အေနာက္ေတာင္ဘက္ အခန္း

‘‘ အက္ကြန္က ဆရာမ ဒီေန႕လာလိမ့္မယ္ ’’ အၾကီးမ ဆိုဖီယာေဂးလ္ ကေျပာသည္။

‘‘ဟုတ္ပါရဲ႕’’ အငယ္မ အမန္ဒါေဂးလ္ ကေထာက္ခံသည္။

‘‘ငါ သူ႕ကို အေနာက္ေတာင္ဘက္္ အခန္းမွာ ထားမလို႕’’ ဆိုဖီယာက ေျပာသည္။

အမန္ဒါ က သူ႕အစ္မကို ေၾကာက္လန္႕တၾကား ၾကည့္ျပီး ‘‘နင္ အဲဒီလို မလုပ္သင့္ဘူးထင္တယ္’’ ဟုေျပာသည္။

‘‘ဘာျဖစ္လို႕လဲ’’ ဆိုဖီယာက စူးစူးရွရွ ေအာ္သည္။ သူ႕ညီမ ထက္ပင္ အကဲဆတ္ေနသည္။

‘‘ငါမသိဘူး ဒါေပမယ့္ အန္တီ ဟာရက္ ေသျပီးတာေတာင္ သိပ္မၾကာေသးပဲ အဲဒီအခန္းထဲမွာ သူ႕ကို မအိပ္ခိုင္းသင့္ဘူး’’

‘‘အရူးစကားေတြ… ဒီအိမ္ထဲမွာ လူမေသဖူးတဲ့ အခန္းကို နင္ရွာၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ဒီေလာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားတာ လူမေသဖူးတဲ့ အခန္းဆိုတာ ရွိမွာကို မဟုတ္ဖူး’’ ဆိုဖီယာက ေျပာသည္။

‘‘အေရွ႕ေျမာက္အခန္းက ေသးလည္းေသးတယ္၊ ပူလည္းးပူတယ္ေလ၊ သူက ေနာက္တစ္ႏွစ္လံုးေနမယ့္ဟာ… နင္ ဟိုအခန္းကိုပဲ သြားရွင္းလိုက္စမ္းပါ ’’

သူ႕အစ္မ မီးဖိုထဲ သြားေနခိုက္မွာ အမန္ဒါ က သူ႕အလုပ္သူလုပ္ဖို႕ အေနာက္ေတာင္ အခန္းကို သြားသည္။ ဒီအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အတြက္ အဲဒီ အခန္းထဲကို၀င္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ရြံ႕မိတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ သူမမွာ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီေလာက္ အေၾကာက္တရားေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာလည္း သူမကိုယ္သူမမသိ။

အခန္းက အေတာ္ၾကီးမားျပီး ျပတင္းေပါက္ ေလးခု ပါသည္။ ေတာင္ဘက္မွာ ႏွစ္ခု၊ အေနာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ခု… ပိတ္လွ်က္သား…။ အခန္းက အစိမ္းေရာင္ ပိတ္ကား ခပ္ေမွာင္ေမွာင္လိုျဖစ္ေနသည္။ ပရိေဘာဂေတြကလည္း မႈန္၀ါး၀ါး အရိပ္ေတြလို။

အမန္ဒါက ျပတင္းေပါက္ေတြကို ဖြင့္လိုက္သည္။ မူမမွန္တဲ့ အရိပ္အေရာင္ေတြ မရွိေတာ့သလို ထင္ရသည္။ ခုတင္ ႏွင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚတြင္ ေဒါင္း႐ုပ္မ်ားပါေသာ အ၀တ္စျဖင့္ ဖုံးအုပ္ထားသည္။ ထိုကုလားထိုင္ မွာ အရင္ ဒီအခန္းမွာ ေနထိုင္သူ၏ အၾကိဳက္ဆံုး ကုလားထိုင္ျဖစ္သည္။ နံရံကပ္ ဘီဒိုၾကီးမွာ တံခါး ပြင့္ေနျပီး အထဲတြင္ ခရမ္းေရာင္ အစ တစ္ခု ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႕အစ္မ အခန္းရွင္း စဥ္က က်န္ခဲ့သည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ ဆြဲထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီ ၏ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႋ တစ္ထည္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ျပန္တင္ထားလိုက္သည္။ အန္တီ ဟာရက္ က အျမဲတမ္း အဲဒီ အက်ႋ အိပ္ကပ္ထဲမွာ Lovage ေတြ ထည့္စားတတ္သည္။

အမန္ဒါ အနံတစ္ခုခု ရသလိုထင္မိသည္။ သူ အခန္းကို ႐ွင္းေနစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး Lovage အနံကို ရေနသည္။ ပရိေဘာဂေတြကို ဖုန္သုတ္ျပီး အိပ္ရာခင္းသည္။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌကို ထပ္ခိုးေပၚက ေသသူအမ်ိဳးသမီး ၏ ပစၥည္းေတြထားေသာ ေသတၱာထဲတြင္ ထည့္ထားလိုက္မည္ဟု စဥ္းစားလိုက္သည္။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌမွာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚတြင္ မ႐ွိေတာ့ပါ။

အမန္ဒါေဂးလ္ က အမွတ္သညာမ႐ွိေသာ မိန္းကေလး မဟုတ္ပါ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚတြင္ တင္ခဲ့တာ ကို သူ ေသခ်ာ မွတ္မိပါသည္။ သူ အမွတ္မွားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟု ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေတြးလိုက္ပါသည္။ ဘီဒိုၾကီး ထဲတြင္ ျပန္႐ွာဖို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘီဒိုၾကီး က ပြင့္ေနသည္။ သူ ခုနက ပိတ္ခဲ့မိသည္ ဟုသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း မေသခ်ာပါ။ ကုတင္ေအာက္ ႏွင့္ အံဆြဲေတြထဲ ကိုပါ ႐ွာသည္။ တစ္ခန္းလံုး အႏွံ ႐ွာသည္။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌႋ ကို ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ခရမ္းေရာင္ ည၀တ္အက်ႌႋ ကို သူျမင္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိသည္။ သူအခန္း႐ွင္းေနတုန္း အစ္မ ေနာက္က ၀င္လာျပီး အဲဒါ ကို ယူသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

အျပင္ကို အျမန္ေျပးထြက္ျပီး ဆိုဖီယာ ႐ွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဆိုဖီယာ သည္ ကိတ္မုန္႕ဖုတ္ေနျပီး အ၀ါေရာင္ ခရမ္ ကို အေပၚယံမွာ တင္ဖို႔ လုပ္ေနသည္။ “လုပ္ျပီးသြားျပီလား” သူမက ေမးသည္။ “ျပီးျပီ” အမန္ဒါ ကျပန္ေျဖျပီး တုန္႕ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာက္စိတ္ ၀င္လာသည္။ ဆိုဖီယာ က ကိတ္မုန္႕ကို ထားျပီး အေပၚထပ္ကို လာမွာ မဟုတ္ပါ။

‘‘အဲဒါျပီးရင္ ပဲေတြ အခြံခြာစမ္းပါ ညစာ အခ်ိန္မီ ခ်က္ရမယ္ေလ’’

အမန္ဒါ က စားပြဲေပၚက ပဲဗန္း ဆီသြားျပီးေနာက္ သူ႕အစ္မကိုၾကည့္ကာ “အန္တီ ဟာရက္အခန္းမွာ ငါ႐ွ္ိတုန္း နင္လာေသးလား” ဟုေမးသည္။ ဘယ္လို ေျဖမယ္ဆိုတာ သိေနပါသည္။

‘‘အေပၚထပ္က အခန္း ကိုလား မလာပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ’’

‘‘ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး’’

သူ႕အစ္မကို ျပန္မေျပာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဆိုဖီယာက သူ႕ကို ႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္း အေတြးေခါင္ေနသည္ ဟု ထင္လိမ့္မည္။

ေနာက္တစ္နာရီ အတြင္း အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္မ်ားေနၾကေတာ့သည္။ သူတို႕အိမ္တြင္ အိမ္အကူလည္း မ႐ွိပါ။ သူတို႕အေမသည္ မိဘေဆြမ်ိဴးမ်ား သေဘာမတူေသာ လူႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဤအိမ္ၾကီးမွ ထြက္ခဲ့ရသည္။ သူတို႕ညီအစ္မသံုးေယာက္ကို ေမြးခဲ့ျပီး အလုပ္ပင္ပန္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သက္ဆိုးမ႐ွည္ခဲ့။ ညီအစ္မသံုးေယာက္ထဲတြင္ အလတ္မ တစ္ေယာက္သာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ သူေသဆံုးျပီး သူ႕ေယာက်ၤား ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေသာအခါ သူတို႕သမီးကေလး မွာ အမန္ဒါတို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တာ၀န္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဆိုဖီယာက မူလတန္းျပဆရာမ လုပ္ျပီး အိမ္ေသးေသးကေလးတစ္လံုး ၀ယ္ႏိူင္သည္ အထိ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ အမန္ဒါက ဇာထိုး ပန္းထိုး သိုေမြးထိုးျပီး တစ္ဖက္တစ္လမ္း႐ွာရသည္။

သူတို႕ အသက္သံုးဆယ္ မျပည့္မီ အေဖဆံုးသည္။ ဖေလာ္ရာကေလး အတြက္စဥ္းစား၍ အိမ္ကေလးကို ေရာင္းျပီး အထီးက်န္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ဟာရက္အက္ကေလ တစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့ေသာ ဤ အက္ကေလ မိသားစု အိမ္ၾကီးသို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အန္တီ ဟာရက္ ေသဆံုးျပီး ေနာက္မွာ သူတို႕အတြက္ ဤအိမ္ၾကီးမွလြဲ၍ အေမြပိုက္ဆံ တျပားတခ်ပ္မွ မက်န္ခဲ့ပါ။ ဤအိမ္ၾကီးကို ထိန္းသိမ္းရန္ စားရိတ္အတြက္ အိမ္ငွား သံုးေယာက္ထားခဲ့ရသည္။ ယခု အသစ္ တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာေတာ့မည္။

ဖေလာ္ရာသည္ အျပာေရာင္မ်က္လံုးက်ယ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ျပံဳးရယ္ခဲျပီး လွပေသာႏႈတ္ခမ္း၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ဆံႏြယ္တို႕ႏွင့္ ႏူးညံေသာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ စတိုးဆိုင္မွ သၾကားႏွင့္ လက္ဖက္ေျခာက္မ်ား ၀ယ္လာေသာ သူမသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႕ ၀င္လာျပီး အန္တီ အမန္ဒါ ထိုင္ေနေသာ စားပြဲသို႕လာသည္။

‘‘ဆရာမေနမယ့္ အခန္းထဲက ေရကရားကို ေရျဖည့္ျပီးျပီလား’’ ဆိုဖီယာက အမန္ဒါကို ၾကည့္၍ ေမးသည္။ ‘‘ငါမလုပ္ရေသးဘူး’’ အမန္ဒါက ေျဖသည္။

‘‘သြားစမ္းပါ ဖေလာ္ရာ ေရခ်ိဳင့္ကို ယူျပီး ေရျဖည့္ထားလိုက္စမ္းပါ မဖိတ္ေစနဲ႕ေနာ္ ’’

“ဟိုအခန္းလား” ဖေလာ္ရာက သိပ္မသြားခ်င္။ “ဟုတ္တယ္၊ သြားစမ္းပါ”

ဖေလာ္ရာက ေရခ်ိဳင့္ကို ယူလာျပီး ေရျဖည့္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ အေပၚတက္သြားသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရထားလံုးတစ္စင္း အိမ္ဘက္သို႕ ဦးတည္လာသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။

‘‘သြားၾကိဳလိုက္စမ္းပါ အမန္ဒါ ငါဒီမွာ ဆက္လုပ္လိုက္မယ္ သူ႕အခန္းကို ျပလိုက္စမ္းပါ္’’

အမန္ဒါ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ဆိုဖီယာက သူ႕ကိတ္မုန္႔ကို ဆက္လုပ္ေနစဥ္ ဖေလာ္ရာက အျပာေရာင္ ေရကရားႏွင့္ ၀င္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

‘‘ဘာျဖစ္လို႕အဲဒါကို ထပ္ယူလာျပန္တာတုန္း’’ ဆိုဖီယာက ေမးသည္။ ‘‘အန္တီ အမန္ဒါက ေရလိုတယ္ ဆိုလို႕ပါ’’

သူမ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ႏွင့္ ႐ႈတ္ေထြးေနေသာ အမူအရာ ျဖစ္ေနသည္။

‘‘ေရေတြ အမ်ားၾကီးကို ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ဘယ္လိုသံုးလိုက္တာလဲ’’

‘‘ေရက တစ္စိ မွကို မ႐ွိေတာ့တာ’’

‘‘မင္းခုန ျဖည့္တုန္းက ဖိတ္က်ကုန္တာလား’’

‘‘မဟုတ္ပါဘူး’’

‘‘ငါၾကည့္မယ္’’ ဆိုဖီယာ ယူၾကည့္ေတာ့ ေရခ်ိဳင့္မွာေျခာက္ေသြ႕ေနျပီး ဖုန္အနည္းငယ္ေတာင္တက္ေနေသးသည္။ ဖေလာ္ရာ ေရမျဖည့္ခဲ့ဘူး ထင္ျပီးဆူေတာ့ သူမက ငိုျပီး သူမျဖည့္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာသည္။

ေရယူျပီး တက္သြားေတာ့ ဆိုဖီယာက ေနာက္ကလိုက္သြားသည္။ မစ္ လူး၀စ္ စတပ္ခ္ က ေရကို ေစာင့္ေနသည္။

မစ္ စတပ္ခ္ သည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာ၍ ပိုင္ႏိုင္တိက်ေသာ ဆရာမပံုစံ ေပါက္ေနသည္။ အမန္ဒါက ဆိုဖီယာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အခန္းကို ၾကိဳက္မၾကိဳက္ေမးရင္းႏွင့္ နံရံကပ္ ဘီ႐ိုၾကီးလည္း ႐ွိသည့္အေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ ဘီ႐ိုကို ၾကည့္မိရာ တံခါးပြင့္ေနျပီး ခရမ္းေရာင္ အစတစ္စ ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

‘‘ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္၊ ဒီထဲကဟာေတြ အကုန္႐ွင္းျပီးျပီလို႕ထင္တာ’’ သူက အစကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ အမန္ဒါ မွာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားျပီး အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ဆိုဖီယာ က ဆရာမကို ေတာင္းပန္ရသည္။ ဆရာမက အမန္ဒါ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားသည္ ထင္၍ လိုက္ၾကည့္ရန္ ေျပာသည္။

အမန္ဒါ မွာ အန္တီ ဟာရက္၏ ခရမ္းေရာင္ အက်ႌ ကို ျမင္၍ ေၾကာက္ရြံ သြားမွန္း ဆိုဖီယာ သိသြားသည္။ ထိုအရာကို သူယူလာျပီး ထိုဘီ႐ိုထဲတြင္ ျပန္ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္ ဟုေျပာလိုက္သည္။ သူမ ထိုသို႕ မလုပ္ခဲ့မွန္း အမန္ဒါ သိပါသည္။

အေနာက္ေတာင္ အခန္းထဲတြင္ မစ္လူး၀စ္ စတပ္ခ္ သည္ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာခ်ျပီးေနာက္ ညစာစားရန္အတြက္ ခရမ္းေရာင္ပန္းပြင့္မ်ားပါေသာ အနက္ေရာင္ ပိုးထည္စကိုံု လဲ၍ မီးခိုးေရာင္ စြန္းစ ဆံပင္မ်ားကို ျဖီးသင္သည္။ ေၾကာင္မ်က္ရြဲ အနက္ႏွင့္ ပုလဲမ်ား ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စပ်စ္ခိုင္ပံု ရင္ထိုး ကို ထိုးဖို႕ လုပ္သည္။ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္ တစ္ေထြးကို ေအာက္ခံ ေရႊေရာင္ခ်ိတ္ ေပၚျငိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အံၾသျပီး ဖယ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သူတပ္ေနက် ရင္ထိုးတြင္ ထိုကဲ့သို႕ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံသလိုပင္ ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထိုးရန္ ၾကိဳးစားရာတြင္လည္း ဆံခ်ည္ တစ္ေထြး ျငိေနသည္ကို ထပ္ေတြ႕ရျပန္သည္။ မွန္ထဲတြင္ ျမင္ရေသာ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း ေၾကာက္ရြ႕ံပံုေပၚေနသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူပင္ အံၾသရသည္။ ထိုအရာကို ဖယ္ပစ္ျပီး သူ႕ရင္ထိုးကို ေအာင္ျမင္စြာ တပ္ျပီးေနာက္ ေအာက္ထပ္သို႕ ဆင္းခဲ့သည္။

ညစာ စားပြဲတြင္ တျခားအိမ္ငွား သံုးေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရသည္။ အသက္ၾကီးၾကီး မုဆိုးမတစ္ေယာက္၊ ငယ္ရြယ္ေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး တစ္ေယာက္၊ သက္လတ္အရြယ္ စာၾကည့္တိုက္မႈး တစ္ေယာက္ တို႕ျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္မႈး အမ်ိဳးသမီးက ေမးသျဖင့္ ေျပာရင္းႏွင့္ သူ႕အခန္းမွာ အိမ္႐ွင္၏အေဒၚ ေသဆံုးခဲ့မွန္း သိသြားၾကသည္။ စာၾကည့္တိုက္မႈးက သူ႕ကို အိ္ပ္ရဲသလား ဟုေေမးသည္။ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူတိုင္း မေကာင္းေသာ ၀ိညာဥ္မ်ား မေႏွာက္ယွက္ႏိုင္ဟု တစ္ထစ္ခ် မွတ္ယူထားသူျဖစ္သည္။ မုဆိုးမ အဘြားၾကီး ကလည္း မစ္ ဟာရက္ ကိုယ္တိုင္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သျဖင့္ ေၾကာက္စရာ မ႐ွိေၾကာင္း၊ သူေၾကာက္တတ္လွ်င္ အခန္းခ်င္း လဲေပးမည္ ဟုဆိုသည္။

မစ္ လူး၀စ္ စတပ္ခ္ သည္ ညစာျပီးသည္ႏွင့္ အခန္းသို႕တန္းျပန္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ခရီးပန္းလာ၍ အနားယူခ်င္ေနျပီ။ မအိပ္ခင္ စာနည္းနည္း ေလာက္လည္း ေရးခ်င္ေသးသည္။

အခန္းထဲကို ၀င္လိုက္ေတာ့ ညေနဆည္းဆာေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ က အခန္းတြင္းသို႕က်ေနသည္။ ပထမဆံုး သတိထားမိ သြားသည္မွာ သူ၏ အေကာင္းဆံုး အနက္ေရာင္ ဖဲ၀တ္စံု ေအာက္ပိုင္းကို မွာ နံရံကပ္ ပန္းခ်ီကား ေပၚ ခ်ိတ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္။ ထို၀တ္စံုကို ေသတၱာထဲ ထည့္ထားခဲ့သည္ကို သူ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိပါသည္။ ထိုအ၀တ္ကို ေအာက္ျပန္ခ်ျပီး အိပ္ရာလိပ္ေပၚ ျပန္တင္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ လက္အိပ္တစ္စံုကိုပါ ျမင္လိုက္ရသည္။ အနက္ေရာင္ပိုးခ်ည္ႏွင့္ ေသသပ္စြာ ခ်ဳပ္လုပ္ထားသည္။ အိပ္ရာေဘးမွာလည္း အရင္မျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ တစ္ခုခု႐ွိေနသည္။ အနက္ေရာင္ အပ္ခ်ည္လံုး၊ ကတ္ေက်းတစ္လက္ ႏွင့္ စတီးအပ္တစ္ေခ်ာင္း ထည့္ထားသည့္ ေသတၱာေလး တစ္လံုးျဖစ္သည္။ ထိုအရာသည္ အစကတည္းက ထိုေနရာမွာ ႐ွိေနခဲ့သလား အခုမွ ေရာက္လာသလား သူ မေသခ်ာပါ။

မွန္ေ႐ွ႕တြင္ အ၀တ္လဲေနရင္း သူ႕ရင္ထိုးတြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ခဲ့သည္ကို သတိရလာသည္။ ရင္ထိုးကို ျဖဳတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ဘက္ ေ႐ႊခ်ိတ္္တြင္ အနက္ေရာင္ ဆံခ်ည္ တစ္ေထြးကို ေတြ႕လိုက္ရျပန္သျဖင့္ တုန္တုန္ရင္ရင္ ႏွင့္ ဖယ္ပစ္ျပီး ဘူးထဲထည့္ကာ အံဆြဲထဲ ထည့္ထားလိုက္သည္။ အ၀တ္အစားလဲေနေသာ သူ႕လက္ေတြမွာ ေအးစက္ျပီး ထံုက်င္သလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ႏွာေခါင္းထဲမွာ Lovage အနံေတြ ရလာသည္။ ဘီဒိုတံခါး အနီးမွ ခ်ိတ္တြင္ ခရမ္းေရာင္ ၀တ္စံုတစ္စံု က အခန္းထဲတြင္ ေလ၀င္ေနသလို ျဖည္းျဖည္း လႈပ္ရမ္းေနသည္။ ဘီဒိုထဲမွ ခ်ိတ္အားလံုးတြင္လည္း သူ႕ပိုင္မဟုတ္ေသာ အ၀တ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ထိုအ၀တ္မ်ားမွာလည္း ထူးဆန္းေသာ ပံုစံမ်ားျဖစ္သည္။

လူး၀စ္ စတပ္ခ္ သည္ အ၀တ္ျပန္၀တ္လိုက္ျပီး ေအာက္ဘက္သို႕ ဆင္းလာခဲ့သည္။ တျခားလူမ်ားက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ သူက ဘယ္သူကိုမွ မၾကည့္ပဲ အမန္ဒါကိုသာေမးျပီး သူ႕အစ္မ႐ွိရာ မီးဖိုေဆာင္ကို လာခဲ့သည္။ ဖေလာ္ရာက သူ႕အေဒၚကို ကူလုပ္ေပးေနရင္း မစ္ စတပ္ခ္ကို ရပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ထိတ္လန္႕ရိပ္မ်ားေပၚလာသည္။

“မစ္ ေဂးလ္” သူက ဆရာမေလသံႏွင့္ ေခၚလိုက္သည္။ “ကၽြန္မ ေမးစရာ႐ွိလို႕၊ ႐ွင္မ်ား အခန္းထဲက ဘီဒိုၾကီးထဲက ကၽြန္မ အ၀တ္ေတြ ထုတ္ျပီး အျခားအ၀တ္ေတြ အစားထိုးထားသလားလို႕”

ဂ်ံဳမႈန္႕ေပေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ဆိုဖီယာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားျပီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေသာပံုႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း တင္းတင္းေစ့သြားသည္။

“ဘာ၊ ကၽြန္မ႐ွင္ေျပာတာ နားမလည္ဘူး မစ္ စတပ္ခ္"

“ကၽြန္မအ၀တ္ေတြ ေနရာမွာ တျခားအ၀တ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္”

“႐ွင္ေျပာတာ ဘာမွ မသိဘူး ဖေလာ္ရာ မင္းေရာ သိလား”

“ဟင့္အင္း မသိပါဘူး”

ဆိုဖီယာသည္ ဂ်ံဳမႈန္႔မ်ားေပေနေသာ လက္ကို သုတ္ျပီးေနာက္ မစ္စတပ္ခ္ ႏွင့္ အတူ အေပၚသို႕တက္သြားသည္။ ဖေလာ္ရာက သူတို႕ ေနာက္မွ ပါသြားသည္။ သူတို႕ အေနာက္ေတာင္ အခန္းသို႕ေရာက္သြားေသာအခါ ဘီဒိုၾကီး၏ တံခါးမွာ ပိတ္ေနသည္။ ဆိုဖီယာက ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဆရာမ၏ အ၀တ္မ်ားသာ ညီညီညာညာ စီထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ “ဘာမွလည္း အမွားအယြင္းမ႐ွိပါလား” ဆိုဖီယာကေျပာေတာ့သည္။ မစ္စတပ္ခ္သည္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ နီးရာ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ ဘီဒိုထဲတြင္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ အ၀တ္မ်ားသာ ႐ွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကေလး အတြင္းမွာ ဘယ္သူမွ လာေျပာင္းဖို႔မျဖစ္ႏိုင္။ ေၾကာက္လန္႕စိတ္က တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ “႐ွင္ တစ္ခုခုမ်ား မွားသလား” ဆိုဖီယာက ေျပာသည္။ ဆိုဖီယာထြက္သြားျပီးေနာက္ အ၀တ္လဲျပီး အိပ္ရာ၀င္လိုက္သည္။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ မနက္စာဆင္းမစား ေသးသျဖင့္ ဆိုဖီယာ သတင္းေမးဖို႔ အေပၚတက္လာေတာ့ ေန႔ခင္း ရထားအတြက္ လက္မွတ္မွာ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူက ေနမေကာင္းသျဖင့္ ပိုမဆိုးခင္ အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ဆိုဖီယာ လုပ္ေပးထားေသာ ေပါင္မုန္႔မီးကင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ကိုပင္ မေသာက္ႏိုင္ပဲ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဆိုဖီယာသည္ သူမအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေဒါသထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းဆရာမ ဘာေၾကာင့္ ထြက္သြားသည္ကို သိသလိုလို႐ွိသည္။ ထိုအရာက ဆိုဖီယာကို စိတ္ဆိုးေစသည္။

မုဆိုးမ မစၥက္ အယ္ဗီယာ ဆီမြန္က ေက်ာင္းဆရာမ ေျပာင္းသြားမွန္းသိေသာအခါ အခန္းေျပာင္းခ်င္သည္ဟု ေျပာလာသည္။ ဆိုဖီယာ ျပန္ေျပာဖို႕ နည္းနည္းေတာ့ ေႏွာင့္ေႏွးေနသည္။ “ျငင္းစရာေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ အဲဒီ အခန္းမွာ ကၽြန္မတို႔အေဒၚ ဆံုးထားတာကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေနလို႔ရပါတယ္”

ထိုေန႔ ေန႔လည္မွာပင္ ဖေလာ္ရာ အကူအညီႏွင့္ အေနာက္ေတာင္ အခန္းသို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ဖေလာ္ရာသည္ သူ႕အေဒၚေၾကာင့္သာ ထိုအခန္းမွာ ကူလုပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဖေလာ္ရာ ဆင္းလာျပီး ညအိပ္ ေခါင္းစြပ္တစ္ခုကို ယူလာျပသည္။ “အန္တီဟာရက္ရဲ႕ဟာပဲ ေခါင္းအံုးေအာက္က ေတြ႕တာ” ဟုဆိုသည္။ ဆိုဖီယာက ဖေလာ္ရာကို စတိုးဆိုင္လႊတ္လိုက္ျပီး ေခါင္းစြပ္ကို စတိုထဲ ပစ္ထည့္ကာ အခန္းကို သူကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္သည္။ ေနာက္ထပ္ အမွား တစ္စံုတစ္ရာ မ႐ွိေတာ့ပါ။ မစၥက္ အယ္ဗီယာ ကေတာ့ သူ႕အခန္းအသစ္ကို အေတာ္္သေဘာက်ေနသည္။

ညစာစားျပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မႈး မစ္ အယ္လစ္ဇာ ႏွင့္ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းမွာ က်န္ခဲ့စဥ္ အယ္လစ္ဇာက ေျပာသည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ အပတ္က ေက်ာင္းဆရာမ မလာခင္ ကၽြန္မ အဲဒီ အခန္းကို ေရာက္ဖူးတယ္”

“အဲဒီေတာ့”

“အိပ္ရာခင္းနဲ႔ လိုက္ကာေတြကို ႐ွင္သတိထားမိ္တယ္မဟုတ္လား၊ ဘာအဆင္လဲ”

“အျပာေရာင္ေအာက္ခံေပၚမွာ ေဒါင္း႐ုပ္ေတြေလ”

“ေသခ်ာရဲ႕လား”

“ေသခ်ာပါတယ္ ဘာလို႕လဲ”

“အဲဒီေန႕က ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ ေဒါင္းေတြမဟုတ္ဘူး၊ အ၀ါေရာင္ ေအာက္ခံေပၚက ႏွင္းဆီအနီေတြပဲ”

“မစ္ ဆိုဖီယာ လဲထားတာ ျဖစ္မွာေပါ့”

“မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီကို ကၽြန္မ ေနာက္တစ္နာရီ ေလာက္မွာ ထပ္ေရာက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေဒါင္း႐ုပ္ေတြျဖစ္ေနျပီ”

“မင္း ပထမတစ္ခါၾကည့္တုန္းက အျမင္မွားတာ ျဖစ္မွာပါ”

“ကၽြန္မကေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးေပး အဲဒီအခန္းမွာေတာ့ မအိပ္ရဲဘူး”

မစၥက္ ဆီမြန္သည္ သူမအခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာခင္းႏွင့္ ကုလားထိုင္စြပ္မ်ားကို ၾကည့္သည္။ အျပာေရာင္ေပၚမွ ေဒါင္း႐ုပ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ မစ္ အယ္လစ္ဇာ ကို ရယ္ခ်င္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ အိပ္ရာမ၀င္မီ အခင္းမ်ားကို ထပ္ၾကည့္မိေတာ့ အျပာေရာင္ေပၚမွ ေဒါင္းမ်ား အစား အ၀ါေရာင္ေပၚမွ ႏွင္းဆီနီမ်ား ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူမမ်က္စိမ်ားကို ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ျပီး ၾကည့္သည္။ အခန္းကို ေလွ်ာက္သြားျပီး ျပန္ၾကည့္သည္။ အခန္းထဲတြင္ လင္းခ်င္းေနသည္။ အျပင္မွာလည္း လက သာေနသည္။ ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္ပါ။ အ၀ါခံေပၚက ႏွင္းဆီနီမ်ားပင္ျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းရန္ျပင္ျပီးမွ ျပန္၀င္လာသည္။ ဒါက သူမကို ဘာမွ အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္မွာမွ မဟုတ္ပဲ၊ သူမေရာ အယ္လစ္ဇာ ပါ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနျပီလား မသိ။ ထိုအရာမ်ားက သူမ၏ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို ၾကာၾကာမေႏွာက္ယွက္ႏိုင္ပါ။ ထိုအိပ္ရာခင္း ဘာအဆင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူမကေတာ့ အိပ္ေမာက်သြားသည္။

သို႕ေသာ္ ညလယ္ေလာက္တြင္ သူမ၏လည္ပင္းကိုိ ညွစ္ထားသလို ခံစားရေသာေၾကာင့္ ႏိုးလာသည္။ အျဖဴေရာင္လက္ေခ်ာင္း ႐ွည္႐ွည္မ်ားသည္ သူမ၏ လည္တိုင္ေပၚေရာက္ေနျပီး အျဖဴေရာင္ေခါင္းစြပ္ႏွင့္ အဘြားအို တစ္ေယာက္က သူမမ်က္ႏွာကို အုပ္မိုးေနသည္ ဟုအိပ္မက္မက္ခဲ့သည္။ သူမ ႏိုးလာေသာအခါ ဘာ အဘြားအိုမွ ႐ွိမေနပါ။ အခန္းက လေရာင္ေၾကာင့္ ေန႕အလားလင္းေနသည္။ သို႕ေသာ္ လည္ပင္းညွစ္ခံရေသာ ခံစားမႈကေတာ့ ဆက္႐ွိေနျပီး မ်က္ႏွာႏွင့္ နားရြက္မ်ားကိုပါ တစ္ခုခုႏွင့္အုပ္ထားသလို ခံစားရသည္။ လက္ေျမွာက္ျပီး စမ္းၾကည့္ေသာအခါမွ ညအိပ္ေခါင္းစြပ္က မ်က္ႏွာကိုဖံုးျပီး ေမးေအာက္မွာ တင္းက်ပ္ကာ မသက္မသာျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေခါင္းစြပ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီး အိပ္ရာမွခုန္ထြက္လိုက္သည္။ အယ္လစ္ဇာမ်ား အခန္းထဲ၀င္လာျပီး စြပ္သြားသလားဟု ထင္လိုက္ေသးသည္။ အခန္းကိုလည္း ေသာ့ပိတ္မထားဘူးေလ။ သူမက အယ္လစ္ဇာထံ သြားရန္ တံခါးနားေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးက ေသာ့က်ေနသည္။ သူမက ဘယ္တုန္းကမွ ေသာ့ခတ္ျပီး အိပ္ေလ့မ႐ွိသျဖင့္ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ အခုလို ေသာ့ပိတ္ေနေတာ့ အျပင္က ဘယ္သူမွ ၀င္လာျပီး လုပ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့။ ေၾကာက္စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သလို ျဖစ္လာျပီး ေဒါသလည္းထြက္လာသည္။ “ငါနဲ႕ကစားခ်င္ေနတယ္ဆိုလည္း ၾကည့္ရေသးတာေပါ့၊ ဘယ္သူပဲလုပ္လုပ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးေဟ့…” သူမက က်ယ္ေလာင္စြာ ေျပာလိုက္သည္။

ေခါင္းစြပ္ကို ျပတင္းေပါက္မွ လႊင့္ပစ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ျပီး သူမ ပစ္ခ်ခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ျပန္႐ွာေသာ အခါ လံုး၀ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ အခန္းထဲကို လေရာင္ျဖင့္ပင္ ျမင္ႏို္င္ေသာ္လည္း သူမက မီးအိမ္ကိုပါ ထြန္းျပီး ေနရာအႏွံ႐ွာသည္။ မေတြ႕ရပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လက္ေလွ်ာ့ျပီး အိပ္ရာသို႕ျပန္၀င္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးေနာက္ ပထမတစ္ခါလိုျဖစ္ျပီး ႏိုးလာျပန္သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ သူမသည္ ေခါင္းစြပ္ကို ဖယ္ျပီးေနာက္ လႊတ္မခ်ေတာ့ပဲ ပြင့္ေနေသာ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔လာကာ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ေလေအး တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕လာျပီးေနာက္ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ အစြပ္က သူမမ်က္ႏွာဆီသို႕ ပင့္ကူအိမ္တစ္ခုလို ျပန္လာကပ္သည္။ သူမက ျပန္ဖမ္းဆုပ္ထားသည္။ သူမ တကယ္ပင္ ေဒါသထြက္ေနျပီ။ ထိုအရာက လက္ထဲမွ ႐ံုးထြက္သြားျပီးေနာက္ ဘယ္မွာမွ မျမင္ရေတာ့။ ၾကမ္းျပင္မွာလည္းမ႐ွိ။ မီးအိမ္ထြန္းျပီး ထပ္႐ွာေသာ္လည္း အရိပ္အေရာင္ပင္ မျမင္ရ။

ေၾကာက္႐ြံမႈေတြ ေပ်ာက္ေနျပီး ဘာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ေနမွန္းပင္မသိ။ သူမမွာ သေရာ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ျပင္းထန္ေသာ အားတစ္ခုက သူမ၏ အားနည္းခ်က္ကို ဆန္႕က်င္ဘက္ အေနႏွင့္ ၀င္ေရာက္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မေက်ႏိုင္ မခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိပ္ရာျပန္၀င္လိုက္ရသည္။ အိပ္လို႕ေတာ့ မေပ်ာ္ေတာ့။ လည္ပင္းမွ အထိအေတြ႕ကို ခံစားေနရသည္။ အျဖဴေရာင္ အမွ်င္မ်ားက သူမ၏လည္မ်ိဳကို တင္းက်ပ္စြာ ရစ္ပတ္ေနသည္။ သူမ ရန္သူကေတာ့ လာျပန္ေခ်ျပီ။ ထိုအရာကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ကတ္ေက်းကို ယူကာ ညွပ္ပစ္လိုက္သည္။ “ကဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေခါင္းစြပ္ အစုတ္က ဒုကၡမေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး”

အစမ်ားကို ျခင္းထဲပစ္၍ အိပ္ရာထဲျပန္၀င္သည္။ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ထိုအရာက သူမ၏လည္ပင္းကို ရစ္ပတ္လာျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုအရာကို ျပန္တိုက္ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွ အတင္းဆြဲခြာပစ္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမ၏ အခန္းေဟာင္းေလးဆီသို႕ တိတ္တဆိတ္ ျပန္သြားျပီး အိပ္ရာေဟာင္းေပၚမွာပဲ အိပ္ရသည္။ လည္ပင္းေပၚသို႕ ထိုအရာ တက္လာဦးမလားလို႕ ထိတ္လန္႕စြာ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ထိုအရာက ဤအခန္းအထိေတာ့ လိုက္မလာေတာ့ပါ။

မိုးလင္းေတာ့ အေနာက္ေတာင္အခန္းသို႕ အ၀တ္လဲရန္ ျပန္ရသည္။ မူမမွန္တာ တစ္စံုတစ္ရာ ႐ွိေနသည္ဟု လံုး၀မထင္ရပါ။ ျပီးေတာ့ နံနက္စာစားရန္ ေအာက္သို႕ဆင္းခဲ့သည္။ အယ္လစ္ဇာက အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား ဟုေမးေသာအခါ အိပ္ရာေျပာင္း၍ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဟု ျပန္ေျဖျပီး အခန္းအေဟာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေတာ့မည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ အယ္လစ္ဇာကို မလိမ္ခ်င္ေသာ္လည္း ဆိုဖီယာတို႕က ႐ွိေနသည္။

“႐ွင္ ကၽြန္မကို ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္တယ္လို႕ ေျပာစရာကို မလိုပါဘူး အဲဒီ အခန္းထဲမွာ တစ္ခုခု ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ သိျပီးသားပဲ” အယ္လစ္ဇာက တဲ့တိုးၾကီး ေျပာလိုက္ေသာအခါ သူတို႕ အားလံုးက မစၥက္ ဆီမြန္ကို ၾကည့္ကုန္ၾကသည္။ မထူးေတာ့ျပီမို႕ ညက အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပလိုက္ရသည္။ နံနက္စာ အျပီးမွာေတာ့ အမန္ဒါႏွင့္ ဖေလာ္ရာက သူမကို အခန္းေဟာင္းသို႕ ျပန္ေျပာင္းရန္ ကူညီေပးၾကသည္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘုရားသခင္အေပၚ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ႐ွိေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းၾကီးေလး ဂၽြန္ဒမ္း က အေနာက္ေတာင္ဘက္ အခန္းသို႔ ေျပာင္းေပးရန္ ေတာင္းဆိုသျဖင့္ ဆိုဖီယာက လက္ခံလိုက္ရသည္။

ထိုည ဆယ့္ႏွစ္နာရီခန္႔တြင္ ဘုန္းၾကီးေလး ဂၽြန္ဒမ္းသည္ သူ၏ အေနာက္ေတာင္အခန္း သို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မတိုင္ခင္ အထိ သူသည္ သမၼာက်မ္းစာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ေနခဲ့သည္။ မီးအိမ္ငယ္ တစ္လံုးႏွင့္ ခန္းမက်ယ္ကိုျဖတ္ခဲ့ျပီး အေနာက္ေတာင္အခန္းကို ဖြင့္၍၀င္ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုတံခါးမွာ ပြင့္ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ျပီး လေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏွင့္ အခန္းထဲကိုပင္ ၾကည့္လို႔ရသည္။ အိပ္ရာကိုပင္ ျမင္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မ၀င္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၀င္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း မျမင္ရေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ဆန္႔က်င္ေသာ အင္အားစုကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္သလို ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ရေနသည္။ သူသည္ အားကစားသမား မဟုတ္ေသာ္လည္း သန္မာသူတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္သည္။ သူ၏ တံေတာင္ဆစ္မ်ားကို ေကြးျပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့၍ ရင္ဆိုင္ရန္ အသင့္ျပင္ကာ အတြင္းသို႕၀င္ရန္ျပင္သည္။ သူေတြ႔ေနေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္အင္အား ကလည္း ေတာင္တစ္လံုးလိုပင္ တင္းမာခက္ထန္ျပီး တိတ္ဆိတ္ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

နာရီ၀က္ခန္႔ အၾကာမွာေတာ့ သူသည္ အခန္းထဲသို႔၀င္ရန္ ေၾကာက္ရြံသည္ထက္ သံသယႏွင့္ ေဒါသျဖစ္ျခင္းက သူ႕စိတ္ကို လႊမ္းမိုးလာသည္။ စိုးထိတ္စရာ အဆန္းတၾကယ္ အတားအဆီးက သူ႕ကို အင္အားမဲ့ေစသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၾကီးမားေသာ ေၾကာက္ရြံထိတ္လန္႕မႈ ကပင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးလို သူ႕အေပၚ ျခံဳလႊမ္းလာသည္။ သူသည္ ေၾကာက္လန္႕ေနေသာ မိန္းကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လိုပင္ သူ႕အခန္းအေဟာင္းသို႕ ေျပးလာခဲ့ျပီး တံခါးပိတ္ထားလိုက္သည္။

ေနာက္ေန႕ မနက္မွာေတာ့ မစ္ ဆိုဖီယာဆီ သြားျပီး ဘာျဖစ္ခဲ့သည္ကို မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုအခန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္စံုတစ္ရာ မွားယြင္းေနသည္ ဟုယံုၾကည္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ “ဘာလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခန္းထဲမွာ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါး အင္အားတစ္ခုေတာ့ ႐ွိေနတယ္ ေခတ္သစ္သိပၸံနည္းနဲ႕ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္တဲ့ အရာမ်ိဳးပဲ” သူကေျပာသည္။

“ဒီညေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီ အခန္းမွာ သြားအိပ္မယ္” ဆိုဖီယာက ေျပာလိုက္သည္။

ထိုည ဆယ္နာရီခန္႕တြင္ ဆိုဖီယာသည္ အေနာက္ေတာင္ အခန္းသို႕သြားခဲ့သည္။ အခန္းထဲ႐ွိ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ မီးအိမ္တစ္ခုကို ထြန္းျပီး ခန္းဆီးမ်ားကို ခ်သည္။ အိပ္ရာဖံုးကို ဖယ္ျပီး ညအတြက္ ျပင္ဆင္သည္။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ စဥ္းစားျပီး လုပ္ေနခိုက္ သူမ ေတြးေနမိေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ထူးဆန္းသည္ဟု ခံစားလာရသည္။ သူ မမွတ္မိႏိုင္ေသာ မေမြးခင္က အေၾကာင္းမ်ားကို မွတ္မိေနသည္။ သူမ အေမ၏ လက္ထပ္ျပီးေနာက္ ဒုကၡမ်ား၊ ခါးသက္ဖြယ္ ဆန္႕က်င္မႈမ်ား၊ အိမ္၏ အပယ္ခံ ျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ား…။ သူမ ကိုယ္တိုင္ပင္ မေက်မခ်မ္းႏိုင္ ျဖစ္ျပီးေနာက္ သူမ အေမကို အဲဒီလို ဆက္ဆံခဲ့ေသာ အေမ့အေမ ႏွင့္ ညီအစ္မမ်ား ကို မဆန္႕က်င္ခ်င္သလိုလို သူမ အေမကို ဆန္႔က်င္မိသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ သူမဘယ္လိုမွ မမွတ္မိႏိုင္ေသာ္လည္း မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မွတ္မိေနေသာ သူမအေမ အေပၚ အႏၲရာယ္တစ္ခုခု က်ေရာက္ေတာ့မည္ ကဲ့သို႕ ခံစားရသည္။ သူမ ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ အမန္ဒါ၊ ဖေလာ္ရာတို႕ အေပၚ အႏၲရာယ္တစ္ခုခု က်ေရာက္ေတာ့မည္ ကဲ့သို႕ ခံစားရသည္။ မေကာင္းဆိုး၀ါး၏ အၾကံအစည္မ်ားက သူမ ဦးေႏွာက္ကို စီး၀င္ျပီး အသည္းထဲထိ ေအးစက္ေစသည့္ျပင္ သူမကို ဆြဲေဆာင္ေနသလိုပင္။ သူမ၏ သိစိတ္က ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနျပီး ထူးထူးျခားျခားေတြ ေတြးမိေနသည္။ သူမသည္ သူမသိေသာ တျခားလူတစ္ေယာက္၏ အေတြးမ်ားကို ေတြးေနမိျပီး ကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေနသလို ခံစားရသည္။

သူမသည္ သူမ၏ အဆက္အႏြယ္ မေကာင္းဆိုး၀ါး ၀ိညာဥ္ ဆီမွ မွန္ကန္ ခိုင္မာေသာ အင္အားကို ဆက္ခံရ႐ွိခဲ့သည္။ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားဥာဏ္ ႏွင့္ ျပန္စဥ္းစား ျပီး သဘာ၀လြန္ ေၾကာက္လန္႕စရာ အေတြ႕အၾကံဳကို ျပန္စဥ္းစားျပီး “ငါ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာပါ” ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာလိုက္သည္။ သူမသည္ ဆံပင္ကို ျဖန္႕ခ်လိုက္ျပီး မွန္ေ႐ွ႕သို႕သြားၾကည့္ေသာ အခါ သက္လတ္ပိုင္း အရြယ္ အျပာေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္႐ွိေသာ၊ သူတစ္ပါးအေပၚ ႐ိုး႐ိုးသားသားႏွင့္ စိတ္ေကာင္းထားတတ္ေသာ ဆိုဖီယာ၏ မ်က္ႏွာ အစား အနက္ေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုေရာ လူတိုင္းကိုပါ ေသသည္အထိ နာက်င္စြာ မုန္းတီးေနခဲ့ေသာ အဘြားအို တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရသည္။ သူမ၀တ္ထားေသာ ၀တ္စံုမ်ားႏွင့္ ပခံုးမ်ားေပၚတြင္ သူမမ်က္ႏွာ အစား အန္တီ ဟာရက္၏ မ်က္ႏွာ ေရာက္ေနသည္။

ဆိုဖီယာသည္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမေျပာျပႏိုင္မည့္ တစ္ဦးတည္းေသာသူ အမန္ဒါ၏ အခန္းသို႕လာခဲ့သည္။ အမန္ဒါသည္ မ်က္ႏွာကို လက္ကိုင္ပ၀ါ အုပ္ျပီး ရပ္ေနေသာ ဆိုဖီယာကို ၾကည့္ျပီးေနာက္ စားပြဲေပၚတြင္ မီးအိမ္ကို ထြန္းလိုက္သည္။

“ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုဖီယာ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ” သူမက အေလာတၾကီး ေမးသည္။ ဆိုဖီယာက လက္ကိုင္ပ၀ါကို အုပ္ထားဆဲ…။

“အိုး ဆိုဖီယာ သူမ်ားေတြကိုပါ ေခၚလိုက္ရမလား၊ မင္းမ်က္ႏွာ ခိုက္မိသြားသလား၊ ဘာျဖစ္တာလဲ”

ဆိုဖီယာက မ်က္ႏွာေပၚမွ ပ၀ါကို ဖယ္လိုက္ျပီးေနာက္ “ငါ့ကို ၾကည့္စမ္းပါ အမန္ဒါ” ဟု ေျခာက္ျခားေသာ အသံႏွင့္ ေျပာသည္။

“ဘာမွလည္း မျဖစ္ပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုဖီယာ”

“နင္ ဘာျမင္ရလဲ”

“ဘာျဖစ္လို႕တုန္း နင့္ကို ျမင္တာေပါ့”

“ငါ့ကိုလား”

“ေအးေလ နင္က ဘာျမင္မယ္ထင္တာတုန္း”

ဆိုဖီယာက သူ႕ညီမကို ၾကည့္သည္။ “နင္ ျမင္မယ္ထင္တာကို ငါ့တစ္သက္လံုး ေျပာမျပေတာ့ပါဘူး၊ နင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမးပါနဲ႕ေတာ့”

“ထားပါေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး” အမန္ဒါက ေၾကာက္ရြံမႈႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။

“နင္ ေနာက္တစ္ခါ ဟို အခန္းထဲကို သြားမအိပ္ပါနဲ႕ေတာ့ ဆိုဖီယာ”

“မဟုတ္ဘူး၊ ငါ ဒီအိမ္ကို ေရာင္းေတာ့မယ္” ဆိုဖီယာက ေျပာလိုက္သည္။

Mary Wilkins ၏ The Southwest Chamber ကို သင့္ေလ်ာ္သလို ျပန္ဆိုပါသည္။

သိဂၤါေက်ာ္

ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္အခ်က္(၈)ခ်က္

၁။ ရည္မွန္းခ်က္ သတ္မွတ္ပါ။
၂။ အစီအစဥ္ ခ်မွတ္ပါ။
၃။ အဆင့္တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ ျပီးရမယ့္ ေန႕ကို သတ္မွတ္ပါ။
၄။ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္နဲ႕ ျပီးေအာင္လုပ္မယ့္ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္း၊မိဘမ်ားကို ေၾကျငာထားပါ။
၅။ ကိုယ္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္တူသူ မ်ား နဲ႔ အုပ္စုဖြဲ႕၍ အခက္အခဲမ်ားကို အတူတကြ ေျဖ႐ွင္းပါ။
၆။ အ႐ံႈးကို သေဘာထားၾကီးၾကီးႏွင့္ လက္ခံျပီး ဆက္လုပ္ပါ။
၇။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာင္းလဲပါ။ ကိုယ့္အနီးအနားက အရာေတြကို ေျပာင္းစရာမလိုပါ။
၈။ ကိုယ့္အတြင္းစိတ္က ေ၀ဖန္မႈေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲေနပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေကာင္းျမင္တာေတြက ႐ံႈးနိမ့္ေစပါလိမ့္မယ္။

Dustin Wax ရဲ႕ 8 Ways to Achieve Success မွ ထုတ္ႏုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အသည္းကြဲေဆာင္းည

ညရဲ႕အတြင္းမွာ
အိပ္မက္ေတြတိတ္ဆိတ္
တထိတ္ထိတ္နဲ႕။

ညရဲ႕အၿပင္မွာ
က်အံ႕ဆဲႏွင္းေတြေတာင္
ေၿခာက္ေသြ႕ေနသလို။

ဘယ္အရာဟာ
ေၿဖဆည္ရာဆိုရေလမလဲေတာင္
မသိႏိုင္ေအာင္
ဦးေႏွာက္လည္းဟင္းလင္းပြင့္။

ငါ့ရင္ဘတ္မွာ
အၿပည့္အသိပ္ထည့္ခဲ့တာ
မင္းအတြက္
ၿမတ္ႏိုးၿခင္းႏွင္းေတြေပမယ့္
ခုေနခါေတာ့
ဆာဟာရကသဲပြင့္ေတြလို
ငါ့တကိုယ္လံုးကိုေျမျမွဳပ္ဖို႕ၾကံေနေပါ့။

 

သိဂၤါေက်ာ္

နံနက္မိုး

မိုးဖြဲဖြဲေလး
အ႐ုဏ္ကိုေရခ်ိဳးေပးေနတာ
ေရေငြ႕မပ်ံခင္
ထိပ္ဖ်ားသစ္ရြက္ေတြၾကားက
က်လာတာ ငါၾကားရ
ေရာက္႐ွိလာေတာ့
ေျမျပင္ကို တလက္လက္ေတာက္ပေစ
တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလက
တိမ္ေတြေနာက္ေျပးလိုက္သြားေတာ့
မိုးေတြသည္းလာ။

အဲဒီအခိုက္မွာ
အိမ္မိုးသက္ကယ္ေတြလည္း အေရာင္ေတာက္လာ
ငွက္အုပ္ေတြ ေတာ႐ိုင္းတိရိစာၦန္အုပ္ေတြလည္း
နည္းနည္း နည္းနည္းနဲ႕ ရႊဲ႐ႊဲကိုစိုသြားေရာ
အဲဒီေနာက္ေတာ့
ကတိုးရနံ႕ေတြ
ေတာင္တစ္၀က္ေလာက္ျဖတ္ျပီးေတာ့ေတာင္ ေမႊးေစရဲ႕
မေန႕ေနလည္တည္းက
ေတာင္ၾကားထဲ တရစ္၀ဲ၀ဲလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြေပါ့။

Morning Rain by Tu Fu

စိတ္ကူးသစ္အတြက္ SCAMPER

စိတ္ကူးသစ္တစ္ခုရဖို႕ အစဥ္အလာ အေတြးမ်ားကို ျပဳျပင္မြန္းမံရန္ အခ်က္(၇) ကို စကားလံုး (၇) လံုးႏွင့္ မွတ္သားထားႏိုင္ပါသည္။

S C A M P E R

S - Substitute : အစားထိုးၾကည့္

C - Combine : ေပါင္းစပ္ၾကည့္

A - Adapt : မွီျငမ္းျပဳ

M - Modify, Magnify : ထူးကဲေအာင္ျပဳ၊ ခ်ဲ႕ထြင္ၾကည့္

P - Put to other uses : အျခားအသံုးျပဳမႈထဲ ထည့္ၾကည့္

E - Eliminate : မလိုတာေတြ ပယ္ဖ်က္ပစ္

R - Rearrange, Reverse : ျပန္စီစဥ္၊ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္

မစစ္မွန္ေသာခ်စ္ျခင္းတို႔မည္သည္

ခက္ေ၀လြင္ က လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုပဲ ထင္ျပီး ယံုၾကည္မိသည္။ အရာတိုင္းမွာ တူမွ်ေသာ အသြားအျပန္ ႐ိွလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစား လုပ္ခံရေၾကာင္း အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သိလာရေသာအခါ လုပ္ရက္သူတို႕ အေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကုန္တာကို ဘယ္လို စကားလံုးနဲ႕ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိပါ။

##########

ခက္ေ၀ ႏွင့္ ဟိန္း ဆိုတာက ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကပင္ အတူစား အတူသြား ေျပာမနာ ဆိုမနာ ခင္မင္ခဲ့သူေတြပါ။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အျဖဴေရာင္ကို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အေရာင္ဆိုး ခဲ့မိၾကသည္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ခက္ေ၀ မိဘေတြက ႏွစ္ဦးသား ခင္မင္မႈကို သိေပမယ့္ ျဖဴစင္ေသာ အရြယ္မို႕ ဘာမွ မတားျမစ္ခဲ့။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားတာ သိသြားခ်ိန္ကစျပီး သေဘာမတူတာကို ခက္ေ၀ သိေအာင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာျပခဲ့သည္။ ခက္ေ၀ ဆိုတာကလည္း အိမ္ကို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပတတ္သူ၊ ဘာတစ္ခုမွ ၾကာၾကာ လွ်ိုဳ႕၀ွက္မထားတတ္သူ ျဖစ္သည္။

ခက္ေ၀ ဘ၀မွာ ဟိန္း တစ္ေယာက္ကိုသာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးးတာ..။ တစ္သက္တာလည္း ရည္ရြယ္ခဲ့မိတာ…။ သို႕ေပမယ့္ အိမ္ကို လြန္ဆန္ဖို႕ ဆိုတာကလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အရာ။ အစစ အရာရာ လိုေလေသးမ႐ွိ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ေသာ မိဘေတြကလည္း သူမ်ားတကာ မိဘေတြထက္ပင္ ပိုေသးတာ။ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ အေသးအမႊားေလးကအစ ခက္ေ၀ ဘာလိုမလဲဆိုတာ ၾကိဳသိျပီး အဆင္သင့္ျဖစ္ေစခဲ့တာ။ ဒီလို မိဘေတြကို ေျခစံုကန္ျပီး ဘ၀ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ဆိုတာ ခက္ေ၀ အတြက္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ သူတို႕ေျပာသလို ဟိန္းကို ျဖတ္ဖို႕ ဆိုတာလည္း စဥ္းစားယံုနဲ႕ပင္ မခံစားႏိုင္။

ဟိန္းတို႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆင္းရဲမြဲေတေနလို႕ သေဘာမတူတာေတာ့ မဟုတ္။ သူ႕ မိဘ အလုပ္အကိုင္၊ စ႐ိုက္ သဘာ၀ကို ခက္ေ၀ ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ က ဘယ္လိုမွ သေဘာမက်ႏိုင္တာ။ (ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖတို႕ ေမေမတို႕က လူၾကီးပီပီ အေျမာ္အျမင္ ၾကီးခဲ့တာပဲလို႕ ေက်းဇူးတင္သည္။) ဟိန္းဘက္ကလည္း ဒါကို သိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ မခံခ်င္ ျဖစ္သည္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ပညာမစံု၊ အလုပ္အကိုင္ မ႐ွိေသးခ်ိန္မို႕ ဘာမွေတာ့ မေျပာႏို္င္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္သားကေတာ့ တိတ္တဆိတ္ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့ပါ။

ခက္ေ၀ ေက်ာင္းျပီးလို႕ ဆရာမ အလုပ္၀င္ေတာ့ နယ္ကို သြားရသည္။ ဟိန္းက တစ္ခါမွ လိုက္မလာ ခဲ့ေပမယ့္ စာအဆက္အသြယ္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့ပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ ခက္ေ၀တို႕အခ်စ္က အေနေ၀းလည္း မပ်က္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္၊ တစ္သက္တာတည္မယ့္ အခ်စ္ရယ္ လို႕ ထင္မွတ္ခဲ့ပါရဲ႕။ ခက္ေ၀ အိမ္ကေတာ့ သူနဲ႕ မျပတ္ေသးတာသိေတာ့ စိတ္ပူၾကသည္။ ခက္ေ၀ကို နားပူေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စကားေတြနဲ႕ နားခ်သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကို ျဖတ္ပါေတာ့မယ္လို႕ ကတိေပးခဲ့ရသည္။ “နင့္ကို ျပတ္ျပီ ျပတ္ျပီ” လို႕ သူ႕ကို ဘယ္ေလာက္ေျပာေသာ္လည္း သူက အတည္မထင္။ ခက္ေ၀ ကလည္း ခက္ေ၀ပင္။ ျပတ္ျပီ ဆိုတာက ရန္ျဖစ္တိုင္းလည္း ေျပာေနၾကစကား…။ ႏွစ္ေယာက္သားက အျမဲလိုလည္း ရန္ျဖစ္တတ္ျပီး ရန္ျဖစ္တိုင္းလည္း မနာနာ ေအာင္ စကားလံုးေတြ ႐ွာၾကံေျပာေနၾက မဟုတ္လား…။ တကယ္တန္း က်ေတာ့လည္း ခက္ေ၀က သူ႕ကို ျပတ္ႏိုင္တာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူကလည္း ဒါကို သိျပီးသား။

ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားျပီး သူ႕ဖုန္းေတြကို ေ႐ွာင္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာေတာင္ သူနဲ႕ မေတြ႕ရေအာင္ ေနသည္။ ခံစားရတာေတာ့ ေျပာျပမရေအာင္ပင္။ ေနာက္ေတာ့ သူ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားေၾကာင္း ၾကားရသည္။ သူႏွင့္ တကယ္ပင္ ျပတ္သလိုျဖစ္သြားသည္။ ခက္ေ၀ စိတ္မွာေတာ့ တစ္ေန႕ျပန္ေတြ႕မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါသည္။ သူ႕ဘက္ကလည္း ခက္ေ၀လိုပင္ မေျပာင္းမလဲ ခ်စ္ေနမယ္လို႕ ယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။

##########

ခက္ေ၀ ဘြဲ႕လြန္ ျပန္တက္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ ဟိန္း ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပန္ရခဲ့ပါသည္။ ခက္ေ၀ mail ကို သူ တစ္ေနရာက ရျပီး စဆက္သြယ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ talk ေပၚမွာ ေတြ႕ၾကသည္။ သူ အရင္က ဘယ္သူနဲ႕မွ chat ေလ့မ႐ွိ၊ ခက္ေ၀ တစ္ေယာက္နဲ႕ပဲ ေျပာဖို႕ chat ေပၚတက္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း အၾကြင္းမဲ့ ယံုခဲ့ပါသည္။ ခက္ေ၀ အတြက္ သူႏွင့္ online မွာ ေတြ႕ရေသာ ေန႕တိုင္း ေန႕တိုင္းက ေနခ်င္စဖြယ္ သာယာေသာေန႕မ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ခက္ေ၀က ဘာကိုမွ အထူးတလည္ လွ်ိဳ႕၀ွက္တတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ဒီအေၾကာင္းကို သိၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ နဒီ့ ကိုေတာ့ အကုန္လိုလို ေျပာျပျဖစ္သည္။ နာမည္နဲ႕ လိုက္ေအာင္ မာယာမ်ားေသာ စိတ္ထားမ်ိဳး႐ွိလိမ့္လို႕ မထင္ခဲ့လို႕ေပါ့။

ဟိန္းႏွင့္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း online ေပၚမွာေတာင္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ ပါပဲ။ သူ႕ကို ျပတ္ျပီ ျပတ္ျပီ ဆိုျပီး chat ထဲမွာ block လုပ္ထားတဲ့ ေန႕လည္း သူ႕ဆီက mail ကိုေတာ့ မဖတ္ပဲ မေနႏိုင္။ သူကလည္း ဒါကို သိလို႕ပဲ mail ပို႕ျပီး ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာတာေပါ့။ ခက္ေ၀ကေတာ့ သူလည္း ကိုယ့္လိုပဲ ဒီ online အဆက္အသြယ္ကို အေလးအနက္တန္ဖိုးထားသည္လို႕ ထင္ခဲ့ပါသည္။ ခက္ေ၀မဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ အီစီကလီ လုပ္မယ့္ လူရယ္လို႕ ဘယ္လိုမွကို မထင္ရက္ခဲ့။ အထူးသျဖင့္ ခက္ေ၀က မိတ္ဆက္ေပးထားတဲ့ ခက္ေ၀ အရင္းအႏီွးဆံုး သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ ပတ္သက္ေနခဲ့မယ္လို႕ ဘယ္လိုမ်ား ထင္မိမွာလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခက္ေ၀က အ႐ူးတစ္ေယာက္လို သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွည့္အပတ္ကို ခံခဲ့ရတာေပါ့။

ခက္ေ၀က ဘယ္ေလာက္ အ လိုက္သလဲဆို ထင္ခ်င္စရာေတြ ႐ွိတာေတာင္ မထင္ရက္ခဲ့ပဲ သူကိုယ္တိုင္က မထီမဲ့ျမင္ အသိေပးေတာ့မွပဲ သိရေတာ့သတဲ့။ ဟိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းေနတုန္း။ ဒီလိုကိစၥုမ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္း ခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘယ္လိုမွ မ႐ွင္းႏိုင္။ ခက္ေ၀ လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး အရင္လို ျဖစ္ေအာင္ က်ိတ္မိွတ္ေနခဲ့ပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ ဟိန္းဆိုတဲ့ အေကာင္က ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕မွန္းမသိ ပို႕ပို႕ ေနတဲ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ chat history ေတြ ဖတ္ဖတ္ျပီးေတာ့လည္း နဒီ့ အေပၚမွာ အရင္လို ခင္မင္မႈမ်ိဳး မထားႏိုင္။ ခက္ေ၀က အရာရာတိုင္း သည္းခံ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ တရား႐ွင္လည္း မဟုတ္ေသး။ သူတို႕ရဲ႕ စကားေတြက ႐ိုး႐ိုးသားသား net friend ေတြ ေျပာေနၾက စကားမ်ိဳးမဟုတ္။ ခက္ေ၀ အတြက္ေတာ့ အျပင္မွာ မေတြ႕ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာဖို႕ ေနေနသာသာ ဖတ္ရတာကိုပင္ ႐ွက္လာမိသည္ အထိ ျဖစ္ရသည္။

အစကေတာ့ ဟိန္းဟာ တမင္ရြဲ႕ျပီး လုပ္ေနတာ…၊ ခက္ေ၀အေပၚ သူ႕ အခ်စ္က အရင္အတိုင္း က်န္ႏိုင္ေသးရဲ႕ လို႕ ထင္ခဲ့မိတာ ခုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္႐ွက္မိသည္။ ခက္ေ၀ ကိုဆို ဖုန္းဖိုးကုန္မွာ စိုးလို႕ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္။ ခက္ေ၀ ဖုန္းနံပါတ္ေပး ေတာ့ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ လားပဲ ေခၚဖူးပါသည္။ ေျပာတာလည္း ခဏတျဖဳတ္ပါ။ ခု တစ္ေယာက္က်ေတာ့မွ ခဏခဏ သူဘက္က ဖုန္းေခၚျပီး အၾကာၾကီးေျပာၾကသည္။ အစကေတာ့ ခက္ေ၀ မသိ။ နဒီ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေျပာေနသည္ပဲ ထင္ခဲ့သည္။ သူ႕မွာ တျခား mail တစ္ခု ႐ွိျပီး အဲဒီ နာမည္ကိုပဲ နဒီကေျပာခဲ့သည္။ အဲဒီလူဟာ ဟိန္းပဲ ျဖစ္ေနတာကို ခက္ေ၀ အေတာ္ၾကာမွ သိခဲ့ရပါသည္။

အံ့ၾသစရာ အရမ္းေကာင္းသည္။ ခက္ေ၀ရဲ႕ စိတ္ကို နဒီ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ပါသည္။ ဟိန္း အေပၚမွာ ဘယ္လို သေဘာထားခဲ့သလဲ ဆိုတာ…။ ျပတ္ျပီ လို႕ ေျပာတိုင္းလည္း တကယ္မျပတ္ႏိုင္ခဲ့သူ ဆိုတာ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးသိပါသည္။ ခက္ေ၀ အေပၚမွာ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လုပ္ရက္ခဲ့သလဲ…၊ စဥ္းစားလို႕ပင္ မရႏိုင္။ ဟိန္း ဘက္က ခက္ေ၀ဟာ မိဘေတြဘက္ကိုပဲ ဦးစားေပးသူ အေနနဲ႕ ခ်ိဳးခ်င္ လက္စားေခ်ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ထားပါေတာ့ေလ။ နဒီ ကေရာ ဘာအတြက္လဲ…။

##########

ခက္ေ၀ အတြက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖြင့္မေျပာျပရလွ်င္ ႐ူးသြားမလားေတာင္ ထင္ရသည္။ တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ခံစားရတာ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္။ ခက္ေ၀ဟာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူလည္း မဟုတ္။ နဒီ ေ႐ွ႕မွာ ဘာမွ မျဖစ္သလို ေနရတာလည္း ပင္ပန္းသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Lab ခန္းတစ္ခန္းထဲ၀င္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဒီအေၾကာင္း ဖြင့္ဟမိသည္။ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက နဒီနဲ႕ေရာ ခက္ေ၀နဲ႕ပါ ရင္းႏွီးသူေတြပါ။ ဒီအေၾကာင္းၾကားရေတာ့ အားလံုးက ခက္ေ၀ဘက္ကို စာနာၾကသည္။ နဒီနဲ႕ အရင္လို တတြဲတြဲ မေနဖို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေ႐ွာင္ျပီး အေခၚအေျပာ ျဖတ္ဖို႕ သူတို႕က ၀ိုင္းတိုက္တြန္းၾကသည္။ ခက္ေ၀လည္း သူတို႕ ေျပာမွ အား႐ွိျပီး နဒီနဲ႕ ေ၀းေ၀းေနဖို႕ ၾကိဳးစားရသည္။

အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ႕ဆီက ေဒါသသင့္ေသာစာမ်ား ခက္ေ၀ဆီ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီမိန္းကေလးက သူ႕လူကို ဘာေတြ ကုန္းေခ်ာသလဲေတာ့ မသိႏိုင္။ ခက္ေ၀ကလည္း သူ႕ဆီကစာကို ဖတ္ရင္ ေဒါသထြက္ရမယ္မွန္း သိရဲ႕နဲ႕ မဖတ္ပဲ မေနႏိုင္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႕ကို တကယ္ပင္ စိတ္ကုန္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ခက္ေ၀က သူ႕ေကာင္မေလးရဲ႕ အတင္းေတြ လူတကာကို လိုက္ေျပာလို႕ ဟိုတစ္ေယာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အထင္အျမင္လြဲတာ ခံရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ…၊ ခက္ေ၀ အေၾကာင္းေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေလွ်ာက္ေျပာျပီး နာမည္ ဖ်က္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ…၊ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ တန္မဲ့ ပက္ပက္စက္စက္ စကားေတြေျပာထြက္တာကို အရမ္း အံ့ၾသသည္။ သူ႕ရဲ႕အခု တစ္ေယာက္ကေတာ့ သနားစရာေလး၊ ခက္ေ၀ကပဲ လူဆိုးမၾကီး ေပါ့ေလ…။ သူ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးဆိုတာ ခက္ေ၀ နားလည္သြားသည္။ တန္ဖိုးတစ္စက္မွ မ႐ွိသည့္ ေယာကၤ်ား၊ သူ႕ကို ခက္ေ၀ ခ်စ္ခဲ့မိသည့္ အခ်ိန္ေတြ၊ သူ႕အတြက္ ခံစားခဲ့ရသည့္အခ်ိန္ေတြကိုႏွေျမာသည္။ ေနာက္ထပ္ခ်စ္ရမွာ ကိုလည္း ခက္ေ၀ ေၾကာက္သြားသည္။ သူလိုလူႏွင့္ ေစာေစာစီးစီး ခုလိုျဖစ္သြားတာပဲ ေက်းဇူး တင္ရမလို။

ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ online ေပၚက အတီအတာေတြကို မယွဥ္ႏိုင္ပါလား ဆိုတာ ခက္ေ၀ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူ႕အခ်စ္ မစစ္လို႕သာ online ေပၚက အီစီကလီ လုပ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ဆီ ပါသြားတာေပါ့။ ဒီလိုလူမ်ိဳးအေပၚ ခက္ေ၀ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ ေပးအပ္ဖို႕လည္း မထိုက္တန္။ သူ႕ mail မွန္သမွ်ကို filter လုပ္ျပီး ဖ်က္ပစ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနက် mail account ထဲက mail ေတြကို account အသစ္ထဲ လႊဲထည့္လိုက္သည္။ Account အေဟာင္းကို လံုး၀မသံုးေတာ့။ နဒီ့ နာမည္ကိုလည္း မျမင္ခ်င္။ တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြကို account အသစ္ေပးထားျပီး အဲဒါနဲ႕ပဲ chat ေတာ့သည္။ Trash ထဲက စာေတြ ဖ်က္ေတာ့မွ သူ႕ဆီက စာေတြ ဆက္လာေနမွန္း သိသည္။ လံုး၀ ဖြင့္မၾကည့္ေတာ့။ သူကသာ သစၥာေဖာက္ခ်င္ေဖာက္မည္၊ ခက္ေ၀ကိုေတာ့ သူ႕အေပၚ ဆက္ခ်စ္၊ ဆက္ခံစား ေနေစခ်င္ပံုရသည္။ အဲဒီလိုေတာ့ျဖင့္ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ မုန္းတာထက္ဆိုးသည့္ နာတာက ဘယ္ေတာ့မွ အရင္အတိုင္း မျဖစ္ႏိုင္။ ခက္ေ၀ရဲ႕ အခ်စ္က အဲဒီ အခ်စ္နဲ႕ ထိုက္တန္သူ အတြက္သာ ျဖစ္ေစရမည္။ ဒီတစ္သက္အတြက္ေတာ့ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ားဆီကို ခက္ေ၀ ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ မေသခ်ာပါ။

သိဂၤါေက်ာ္

(သူ႕ အေၾကာင္း ေရးပါဦး လို႕ ေျပာေျပာေနတဲ့ အစ္မ တစ္ေယာက္ အတြက္…)

အားခ်ိန္

ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ
ေသာကေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဘ၀ဟာ
ဘာျပဳလို႕ရပ္ျပီး ေငးေမာၾကည့္ဖို႕
အခ်ိန္မရတာလဲ။

ဘာျပဳလို႕ သိုးေတြ ႏြားေတြလို
သစ္ကိုင္းၾကီးေတြေအာက္ကေန
အေတာ္ၾကာၾကာၾကီးရပ္ျပီး
ေငးေမာၾကည့္ဖို႕ အခ်ိန္မရတာလဲ။

ဘာျပဳလို႕ ငါတို႕ သစ္ေတာေတြကို
ျဖတ္တဲ့အခါ ႐ွဥ့္ကေလးေတြ
ျမက္ခင္းထဲမွာ သစ္သီးဖြက္ေနတာကို
ေငးေမာၾကည့္ဖို႕ အခ်ိန္မရတာလဲ။

ဘာျပဳလို႕ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ
ညရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္ထက္က
ၾကယ္ကေလးေတြ လက္ေနသလို
ေနေရာင္နဲ႕ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနတဲ့
စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြကို ေငးေမာၾကည့္ဖို႕
အခ်ိန္မရတာလဲ။

ဘာျပဳလို႕ သူမရဲ႕ ေျခေထာက္ကေလးေတြ
ဘယ္လိုသြက္သြက္လက္လက္
က ႏိုင္တယ္ဆိုတာနဲ႕
သူမရဲ႕ စြဲမက္ဖြယ္အျပံဳးကေလးကို
ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ဖို႕ အခ်ိန္မရတာလဲ။

ဘာျပဳလို႕ သူ႕မ်က္၀န္းေတြမွာ
ေပၚထြန္းလာတဲ့ အျပံဳးလဲ့လဲ့ေလးနဲ႕
ခ်ိဳႏြဲ႕ႏြဲ႕စကားေတြကို ႏႈတ္ဖ်ားကေန
ပြင့္အန္က်လာတဲ့ တိုင္ေအာင္
ေစာင့္ဆိုင္းနားေထာင္ဖို႕
အခ်ိန္မရတာလဲ။

အဲသလို သနားစရာေကာင္းတဲ့ဘ၀
ေသာကေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ဘ၀မွာ
ဘာျပဳလို႕ ငါတို႕ဟာ ခဏကေလး
ရပ္တန္႕ျပီး ေငးေမာၾကည့္ဖို႕
အခ်ိန္မရတာလဲ။

ဆယ္တန္းတုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၀ီလ်ံဟင္နရီေဒဗီ ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို Beauty မဂၢဇင္း ထဲက ျဖိဳးထိန္ ရဲ႕ ေဆာင္းပါး ထဲမွာ ဘာသာျပန္ထားတာ ျပန္ေတြ႕လို႕ သေဘာက်တာနဲ႕ တင္လိုက္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းလို႕ ဆက္မေခၚခ်င္

သူမႏွင့္ကိုယ္ ေတြ႕တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ဒီမွာက သူငယ္ခ်င္းလည္းသိပ္မ႐ိွ၊ အျပင္လည္း သိပ္မထြက္ျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းမသြားရသည့္ ေန႕မ်ားမွာ online မွာသာ တစ္ေနကုန္႐ိွေနျဖစ္သည္။ Course Subject ေတြကုန္ေအာင္ ေျဖေနစဥ္ ကတည္းက သူမႏွင့္ သိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အစပိုင္းကေတာ့ Internet ေပၚမွာ စာႏွင့္ ပတ္သက္တာပဲ ႐ွာျဖစ္သည္။ Chatting လည္း မ႐ိုက္တတ္။ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕၏ အၾကံဥာဏ္ေပးမႈ ႏွင့္ Personal Websites မ်ားမွာ၀င္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာသည္။ Chatting လုပ္ရျခင္း ကို ေပ်ာ္ေမြ႕လာသည္။ အားသည့္အခ်ိန္မ်ားမွာ ေလ့လာရင္းႏွင့္ Computer ၊ Internet တို႕ႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္လာသည္။ Thesis သက္သက္ လုပ္ေနရခ်ိန္က်ေတာ့ အခ်ိန္ပိုရလာသည္။

Online Friend ေတြ အမ်ားၾကီး ႐ိွေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕က ၀ါသနာမတူ၊ အသက္အရြယ္ အေတြးအေခၚ အေတာ္ ကြာျခားသူေတြ ပါသည္၊ အမွန္မေျပာပဲ အလိမ္အညာ ေတြႏွင့္ အေပ်ာ္သေဘာ Chat ၾကသူေတြမ်ားသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား ေတြလည္း ပါသည္။ အဲဒီလို အမ်ားၾကီး ထဲကမွ သူမတစ္ေယာက္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ပုန္းညက္ျဖဴ ဆိုေသာ ခ်စ္စရာ နာမည္ကေလးေၾကာင့္ သူ႕ဘက္က စတင္ မိတ္ဆက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ ႏွင့္ ကိုယ္က စာဖတ္၀ါသနာ ပါတာျခင္း တူသည္။ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ၀တၱဳ ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား တူသည္။ သီခ်င္းေတြ ၾကိဳက္တာခ်င္း တူသည္။ သူမက တစ္ခါတေလ ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ သီခ်င္းေတြလည္း ပို႕တတ္ေသးသည္။ သူမ ၾကည့္ေနၾက ကိုရီးယား Series ေတြကိုေတာ့ ကိုယ္မသိ။ ခုေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ခါမွ သူမႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စကား မေျပာရလွ်င္ မေနတတ္သလိုပင္။ သူမ ဆီက forward mail မလာတာ ၾကာလွ်င္ သတိရသည္။ သူမ အိမ္္ျပန္ေနလို႔ Net မသံုးသည့္ အခ်ိန္ေတြက ကိုယ့္အတြက္ အေတာ္႐ွည္ၾကာလွသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမ အေပၚ ကိုယ့္သေဘာထားက သိပ္မ႐ိုးသားေတာ့မွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိလာသည္။

***************

ခင္ပြင့္ ၏ Chat List ထဲမွာ Online Friend ေတြအမ်ားၾကီး ႐ွိေသာ္လည္း သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူမ်ားတကာ ေတြထက္ ပိုခင္မင္မိတာ အမွန္ပါ။ မနက္ မနက္ စက္ဖြင့္ျပီး Chat ထဲ၀င္လိုက္လို႕ သူ႕ကို Online ေပၚမွာ မေတြ႕ရလွ်င္ကို စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပင္။ သူဆိုတာလည္း Lecture တက္ခ်ိန္၊ Seminar တက္ခ်ိန္၊ ေလွ်ာက္လည္ေနခ်ိန္္ ကလြဲလို႕ တစ္ေနကုန္ Online ေပၚမွာ ႐ိွေနသူပင္။ သူ႕ကိုေတာ့ ခင္ပြင့္က ေက်ာင္းက အခက္အခဲေတြ၊ စိတ္ညစ္တာ ေတြ အကုန္ ေျပာျပမိသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္၊ ခင္ပြင့္ ရဲ႕ သင္တန္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အတိအက်ၾကီး မေျပာတာက လြဲလို႕ေပါ့။ သူကလည္း သူ႕ေက်ာင္းက အေျခအေန ေတြ အကုန္ေျပာသည္။ လူခ်င္းသာ မေတြ႕ရေပမယ့္ ခင္ပြင့္ တို႕ အခ်င္းခ်င္း ငယ္ေပါင္း ၾကီးေဖာ္လို ရင္းႏွီးသည္။ Chat ေပၚက ၀ိုးတိုး၀ါးတား ပံုကိုသာ ျမင္ဖူးေသာ သူ႕ကို အျပင္မွာ ေတြ႕လွ်င္လည္း မွတ္မိမွာ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မ႐ွိသူမို႕လည္း အျပင္မွာ မေတြ႕ႏိုင္ဖူး ထင္ျပီး ဒီေလာက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျဖစ္တာျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည့္စံုသာ ဆိုသည့္ သူ႕အေပၚမွာ Online Friend သက္သက္ထက္ေတာ့ ပိုမိတာ အမွန္ပင္။

***************

သစ္လြင္ Thesis တင္ျပီးျပီးခ်င္းမွာပင္ ဒက္ဒီ က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႕ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ဒက္ဒီ့ အလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္း ၀င္ဦးစီး ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကလို Net ေပၚမွာ ျဖဳန္းဖို႕ အခ်ိန္မေပးႏို္င္။ အလုပ္ေတြ ဖိစီးေနသည့္ ၾကားကပဲ သူမကိုေတာ့ သတိတရ ႐ိွေနခဲ့ပါသည္။ ညဘက္ အားခ်ိန္မွာ Chat ေပၚတက္ေတာ့ သူမက ညဘက္ Net မသံုးသျဖင့္ မေတြ႕ရ။ သူမ ဆီက Forward mail ေတြကေတာ့ ပံုမွန္ ေရာက္သည္။ သစ္လြင္ က သူ ေန႕ဘက္ မအားသျဖင့္ မသံုးျဖစ္ေၾကာင္း message ပို႕ထားေတာ့ သူမကလည္း Thesis အတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္ ဟု offline message ျပန္ထားသည္။

ဒယ္ဒီက သူ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာ အေၾကာင္းျပ၍ သစ္လြင္ကို အေျခတက် အိမ္ေထာင္ ျပဳေစခ်င္ေနသည္။ သူ႕စီးပြားဖက္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ သမီးႏွင့္ သစ္လြင္ကို သေဘာတူေနသည္။ ရည္ရြယ္ထားတာ ႐ွိရင္ေတာ့ အိမ္ကို ေခၚလာဖို႕ေျပာသည္။ ကိုယ့္မွာက ေခၚလာျပစရာလည္း ဘယ္သူမွ မ႐ွိ။ Graduate တုန္းက အေပ်ာ္သေဘာ လိုက္ဖူးတာ၊ တြဲဖူးတာ ေတြက လြဲလို႔ တစ္သက္တာရည္၇ြယ္တဲ့ ခ်စ္သူရယ္လို႕ တစ္ခါမွကိုွ မ႐ွိခဲ့တာပါ။ ဒက္ဒီ ေျပာေျပာခ်င္း ျဖတ္ခနဲ သတိရမိတာ သူမကိုပင္ ျဖစ္သည္။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္။ ကိုယ္ဘက္ကေတာ့ ဆိုင္ခ်င္ေနသည္ ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ နယ္ျပန္ရမည္ ဟု သူမက ေျပာဖူးသည္။ နယ္မျပန္ခင္ သူမႏွင့္ အျပင္မွာ ဆံုခ်င္သည္။ ကိုယ္က အျပင္မွာ ေတြ႕ဖို႕ တစ္ေၾကာင္းတေလ ေရးမိလွ်င္ သူမက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျဖ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေနတယ္ဆိုတာလည္း ေသခ်ာ ေရရာ မေျပာ။ ကိုယ့္ဘက္ကသာ တစ္ဖက္သက္ ျဖစ္ေနသလား ဟု မ႐ိုးသားတာကိုလည္း အရိပ္အျမြက္ပင္ မေျပာရဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒက္ဒီ ေတြ႕ေပးမယ့္ မိန္းကေလးကို ေတြ႕ၾကည့္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္ရသည္။

ခင္ပြင့္ ဆိုတာ အျပစ္ဆိုစရာ မ႐ွိေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ။ Ph.D တက္ေနေသာ နည္းျပဆရာမေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကအစ ေခတ္မီေပမယ့္ ယဥ္ေက်းျပီး အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ ပံုစံေပါက္သည္။ အေခ်ာအလွၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ေအးခ်မ္းျပီး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းသည္။ သူမေဖေဖ ႏွင့္ ကိုယ့္ဒက္ဒီက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျဖစ္သည္၊ စီးပြားဖက္ေတြလည္း ျဖစ္သည္။ သူမက ျငင္းဆိုစရာ အျပစ္မ႐ွိေသာ္လည္း ကိုယ္က တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးသည္။

***************

ခင္ပြင့္၏ အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ု မိဘေတြ စီစဥ္သမွ် လက္ခံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားျဖစ္သည္။ သူမ အၾကိဳက္ဆိုတာလည္း ခုခ်ိန္အထိ ႐ွာမွ မေတြ႕ခဲ့ပဲ။ ခင္ပြင့္ မိဘေတြကလည္း အရင္ကေတာ့ သမီးကို ႏွေမ်ာစိတ္ျဖင့္ ဘာမွ မစီစဥ္ခဲ့ေသာ္လည္း ခုေတာ့ စိတ္ကူးေျပာင္းသြားပံုရသည္။ သမီး သေဘာမက်ရင္ေတာ့ အတင္းအက်ပ္ၾကီး မစီစဥ္ပါ ဟုေတာ့ ေျပာ႐ွာပါသည္။

ကိုသစ္လြင္ကို ေတြ႕ေတာ့ ခင္ပြင့္ အတြက္ ျငင္းစရာ မ႐ွိဟုျမင္သည္။ လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္… ျပီးေတာ့ ခင္ပြင့္ မွန္းထားတာ ထက္ပင္ သူက ၾကည့္ေကာင္းေသးသည္။ လူၾကီးေတြက လူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အရင္ေလ့လာ ျပီးမွ ဆံုးျဖတ္ပါ ဟု သေဘာေကာင္းစြာ ခြင့္ေပးထားပါသည္။ သူက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြမွာ အေဆာင္ကို လာေခၚျပီး ဘုရားသြားၾကသည္။ တစ္ခုခု စားျပီး တစ္ခါတေလ City Mart မွာ လိုတာေတြ၀ယ္ဖို႔ လိုက္ပို႕သည္။ သူ႕ဘက္ကလည္း ခင္ပြင့္ကို လက္ခံထားသည္ ဟုထင္ခဲ့သည္။

ဒီအေတာအတြင္း ျပည့္စံုသာႏွင့္ online မွာ ႏွစ္ခါ သံုးခါ ေတြ႕သည္။ သူ႕ကိုေတာ့ ခင္ပြင့္က သစ္လြင္ အေၾကာင္း မေျပာျပခ်င္။ သူက အျပင္မွာ ေတြ႕ဖို႕ ခဏခဏ ေျပာသည္။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကိုပင္ မသိမသာ ေျပာခ်င္လာသည္။ ခင္ပြင့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္မိ သျဖင့္ သူ႕ကို အျပင္မွာ မေတြ႕ခ်င္။ online ေပၚမွာ ေျပာထားတာထက္ အသက္ပိုၾကီးေနတာေရာ၊ Chat ေပၚမွာ အျမဲတင္ေနၾက ပံုထဲက ကိုရီးယား မင္းသမီးေလး လို အျပင္မွာ မလွပတာကိုေရာ၊ သူ႕ကို မသိေစခ်င္။ သူ စိတ္ပ်က္သြားမွာ စိုးသည္။ သူႏွင့္ အျမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းပဲ ျဖစ္ခ်င္သည္။

ကိုသစ္လြင္ ႏွင့္ ေတြ႕ျပီး ႏွစ္လ ေက်ာ္ေက်ာ္ အၾကာမွာ ႏွစ္ဖက္မိဘက ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းထားဖို႕ ေလာလာသည္။ ခင္ပြင့္ ေက်ာင္းျပီးတာ ႏွင့္ လက္ထပ္ၾကဖို႕ျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာတင္ ကိုသစ္လြင္ဆီက မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကို ၾကားရသည္။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ျငင္းၾကရေအာင္ဟု ဆိုလာသည္။ သူ႕မွာ တစ္ဖက္သက္ ရည္ရြယ္ထားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ႐ွိပါသည္ တဲ့။ ခင္ပြင့္ အျငင္းခံလိုက္ရျပီ ဟုခံစားရသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕ကိုေတာ့ မသိေစရပါ။ ခင္ပြင့္ ဘက္မွာလည္း အေျဖေပးေတာ့မည့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ႐ွိသေယာင္ ေျပာခဲ့ျပီး သူ႕စကားကို သေဘာတူခဲ့သည္။

ျပန္လာျပီး အခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္း ႐ွိခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ခင္ပြင့္ ငိုမိသည္။ သူ႕အေပၚမွာ ခင္ပြင့္က ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိ သလား…။ အ႐ွက္သည္း မိတာပဲလား…။ ဒါမွမဟုတ္ သူကပဲ ခင္ပြင့္ ႏွလံုးသားကို တိတ္တဆိတ္ ခိုးသြားေလ သလား…။ သူက ေျပာသည္။ အျမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ ျဖစ္ရေအာင္ ပါတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ျဖစ္ေစခ်င္သူကက်ေတာ့ စိတ္ထားေတြ အေရာင္ဆိုးလာသည္။ တစ္သက္တာ ရယ္လို႕ ရည္ရြယ္မိသူ က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တဲ့။ ခင္ပြင့္ ဘ၀မွာ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား အလြဲေတြ ျဖစ္ရပါလိမ့္ေနာ္…။ ႏွစ္ည ေလာက္ေတာ့ စာမလုပ္ႏိုင္ပဲ စိတ္ေလသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပံုမွန္ေပါ့ေနာ္။

***************

သစ္လြင္သည္ ခင္ပြင့္ကို အားနာလွေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းကို ၾကာ႐ွည္ဆြဲ၍ မေကာင္းတာမို႕ သူ႕သေဘာထားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာျပလိုက္သည္။ ေတာ္ေသးတာက သူမဘက္ကလည္း ကိုယ့္နည္းတူပဲ ရည္ရြယ္သူ ႐ွိေနျပီး ျငင္းဆန္ဖို႕ကို ခ်က္ခ်င္း လက္ခံခဲ့သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ online က သူငယ္ခ်င္းမေလးကိုပဲ ေပၚေပၚတင္တင္ ေျပာျပီး ၾကိဳးစားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ကိုယ့္အလုပ္ခ်ိန္ေတြထဲက နည္းနည္းခိုးျပီး သူမ ႐ိွတဲ့ ေန႕ခင္းပိုင္းေတြမွာ online ေပၚတက္ရသည္။ ၾကာလာရင္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ရင္း အမွန္ကို သူမေလး နားလည္လာမည္ ဟုထင္သည္။ ကိုယ့္ကို အဆက္အသြယ္ မျဖတ္ေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္။ ကိုယ့္အေပၚ ျပန္မခ်စ္ ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ စိတ္ေတာ့ ဆိုးပံုမရပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း phone နံပါတ္ေတာင္ မေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကပ္ေစးနဲ လြန္းပါသည္။

သစ္လြင္က ေျပာပါမ်ားလြန္းေတာ့ အားနာလာပံုရသည္။ ပုန္းညက္ျဖဴက ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ခုမွာ ေတြ႕ဖို႕ကို လက္ခံလိုက္သည္။ ကတိတစ္ခုေတာ့ ေတာင္းသည္။ ရည္းစားစကား လံု၀ မေျပာရပါ တဲ့။

***************

ခင္ပြင့္၏ အရင္ႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း နီနီဇင္ ကေတာ့ Online Friend ေတြႏွင့္ အဆက္အသြယ္လုပ္တာ မၾကိဳက္။ အျပင္မွာ ေတြ႕ဖို႕ ကို ေတာ့ လံုး၀ သေဘာမတူ။ ျပည့္စံုသာကို အားနာတာနဲ႕ပဲ နီနီ မသိေအာင္ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ျပီး သူ ခင္ပြင့္ကို စိတ္ပ်က္ရင္လည္း ပ်က္ပါေစရယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့ပါသည္။ သြားရေကာင္းႏိုး၊ မသြားရေကာင္းႏိုး ေတြေ၀ခဲ့ပါသည္။ သို႕ေပမယ့္ အဲဒီေန႕က ခင္ပြင့္ မသြားလိုက္ရပါ။ ေက်ာင္းမွာ လူၾကီးလာမွာမို႕ အေရးၾကီးတယ္ ဆိုျပီး လာခိုင္းတာႏွင့္ ခင္ပြင့္မွာ အျပင္ထြက္ခြင့္ မသာခဲ့ပါ။ သူ႕ ေစာင့္ေနမွာပဲ ဟု စိတ္ထဲကေတာ့ သတိတရ ျဖစ္ေနသည္။ သူေပးထားဖူးေသာ mobile phone ကိုလည္း မဆက္ခ်င္ပါ။ ဆက္ဖို႕ စိတ္ကူးကို မ႐ိွခဲ့တာမို႕ ဘယ္နားမွာ မွတ္ထားမိမွန္းလည္း မသိေတာ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေန႕ခင္းဘက္ေတြမွာ သူ႕ကို လံုး၀ မေတြ႕ရေတာ့။ ခင္ပြင့္ ေရးထားတဲ့ စာကိုလည္း Reply မျပန္။ သူ အေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားတာလား… ဘာကိစၥေတြမ်ား ျဖစ္ေနသလဲ ရယ္လို႕… ေတြးေတြးျပီး သတိရ ေနမိသည္။ ခင္ပြင့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈးသြားျပီ ထင္သည္။

ဒီအေတာအတြင္း ကိုသစ္လြင္ အေဖ အေတာ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သြားကူေစာင့္ေပးရသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိစၥမွာ ျငင္းတာ လက္ခံတာ ဘာမွ ေျပာခြင့္ မသာပဲ ကိုသစ္လြင္ အေဖ ဆံုးသြားသည္။ ဦးေလးရင္းလို ခင္မင္ေနသူမို႕ အေတာ္ၾကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

***************

သစ္လြင္ ႏွင့္ ခင္ပြင့္ မွာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း အေနႏွင့္ ခုထိ ခင္မင္စြာ ဆက္ဆံၾကဆဲပါ။ သူ႕ဒက္ဒီ တစ္လျပည့္ အတြက္ အိမ္မွာပဲ လုပ္ဖို႕ လိုတာေတြ ၀ယ္ရန္ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ Ocean ကို လာေတာ့ ကိုၾကီးထူး ႏွင့္ေတြ႕သည္။ ကုိၾကီးထူး ဆိုတာ ေမေမ့ တူ၊ ေမြးစားသားလို႕လည္း ေျပာလို႕ရသည္။ ျပည့္စံုသာ ဆိုတဲ့ ေခၚသံကို မၾကားရတာ ၾကာလွျပီမို႕ ကိုယ့္ကို ေခၚသည္လို႕ပင္ မထင္။ ေမေမ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားကတည္းက ဒက္ဒီက ေမေမ့နာမည္ သာ ပါေသာ ျပည့္စံုသာ ဆိုသည့္နာမည္ ကို ျပည့္စံုသစ္လြင္ ရယ္လို႕ ေျပာင္းေစခဲ့သည္။ လူတိုင္းကလည္း သစ္လြင္ပဲ ေခၚၾကသျဖင့္ ကိုယ့္နာမည္ထဲ ျပည့္စံုပါတာကိုေတာင္ ေမ့ေနခဲ့သည္။

“အန္တီက မင္းကို ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္ ျပည့္စံု၊ အန္ကယ္လ္ အေၾကာင္းၾကားကာစက အန္တီလည္း အိပ္ရာထဲေတာင္ လဲသြားေသးတယ္၊ မင္းကို ေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္ လာမေတြ႕ရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ မင္းပဲ သြားလိုက္ပါ၊ မင္းသိတဲ့ ရန္ကုန္ တိုက္ခန္းမွာပဲ”
ကိုၾကီးထူးက ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားပါရေစဦး ကိုၾကီးရာ”
“မာန ျပိဳင္ၾကတဲ့ အထဲမွာ မင္းေတာ့ မပါနဲ႕ေတာ့ကြာ၊ အန္တီက မင္းသိတဲ့ ကြန္ဒို တိုက္ခန္းမွာပဲ ေနတယ္ သြားလိုက္ပါ”

ခင္ပြင့္သည္ ျပည့္စံုသာ ဆိုေသာ နာမည္ကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။ နာမည္တူတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကိုသစ္လြင္ကို ေမးေတာ့ အေၾကာင္းစံု ေျပာျပသည္။ သူ႕ဒက္ဒီ ႏိုင္ငံျခားသြားျပီး ျပန္လာေတာ့ သူ႕ေမေမ ကို အရင္ႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အထင္လြဲသည္။ မာနၾကီးေသာ သူ႕ေမေမ ကလည္း မဟုတ္မမွန္ စြပ္စြဲ ရပါ့မလားလို႕ စိတ္နာသည္။ ကြာ႐ွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးျပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားသည္။ သစ္လြင္ က သူ႕ ဒက္ဒီႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ သူ႕ကိုပါ အဆက္ျဖတ္ျပီး ပစ္ထားေသာ သူ႕အေမကို သစ္လြင္ကလည္း စိတ္နာေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့တဲ့ အေမကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႕ ကိုသစ္လြင္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ရသည္။

***************

ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ေန႕က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႕ တစ္ေနကုန္လိုလို ကိုသစ္လြင္အိမ္မွာ ၀ိုင္းလုပ္ေပးရင္း ေနျဖစ္သည္။ ခင္ပြင့္ ေဖေဖ ကလည္း အဲဒီမွာ ေရာက္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ေတြ ဆြမ္းေကၽြးျပီး သြားေတာ့ ေဖေဖက အေရးၾကီးေသာ mail တစ္ခု စစ္စရာ ႐ွိသည္ ဆို၍ ကိုသစ္လြင္က သူ႕ Laptop မွာပဲ စစ္လိုက္ဖို႕ ေျပာျပီး ဆရာေတာ္ေတြကို လိုက္ပို႕ဖို႕သြားသည္။ အတြင္းေရးမႈးကို ခိုင္းေနက် ေဖေဖက ခင္ပြင့္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေပးဖို႕ ေျပာသည္။ Mail ဖြင့္ေနရင္းႏွင့္ ပင္ Desktop ေပၚက Gtalk icon ကိုေတြ႕ေတာ့ မေနႏိုင္ပဲ ဖြင့္လိုက္မိသည္။ Name အကြက္မွာ က်န္ေနေသာ နာမည္က pyisonethar ။ ဘာမွမွားႏိုင္စရာမ႐ိွေတာ့၊ ဒါဟာ သူ၀င္ေနၾက mail ပဲ ။ ခင္ပြင့္ ကလည္း သူ႕ mail ကို တစ္ခါမွ မေမးမိပဲကိုး…။ ခုေတာ့ သိရျပီ။ သူကေတာ့ မသိေသး…။ ခင္ပြင့္၏ နာမည္ အျပည့္အစံု ခင္ပုန္းညက္ျဖဴ ဆိုတာ သူမသိဘူး ထင္သည္။ ခင္ပုန္းညက္ျဖဴ ဆိုတာ မွတ္ပံုတင္ထဲမွာသာ ႐ိွလ်က္ အိမ္မွာေရာ ေက်ာင္းမွာေရာ ခင္ပုန္းညက္ကို အျမန္ေခၚရင္းက ခင္ပြင့္ ရယ္လို႕ တြင္ေနခဲ့တာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသူေတြကေတာင္ ေဒၚခင္ပြင့္ လို႕ပဲ ေခၚေနၾကတာဆိုေတာ့ သိႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိ။ ရယ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္…၊ အျပင္မွာ ရင္းႏီွးသားေတြ ျဖစ္ျပီး online ေပၚက မေတြ႕ဖူးေသးသူေတြ ဟုထင္ေနၾကတာ…။ မေျပာေသးဘူး။ သူရည္ရြယ္ထားသူ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႕ အစ္ေအာက္ရဦးမည္။

***************

သူရည္ရြယ္ထားသူက ပုန္းညက္ျဖဴ ဆိုတာ သိရေတာ့ သူ႕အေပၚ အံ့ၾသရသည္။ အျပင္က ခင္ပြင့္က online ေပၚက ပုန္းညက္ျဖဴ ေၾကာင့္ အျငင္းခံ လိုက္ရတာကိုး…။ online ေပၚမွာ သူ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းေနတဲ့ ပုန္းညက္ျဖဴက အျပင္မွာ သူျငင္းလိုက္တဲ့ ခင္ပြင့္ ျဖစ္ေနမွန္း သူသိရင္ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ့္ေနာ္…။

သူႏွင့္ Online မွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူ႕အေဖဆံုးျပီး အလုပ္ေတြလည္း အရမ္းမ်ားေနသည့္ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခင္ပြင့္က ေက်ာင္းကို အလည္လာဖို႕ ခ်ိန္းလိုက္သည္။ ကိုသစ္လြင္ ကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သိျပီးသားပဲေလ…။

***************

ပုန္းညက္ျဖဴ ကသာ သူမ၏ ေက်ာင္းကို ေစာေစာတည္းက ေသခ်ာ ေျပာခဲ့ရင္ ကိုယ္ေစာေစာကတည္းက လာလည္ျဖစ္တာေပါ့။ သူမက ခုမွပဲ အတိအက် လမ္းညႊန္ေတာ့သည္။ သူမေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ State ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ အ၀င္အ၀မွာ ေတြ႕သည္။ သူ ဆရာလုပ္ေနမွန္း ၾကားေတာ့ၾကားသည္၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိခဲ့။ ေဒၚပုန္းညက္ျဖဴ ကိုသိသလား ေမးေတာ့ မ႐ွိပါဘူး လို႕ ျငင္းေသးသည္။ ေနာက္မွ ေဒၚခင္ပုန္းညက္ျဖဴ လား ဟုေမးသည္။ ဟုတ္တယ္လို႕သာ ေျပာလိုက္ရသည္၊ သူမ ကိုယ့္ကို အ႐ူးမ်ား လုပ္သလားဟု စိုးရိမ္ျပီး “မင္း အဲဒီ ဆရာမရဲ႕ e-mail ကို သိလား” ဟု ေမးဖို႕မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ေမးမိသည္။ “သိတာေပါ့ same batch ေတြပဲဟာ pn.phyu79 ေလ၊ ၾသ… မင္းတို႕က online friend ေတြလား” သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေတာ့မွ ကိုယ့္မွာ စိတ္ေအးရသည္။

“Seminar တစ္ခု တက္စရာ ႐ွိတယ္ကြ ဒါေပမယ့္ ရပါတယ္ ငါေခၚေပးမယ္” ဟုသူငယ္ခ်င္းက ေျပာတုန္း႐ွိေသးသည္။ အခန္းတစ္ခုထဲမွ ဆရာမတစ္ေယာက္ ထြက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ဟိုမွာ ထြက္လာတာနဲ႕ အေတာ္ပဲ” ဟုဆိုသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခင္ပြင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီေက်ာင္းမွာ ခင္ပြင့္ လည္း႐ွိတာပဲ။ သူမက သူတို႕ကို မျမင္ပဲ တစ္ဖက္အေဆာင္ ဆီသို႕ ထြက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းက “ေဒၚခင္ပြင့္ေရ ဒီမွာ ခင္းဗ်ား ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတယ္” ဟုလွမ္းေခၚသည္။

“ေဟ့ မင္း ဘယ္သူ႕ကို ေခၚေနတာတုန္း၊ ငါေျပာတာ ခင္ပြင့္မဟုတ္ဘူး ခင္ပုန္းညက္ျဖဴ ေလကြာ”

“ေအး အတူတူပဲေလ ခင္ပုန္းညက္ ဆိုတာ ေခၚရခက္လို႕ ထင္ပါရဲ႕ ခင္ပြင့္လို႕ပဲ အားလံုးက ေခၚၾကတာကို”

“ဗ်ာ”

ခင္ပြင့္ကေတာ့ သူတို႕ဆီသို႕ လာေနျပီ။ ကိုယ့္မွာသာ ဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႕ ဘယ္သူရယ္လို႕ မိတ္ဆက္ရမွာပါလိမ္႕ေနာ္…။

သိဂၤါေက်ာ္

( စိတ္ကူး သက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ e-mail မ်ား တိုက္ဆိုင္မႈ ႐ွိက ခြင့္လႊတ္ပါ )

စာေမးပြဲ အတြက္

ေဒ၀ါနံ နႏၵေနာ ေဒေ၀ါ
ေဒ၀ ေဒေ၀ န နႏၵိေနာ
ေ၀ဒ ဒိေနန ေ၀ေဒန
ေ၀ဒိ ေ၀ေဒန ေ၀ဒိေနာ

(စာေမးပြဲ မေျဖခင္ ၇ ေခါက္ ရြတ္ပါ)


ေဒ၀ါ ႆေနန နိႆေနာ
ေဒ၀ ေဒေ၀ ႆသာသေန
နိႆနာနံ သေဒ၀ါနံ
ဒေသသိ ဒႆနာ သနံ။

နံနက္/ည (စာမက်က္ခင္/စာက်က္ျပီး) ၁၀ ေခါက္စီ ရြတ္ပါ။

ေျမငလ်င္ ကာကြယ္ေသာ ဂါထာ

ေယာေဒတိ ေဒဝ ေဒေဝါဂံ
ဓမၼမဂၢ ဖလံ ဒေဒါ
နမာမိတံ အရဟံ မဂၢံ
ေနာ ေသာ ပါေလတု ပါတုရေဟာ။

(ေန႕စဥ္ ၇ ေခါက္ ရြတ္ပါ။ အိမ္နံရံေလးဖက္တြင္ကပ္ထားပါ)