနခဲ့သူေပါ့။

သံေယာဇဥ္ေတြ အခက္ေဝလို႕ ခုုတ္မပစ္ရက္တဲ့အခါ

ရွင္သန္ျခင္းေတြ လွပလိုု႕…။

နွလံုုးသားကိုု အျဖဴေရာင္ ေက်ာက္သားလိုု

ကာကြယ္ထားခ်င္သူ ျဖစ္လွ်က္

ပတ္ၾကားနက္ေအာင္ တိုးဝင္ခ်င္တဲ့

ႏြယ္ျမစ္ေတြကိုု သတ္မပစ္နိုုင္ျခင္းဟာ

ျပင္မရတဲ့ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုုသာ။

ကိုယ္ဘက္ကမေပးနိုုင္တဲ့ အရာကို

သူတစ္ပါးဆီက မလိုခ်င္ပါနဲ႕လို႕

ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ျပန္ဆံုုးမေနရင္းနဲ႕ပဲ

အေနအထိုုင္မတတ္တဲ့ စိတ္ကူးေတြေၾကာင့္

ဟိုုမေရာက္ ဒီမေရာက္ထဲမွာပဲ လြင့္လြင့္ေနတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့လည္း

ကိုုယ့္လမ္းကိုု ေသြဖည္ဖိုု႕ သတၱိမရွိသူပါ၊

ကမ္းမယ့္လက္ကိုု လွမ္းျဖစ္ခဲ့ရင္

ေလွ်ာက္ေနၾကလမ္းထက္ ပိုၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းနိုုင္တဲ့အခါ

သတိရျခင္းေတြကိုု ျဖတ္သင့္သေလာက္ျဖတ္ရင္း

ပိုုးဖလံ အျဖစ္မခံနိုုင္တဲ့သူမွာ

အေကာင္အထည္ျပစရာမရွိတဲ့ စိတ္ကူးေတြပဲ တိုးတိုးလာေလရဲ႕။

သိဂၤါေက်ာ္

အေကာက္ေတာင္ ေရႊျမင္တင္ ဘုုရား

ခုုတေလာ အားေနေပမယ့္ စာေရးဖိုု႕ရာ စိတ္မပါပဲ ျဖစ္ေနလိုု႕ ေရးလက္စေတြလည္း အျပီး မသတ္နိုုင္ပဲ ဘေလာ့ကိုု ပစ္ထားမိတာ ၾကာသြားပါတယ္။

အခုုလည္း စာမတင္ေသးပဲ သြားခဲ့တဲ့ အနီးအနား ခရီးတစ္ခုုက ပံုုေလးေတြ တင္ရင္းနဲ႕ ဘေလာ့ကိုု ဖုုန္ခါရပါေတာ့မယ္။

အေကာက္ေတာင္ ဟာ ျပည္ျမိဳ႕ တစ္ဘက္ကမ္း ထံုုးဘိုု အနီးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ျပည္ျမိဳ႕ကေန ထံုုးဘိုုျမိဳ႕ကိုု သြားတဲ့ လိုုင္းကားမ်ား ရွိေပမယ့္ အတြင္းဘက္ ဝင္ရတာ အနည္းငယ္ ေဝးတာေၾကာင့္ ကိုုယ္ပိုုင္ကားမ်ား၊ ကိုုယ့္အဖြဲ႕နဲ႕ကိုုယ္ ငွားသြားတဲ့ ကားမ်ား၊ ဆိုုင္ကယ္မ်ားနဲ႕သာ သြားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ 

ကိုု္ယ့္အိမ္က ျပည္မွာ ဆိုုေပမယ့္ ျပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာေနျပီမိုု႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘယ္မွ မထြက္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ဆိုုင္ကယ္ေတာင္ မစီးတတ္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ တစ္ေန႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လာလည္ပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႕ နွစ္ေယာက္လံုုးရဲ႕ ဆရာမ တစ္ေယာက္ကလည္း ျပည္မွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ေနခိုုက္မိုု႕ ဆရာမဆီ လာရင္းနဲ႕ ကိုုယ့္ဆီ ဝင္လာတာပါ။ ဆရာမက ခရီးကေန ျပန္မေရာက္ေသးတာနဲ႕ သူ လာတဲ့ တစ္ရက္ကိုု အလကား မျဖစ္ေအာင္ အေကာက္ေတာင္ သြားၾကမလားလိုု႕ ကိုုယ္က အၾကံျပဳေတာ့ သူကလည္း သေဘာတူပါတယ္။ ျပည္ဇာတိေပမယ့္ အဲဒီကိုု တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေတာ့ ကိုုယ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ သြားခ်င္ေနတယ္ေလ။ သူက ျပည္ကိုု နွစ္ခါေလာက္ ေရာက္ဖူးျပီးသားမိုု႕ တစ္ျခားေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးျပီး အေကာက္ေတာင္ကိုုပဲ မေရာက္ဖူးေသးတာမိုု႕ စိတ္ပါေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလး နွစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာ နည္းနည္း ေဝးျပီး လူျပတ္မွာ စိုုးတာနဲ႕ ကိုုယ့္အေဖကိုုပါ ေခၚျပီး ဆိုုင္ကယ္ႏွစ္စီးနဲ႕ သြားခဲ့တာပါ။ ကိုုယ္က ဆိုုင္ကယ္ မစီးတတ္တဲ့ သူ ဆိုုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေနာက္က လိုုက္တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ လမ္းလည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ဒီလိုုပဲ လမ္းမွာ ေမးစမ္းျပီးေတာ့ သြားရတာပါ။ ကိုုယ့္ အေဖ ဆိုုတာကလည္း အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနျပီ ဆိုုေတာ့ ဆိုုင္ကယ္ ျမန္ျမန္ စီးရဲတာ မဟုုတ္ေတာ့ ကိုုယ္တိုု႕ ဆိုုင္ကယ္ကိုု မွီေအာင္ မနည္းလိုုက္ေနရပါတယ္။ ျပည္ နဝေဒး တံတားကိုု ေက်ာ္ျပီး တစ္ဘက္ကမ္း မွာ နွစ္နာရီေလာက္ စီးျပီးေတာ့ ထံုုးဘိုု ျမိဳ႕ကိုု ေရာက္ပါတယ္။ လမ္းက မဆိုုးပါဘူး။ ထံုုးဘိုု အဝင္လမ္းေလး ၁၅ မိနစ္ေလာက္သာ ေတာ္ေတာ္ ဆိုုးျပီး က်န္တဲ့ ဟိုုင္းေဝးလမ္းက ေကာင္းပါတယ္။ ထံုုးဘိုု ေရာက္ေတာ့လည္း လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့လူကိုု ေမးျပီး ေရႊျမင္တင္ ဘုုရားသိုု႕ ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ေနာက္ လိုုက္ရပါတယ္။ လမ္းက်ဥ္းေလး အတိုုင္း သြားျပီး ဘယ္နားဆံုုးမယ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနတုုန္း အဲဒီနား အိမ္ထဲက လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး ဆိုုင္ကယ္ ဆက္သြားလိုု႕ မရေတာ့ဘူး၊ ထားခဲ့ဖိုု႕ ေျပာမွ ထားခဲ့ရပါတယ္။ လမ္းျပ ကေလးေလး ၂ေယာက္က လိုုက္ပိုု႕ခ်င္တယ္ ဆိုုတာနဲ႕ ေခၚခဲ့ရပါတယ္။

ေတာင္ကမ္းပါးရံမွာ ထြင္းထားတဲ့ ဘုုရားေတြကိုု ဖူးဖိုု႕ အတြက္ စက္ေလွငွားရပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႕က လူကလည္း သံုုးေယာက္ထဲမိုု႕ စက္ေလွ အေသးေလးပဲ ငွားျပီး သြားခဲ့ပါတယ္။ ေရေၾကာက္တတ္တဲ့သူ ဆိုုရင္ေတာ့ ဒီ ေလွ ခပ္ပါးပါး ေသးေသးကိုု စီးရဲခ်င္မွ စီးရဲပါမယ္။ လူမ်ားရင္ စက္ေလွ အၾကီး ငွားလိုု႕ရတဲ့ ေနရာလည္း ရွိပါတယ္။

ေလွေပၚကေန ေတာင္ကမ္းပါးရံက ဘုုရားေတြကိုု ဖူးရတာ စိတ္ေက်နပ္စရာပါ။ အဲဒီေလွထဲမွာ မလႈပ္ရဲ၊ လႈပ္ရဲနဲ႕ ရိုုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုုေတြကေတာ့ ထင္သေလာက္ မေကာင္းပဲ ေတာ္ေတာ္ ဆိုုးေနပါတယ္။  ေနေရာင္ စူးတဲ့ အခ်ိန္မိုု႕ ေနတည့္တည့္ကိုု ခ်ိန္ ရိုုက္သလိုု ျဖစ္ျပီး အလင္းစက္ေတြ ပါေနလိုု႕ပါ။ ေတာ္ရံုုရိုုက္တာမိုု႕ မလိုုဘူး ထင္ခဲ့တဲ့ Lens Hood လိုုတာ၊ ရိုုးရိုုး filter မဟုုတ္ပဲ UV filter လိုုတာ လက္ေတြ႕ သိလိုုက္ရပါတယ္။ Professional မဟုုတ္ေတာ့လည္း ဒီလိုုေပါ့ေနာ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပံုုေတြ မေကာင္းေပမယ့္ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံု အေနနဲ႕ တင္လိုုက္ပါတယ္။

 

စက္ေလွေပၚက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေတာင္ေပၚက ဘုုရားပါ။

 

ေတာင္ေျခကိုု ေရာက္ေတာ့ ကမ္းပါးကေန နည္းနည္းေလာက္ တက္ရပါတယ္။ အတက္လမ္းက ေတာင္နံရံမ်ားမွာ ထုုဆစ္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္း ဘုုရားရုုပ္ထုုေတာ္မ်ားကိုု ဖူးျမင္ရပါတယ္။

 နည္းနည္းေလာက္ တက္ျပီးေတာ့မွ အေကာက္ေတာင္ ေရႊျမင္တင္ဘုုရားကိုု ေရာက္ေတာ့ အေမာေတြ ေျပသြားပါတယ္။

ေတာင္ေပၚမွာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိျပီး ဘုုန္းဘုုန္းက ဘုုရားဖူးမ်ားကိုု သက္သတ္လြတ္ဟင္းမ်ားနဲ႕ ထမင္းေကၽြးေလ့ရွိတယ္လိုု႕ လမ္းျပ ကေလးေလး ေျပာလိုု႕ သိရပါတယ္။ ကိုုယ္တိုု႕ သြားတဲ့ ေန႕ကေတာ့ ဘုုန္းဘုုန္း ခရီးထြက္ေနလိုု႕ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္လည္း လြန္သြားတာနဲ႕ ဦးပုဇဥ္းေတြ ကိုု ဝတၱဳေငြ တတ္နိုုင္သေလာက္ လွဴျပီးေတာ့ ဦးပုုဇဥ္းတိုု႕ ခ်ေကၽြးတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ ေရေႏြးပဲ ေသာက္ျပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

 

-->

အျပန္လမ္းကိုု အလာကအတိုုင္း ကမ္းပါးေစာင္းက ျပန္ဆင္းျပီး စက္ေလွနဲ႕ ျပန္ရင္လည္း ရေပမယ့္ ေရတံခြန္ ဆိုုတာကိုု စပ္စုုခ်င္တာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္လမ္းက ျပန္ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရတံခြန္ေလးကေတာ့ ခုုခ်ိန္ ေရမရွိေတာ့ဘူး ဆိုုုုျပီး ေရတံခြန္ၾကီးဘက္က ပတ္ဆင္းၾကရေအာင္ ဆိုုျပီး လမ္းျပကေလးေတြက ေခၚသြားပါတယ္။ လမ္းမွာ ဘုုရား နဲ႕ ပဥၥဝဂၢီငါးဦးရဲ႕ ရုုပ္ထုုေတာ္မ်ားကိုု ေတြ႕ရပါတယ္။ ပဥၥဝဂၢီငါးပါးကိုု ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနနဲ႕သာ ထုုလုုပ္ထားတာကိုု ေတြ႕ရတာ မ်ားေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ ရေသ့မ်ားအသြင္ ထုုလုုပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေရတံခြန္ၾကီး ဆိုုေပမယ့္လည္း ခုုခ်ိန္မွာေတာ့ ေရအနည္းငယ္သာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရက်တဲ့ ေအာက္ဘက္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းကေတာ့ နည္းနည္း နက္ပံုုေပၚပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေရပဲ ဆင္းကူးသလား၊ ျပဳတ္က်သလား မသိပါဘူး။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကပဲ သံုုးေယာက္ေလာက္ ေရနစ္ ေသဆံုုးဖူးတယ္လိုု႕ ၾကားထားပါတယ္။

 

 အျပန္လမ္း တစ္ေထာက္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ေစတီေလး တစ္ဆူပါ။

အျပန္လမ္းက အလာလမ္းထက္ေတာ့ အနည္းငယ္ ပိုုေဝးပါတယ္။ ဘုုရားဖူးရံုုသက္သက္ ဆိုုရင္ေတာ့ စက္ေလွနဲ႕သြားတဲ့ လမ္းကပဲ တက္ျပီး အဲဒီကပဲ ျပန္ဆင္းရင္ နည္းနည္း ပိုုသက္သာ နိုုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တဲ့ ခရီးတစ္ခုုပါပဲ။

ထံုုးဘိုုျမိဳ႕ဟာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ျမရဲ႕ ဇာတိ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ သခင္ျမ ရုုပ္ထုုကိုုလည္း အမွတ္တရ ရိုုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္

ရက္လြန္ပန္း ရဲ႕ သီအိုရီ

ဘယ္သူ႕ကိုမွ လက္မကမ္းႏိုင္လို႕
ငါက ရပ္ၾကည့္ျပံဳးျပ လုပ္တယ္၊
လာခ်င္တယ္ ဆိုသူကို လက္မကမ္းေတာ့
လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ တုန္႕ရပ္လို႕၊
နားမလည္သလို ေခါင္းခါတယ္
ျပီးေတာ့ ျပန္လွည့္တယ္။
သူ႕အားနည္းခ်က္သူ မျမင္ႏိုင္ရွာသူပါ
ငါက ျပံဳးၾကည့္ေနဆဲပဲ၊
ဘယ္သူ႕ကိုမွ အတင္းအက်ပ္ မႏွင္လိုပါ။
လမ္းတစ္ဝက္မွာ ဘယ္သူမွ ၾကာၾကာမရပ္ႏိုင္တာ အသိသားေလ
ငါကေတာ့ ရပ္ျမဲ ရပ္ေနတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့
ငါမေတာင္းရပဲ ကတိေတြ ေပးတယ္၊
ငါက လက္မခံေတာ့
ၾကာၾကာသိမ္းမထားႏိုင္ပဲ ျပန္ရုတ္သိမ္းၾက။
ငါကေတာ့ ရပ္ျမဲ ရပ္ေနတယ္။

သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ၊ အခ်စ္ဆိုတာ
မပုပ္မသိုး သစ္သီးလိုမ်ိဳး
ထင္ေယာင္ထင္မွား ေျပာေျပာျပီး
ငါ့နံေဘးနား ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသူေတြ ရွိေသးတယ္၊
ငါကေတာ့ ျပံဳးၾကည့္ေနဆဲပဲ
ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္တာနဲ႕ ျဖတ္ခနဲ ပုပ္သြားမယ့္
သစ္သီးတစ္လံုးဟာ
သူတို႕ရဲ႕ အခ်စ္၊ သူတို႕ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ျဖစ္တယ္။

ငါ့ဘာသာငါ
ရက္လြန္ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊
လက္ဆိပ္မသင့္လိုျခင္းကို
ဘယ္သူမွ ေဝဖန္စရာ မလိုပါ။
ကဲ့ရဲ႕ စကားေတြကို မၾကားေယာင္ေဆာင္ဖို႕
အက်င့္ပါေနတယ္။
ေျမွာက္ပင့္ မာယာေတြကို မယံုၾကည္ဖို႕
အက်င့္ပါေနတယ္။

ဘယ္ေတာ့မွ မေၾကြမယ့္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ ရွိမယ္လို႕ မင္းယံုရင္
ပေလတိုးနစ္ အခ်စ္ကို ယံုေကာင္းယံုႏိုင္တယ္၊
ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ရပ္ၾကည့္ျပံဳးျပႏိုင္မလဲ
ငါ့သင္ခန္းစာ စာအုပ္မွာ
ျဖတ္ေလွ်ာက္သူေတြရဲ႕ လက္မွတ္ကို သိမ္းထားတယ္၊
ငါ့သင္ခန္းစာ စာအုပ္မွာ
မၾကည့္ခ်င္ပဲ ရပ္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့
တစ္ပါးသူ႕ ပံုျပင္ေတြ သိမ္းထားတယ္၊
ငါကေတာ့ ရပ္ျမဲ ရပ္ေနတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္