ဘေလာ့ဂါ ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေရးျပီး ခဲ့ၾကပါျပီ။ ကိုယ့္မွာလည္း ထူးထူးျခားျခား ေရးစရာ အေတြးလည္း သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းဧရာ က တဂ္ ထားတာနဲ႕ ေရးရမယ့္ ဝတၱရား ရွိတဲ့ အတိုင္း ေရးလိုက္ရတာပါ။ ခုတေလာ အနီးအနားက ရိပ္သာမွာ တရားပြဲ ရွိတာနဲ႕ ၄ ရက္ေလာက္ သြားေနျဖစ္လိုက္တာ ျပန္လာေတာ့လည္း လုပ္စရာ ရွိတာေလးေတြ လုပ္ေနရတာနဲ႕ ဘေလာ့ ဘက္ကို မလွည့္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္လည္း သြားဦးမွာ မို႕လို႕ စထားမိတဲ့ ဝတၱဳ ႏွစ္ပုဒ္လည္း ခုထိ ဇာတ္မသိမ္း ႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ခုေတာ့ ဘေလာ့ကေန တအားေပ်ာက္ေနမွာ စိုးတာနဲ႕ တဂ္ ပို႕စ္ေလး ေကာက္ ေရးလိုက္တာပါ။
Blogger ကို ဆန္ဖရန္စစၥကိုက ကုမၸဏီအေသးေလး ျဖစ္တဲ့ Pyra Labs က ၁၉၉၉ ၾသဂုတ္လ မွာ စတင္ခဲ့တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ အဲဒီ ကုမၸဏီေလးကို Google က ၂၀၀၃ မွာ ဝယ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ Features အသစ္ေတြ ထည့္ထည့္လာျပီး အခုလို ကိုယ္တို႕ သံုးေနတဲ့ blogger.com ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘေလာ့ ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာ blogger.com ရဲ႕ tour-start မွာ ဒီလို ေျပာထားပါတယ္။
A blog is a personal diary. A daily pulpit. A collaborative space. A political soapbox. A breaking-news outlet. A collection of links. Your own private thoughts. Memos to the world.
Your blog is whatever you want it to be. There are millions of them, in all shapes and sizes, and there are no real rules.
In simple terms, a blog is a web site, where you write stuff on an ongoing basis. New stuff shows up at the top, so your visitors can read what's new. Then they comment on it or link to it or email you. Or not.
အရင္တုန္းကေတာ့ ဒိုင္ယာရီ ေရးတာ ဝါသနာ ပါတဲ့ လူေတြက ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အမွတ္ရ စရာေလးေတြကို ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေရးျပီး မွတ္တမ္း တင္ထားေလ့ ရွိပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္ နဲ႕ အကၽြမ္းဝင္တဲ့ လူမ်ားက ကိုယ္ မွတ္တမ္း တင္ခ်င္တာေလးေတြကို ကိုယ့္ ရဲ႕ သီးသန္႕ စာမ်က္ႏွာေလး ေပၚမွာ မွတ္တမ္း တင္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ကိုယ့္ဘာသာ private လုပ္ျပီး ကိုယ္ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ကိုယ္ ေရးထားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း သူငယ္ခ်င္း အနည္းငယ္ေလာက္ကိုသာ share လုပ္ျပီး ဖတ္ခြင့္ေပးတာလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ ကိုယ္ မွ်ေဝခ်င္တာေလးေတြကို အားလံုးကို publish လုပ္ျပီး blog ေပၚမွာ တင္ၾကပါတယ္။
Blogger service ဟာ လူတိုင္း အတြက္ free ရတဲ့ service ျဖစ္တဲ့ အျပင္ automated template နဲ႕ အလြယ္တကူ သံုးလို႕ ရတဲ့ အတြက္ web development ကို ဘာမွ မသိတဲ့ လူေတြလည္း web page တစ္ခု တင္ႏိုင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သံုးစြဲလာၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ blogger.com ကို ပိတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ကိုယ့္ ဘေလာ့ကို ဖတ္မရမွာ စိုးတာရယ္၊ ကိုယ္ပိုင္ .com တစ္ခု ရွိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ နာမည္ေလး တစ္ခု permanent တည္တံ့ျပီး ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတာရယ္ေၾကာင့္ blogger ကေန .com ၊ .net စသည္ ေျပာင္းေရးၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ blog ေပၚမွာ စာေတြ ေရးတင္တယ္ ဆိုကတည္းက စာေရး ဝါသနာပါတဲ့ သူေတြမို႕လို႕ြပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေပမယ့္ စာေရးတဲ့ ပါရမီ မပါလို႕ (စာေရးပ်င္းလို႕) မေရးျဖစ္တဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါ ေတြကေတာ့ မအားမလပ္ရင္ေတာင္ အခ်ိန္ကို ကုတ္ကပ္ ရွာၾကံယူျပီး ေရးခ်င္လို႕ကို ေရးေနၾကတဲ့ သူေတြပါ။ သူတို႕ အားလံုးလိုလိုဟာ စာဖတ္တာကိုလည္း အရင္တည္းက ဝါသနာ ပါၾကတဲ့သူေတြ မို႕ သူမ်ား ေရးထားတာေတြလည္း သြားဖတ္၊ comment ေပး၊ ႏႈတ္ဆက္ စသည္ လုပ္ၾကတာပါ။
ဘေလာ့ဂါေတြ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ဟာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ ျဖစ္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ထဲက ေရးၾကတဲ့ သူေတြ နည္းတယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့ အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေတာ္႐ံုလူက တေနကုန္ အင္တာနက္ မသံုးႏိုင္တာလည္း ပါမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာဘေလာ့ ေတြ တိုးတက္လာတဲ့ အေၾကာင္းရင္းထဲမွာ စာေပ ျမတ္ႏိုးတဲ့ အေဝးေရာက္ ျမန္မာေတြေၾကာင့္ အမ်ားၾကီး ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္ေတာ့ စာဖတ္ခ်င္ရင္ ဝတၱဳျဖစ္ျဖစ္၊ မဂၢဇင္း ျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္တကူ ဝယ္ဖတ္၊ ငွားဖတ္လို႕ ရပါတယ္။ တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာပံုႏွိပ္စာလံုး ဖတ္ရဖို႕ ဆိုတာ ခက္ခဲ ရွားပါးလိမ့္မယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဘေလာ့ ေတြေပၚမွာ ေရးတဲ့ လူကေရး ဖတ္တဲ့လူက ဖတ္ လာၾကတာပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံက ေရးတဲ့ လူေတြ အတြက္ၾကေတာ့လည္း ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ၊ ဝတၱဳေလးေတြကို မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ ပါဖို႕ ဆိုတာ လြယ္တဲ့ အလုပ္ မဟုတ္ေလေတာ့ ဖတ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိရွိ၊ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိရွိ ဆိုျပီး ဘေလာ့ စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ လုပ္ျဖစ္သြားပံုကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္ ဘေလာ့မွာကိုယ္ေတာ့ ေရးခ်င္ရာ ေရးျပီး တင္လို႕ ရတာကိုး။ မေကာင္းရင္လည္း မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ လိုရင္လည္း လိုတဲ့ အေၾကာင္း လာဖတ္တဲ့ သူေတြ ဆီက comment ေတြကိုလည္း ၾကည့္လို႕ ရတဲ့ အတြက္ အဆင္ေျပတယ္ေလ။
မဂၢဇင္း ဆိုတာကလည္း သူ႕ theme နဲ႕ သူ ဆိုေတာ့ သူ႕ theme နဲ႕ ကိုက္ညီမွ၊ အေရးအသား၊ အေၾကာင္းအရာ ေကာင္းမွ ေရြးၾကမွာေလ။ ၾကံဳလို႕ ေျပာရရင္ ခုေခတ္မွာ ဝတၱဳေကာင္းေကာင္း၊ ကဗ်ာေကာင္းေကာင္း ေဖာ္ျပတဲ့ မဂၢဇင္း ဆိုတာ အေရအတြက္ ရွားပါး ေနပါျပီ။ ခုေခတ္ လူေတြကလည္း စာဖတ္ဖို႕ထက္ တီဗြီ ဇာတ္လမ္းတြဲ ၾကည့္ဖို႕ေလာက္သာ စိတ္ဝင္စား ၾကေတာ့တာ ကလား။ မဂၢဇင္း ဆိုလည္း မင္းသား ၊ မင္းသမီး အေၾကာင္း၊ ဖက္ရွင္ အေၾကာင္း ပံုေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႕ ေဖာ္ျပထားတာေလာက္ပဲ အပ်င္းေျပ ၾကည့္ၾကေတာ့တာပါ။ ခၽြင္းခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ဂမႅီရ မဂၢဇင္းေတြပါ။ ခုထက္ထိ အငွားဆိုင္ ေတြမွာ ငွားေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။ ကိုယ္ အိမ္ျပန္လို႕ စာအုပ္ဆိုင္ သြားငွားရင္ မဂၢဇင္း အသစ္ဆို အဲဒါေတြပဲ ရွိပါတယ္။ အရင္ ခပ္ငယ္ငယ္က ရွိဖူးတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ မဂၢဇင္းေတြဆို အငွားဆိုင္ အမ်ားစုမွာ မတင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ စာေပ အသားေပး မဂၢဇင္းေတြ ဆိုရင္လည္း အ႐ံႈးနဲ႕ ထုတ္ေနရတာတို႕၊ ႐ံႈးလို႕ မထုတ္ႏိုင္ေတာ့တာ တို႕ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု ကိုယ္ဆိုရင္ အလုပ္နဲ႕ အနီးအနားမွာလည္း စာအုပ္ငွားဆိုင္ မရွိေတာ့ ပံုႏွိပ္ စာမ်က္ႏွာ ဆိုတာ မဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာပါျပီ။ ဘေလာ့ေတြ ေပၚမွာ ေရးတဲ့ လူေတြ ရွိေနလို႕သာ ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးေတြ၊ ဝတၱဳေကာင္းေလးေတြ၊ ကဗ်ာေကာင္းေလးေတြ ဖတ္ေနရပါတယ္။
ေရးတဲ့လူအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘေလာ့ေပၚမွာ ဝတၱဳရယ္၊ ကဗ်ာရယ္၊ ေဆာင္းပါးရယ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ပံုစံ မဟုတ္လည္း ကိုယ္ၾကိဳက္ရာ label တပ္ျပီး ေရးႏိုင္ေတာ့ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး ေပၚလာရင္ ၾကိဳက္သလို ေရးႏိုင္လို႕ ေရးျဖစ္တာပါ။ ကိုယ္ ဝါသနာ ပါရာ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို တင္ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။
ကိုယ္က ငယ္ငယ္တည္းက အေဒၚနဲ႕ အတူလိုက္ျပီး စံုေထာက္ ဝတၱဳေတြ ဖတ္လာခဲ့ေတာ့ အဲဒီလိုင္းကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ မင္းသိခၤ ရဲ႕ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္၊ ေအာင္ဇင္ ရဲ႕ အိုင္အိုမင္းေအာင္၊ ျမတ္ထြန္းသစ္ ရဲ႕ ဆပ္ကေလး ဘေက်ာ္ တို႕လို ေရွးေခတ္စံုေထာက္ ေတြနဲ႕ ငယ္ငယ္တည္းက ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မင္းျမတ္သူရရဲ႕ ဆားပုလင္းမင္းေအာင္ ေပါ့။ ေခတ္သစ္ စံုေထာက္ အေနနဲ႕ေတာ့ ေဇာ္ထက္ေအာင္၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ရဲ႕ စိုးေအာင္ တို႕ စဝ္ရန္ႏိုင္ တို႕ပါ။ အမ်ိဳးသမီး စံုေထာက္ အေနနဲ႕ေတာ့ ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ျပထဲက ဝင့္ေရႊစင္ နဲ႕ မာမာေဝ အတြဲပါ။ အဲဒါေတြ ဖတ္ျပီး action ႐ုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ျပီး ကိုယ္တိုင္ ေရးခ်င္လာပါတယ္။ ၇တန္း ႏွစ္က စျပီး စံုေထာက္ ဝတၱဳ အတိုေလး တစ္ပုဒ္ စေရးဖူးပါတယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ မသိဘူး။ ခုဖတ္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာ ေကာင္းမွာပါ။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ ဝတၱဳရွည္ စေရးၾကည့္ပါတယ္။ လံုးခ်င္း ျဖစ္ေလာက္တဲ့ သံုးအုပ္ေလာက္ေတာ့ ေရးျပီးသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလည္း မရွိေသးေတာ့ ဗလာစာအုပ္မွာ လက္ေရးနဲ႕ ေရးတာေပါ့ ေနာ္။ ခုထိ သိမ္းထားပါေသးတယ္။ ဝတၱဳစာအုပ္ ထုတ္ဖို႕ေတာ့ အိမ္ကို ပိုက္ဆံ မေတာင္းရဲဘူး ။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္တာ၊ အလုပ္လုပ္တာနဲ႕ ဝတၱဳရွည္ ဆက္မေရးျဖစ္ဘူး။ စထားတဲ့ တစ္အုပ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ဘေလာ့တစ္ခု လုပ္ျဖစ္သြားေတာ့ ဘာေနေန ကိုယ္ စိတ္ဝင္စားတာေလး ကိုယ္ေရးျပီး တင္မယ္ ဆိုျပီး စံုေထာက္ ဝတၱဳတိုေလးေတြ ေရးျပီး တင္ျဖစ္ သြားပါတယ္။ ခုတေလာေတာ့ မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။ :D
အရင္တုန္းက အိမ္မွာ စာေရးတုန္းက အိမ္ကလူေတြ မသိေအာင္ ခိုးခိုး ေရးရတာပါ။ စာဖတ္တာ ဘာမွ မေျပာေပမယ့္ စာေရးတာေတာ့ မၾကိဳက္လို႕ သူတို႕ မသိေအာင္ ခိုးခိုး ေရးရတာပါ။ ကိုယ္ ေရးေရး ေနတာ ရိပ္ေတာ့ ရိပ္မိေပမယ့္ သိသာသိေစ မျမင္ေစနဲ႕ လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း အေဆာင္ေနမွ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ရွိလာမွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေအးေအး ေရးႏိုင္တာပါ။ ဒါေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို publish မလုပ္ခင္ မျမင္ေစခ်င္လို႕ သူတို႕ မျမင္ေအာင္ ခိုးခို္း ေရးေနပါေသးတယ္။ ဟိုတစ္ေခါက္ ျပန္တုန္းကေတာ့ သည္းထိတ္ဖို မဂၢဇင္း ႏွစ္အုပ္မွာ ပါတဲ့ ေသြးစြန္းလက္ဝါး နဲ႕ ဗိုင္းရပ္စ္ကို အိမ္ကိုု ျပလိုက္တယ္။ ဂမၻီရဆန္းၾကယ္ထဲက က်ိန္စာသင့္ဖူးစာ ကိုေတာ့ ငွားဖတ္တုန္းက ေတြ႕လိုက္ေပမယ့္ စာအုပ္က ပို႕မေပးေတာ့ ခုထိ မယူျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါေျပာေတာ့ ဒါေတြပဲ ေရးေနတာလား တဲ့၊ ပါတာ ဒါအကုန္ပဲလားတဲ့ ေျပာေသးတယ္။ သူတို႕ နားလည္လား မလည္လား မသိေပမယ့္ internet ေပၚမွာေလ၊ blog ေပၚမွာေတာ့ အမ်ားၾကီး ေရးတယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္အေနနဲ႕ ဘေလာ့ကို စလုပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က ၾကည့္ရင္ ေရးျဖစ္တာေတာ့ အေတာ္ၾကီးကို နည္းပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ဘေလာ့ဂါ ရယ္လို႕လည္း မခံယူေသးပါဘူး။ တစ္ခါတေလ အေတြးေတြ အမ်ားၾကီး ေတြးျဖစ္ေပမယ့္လည္း စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေလာက္တဲ့ အထိ ေရာက္မလာဘူး။ တစ္ခါတေလ သူမ်ားလို ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ တစ္သက္လံုး ေက်ာင္းနဲ႕ အိမ္ကလြဲရင္ ဘာမွ မသိတဲ့လူူ ဆိုေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အေၾကာင္းအရာလည္း ရွားပါး ေနပါေသးတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပံုႏွိပ္စာလံုး အေနနဲ႕ မထုတ္ေဝႏိုင္ေသးလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ကေလာင္ကို ေသြးလို႕ ရေနတဲ့ ဒီ blogger.com ရွိေနတာ ေက်းဇူးတင္ စရာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း Blog ေတြေပၚမွာ စာေရးသူ စစ္စစ္ေတြ အျပင္ ကိုယ့္လို ကေလာင္ေသြးခ်င္တဲ့ သူေတြ၊ စာေရးခ်င္တဲ့ သူေတြပါ ဘေလာ့ဂါ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ကိုယ္ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြဆို မဂၢဇင္းတိုက္ ပို႕ရင္ ဘယ္မဂၢဇင္းက မွလည္း ေရြးမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေရးသူ ဘေလာ့ဂါ အေနနဲ႕ေတာ့ ဘေလာ့ဂါ အခ်င္းခ်င္းက အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္ေလ။
ရသစာေပ အျပင္ တရားဘက္ လိုက္သူကလိုက္၊ အခ်က္အျပဳတ္ဘက္ လိုက္သူကလိုက္၊ နည္းပညာဘက္ လိုက္သူက လိုက္၊ အစံုပလံု လုပ္သူလည္း လုပ္ေပါ့၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ ကိုယ္႐ိုက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ တင္ခ်င္လည္း တင္ေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးဘက္ ဝါသနာပါသူမ်ားကလည္း အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သတင္း ပလင္းေတြ စုစည္းၾကေပါ့။ လြတ္လပ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ တင္ခ်င္ရာ တင္လို႕ ရပါတယ္။ comment ေတြ cbox ေတြ မွာလည္း ေရးခ်င္ရာ ေရးလို႕ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘေလာ့ဂါေတြ အေနနဲ႕ေတာ့ ကိုယ့္ သိကၡာကိုယ္ ေစာင့္စည္းျပီး သူတစ္ပါးကို အေၾကာင္းမဲ့ ပုတ္ခတ္တဲ့ စာေတြ မေရးမိဖို႕၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္ တာဝန္ယူႏိုင္တဲ့ စာေတြပဲ ေရးသားၾကဖို႕ေတာ့ လိုပါတယ္။ တကယ္တမ္း စာေရး ဝါသနာပါလို႕ ေရးသားေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါ စစ္စစ္မ်ားကေတာ့ အဲဒီလို ပုတ္ခတ္စာေတြ၊ မွီျငမ္း မဟုတ္တဲ့ ကူးခ် စာေတြ မေရးၾကပါဘူး။ ပြဲဆူေအာင္ တမင္ လုပ္ခ်င္သူမ်ားသာ ေရးၾကတာပါ။
Online ေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္ၾကတယ္ ဆိုရင္ talk ေပၚမွာ chat ေပၚမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ပလီပလာေတြ ေျပာေနတာထက္ စာရင္ blog လည္ျပီး စာဖတ္၊ ဘေလာ့ဂါ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးၾကတာက ပိုျပီး ေကာင္းမြန္ အက်ိဳးရွိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါ ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ စာေပျမတ္ႏိုးသူေတြမို႕ အခ်င္းခ်င္း ေကာင္းရာ မြန္ရာေလးေတြ မွ်ေဝရင္း စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္ေနသူေတြပါ။ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူေတြကလည္း ကိုယ္ခ်က္တဲ့ ဟင္းေလးေတြ စားေစခ်င္တယ္၊ ဘာသာျပန္ ေကာင္းသူေတြကလည္း ကိုယ္ဖတ္မိ ၾကိဳက္မိ တာေလးေတြ မွ်ေဝခ်င္တယ္။ ခရီးသြားျဖစ္ရင္လည္း ကိုယ္သြားတဲ့ ေနရာေလးေတြ ျပခ်င္တယ္။ ကိုယ္ သေဘာက်တဲ့ နည္းပညာေလးေတြ ေတြ႕ရင္၊ အထူးအဆန္း အျဖစ္အပ်က္၊ သတင္း အပိုင္းအစ၊ ပံုေလးမ်ား ေတြ႕ရင္ မွ်ေဝခ်င္တယ္။ အဲဒါ ဘေလာ့ဂါ ေတြပါ။
ဘေလာ့ဂါ ဦးေရ တိုးပြားျပီး ဘေလာ့ရြာၾကီး က်ယ္ျပန္႕ပါေစ...။
သိဂၤါေက်ာ္
