***
မိုင္ ၂၀ အေဝးမွာေတာ့ ကားၾကံဳစီးခ်င္သူ တစ္ေယာက္သည္ မီးဟပ္ထားေသာ လက္မ်ားႏွင့္ ျဖတ္သြားေသာ ကားတစ္စီးကို တားေသာ္လည္း ရပ္မေပးခဲ့ပါ။ သူ႕ဘဝ တစ္ခုလံုးကို ထားခဲ့ရျပီဟု သူ စတင္ ေတြးေတာမိသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးေလး တစ္ခု ေပၚလာျပီး လမ္းဆက္္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ထရပ္ကားေတြ ရပ္ၾကေသာ ဆုိင္ကေလး တစ္ခု တစ္ေလ ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ သူ႕မွာ႐ွိေသာ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီေလး ဘာေလး ေသာက္ျပီး ေနာက္ျမိဳ႕ကို သြားဖို႕ စီးစရာတစ္ခုခုလည္း ႐ွာလို႕ ရႏိုင္သည္။ သူ ဘယ္ေနရာကို သြားရမယ္မွန္း မသိေသး..။ ဒီလမ္းမၾကီးကပဲ သူ႕အိမ္ လို႕ စဥ္းစားမိသည္။ သူ အရင္က အိမ္လို႕ ေခၚခဲ့ေသာ ေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မသြားႏိုင္ေတာ့။
သူေနေသာ အေမရိကန္ျပည္နယ္ေလးမွာ ရဲမွဴး ႏွင့္ သူ႕လူေတြ အားလံုးက မူးယစ္ေဆး အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ငန္းေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၾကသည္။ သူက ေဆးေရာင္းသူမ်ားကို စံုစမ္းဖူးသည့္အတြက္ သူတို႕က သူတို႕ လုပ္သမွ်ကို ဖံုးကြယ္ရန္ အတြက္ သူ႕ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕က ထိုလုပ္ငန္းမွ ေငြအေျမာက္အျမား ရေနသျဖင့္ ရဲမွဴး ရာထူး အေရြးခံရဖို႕ အတြက္လည္း ထိုေငြမ်ားကို သံုးခဲ့သည္ ထင္၏။ မီးေလာင္ေနေသာ ကားေပၚက ရဲကေတာ့ က်ည္ဆံ တစ္ဆံ ေခါင္းထဲဝင္လ်က္ က်န္ခဲ့ျပီ။
ဟိုင္းေဝးလမ္းေပၚကလူမွာ အညိဳေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးပါသည္။ အိတ္ထဲမွာ အဝတ္အနည္းငယ္ႏွင့္ ရဲသားကိုင္ ပစၥတိုတစ္လက္ ပါသည္။ ေသြးစြန္းေနေသာ ရဲယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ထားသည္။။ ထိုရဲရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက ေဒၚလာ သံုးေထာင္ ေတြ႕ခဲ့သည္။
ယာဥ္ရပ္နားရာ ဆိုင္ကေလးက ဖြင့္ေနသျဖင့္ သူ ဝင္သြားျပီး ေကာ္ဖီမွာလိုက္သည္။ သူသတ္ခဲ့ေသာ ိုရဲမွဴးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သတင္းမွာ မပါေသးသျဖင့္ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ဂ႐ုမစိုက္ၾကပါ။ ေကာ္ဖီဖိုး႐ွင္းျပီးေနာက္ လမ္းၾကံဳလိုက္လို႕ရမည့္ ထရပ္ကား တစ္စင္းကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ သူ ထရပ္ကားေပၚ တက္ျပီးေနာက္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ ငါးနာရီေလာက္ၾကာျပီးေတာ့ သူ႕ေအာက္ဘက္မွ ကားဘီး ပြတ္တိုက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကားရပ္နားရာဆိုင္တစ္ခုမွာ ဒီညအတြက္ ရပ္ထားေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သူ ဘယ္ေနရာ သြားရမည္ကို သူ႕ဟာသူ ႐ွာရေတာ့မည္။
မိုင္တစ္ရာေက်ာ္ အေဝးကို သူေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ထိုအခ်က္က သူ႕ကို ဝမ္းေျမာက္ေစသည္။ သူျမိဳ႕ထဲသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ျမိဳ႕ထဲမွာ အိပ္စရာ ေနရာ တစ္ခုေလာက္ ႐ွာရမည္။ ဒီယူနီေဖာင္းကိုလည္း ခၽြတ္ျပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေအာ္လိုက္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း သစ္ပင္ ပင္စည္မွာ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္ထားျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို လုယူဖို႕ ၾကိဳးစားေနသည္။ ထိုလူ လုပ္ေနသည္ ေကာင္းတာေတာ့ ဟုတ္ပံုမရပါ။ သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေသနတ္ႏွင့္ သူ႕ယူနီေဖာင္းမွ ခြာထားေသာ ရဲတံဆိပ္ကို ထုတ္ယူျပီး ထိုေနရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားလိုက္သည္။
“မလႈပ္နဲ႕ ”
ထိုလူက ေသနတ္ကို လွည့္ၾကည့္ျပီး ေျပးဖို႕ျပင္သည္။ သို႕ေသာ္ ေၾကာက္ျပီး သူ႕ေျခေထာက္မ်ားက မေျပးႏိုင္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ခ်ခဲ့ျပီး ေျပးသြားသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..၊ ကၽြန္မ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရဲိုရဲမွဴးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာကို ေတြ႕ရတာ ဒါ ပထမဆံုးပဲ”
“ငါေတာ့ မင္းကို စိတ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္မိျပီ ထင္တယ္၊ ငါက ရဲိုရဲမွဴး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး” ကားၾကံဳစီးသူက သူ႕မူပိုင္အျပံဳးကို ျပံဳးရင္း ေျပာသည္။
“ဒါဆို ရဲတံဆိပ္က ဘယ္က ရလာတာလဲ”
“ငါက ရဲ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ပဲ ထားပါေတာ့၊ ငါနာမည္ ဒန္ ပါ”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
သူမက ေက်ာပိုးအိတ္ကို သတိထားမိသြားျပီး သူ႕ကို အိမ္ေျခရာမဲ့ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္း ေတြးမိသြားသည္။ သူမက ေနာက္ဆုတ္သြားျပီးမွ ဒန္ရဲ႕ ဘယ္လက္မွာ ကိုင္ထားဆဲ ျဖစ္ေသာ ေသနတ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ဒန္ကလည္း သူမၾကည့္ေနမွန္း သိသြားျပီး ေသနတ္ကို အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္သည္။ သူျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမက သူ႕ကို ေၾကာက္ေနဆဲ ပံုစံႏွင့္။ သူက မိန္းကေလးကို ျပံဳးျပျပီး “ဂြတ္ႏိုက္” ဟု ႏႈတ္ဆက္ကာ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ဘက္ ေရာက္ေတာ့ လမ္းသရဲ တစ္သိုက္က သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ကေလး၊ ငါတို႕ မင္းကို ဒီနားမွာ ေတြ႕ရတာ သေဘာမက်ဘူးကြာ”
ခရမ္းေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ လူက သူသံုးေနက် ျဖစ္ဟန္တူေသာ ငါးေပ ေလာက္႐ွိေသာ ခ်ိန္းၾကိဳး တစ္ခုကို ကိုင္ကာ ေျပာသည္။ တစ္ျခား သံုးေယာက္က တုတ္လို အရာမ်ား ကိုင္ထားၾကသည္။ သူတို႕အတြက္ လုပ္ေနက် ျဖစ္ပံုရသည္။ မတိုက္ခိုက္ပဲႏွင့္ ထိုေနရာမွ ထြက္သြားလို႕ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္မွန္း သူသိလိုက္သည္။ သူတို႕ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ အတိုက္အခိုက္ ေကာင္းေကာင္း ေသနတ္ကိုေတာ့ ယွဥ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႕ေနာက္မွ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ခုဏက သူကယ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးပင္ ျဖစ္သည္။ “ရမ္ဒီ၊ သူက လူေကာင္းပါ၊ ကၽြန္မကို ကယ္ခဲ့တာပါ”
ရမ္ဒီ ဟုေခၚေသာ ခရမ္းေရာင္ဆံပင္ႏွင့္လူ အမူအယာေျပာင္းသြားသည္။ “မင္းက ငါ့ညီမကို ကယ္ခဲ့တယ္ေပါ့၊ ေကာင္းျပီေလ အဲေတာ့လည္း မင္းကို သြားခြင့္ျပဳရမွာေပါ့”
အဲဒီေနာက္ ဒန္က သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ျပီး ရမ္ဒီကို ခ်ိန္ထားလိုက္သည္။ ရမ္ဒီက ႐ုတ္တရက္မို႕ ငံုေ႐ွာင္လိုက္မိသည္။ သို႕ေသာ္ ဒန္က ထိုေသနတ္ႏွင့္ ရမ္ဒီ ေနာက္က လာေနေသာ ရဲ ကို ပစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒန္သည္ အျခား ရဲတစ္ေယာက္၏ အေလာင္းေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ေနမိျပန္ျပီ။ ပစ္ခ်က္က အရင္လိုပင္ ရဲ၏ ဦးေခါင္းထဲ ဝင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကလည္း အရင္လိုပင္ လဲက်လာသည္။
ရမ္ဒီက ေသေနေသာ ရဲဲကို ၾကည့္ျပီး တစ္ခြန္းသာ ေျပာသည္။ “Shit”
“လာ ကိုယ့္လူ၊ မင္း ငါတို႕ေနာက္ လိုက္ခဲ့တာ ေကာင္းလိမ့္မယ္.. သူတို႕ မင္းကို မ႐ွာႏိုင္မယ့္ ေနရာ ဆို႕လို႕ တစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္၊ ေျမေအာက္ကမၻာပဲ” ရမ္ဒီက သူ႕ကို ေျပာသည္။
“ဘာလို႕လဲ” ဒန္က ရမ္ဒီကို တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး ေမးသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာလည္း လူသတ္လက္နက္ကို ကိုင္ထားလ်က္….။
“အဲလို မလုပ္ရင္ မင္းကို ရဲေတြ မိသြားမွာေပါ့ကြ၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ”
ရမ္ဒီ ၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေၾကာက္ရြံ တုန္လႈပ္ေနျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့
“သူ႕ကို ေျမေအာက္ ေခၚသြားဖို႕ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္မွာလဲ၊ သူက အဖြဲ႕ဝင္လည္း မဟုတ္ဘူး ေနာက္ျပီး ငါတို႕ သူ႕အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ မသိဘူး” ဟုေျပာသည္။
“သူက ရဲတစ္ေယာက္ကို သတ္လိုက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ငါ့ညီမ လိုရီ ကိုလည္း ကူညီခဲ့တယ္၊ အဲေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ”
ရမ္ဒီက သူတို႕ မ်က္လံုးထဲ စိုက္ၾကည့္ျပီး ေျပာလုိက္သည္။
သူတို႕ ေျမေအာက္ကို ေရာက္ေသာအခါ အေစာင့္ေတြက ဒန္ကို တားေသာ္လည္း ရမ္ဒီေၾကာင့္ ဝင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုေနရာမွာ ဟဲဗီး မက္တယ္ ႏွင့္ ရက္ပ္ အဆိုေတာ္ အဖြဲ႕ မ်ား၏ ပိုစတာမ်ား ကပ္ထားသည္။ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကိုလည္း ဖြင့္ထားေသးသည္။ သီခ်င္းက ကလို႕ေကာင္းမည့္ သီခ်င္း။ လိုရီက ဒန္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေခၚသြားျပီး ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္မည့္ အျခမ္းက အခန္းတစ္ခန္းသို႕ ဦးေဆာင္ျပီး ေခၚသြားသည္။ လိုရီ ၏ ဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့မ်ားက ပုခံုးေပၚ ျဖာက်ေနသည္။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ အျပံဳးေလး တစ္ခု…။ ဒန္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေတာ့ သူ႕ပံုစံ အတိုင္း ေအးစက္စက္ မာေၾကာေၾကာ…။ သူမက ေမာ့၍ ဒန္႕ မ်က္ႏွာ ေ႐ွ႕သို႕ တိုးလာျပီး ျငင္ျငင္သာသာ ေျပာသည္။ “ပန္းျခံထဲက ကိစၥ အတြက္ ႐ွင့္ကို ေက်းဇူးတင္ခ်င္တာပါ”
သူမက ေ႐ွ႕တုိးလာျပီး ဒန္႕ကို နမ္းလိုက္သည္။ ရမ္ဒီ ေလွ်ာက္လာေတာ့ သူျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းအတြက္ အံအားသင့္တုန္လႈပ္သြားသည္။
“လိုရီ နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ”
“အိုး ရမ္ဒီ၊ ကၽြန္မ သူ႕ကို ကၽြန္မတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမလို႕ပါ”
“နင္ သိပါတယ္ လိုရီ၊ သူတို႕ ဆႏၵ႐ွိမွပဲ ငါတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာေလ”
“ေနၾကစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ”
“ညီမေလး၊ ဒန္ နားပါေစ၊ သူ ခရီး႐ွည္ သြားခဲ့ရတာ အိပ္ခ်င္ေရာေပါ့”
ထိုညက ဒန္ အိပ္မက္မက္သည္။ ဝံပုေလြ မ်ိဳးႏြယ္စု တစ္စုက ဤျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေတြ၊ အမိႈက္ပံုေတြကို သန္႕႐ွင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္ တဲ့။ သို႕ေသာ္ ထူးျခားတာကေတာ့ ဝံပုေလြေတြမွာ ခရမ္းေရာင္ အေမြးေတြ ႐ွိၾကတာပါပဲ။ ဒန္ရဲ႕ အေမကေတာ့ အိပ္မက္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုံုးကြယ္ထားတဲ့ အရာေတြကို ျပခ်င္လို႕လည္း မက္တတ္တယ္ လို႕ ေျပာဖူးသည္။ သူ အိပ္ရာကႏိုးျပီးေနာက္ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ရင္း သတင္းစာ တစ္ေစာင္ေတြ႕သျဖင့္ ဖတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းက ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနေသာ လူသတ္မႈမ်ား အေၾကာင္း။ ေဆးေရာင္းသူမ်ားႏွင့္ သံုးစြဲသူမ်ားကိုသာ ေ႐ြးျပီး သတ္သည္ ဆိုသည့့္ အေၾကာင္း..။ ရဲမ်ားက အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာတြင္ ႐ွာရာ ေခြးၾကီး တစ္ေကာင္ ေရာက္ခဲ့သည့္ သဲလြန္စမ်ိဳး ေတြ႕ရသည့္ အေၾကာင္း… ဆက္လက္ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုသတင္းကို နားမလည္ႏိုင္သျဖင့္ မေန႕ညက ဘာေတြျဖစ္သလဲ ဆိုတာ ရမ္ဒီကို သြားေမးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူ ျပန္လာေတာ့ သူတို႕အားလံုး အိပ္ေနၾကဆဲ။ လိုရီကေတာ့ ဒန္႕အခန္းထဲ ေရာက္ေနသည္။ သူမ မ်က္လံုးတစ္ဝိုက္မွာ အညိဳအမည္းစြဲေနသလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ မေန႕ညက တိုက္ခိုက္ထားသလိုပင္။
“မင္း ဘာျဖစ္လာတာလဲ”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ မေန႕ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္လို႕ေနမွာပါ”
ဒန္သည္ သတင္းစာထဲမွ ေဆာင္းပါးကို သတိရသြားျပီး သူမကို ေမးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
“အဲဒါ ကၽြန္မ ႐ွင့္ကို ေျပာခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ဒန္၊ ကၽြန္မတို႕ အားလံုးဟာ လိုင္ကန္သ႐ိုပီ ေတြပဲ”
“ဘာ.. အဲဒါဘာလဲ”
“အဲဒါ ေရာဂါ တစ္ခုပဲ၊ အဲဒီ ေရာဂါ႐ွင္ေတြဟာ ညဆိုရင္ ဝံပုေလြ အျဖစ္ေျပာင္းျပီး အစာ႐ွာတတ္ၾကတယ္ေလ”
“မင္းတို႕ အဲဒီ ဘဝကို ဘယ္လို ရခဲ့တာလဲ”
“လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္က အစ္ကို ရမ္ဒီ က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲခဲ့တယ္ေလ၊ အဲဒီမိန္းကေလးကလည္း သူ႕ကို ခ်စ္ပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီေရာဂါကို ေပးခဲ့တာပဲ၊ သူကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ လက္ခံခဲ့တယ္ေလ၊ တိုတို ေျပာရရင္ သူမကို ေဆးသမားေတြ သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရမ္ဒီက သူမကို သတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေပၚက ေဆးသမားေတြကို ႐ွင္းပစ္ဖို႕ တာဝန္ကို သူ႕ဟာသူ ယူခဲ့တာပဲ”
“ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ စဥ္းစားလို႕ မရတာ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္၊ သူမကို ပစ္ခဲ့တဲ့ က်ည္ဆံဟာ ႐ိုး႐ိုးက်ည္ဆံပဲ ႐ွင့္၊ တကယ္လို႕ ဝံပုေလြလူသားအစစ္ဆိုရင္ ေငြက်ည္ဆံနဲ႕မွပဲ သတ္လို႕ရတယ္ေလ”
လိုရီက ဝမ္းနည္း၊ နာက်င္ေနဟန္ ေပါက္ေနသျဖင့္ ဒန္က သူ႕အခန္းမွာပဲ တစ္ေန႕လံုး အိပ္ေနေစလိုက္သည္။ ထိုေန႕ တစ္ေန႕လံုး က်န္သူမ်ားကလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသျဖင့္ သူ ထြက္ခြာသြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ စာတစ္ေစာင္ ေရးထားခဲ့ျပီး သူထြက္လာခဲ့သည္။
***
သူ တစ္ေန႕လံုး လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ညေရာက္ေတာ့ လံုျခံဳမည္ ထင္ရသည့္ တစ္ေနရာမွာ အိပ္ဖို႕ျပင္သည္။ ထိုေနရာမွာ ေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနျပီး ေၾကာက္လန္႕စရာ တစ္စံုတစ္ရာ မ႐ွိပဲ ျငိမ္းခ်မ္းေသာေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မနက္ႏိုးလာေတာ့မွ ထိုေနရာမွာ သခ်ႌဳင္းတစ္ခု ျဖစ္မွန္းသိရသည္။
သူ လမ္းစေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ တစ္ေန႕လံုး… ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္တဲ့အခါေလွ်ာက္၊ ေႏွးေႏွး ေလွ်ာက္တဲ့အခါေလွ်ာက္။ အဲလိုႏွင့္ ညေရာက္လာေတာ့ သူ႕ကို ရဲိုရဲမွဴးတစ္ေယာက္က တားသည္။ သူ႕ကို လက္ေျမွာက္ခိုင္းျပီး သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ႐ွာဖို႕ျပင္သည္။ သူ႕ခါးပတ္ထဲမွာ ထိုးထားေသာ ေသနတ္ကို ဒန္ သတိရလိုက္သည္။ ရဲိုရဲမွဴးက သူ႕ေသနတ္ကို ထုတ္ျပီး ခ်ိန္ထားျပီးေနျပီ။ အဲဒီေနာက္ အေမွာင္ထဲမွ ဝံပုေလြမ်ား ထြက္လာျပီး ရဲိုရဲမွဴးကို တိုက္ခိုက္၍ လည္မ်ိဳကို ကိုက္ခဲသြားသည္။ “အခုေတာ့ ငါတို႕ ကယ္တဲ့ အလွည့္ေပါ့” ဝံပုေလြေခါင္းေဆာင္က ဒန္႕ကိုေျပာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးတစ္ခု။ “မင္း ငါတို႕ကို လိုတဲ့အခါ ေျပာေနာ္..၊ ငါတို႕ကို ဘယ္ေနရာမွာ ႐ွာရမယ္ ဆိုတာ မင္းသိျပီးသားပဲ” သူက ေျပာျပီး ညအေမွာင္ထဲသို႕ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ဒန္ ထိုညက ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ေတာ့ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဘုရားေက်ာင္း တစ္ခု ေ႐ွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း သတိလစ္သလို ျဖစ္သြားသည္။ သူႏိုးလာေတာ့ လဲေလ်ာင္းလ်က္ႏွင့္ မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္သည္။ အသက္ၾကီးၾကီး နီဂ႐ိုးအမ်ိဳးသမီးၾကီးက သူ႕ကို ၾကည့္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ သူမ၏ ဆံပင္မ်ားမွာ ျဖဴစျပဳေနျပီ။ “မင္း အသက္႐ွင္ေနေသးတာ ဝမ္းသာစရာပဲကြယ္၊ ငါက မင္းႏိုးမလာေတာ့ဘူးလို႕ေတာင္ ထင္ေနတာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ”
“ဒါက အေရးမၾကီးပါဘူးကြယ္.. မင္းေနေကာင္းရင္ ျပီးတာပဲ”
အခန္းက သိပ္မၾကီးမားပါ။ အခန္းတစ္ခုလံုး အက်ယ္ကပင္ ေပ ၂၀ ေပ ၃၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိသည္။ တီဗြီ တစ္လံုးကို အခန္းေထာင့္တြင္ ေတြ႕ရျပီး နံရံတြင္ ခရစ္ေတာ္ပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ဒီေန႕က တနဂၤေႏြေန႕ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ဘုရားေက်ာင္း တက္မည့္ အဝတ္အစားမ်ိဳး ဝတ္ထားသည္။
“မင္ ႏိုးေနနဲ႕မွေတာ့ အန္တီနဲ႕ အတူ ဘုရားေက်ာင္းကို လိုက္ခဲ့ပါလား”
“မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ အန္တီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အဝတ္အစားေတြကလည္း…”
“ဘာအဝတ္အစားပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးကြယ္၊ ဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္ဖို႕သာ အဓိကပါ”
ဒန္သည္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးႏွင့္အတူ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားဖုိ႕ရာ သံသယျဖစ္ေနသည္။ သူ အဲဒီကို မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းကို ျဖတ္ကူးျပီး ဘုရားေက်ာင္းကို သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘုရားေက်ာင္းကို ေရာက္ျပီးေနာက္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ေက်းဇူးတင္လာသည္။
***
ေနာက္ႏွစ္မွာလည္း သူသည္ တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေျပာင္းကာ အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ရင္း ေနထုိင္ခဲ့သည္။ သူသည္ လိုအပ္သေလာက္ေလးသာ သံုးျပီး ပိုက္ဆံစုခဲ့သည္။ သူ႕အတြက္ လမ္းေပၚမွာ ေနရသည့္ အခ်ိန္ကမ်ားေနျပီး သူ ပထမဆံုး ထြက္ခြာခဲ့ရသည့္ အိမ္ကိုမူ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ေန႕တိုင္းပင္ သူေနထိုင္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရာ အိမ္ကို သတိရေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ အိမ္ျပန္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ဒန္ အိမ္ျပန္လာရာ လမ္းမွာ နိဗၺာန္ဘံု ဟုေခၚေသာ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ျမိဳ႕လည္မွာ အသုဘ အခမ္းအနား တစ္ခုကို သူေတြ႕ရသည္။ ေသသူမွာ ေက်ာ္ၾကားသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမည္။ ျမိဳ႕ထဲက လူတိုင္း သြားေနၾကျပီး ဆိုင္မ်ားကိုပင္ ပိတ္ထားၾကသည္။ ဒန္က သူ႕ကို လူခပ္မ်ားမ်ား ျမင္မွာ မလိုလားသျဖင့္ ထုိေနရာသို႕ မသြားပဲ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ ေရကန္္ေလး တစ္ခုနားသို႕ ေရာက္လာသည္။ ေရကန္၏ တစ္ဘက္မွာ အညိဳေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ မိန္းကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမသည္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္သာ ႐ွိဦးမည္ျဖစ္ျပီး ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ဒန္က သူမကို သြားျပီး စကားေျပာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ သူမက ေက်ာက္တံုးတစ္ခု ေပၚမွာ ထိုင္ေနျပီး ေရထဲကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမနားသို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာတာကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္။ ဒန္က သူမနား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္ျပီး စကား စေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါက်မွ မိန္းကေလးက သူ႕ကို သတိထားမိသြားသည္။
“မင္း ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ အသုဘကို မသြားဘူးလားဲ” ဒန္ကျပံဳးျပီး ေမးလိုက္သည္။
“လူတိုင္း သြားေနၾကတာေတြ႕လို႕ပါ၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူေသမွန္းေတာင္ ငါမသိဘူး”
“႐ွင္က ဒီနားတဝိုက္က မဟုတ္ဘူးထင္တယ္”
သူမ အသံေလးက မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳသာသည္။
“ျမိဳ႕ဝန္လား..၊ အမတ္လား.. တစ္ေယာက္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္္”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ အေဖပါ”
“အိုး.. ဒါဆို မင္းက ဘာလို႕ အသုဘအခမ္းအနားမွာ မ႐ွိပဲနဲ႕ ဒီနားကို ေရာက္ေနရတာလဲ၊ တစ္ျမိဳ႕လံုးကေတာ့ မင္းအေဖကို ခ်စ္ၾကပံု ေပၚတယ္ေနာ္”
ဒန္က သူ႕ အသံကို ေဒါသသံမပါေအာင္ မနည္းႏွိမ့္၍ ေျပာရသည္။
“ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ခ်စ္ပါတယ္၊ အေဖ ဆံုးသြားလို႕ ဝမ္းနည္းတာေပါ့”
ဒန္ သူမကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။
သူ႕အေဖကေတာ့ သူ႕အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပျပီး သူ႕အေမကို ထားသြားခဲ့သည္။ သူက သူ႕အေဖကို အျမဲတမ္း မုန္းေနခဲ့သည္။ တစ္ေန႕ေန႕ သူ႕အေဖကို ျပန္ေတြ႕ခဲ့လွ်င္ ေသခ်ာ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေမးဖို႕ ေတြးထားခဲ့သည္။
ဒန္က မိန္းကေလး ကို ပခံုးကို ဖက္၍ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ သူတို႕ မိနစ္ အနည္းငယ္ေလာက္ ဆက္ေနၾကျပီးေနာက္ သူမက သူမအေဖ၏ အုတ္ဂူကို သြားၾကည့္ခ်င္လာသည္။
“ငါလည္း မင္းနဲ႕ အတူ လိုက္ခဲ့မယ္ေလ”
ဒန္ႏွင့္ သူမ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ငါက လက္ဇင္တန္ က အိမ္ကို ျပန္မလို႕ေလ”
သူမက သူလိမ္ေနသည္ ဟု မထင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္သည္။
“ဒီမွာ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္တစ္ခု ႐ွိတယ္ေလ၊ ႐ွင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ့္ အစား ဘတ္စ္ကား မွီေအာင္ ေစာင့္စီးသြားေပါ့”
“ငါ လမ္းေလွ်ာက္လာမွန္း မင္းဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”
“႐ွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္က ညစ္ပတ္ေနတယ္ေလ၊ အဲဒီ ဘတ္စ္ကားက ငါးနာရီေလာက္ လာမယ္ထင္တယ္”
သူတို႕ သခ်ႎဳင္းကို ေရာက္သည္အထိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ ျမိဳ႕ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ႐ွင္းလင္း သပ္ရပ္ေသာ အုတ္ဂူမ်ားႏွင့္ ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အဝင္ေပါက္ဝက ေက်ာက္တိုင္ၾကီးကေတာ့ အိုမင္းေနမွန္း သိသာသည္။ ျမက္႐ိုင္းမ်ားက ေႏြဦးအေစာပိုင္းမို႕ အစိမ္းေရာင္သမ္းကာ လွပေနဆဲ။ အစြန္နားမွာေတာ့ မိုးမခပင္ တစ္ပင္႐ွိသည္။
ဒန္က မိန္းကေလးေနာက္က လိုက္လာရင္း ဂူသခ်ႎဳင္းမ်ားကို ၾကည့္လာသည္။ သူမက အုတ္ဂူ တစ္ခု ေ႐ွ႕မွာ ထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာသည္။ သူမ ငိုေနတာကို ဒန္မၾကည့္ရက္ပါ။ သူက မိုးမခပင္ အေက်ာ္ေလာက္အထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားျပီး ထိုေနရာ႐ွိွ အုတ္ဂူေပၚမွ နာမည္ကို ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ ဒန္နီ ေဝါ့ကာ စီနီယာ၊ ခင္ပြန္းေကာင္း၊ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္.. ဤေနရာတြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ ဟု ေရးထိုးထားသည္။
ဒန္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ဖခင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိုင္တာ ဒါေၾကာင့္ပဲလား။ သူ ႐ူးမတတ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူက အထင္အျမင္မွားျပီး သူ႕အေဖကို အျမဲတမ္း အျပစ္တင္ေနခဲ့သည္။ သူ ထိုအေ႐ွ႕မွာ မိနစ္ အနည္းငယ္ေလာက္ ရပ္ေနမိသည္။
မိန္းကေလးက ဒန္႕ဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာသည္။
“႐ွင္ သူ႕ကို သိလို႕လား”
“ငါ သိတယ္လို႕ ထင္တာပဲ၊ သူ ဘယ္သူလဲ မင္းသိလား”
“သူက ကၽြန္မ အေဖနဲ႕ အတူတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ ရဲိုရဲမွဴး တစ္ေယာက္ပါ၊ သူက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း ကၽြန္မအေဖ အတြက္နဲ႕ ေသနတ္ ပစ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ”
“ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ငါမသိခဲ့ဘူး”
သူက မိန္းကေလးကိုသာမက အုတ္ဂူထဲက သူ႕ကိုပါ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူ နည္းနည္းေလာက္ေလး ေနာက္က်သြားတယ္ေလ၊ ကၽြန္မ အေဖလည္း ေခါင္းကို မွန္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ေသသြားခဲ့တာ”
သူမက ထပ္ငိုျပန္သည္။ ေနာက္မွ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။
ဒန္က သူမကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနသြားေစခ်င္သည္။ သူမႏွင့္ လမ္းခြဲျပီးေနာက္ သူ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို႕ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့လာသည္။ ကားလက္မွတ္ဝယ္ျပီး သူ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘတ္စ္ကား ဆိုက္လာျပီး သူ တက္လိုက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဘက္နားမွာ ေနရာရသည္။ ထိုင္ခံုက သက္ေတာင့္သက္သာ ႐ွိေသာေၾကာင့္ သူ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္တာ အတြင္း အိပ္အေကာင္းဆံုး ညလို႕ေတာင္ ထင္ရသည္။
ဘတ္စ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာက ေနာက္ဆံုးမွတ္တိုင္ ေရာက္ျပီ ဆိုျပီး သူ႕ကို ႏိႈးမွ သူႏုိးလာသည္။ ဒန္ ကားေပၚမွ ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူ ထြက္သြားခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ အတြင္း ျမိဳ႕က ဘာမွာ သိပ္မေျပာင္းလဲေသးပါ။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ သြားလာေနၾကသည္။ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္၊ သူ႕ကို မွတ္မိသူလည္း ဘယ္သူမွ မ႐ွိ။ အေနာက္ဘက္က ျမင္းစီးေက်ာက္႐ုပ္ကလည္း အရင္အတုိင္း..။ အ႐ုပ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ ျမက္မ်ားကို ေလာေလာလတ္လတ္ ညိွျဖတ္ထားသျဖင့္ ျမက္စိမ္းနံမ်ားပင္ ရေနသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွႈး အိမ္ေတာ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာရီၾကီးက ၁၀ နာရီ ထိုးေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ “ငါေတာ့ အိမ္ကို ေန႕လည္စာ အမီ ျပန္ေရာက္မွာပဲ၊ အေမေတာ့ စိတ္ဆိုးေနမလား မသိဘူး” သူက ေတြးေနသည္။
သူ႕အိမ္သို႕ သြားရာလမ္းကို သူ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ေလွ်ာက္လွ်င္ေတာ့ ေရာက္ေတာ့မည္။ သူက ပိုျပီး ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိသည္။ ျမိဳ႕လည္ကိုလြန္လာေတာ့ ၁၉၉၀ ေမာ္ဒယ္လ္ ကားေလးတစ္စီးက သူ႕နံေဘးသို႕ ေရာက္လာသည္။ ကားထဲမွ မိန္းကေလးက သူ႕ကို ရင္းႏွီးသည့္ပံုႏွင့္ ကားထဲသို႕ ဝင္ခိုင္းသည္။ ဒန္ ထိုမိန္းကေလးကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသြားသည္။ သူ႕အေမ အျပင္ ေနာက္ထပ္ သူအယံုၾကည္ဆံုးသူပင္။ သူ ကားထဲဝင္ထိုင္ျပီးေနာက္ ရင္းႏွီးေနေသာ အနံအသက္ကို ရသည္။ ေလထဲမွာ ပ်ံေနေသာ စီးကရက္နံ။ ဒန္ စီးကရက္ မေသာက္ျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ မိန္းကေလးက သူ႕ကို တစ္လိပ္ေပးသည္။ သူမမွာ ေ႐ႊညိဳေရာင္ ဆံပင္ေတြ ႐ွိျပီး သူ႕အနားမွာ ေနတိုင္း အျမဲတမ္း ျပံဳးေနတတ္သည္။ သူကလည္း သူမအနားမွာ ေနရတာကို အျမဲတမ္း သေဘာက်ခဲ့သည္။ ဂ်င္းန္ သည္ ဒန္ ဒုကၡေရာက္တဲ့ အခါတိုင္း အျမဲကူညီတတ္ခဲ့သည္။
ဂ်င္မီ အသတ္ခံရျပီးေနာက္ သူ႐ူးမသြားခဲ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မေသျဖစ္ခဲ့သည္မွာ သူမေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ဂ်င္မီ သည္ ဂ်င္းန္၏ အျမႊာအစ္ကို ျဖစ္ျပီး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်င္းန္က ဒန္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပို၍ တည္ျငိမ္သည္။ ဒန္ ဘာေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္ကို သူမ သိသည္။ သို႕ေသာ္ ဒီေန႕သူျပန္လာမယ္ ဆိုတာ သူမ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ ဆိုတာ ဒန္သိခ်င္သည္။
“ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာ ဒန္နီ၊ ငါ နင့္ကို လြမ္းေနတာ”
“ငါလည္း နင့္ကို သတိရပါတယ္”
“နင္ ေသသြားျပီလို႕ ထင္ၾကျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ရဲေတြက ေက်ာင္းကိုလည္း ခဏခဏ လာေမးၾကေသးတယ္”
“သူတို႕က ငါမေသဘူးလို႕ ထင္ၾကတာလား”
“သူတို႕က အဲလိုေတာ့ မေျပာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ နင့္ကို ႐ွာေနတာပဲ၊ နင္ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတာ”
“နင့္ကိုေရာ ေမးၾကေသးလား”
“ငါ့ကို အရင္အေမးခံရတာပဲ.. ငါကေတာ့ နင္ မေသေသးမွန္းသိပါတယ္၊ ေသေနတဲ့ အေလာင္းက နင္နဲ႕မွ မတူပဲ”
“နင္ သူတို႕ကို ငါ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေသးလား”
“သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့ မေျပာပါဘူး၊ ငါ့အစ္ကို နင့္ေၾကာင့္ ေသခဲ့ရလို႕ နင့္ကို မုန္းေနတယ္” လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
ထိုစကားက လိမ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဒန္ကိုေတာ့ နာက်င္ေစသည္။ ဂ်င္းန္၏လက္ေမာင္း ေပၚတြင္ ဂ်င္မီ ေသသြားသည့္ ျမင္ကြင္းက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ မွတ္ဥာဏ္မွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္လိုပင္ မွတ္မိေနဆဲ။ ထိုကိစၥက လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“နင့္အေမကိုလည္း လာေမးၾကေသးတယ္၊ နင့္အေမ ဆံုးသြားေတာ့ သူတို႕ စိတ္ပ်က္သြားတယ္၊ ဒါေတာင္မွ နင့္အေမရဲ႕ အုတ္ဂူကို သြားသြားေခ်ာင္းၾကေသးတယ္၊ နင္မ်ား ျပန္လာမလားလို႕ေလ”
“အဲဒီေတာ့ ငါမေသေသးတာ လူတိုင္း သိတယ္ေပါ့”
“အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ျခားလူေတြကိုေတာ့ နင္မေသဘူးဆိုတာ ရဲေတြက မေျပာဘူးေလ”
“ရဲမွဴးကို ဆန္႕က်င္တဲ့လူေတြကို ေခါင္းေဆာင္ဖို႕ နင္အဆင္သင့္ ျဖစ္ျပီလား”
“ငါ အခုေတာ့ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႕ သိပ္မထင္ဘူး”
“ဒီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က လူသစ္ေတြ ေရာက္လာတယ္၊ အာလံုးေပါင္း ခုနစ္ေယာက္၊ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဝံပုေလြအဖြဲ႕ လို႕ေခၚၾကတယ္၊ သူတို႕ေခါင္းေဆာင္က ခရမ္းေရာင္ ဆံပင္နဲ႕လူပဲ”
ထိုအခ်က္မ်ားက ဒန္ေတြ႕ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕ကို သတိရေစသည္။ သူတို႕ဆီ သူ႕ကို ေခၚသြားဖို႕ ေျပာေတာ့ သူမကလည္း သူတို႕ကို ဘယ္မွာ ႐ွာရမွန္းမသိပါ။ သူတို႕ကို ေတြ႕ခ်င္လွ်င္ ေစာင့္ေနဖို႕ပဲ ႐ွိေတာ့သည္။
***
ထိုညမွာ ဝံပုေလြ အဖြဲ႕က ဂ်င္းန္ ၏ အိမ္ကို လာသည္။ သူတို႕သည္ ပိတ္မထားေသာ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေတာ့ ဂ်င္းန္က သူမဧည့္သည္ အတြက္ ညေနစာ ခ်က္ေနသည္။
“ဒန္၊ မင္းပဲလား”
ဒန္ကို ျမင္ေတာ့ ရမ္ဒီက သူ႕မ်က္စိကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ပဲ၊ ခင္ဗ်ား ညီမေရာ မပါဘူးလား”
“သူ ဆံုးသြားျပီ”
“ဘာ၊ သူေသသြားျပီ ဟုတ္လား၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”
ဒန္က သူၾကားလိုက္္ရေသာ စကားကို မယံုခ်င္။
“မင္း ထြက္သြားျပီးေတာ့ ရဲေတြ မင္းကို ႐ွာၾကတယ္ေလ၊ သူတို႕က ငါတို႕ ေျမေအာက္ကမၻာကိုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မတတ္ပဲ၊ ငါတို႕ အားလံုးလည္း သူတို႕ကို ျပန္တိုက္ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က အရမ္းမ်ားေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လိုရီကို ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရတယ္”
ဒန္က အခုထိပင္ မယံုႏိုင္ေသး။ သူ႕အတြက္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္စရာ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ား ေအးစက္လာသလို သူ႕မ်က္ႏွာကလည္း စကၠဴျဖဴလို ျဖစ္သြားသည္။ ဂ်င္မီ ေသတုန္းက ခံစားမႈမ်ိဳး သူ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဂ်င္မီ ရန္ပြဲမွာ ေသတုန္းက သူအကူအညီမဲ့ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ရေသာ ခံစားခ်က္က မေန႕တစ္ေန႕ကလို အမွတ္ရသြားသည္။ သူ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ေျပးသြားလိုက္ရသည္။ သူ႕ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူ သြားသလုိပင္။ ေရေအးေအးႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီးမွာ သူစိတ္ကို အနည္းငယ္ ထိန္းႏိုင္လာသည္။ သူ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ နဲ႕ အတူတူ ညစာစားသြားပါလား ရမ္ဒီ”
ညစာစားျပီးေနာက္ ျမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးကို တိုက္ခိုက္ဖို႕ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ရမ္ဒီက သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ေျပာျပသည္။
ရမ္ဒီ ျပန္သြားျပီးေနာက္ ဒန္က ေမးသည္။
“ငါ ဒီည ဘယ္မွာ အိပ္ရမလဲ”
“ငါနဲ႕ပဲ အတူ လာအိပ္ပါ”
သူမ ဆိုလိုတာက အိပ္ရာက တစ္ခုတည္း ႐ွိေသာေၾကာင့္ အတူလာအိပ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ဒန္ အရင္က ဘယ္လို ဆိုးဝါးေသာ ေနရာေတြမွာ အိပ္ခဲ့ရပါေစ အခုေတာ့ သူ႕ကို ကုလားထိုင္ေပၚမွာေတာ့ မအိပ္ေစခ်င္ပါ။
သူမက ဒန္႕ကို တစ္ေလွ်ာက္လံုး နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူမ ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းကို ဒန္႕ကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဖူး။ သူ႕အသံကိုသာ ၾကားေနႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူမက ေနာက္ကလိုက္ေနခ်င္ပါသည္။
***
ေနာက္တစ္ေန႕ ေန႕လည္မွာ သူ ရမ္ဒီတို႕ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ရဲေတြက သူတို႕ကို ႐ွာဖို႕ ဘယ္ေတာ့မွ စဥ္းစားမွာ မဟုတ္သည့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာ တစ္ေနရာမွာ ျဖစ္သည္။ အျခား ဂိုဏ္းက လူမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႕ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႕ တိုက္ခိုက္တာကို ရပ္ခဲ့တာ ၾကာျပီ။ အားလံုးပူးေပါင္း၍ ရဲမ်ားကို တိုက္ခိုက္လာတာ ဒန္ ျမိဳ႕က ထြက္သြားျပီးသည့္ အခ်ိန္ေလာက္ ကတည္းကပင္။ အခု သူတို႕အားလံုး ဝံပုေလြ အဖြဲ႕ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။ ဒန္ကို ေတြ႕ေတာ့ သူတို႕က သူအသက္႐ွင္ေနျပီး သူတို႕ ေ႐ွ႕ ေရာက္ေနသည္ကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရဲမွဴး ႐ံုးျပင္ေရာက္တာနဲ႕ လုပ္ဖို႕ အၾကံ တစ္ခု ႐ွိတယ္”
သူတို႕ အားလံုးက စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾကသည္။ သူ႕အၾကံအတိုင္း လုပ္ဖို႕ သေဘာတူၾကသည္။
ျမိဳ႕လည္မွာ ထိုရဲမွဴးကိုယ္တိုင္ ကင္းလွည့္ေနက် ေနရာ ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတဝိုက္မွာ သူတို႕ အားလံုး ေစာင့္ေနၾကသည္။ ကင္းလွည့္ကား ျဖတ္လာေသာအခါ ရပ္သြားေအာင္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ထားၾကသည္။ ရဲမွဴးမွာ ေထာင္ေခ်ာက္မိခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
ရဲမွဴးက သူ႕ကားထဲမွ ထြက္လာျပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ဒန္ႏွင့္ သူ႕လူေတြ ႐ွိေနသည္ ဟု ခံစားရသည္။ တစ္ေယာက္မွေတာ့ မျမင္ရေသး။ ဒန္က သူ႕လူေတြကို အခ်က္ျပျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုိုရဲမွဴးသည္ ဒန္႕ကို တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေျပးလႊားေနရေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသာသူ။
ရဲမွဴးကလည္း ဒန္႕ကို မွတ္မိသြားသည္။ ေကာင္ကေလး ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ထိုေကာင္ေလးကို သူ အဆံုးသတ္ေပးခ်င္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေကာင္ေလးကို ဖမ္းမိျပီဟု ေတြးရင္းျပံဳးသည္။
ဒန္က ထိုလူ အနီးသို႕ ကပ္လာသည္။ တစ္ျခားလူေတြကလည္း ဝိုင္းထားသည္။ သူတို႕ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္က ကားဆီသို႕သြားျပီး ေရဒီယိုကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ဒန္က သူ႕ကို စထိုးျပီး လဲက်သြားေအာင္လုပ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္။ ဒန္လည္း တလွည့္ ေျမၾကီးေပၚလဲက်ခဲ့ရသည္။ သူတို႕ အၾကိတ္အနယ္ သတ္ပုတ္ၾကသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူက ဒန္႕ကို ကိုင္ေပါက္လိုက္သည္။ ဒန္လဲက်ေနရာသို႕ သြားျပီး အဆံုးသတ္ေပးရန္ျပင္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ဂ်င္းန္က သူ႕ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ သူက ဂ်င္းန္ကို ဆြဲထားျပီး ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ကာ သူမ ေခါင္းကို ခ်ိန္ထားလိုက္သည္။ “ဘယ္သူမွ မလႈပ္နဲ႕”
ဒန္ ဒူးေထာက္ျပီး ထလာသည္။
“ေနာက္ဆုတ္ ကိုယ့္လူတို႕၊ သူေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး” ဒန္ကေျပာလိုက္သည္။
ဒန္႕အေနႏွင့္ သူမကို ဘာမွ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။
“မွန္တာေပါ့ ေကာင္ေလး၊ မင္း ေနာက္လွည့္ျပီး လက္ကို ေခါင္းေပၚတင္ထား”
ဒန္က သူေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္သည္။ ေသနတ္က သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ခ်ိန္ထားသည္ဟု သူခံစားရသည္။
သူ ရပ္ေနစဥ္မွာ အေတြးေတြ ဆက္တိုက္ေပၚလာသည္။ လိုရီ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ကို သတိရသည္။ သို႕ေသာ္ ဂ်င္းန္ေလာက္ေတာ့ မလွဟု ေတြးမိသည္။ သူ႕ကို လမ္းမွာ အကူအညီ ေပးခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးကိုလည္း သတိရမိသည္။ ေနာက္ နိဗၺာန္ဘံု ဆိုေသာ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးကိုလည္း သတိရသြားသည္။ အဲဒီေနာက္ ဂ်င္းန္ အသံကို ၾကားလိုက္ရျပီး ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ မာန္ဖီသံႏွင့္ အတူ ေသနတ္လြတ္က်သြားသံ ကိုလည္း သူၾကားလိုက္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ သူ႕ပခံုးမွာ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရျပီး ဒန္ ေျမေပၚလဲက်သြားသည္။
***
ဒန္ ႏိုးလာေသာအခါ သူအိပ္ရာေပၚမွာ ေရာက္ေနျပီး ဂ်င္းန္ကို ေဘးမွာ ေတြ႕ရသည္။ သူမ၏ ဆံပင္မ်ားမွ ခ်ိဳေမႊးေသာ အနံကိုပင္ ရလာသလို…။ သူမက အိပ္ေနတုန္းမွာပင္ လွပေနသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ က်ေနေသာ ေနေရာင္ပင္ ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေနျပီ။
“အကုန္လံုး အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္” ဒန္က တီးတိုးေရရြတ္သည္။ ဂ်င္းန္ ႏိုးလာျပီး သူ႕ကို ၾကည့္သည္။
“နင့္ ဒဏ္ရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ”
“အင္း ေကာင္းပါတယ္..”
“ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေကာ မွတ္မိရဲ႕လား၊ ဟိုလူက နင့္ေနာက္ေက်ာကို ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ခဲ့တယ္ေလ”
“တကယ္ပဲ အဲလို ျဖစ္ခဲ့တာလား”
“ဆရာဝန္ကေတာ့ နင္ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ ေျပာတယ္”
ဒါေတြအားလံုးက အိပ္မက္ မဟုတ္ခဲ့ပါလား..။ သူလုပ္ခဲ့တာေတြ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြ…။ ထို႕ေနာက္ သူ ထိုိုရဲမွဴးကို သတိရလာသည္။ သူ ႐ံုးမွာ ႐ွိေနဆဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
“ငါ သြားေတာ့မွပဲ”
“ဘာလို႕လဲ၊ နင္ ဘယ္မွ သြားစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလူလည္း ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားျပီေလ”
“ဘာ အတြက္လဲ”
“သူ နင့္ကို ပစ္ျပီးေတာ့ ရမ္ဒီက သူ႕ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္ေလ”
တီဗြီ ႐ိုက္ကူးေရး အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ထိုေနရာမွာ ႐ွိေနခဲ့သည့္အေၾကာင္း..၊ ထိုအျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုလံုးကို သူတို႕ ႐ိုက္ယူထားလိုက္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း… ထိုုရဲမွဴးကို ရာထူးက ခ်ထားလိုက္ျပီးေနာက္ သူလုပ္ခဲ့ေသာ အမႈမ်ား အတြက္ ေထာင္က်ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း.. ဂ်င္းန္က ဆက္ေျပာသည္။
ဒန္က ဂ်င္းန္ ေျပာေသာ ပံုျပင္ကို ထိုင္ နားေထာင္ေနသည္။ ထို႕ေနာက္ ဂ်င္းန္က သူ႕ေနာက္ေက်ာမွ ဒဏ္ရာအတြက္ ေဆး႐ံုမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာသည္။ “တစ္လက္မေလာက္ ပိုသြားရင္ အဲဒါက ႐ွင့္အသည္းကို ေဖာက္သြားမွာ တဲ့”
ဒန္က ထလုိက္ျပီး ဂ်င္းန္၏ အညိဳေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ရင္း “ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
သိဂၤါေက်ာ္
Ref: The Hitch Hiker by Samhain
