တျခမ္းပဲ့ဲစြယ္ေတာ္

ေနလံုးက တစ္ဖက္ကမ္းက ေတာင္တန္းေတြေပၚကို ေရာက္လုလု။ ျမစ္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ညေနေလက သူတို႕ ႏွစ္ဦးကို ကလူက်ီစယ္ သြားသည္။ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္တိုင္း၊ တစ္ခါတရံေတာ့ လဲ့ေဝ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္၊ ကိုသူ႕အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ ဒီျမစ္ကမ္းနားမွာ သူတို႕ ႏွစ္ဦး ေတြ႕ေလ့ရွိသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူတို႕၏ အေနအထိုင္ သိုသိပ္မႈေၾကာင့္ သူတို႕ အေၾကာင္းကို ရင္းႏွီးသူမ်ားပင္ ေသခ်ာ မသိၾကပါ။ သူတို႕ ခ်စ္လာတာ သံုးႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္ ဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ဦးလံုးက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထင္ထင္ေပၚေပၚ မျဖစ္ေစခ်င္ပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္သာ ခ်စ္လာခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ဦးရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း တစ္ျခားစီမို႕ တြဲစပ္ မၾကည့္မိၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ရဲရဲတင္းတင္း မေၾကျငာရဲ သည္ကလည္း သူတို႕မွာ လက္ထပ္ဖို႕က အဆင္သင့္ မျဖစ္ၾကေသး၍ပင္။ သံုးႏွစ္တာ အတြင္း ခန္႕မ်ိဳးသူ ကလည္း တစ္ခါမွ ကိုယ့္တို႕ လက္ထပ္ရေအာင္ လို႕ မေျပာခဲ့သလို လဲ့ေဝကလည္း လက္ထပ္ဖို႕သင့္ျပီရယ္လို႕ မတိုက္တြန္းခဲ့ပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ျဖစ္သလို တည္ေထာင္ လိုက္ရမွာ ေၾကာက္ေနသည္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႕ ဆိုတာ အခ်စ္တစ္ခုတည္းႏွင့္ ျပီးေသာ အရာမွ မဟုတ္ပါပဲလား။ ဒါကို ႏွစ္ေယာက္လံုး နားလည္ေနခဲ့သည္။

 

လဲ့ေဝရဲ႕ မူလတန္းျပ ဆရာမ လစာေလး ႏွင့္ အလုပ္မရွိေသာ အေဖႏွင့္ ပင္စင္စား အေမ့ကို လုပ္ေကၽြးေနရသည္။ လဲ့ေဝရဲ႕ ေက်ာင္းကလည္း ျမိဳ႕ထဲက ေက်ာင္းၾကီးေတြလို က်ဴရွင္ေကာင္းေသာ ေက်ာင္း မဟုတ္တာမို႕ အပိုဝင္ေငြ ဘာမွ မရွိ။ လဲ့ေဝရဲ႕ လစာ ႏွင့္ အေမ့ရဲ႕ ဦးစီးအရာရွိ ပင္စင္လစာ ေပၚမွာသာ မိသားစု စားေသာက္ေနရသည္။ လဲ့ေဝ မသိေသာ ဘိုးေဘးတို႕ လက္ထက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခ်မ္းသာခဲ့ဖူးသည္ ဆိုပါရဲ႕။ လဲ့ေဝ သိတတ္ေသာ အရြယ္ကစလို႕ မိသားစုမွာ မျပည့္စံုေတြမႈေတြႏွင့္သာ ေတြ႕ၾကံဳေနရသည္။ ေလးခန္းတြဲ တိုက္ကိုလည္း ဖဲ့ဖဲ့ ေရာင္းခဲ့ရသည္မွာ လဲ့ေဝ ဘြဲ႕ရေတာ့ ခုေနေနတဲ့ တစ္ခန္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေဖေဖကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ပြဲစားေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ လုပ္ဖူးသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ပဲ ေမေမ့ လုပ္စာ ထိုင္စားေနတာပင္။ ေသာက္စား မူးယစ္ျပီး ရမ္းကားတတ္ေသာ ေယာက်္ား မဟုတ္တာ တစ္ခုကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္။

ကိုသူကလည္း သူ႕ရဲ႕ အေရာင္းစာေရး လစာ ႏွင့္ သူ႕အိမ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့ရသည္။ ကိုသူ႕မွာ အေဖ မရွိေတာ့။ ကိုသူ႕အေမက အိမ္ေရွ႕မွာပဲ အထည္ဆိုင္ ခပ္ေသးေသးကေလး ဖြင့္ထားေသာ္လည္း သိပ္ၾကီး အေရာင္းတြင္က်ယ္ေသာ ဆိုင္မ်ိဳး မဟုတ္။ ေစ်းဖိုးေလာက္သာ ရေသာ  ဆိုင္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ညီေလးက ဂ်ီတီအိုင္ တက္ေနျပီး ညီမေလးက ခုမွ ရွစ္တန္းသာ ရွိေသးသည္။ ကိုသူ႕မွာ ဆယ္တန္း ေအာင္ျပီးကတည္းက အလုပ္လုပ္ ခဲ့ရျပီး တကၠသိုလ္ေတာင္ မတက္ႏိုင္ပဲ အေဝးသင္သာ တက္ခဲ့ရသည္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကို သူမ်ားတန္းတူ ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းစားရိတ္ က်ဴရွင္စားရိတ္ ေပးရသည္မွာလည္း သက္သာလွသည္ မဟုတ္ေခ်။ ကိုသူ႕အေမက ကိုသူ႕ကို အိမ္ေထာင္ မျပဳေစခ်င္ေသးတာလည္း မျပစ္မဆိုသာပါ။ ဒါေတြကို သိေနလို႕လည္း လဲ့ေဝက လက္ထပ္ၾကရေအာင္လို႕ ဘယ္ေသာအခါကမွ မေျပာခဲ့တာပါ။ ကိုသူ႕ကို အက်ပ္အတည္း မေတြ႕ေစခ်င္ပါ။

ခုေတာ့ ကိုသူ ကိုယ္တိုင္က ဒီစကားလံုးကို စသံုးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ျပန္လာရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ႏိုင္မွာပါ လဲ့ေဝ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ေနာ္၊ အဆင္ေျပရင္ လဲ့ေဝလည္း လိုက္ခဲ့လို႕ ရတာပဲ၊ ဒီမွာ ဒီလို ေနေနလို႕ကေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ အားလံုးစီစဥ္ျပီး သြားျပီ။ ဒီေန႕ အလုပ္က ထြက္စာ တင္ခဲ့ျပီ။ မနက္ျဖန္ ညေန ရန္ကုန္ ဆင္းေတာ့မယ္”

လဲ့ေဝ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။ ကိုသူ ေျပာထားလို႕ သူ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ဖို႕ လုပ္ေနတာကို သိပါသည္။ ကိုသူ႕ ဦးေလး ဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္က စင္ကာပူ မွာ ရွိသည္။ ကိုသူ႕ကို အလုပ္ရွာေပးမည္ ေျပာထားသည္ တဲ့။ ကိုသူ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေတြ တက္ေနတာလည္း သိသည္။ လဲ့ေဝကိုပါ လိုက္တက္ခိုင္းေသာ္လည္း သူ စတက္သည့္ အခ်ိန္က လဲ့ေဝမွာ ေက်ာင္းက စာေမးပြဲၾကီး နီးတဲ့ အခ်ိန္မို႕ အနီးကပ္ ေခၚသင္သည့္ ဝိုင္းတစ္ဝိုင္းကို ရွားရွားပါးပါး လက္ခံထားမိသည္ႏွင့္ ကိုသူ ႏွင့္အတူ သင္တန္း လိုက္မတက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ လဲ့ေဝကလည္း တစ္ႏိုင္ငံ တစ္ရပ္ျခားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္လုပ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ကိုသူ သြားလိမ့္မည္ ဆိုတာ သိေပမယ့္ ဒီေလာက္ ျမန္လိမ့္မည္ မထင္ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဘာေျပာရမည္ မသိပါ။ “ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္” တဲ့။ အင္းေလ... သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ေစာင့္လာခဲ့ျပီးမွ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ရတာကေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုးက ကိုသူ ႏွင့္ မေတြ႕ပဲ ေနရမွာ ဆိုတာကေတာ့ လဲ့ေဝ အတြက္ နည္းနည္း ခက္ခဲလိမ့္မည္ ထင္သည္။

“ကိုယ္လည္း လဲ့ေဝနဲ႕ မခြဲခ်င္ပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုရင္ ဒီလို စြန္႕စားမွပဲ ရမယ္ေလ”

“လဲ့ေဝ နားလည္ပါတယ္ ကိုသူရယ္၊ လဲ့ေဝ မတားပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေလာက္ အၾကာၾကီး ကိုသူနဲ႕ မေတြ႕ရဘူး ဆိုရင္ လဲ့ေဝ ဘယ္လို ေနရမွာလဲ”

ကိုသူက လဲ့ေဝ ပခံုးေလးကို ဖက္ရင္း ႏွစ္သိမ့္သည္။ သူ႕ရင္ခြင္မွာ လဲ့ေဝ ငိုမိေသးသည္။

“ကိုယ့္ကို ယံုထားေနာ္.. ကိုယ့္မွာ လဲ့ေဝ တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ၊ အဆင္ေျပရင္ လဲ့ေဝကို ဆက္သြယ္မွာေပါ့”

“ကိုသူ႕ကို ယံုပါတယ္၊ လဲ့ေဝ ေစာင့္ေနမွာပါ၊ လဲ့ေဝ ဘဝမွာလည္း ကိုသူ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာပဲေလ”

“လဲ့ေဝ ကားဂိတ္ကို လိုက္မပို႕ေတာ့ဘူးေနာ္..၊ ကိုသူ႕ အေမ လိုက္ပို႕မွာ မဟုတ္လား”

“အင္း၊ ေမေမက အစက သိပ္မၾကိဳက္ဘူး၊ ကိုယ္ေျပာလြန္းမက ေျပာမွ လိုတဲ့ ေငြ ရွာေပးတာ”

လဲ့ေဝ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ေမေမက သိပ္သေဘာမက်ဘူး လို႕ေတာ့ ခန္႕မ်ိဳးသူက သြားကာနီး လာကာနီးမွာ ခ်စ္သူကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္ မေျပာခ်င္ပါ။

ညေနခင္းက အကုန္ျမန္လြန္းသည္ ထင္၏။ ေနလံုးက ေတာင္တန္းမ်ားေနာက္သို႕ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလျပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား စက္ဘီး ကိုယ္စီ စီးျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

******

ကိုသူ သြားတာ ၁ လ နီးပါး ရွိေတာ့မည္။ ဘာသတင္းမွ မၾကားရေသး။ သူ႕အိမ္ကိုေတာ့ ဆက္သြယ္ေလသလား မသိပါ။ လဲ့ေဝကလည္း သူ႕အိမ္ႏွင့္ မနီးစပ္ေတာ့ ဘာမွ မသိရပါ။ တစ္ေန႕က လဲ့ေဝ အသက္ ၃၁ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့သည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုသူ႕ဆီက ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ တန္ဖိုးၾကီးတာ မေပးႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ဆီက လက္ေဆာင္ တိုင္းကို လဲ့ေဝ တန္ဖိုးထားခဲ့ပါသည္။ ကိုသူကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးလက ၃၁ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ျပီး ေလျပီ။ Tri တံဆိပ္ ရွပ္အက်ႌ တစ္ထည္ ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ လဲ့ေဝတို႕ လူတန္းစားေတြက ေမြးေန႕ပြဲရယ္လို႕လည္း တစ္ခါမွ က်င္းပဖူးၾကသူေတြမွ မဟုတ္တာေလ။ ရင္းႏွီးသူေတြကို ဆိုင္ကေလး တစ္ဆိုင္မွာ ေကၽြးတာေလာက္သာ အလြန္ဆံုး လုပ္ျဖစ္ၾကတာပါ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ရုပ္ရွင္ေတြ ဝတၱဳေတြထဲက ဂါဝန္လွလွေလး ဝတ္ထားတဲ့ ေမြးေန႕ရွင္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မျဖစ္ခဲ့ရပါလား လို႕ လဲ့ေဝက စိတ္႐ူးေပါက္ျပီး ေတြးမိေသးသည္။ ကိုသူ ႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္လွ်င္ေတာ့ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးပဲ လုပ္ျဖစ္လွ်င္ေတာင္ အဲဒီလို ဂါဝန္လွလွေလးႏွင့္ အလွဓါတ္ပံုေလာက္ေတာ့ ႐ိုက္ရမည္။ မဂၤလာေဆာင္ ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္မွာ လဲ့ေဝ အရြယ္က အဲဒီလို ဂါဝန္လွလွ ဝတ္ဖို႕ သင့္ေတာ္သည့္ အရြယ္မွ ဟုတ္ပါေတာ့မလား။

လဲ့ေဝက သာမန္ လူတန္းစား တစ္ေယာက္ကိုမွ ခ်စ္မိခဲ့သည္ကိုး။ လဲ့ေဝ ကိုယ္တိုင္လည္း သာမန္ လူတန္းစား တစ္ေယာက္ပဲမို႕ ဒီလို လူမ်ိဳးကပဲ လဲ့ေဝကို ၾကိဳက္မွာေပါ့။ ကိုရီးယား ႐ုပ္ရွင္ေတြ ထဲကလို သေဌးသားနဲ႕ လမ္းေဘးက မိန္းကေလး ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ အဲဒီ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ထဲမွာသာ ရွိပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လဲ့ေဝ နဲ႕ ကိုသူ ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ တစ္ျခမ္းဟာ သူပါ ဆိုတာကို အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္ထားၾကသည္။ လဲ့ေဝတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အၾကိဳက္ခ်င္းလည္း တူတာမ်ားသည္။ ဝါသနာခ်င္းလည္း တူတာမ်ားသည္။ စေတြ႕တာေတာင္ စာအုပ္ အငွားဆိုင္မွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လဲ့ေဝတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဘာသာျပန္ စံုေထာက္ ကအစ ဂမၻီရ မဂၢဇင္း ပါမက်န္ စာစံု ဖတ္သူေတြ ျဖစ္သည္။ စာဖတ္လြန္းလို႕ပဲ အေတြးေခါင္ၾက သလားေတာ့ မသိေပ။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ျဖစ္သလိုု စတင္လိုက္ရမွာကို ေၾကာက္ေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာလည္း အလုပ္ရွိသည္။ အသက္ေတြကလည္း ငယ္ၾကေတာ့တာ မဟုတ္။ လဲ့ေဝတို႕ အေၾကာင္းကို သိသြားေသာ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဘာေၾကာင့္ မယူၾကေသးတာလဲလို႕ အံ့ၾသၾကသည္။

လက္ထပ္ျပီ ဆိုမွေတာ့ သီးသန္႕ ေနၾကဖို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုးက စဥ္းစားသည္။ ဘယ္သူ႕ဘက္မွ လိုက္မေနခ်င္ၾကပါ။ အဲဒီျပင္ ဘယ္ဘက္က မွလည္း တစ္အိမ္ေထာင္ ထပ္ေပါင္းထည့္ ေနဖို႕ရာ အဆင္ေျပေသာ အေျခအေနမွာ မရွိပါ။ ႏွစ္ဖက္လံုးက အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္ ဆိုေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ရွိသည့္ မိသားစုဝင္ေတြပင္ မလႈပ္သာ မလွည့္သာ ေနၾကရေသာ အိမ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သီးသန္႕ ေနဖို႕ က်ျပန္ေတာ့လည္း စေပၚႏွင့္ အိမ္ငွားခ က မသက္သာသည့္ျပင္ အဲဒီလို ႏွစ္ေယာက္သား ႐ံုးကန္ျပီး ႏွစ္ဘက္မိဘကို မေထာက္ပံ့ပဲ တကိုယ္ေကာင္း ဆန္လို႕ ရေသာ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါေခ်။ ႏွစ္ဘက္လံုးက ကိုယ္ေတြရဲ႕ လစာကိုပါ မွီခိုကာ စားဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္းေနရတာကို အသိပဲမို႕ ကိုယ့္အဆင့္ႏွင့္ကိုယ္ မနည္း ေလာက္ငေအာင္ သံုးေနရေသာ အေျခအေနမွာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္လိုက္လွ်င္ ပိုျပီး ဒုကၡ မ်ားလာဖို႕ပဲ ရွိသည္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္ျပီးလွ်င္ ႏွစ္ဦးတည္းလည္း ၾကာရွည္ေနမွာ မဟုတ္။ သားသမီး ဆိုတာက လာဦးမည္။ ဒီ သားသမီးေတြကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကၽြးေမြး ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာက ရွိေသးသည္။ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ကိုယ့္လို ျခစ္ခ်ဳပ္ ေခၽြတာ ရမည့္ ဘဝမ်ိဳးမွာ မၾကီးျပင္းေစခ်င္ပါ။ လဲ့ေဝက အဲလို ေျပာျပလိုက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြက “နင့္လိုျဖင့္ု ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳ ရေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားမွာေပါ့ ဟာ အဲေလာက္လည္း မစဥ္းစားပါနဲ႕” တဲ့။ သူတို႕ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါသည္။ လမ္းေဘးက လူေတြေတာင္ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူလူနဲ႕လူ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ၾကတာပဲ။ အဲ ေနာက္ေတာ့သာ လမ္းေဘးက ကေလးေတြ တိုးလာတာေပါ့။

လဲ့ေဝက မစဥ္းစားရင္ေတာင္ ကိုသူက စဥ္းစားသည္။ သူ ပိုက္ဆံစုဖို႕ ၾကိဳးစားေသးတာလည္း လဲ့ေဝ သိသည္။ အေရာင္းဝန္ထမ္း အလုပ္အျပင္ ညဘက္ ဂိမ္းဆိုင္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ေသးသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕ ညီမေလး ေဆး႐ံုတက္ရတုန္းက ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားသည္။ သူ႕ ညီေလးရဲ႕ က်ဴရွင္ခေတြလည္း ေပးရသည္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ပိုက္ဆံ စုဖို႕ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေရာက္ေရာက္ေနသည္။ သူ႕အေမကလည္း သူ႕ကို အေတာ္အားကိုးသည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ေတာင္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္မယ့္ မိန္းမမ်ိဳးကို ယူပါ လို႕ ေျပာထားရသည္ ဆို၏။ တစ္ခါက  သူ႕အေမႏွင့္ ပက္ပင္းတိုး၍ ကိုသူက သူ႕သူငယ္ခ်င္းပါ ဆိုျပီး လဲ့ေဝကို မိတ္ဆက္ ေပးတုန္းက သူ႕အေမက စကားအဆက္အစပ္ မရွိ ေျပာခဲ့ေသာ စကား ျဖစ္သည္။ အဲဒီကတည္းက သူ႕အေမ၏ သေဘာထားကို လဲ့ေဝ နားလည္ ခဲ့သည္။ လဲ့ေဝတို႕သာ လက္ထပ္ျဖစ္လွ်င္ သူ႕အေမက ဘာမွ ပံ့ပိုးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပင္။ ပံ့ပိုးစရာလည္း တကယ္ မရွိတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

လဲ့ေဝ ဘက္ကေရာ အိုေက သလား ဆိုေတာ့ ေမေမ့ကို စကားေတာက္ ၾကည့္တိုင္းမွာ လဲ့ေဝကို အိမ္ေထာင္ မျပဳေစခ်င္ပံု ျပသည္။ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္မွေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ ေနပါေတာ့ သမီးရယ္တဲ့။ လဲ့ေဝ ဘက္ကလည္း လဲ့ေဝ ခ်စ္သူက ဘယ္သူ၊ ေမေမ ခြင့္ျပဳရင္ လာေတာင္းပါလိမ့္မယ္ လို႕ မေျပာႏိုင္သူ ဆိုေတာ့ ေသခ်ာ မေျပာေသးပဲ ထားရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးလေလာက္ ကေတာ့ ဘာေနေန ေျပာျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေျပာၾကည့္မည္ လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး လဲ့ေဝမွာ ခ်စ္သူ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္သည္။ ကိုသူ႕ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ေမေမက သေဘာက်ပံု မရေပ။ မိသားစုကလည္း ေထာက္ပံ့ႏိုင္မည့္ အင္အားမရွိ၊ အလုပ္အကိုင္ကလည္း အာမခံခ်က္ မရွိေသာ အလုပ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ဘယ္လို တည္ေထာင္မလဲ တဲ့။ ဒီအရြယ္အထိ စဥ္းစားလာျပီးမွ သမီးေရြးခ်ယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဘက္က ဒီထက္ေတာ့ ျပည့္စံု လိမ့္မယ္ လို႕ ေမေမ ေမွ်ာ္လင့္ ထားတာ တဲ့။ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ လဲ့ေဝလည္း အနည္းဆံုး တိုက္တစ္လံုး ကားတစ္စီး ႏွင့္ ကိုယ့္ကို ထားႏိုင္မည့္လူကို ခ်စ္သူ ေတာ္ခ်င္တာေပါ့ ေမေမ။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲလို လူမ်ိဳးနဲ႕မွ ဖူးစာက မပါခဲ့ပဲ ကိုး။ ေမေမ ကေျပာေသးသည္။

“ေမေမ့ ဘဝမွာ ျပင္လို႕မရေတာ့တဲ့ အၾကီးမားဆံုး အမွားတစ္ခုက သမီးအေဖကို လက္ထပ္မိတာပဲ၊ ေမေမ့ အမွားေၾကာင့္ ငါ့သမီးေလးကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုျပီး အျမဲတမ္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရတယ္၊ အခုလည္း သမီးက ဒီလို အမွားမ်ိဳး မွားဦးမွာလား သမီး၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားပါ၊ သမီးတို႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပဲ ေနာက္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ အတြက္ပါ စဥ္းစားပါ” တဲ့။

လဲ့ေဝ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ ရဲ႕ ရန္ပြဲမ်ား ထဲမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ ေမေမက ေဖေဖ အလုပ္မရွိသည္ကို အျပစ္တင္သည္။ ေဖေဖကလည္း သူ႕ဘက္က ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရယ္လို႕ ဘယ္ေတာ့မွ အေလွ်ာ့ေပးေလ့မရွိ။ လဲ့ေဝ ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ဘက္ကမွ မပါပဲ တတ္ႏိုင္သမွ် မၾကားရာ မျမင္ရာမွာသာ ေနလိုက္သည္။ သို႕ေပမယ့္ လဲ့ေဝရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ စကားမ်ားရမွာ ေၾကာက္ရြံစိတ္ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် စကားနည္းႏိုင္သမွ် နည္းနည္းပဲ ေျပာသူ တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္ ထင္ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုသူ ႏွင့္ လဲ့ေဝကေတာ့ ခ်စ္သူ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ခါမွ ခြန္းၾကီး ခြန္းငယ္ စကားမမ်ားဖူးပါ။ ဘယ္သူကမွ စိတ္ေကာက္တာ ဘာညာလည္း မရွိဘူးပါ။ ေနာင္က်ရင္ေကာ ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္မတင္ပဲ ေနသြားႏိုင္မွာလား.. မေသခ်ာဘူး ထင္သည္။

******

လဲ့ေဝ ေက်ာင္းအျပန္လမ္းမွာ ကိုသူ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး အံၾသသြားမိသည္။ လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႕ အျမင္မ်ား မွားတာလားလို႕ ထင္လိုက္မိေပမယ့္ မဟုတ္ပါေခ်။

“ကိုယ္ ျပန္ေရာက္ေနတာ သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ၊ လဲ့ေဝကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာျပရမွန္း မသိလို႕၊ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာရေတာ့မွာပဲေလ၊ ျပီးေတာ့ လဲ့ေဝကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္လို႕”

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ ကိုသူ၊ အဆင္မေျပခဲ့ဘူးလား”

“ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္ေလွ်ာက္ထားသမွ် အလုပ္ေတြ ဘာမွမရဘူး၊ ကိုယ္လည္း ထပ္ေစာင့္ေနဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ အလုပ္ေတြ၊ part time အလုပ္ေတြလည္း ၾကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္၊ ၾကာရွည္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ထင္တာနဲ႕ ျပန္ခဲ့တာပဲ၊ ေမေမလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ေနတယ္။ ကိုယ္လည္း အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္ကြာ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး”

“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ကိုသူရယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း ျဖစ္လာျပီးမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ေယာက်္ားပဲ ကိုသူရယ္၊ ဒီလိုပဲ အစကေန ျပန္ၾကိဳးစားရမွာေပါ့၊ ဘဝ ဆိုတာ ဒီလိုပဲေပါ့”

လမ္းေဘးက အေအးဆိုင္မွာ သူတို႕ ခဏ ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။

လဲ့ေဝလည္း သူ႕ကို ဘယ္လို ႏွစ္သိမ့္ေပးရမွန္းမသိ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ႏိုင္ငံျခားကို အိမ္ဦးနဲ႕ ၾကမ္းျပင္လို သြားလာေနႏိုင္သည့္ အခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုးကိုေတာင္ မနည္းစုေဆာင္းျပီး ရွာထားရသည့္ အျဖစ္ေတြ...။

“တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဘာမွ စဥ္းစားမေနခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ၊ သားလိမၼာလည္း မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ လဲ့ေဝ နဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႕ ေတြးမိတယ္”

“အဲလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးေလ ကိုသူရယ္၊ အဲေလာက္ အရင္လိုစရာလည္း မလိုပါဘူး၊ လဲ့ေဝတို႕ စဥ္းစားေနတာ မွန္ပါတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထပ္ေစာင့္ၾကတာေပါ့၊ လဲ့ေဝ လတိုင္း ထီထိုးတယ္၊ ထီေပါက္ရင္လည္း အေကာင္းသားေနာ္”

ေႏြေလေအးက တစ္ခ်က္ေဝွ႕လာေသာ္လည္း သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို မေအးျမေစႏိုင္ပါ။

******

“ဒီကေလးဟာ အေမကို အျမဲတမ္း စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္တယ္ေအ၊ မူၾကိဳရင္ ေန႕တိုင္း ငိုျပီး က်န္ေနခဲ့တာ၊ ငါ့မွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ထြက္ထြက္လာရတာ၊ အေမ ကြယ္သြားရင္ေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေနတာပဲတဲ့ မူၾကိဳ ဆရာမက ေျပာတယ္”

“ေၾသာ္ မတိုးရယ္၊ ကေလးက ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာကို အခုမွ ၁ ႏွစ္ မဟုတ္လား”

“ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ဟယ္၊ အဲလိုမွ မပို႕လို႕လည္း မရဘူးေလ၊ ကိုေအာင္ေရာ ငါေရာက အလုပ္သြားရမွာ အိမ္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားႏိုင္မယ့္ ကေလးထိန္းကလည္း မရဘူးေလ၊ ေမေမကလည္း အိမ္မွာ လာမေနႏိုင္ဘူး၊ ေဖေဖ့ကို တစ္ေယာက္တည္း ပစ္ထားလို႕လည္း မရဘူးေလ၊ အဲလို ကေလးငယ္ငယ္ ထိန္းေပးတဲ့ ေက်ာင္းရွိတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္”

ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္တဲ့ မိသားစုမွာ ဒါမ်ိဳး ဒုကၡကလည္း ရွိေသးသည္။ လဲ့ေဝ အလိုျဖင့္ ကေလး ငယ္ငယ္ကို တစ္ေနကုန္ မူၾကိဳမွာ မထားခဲ့ခ်င္ပါ။ သို႕ေပမယ့္ မတိုး ေျပာသလို မထားလို႕ မရသည့္ အေျခအေန ဆိုေတာ့လည္း ထားရတာပင္။ ဒီလို ငယ္တုန္းမွာ စိတ္မခ်ရတာက တစ္မ်ိဳး။ ၾကီးေတာ့ ပူရတာလည္း တစ္မ်ိဳး။ မမခင္ မွာ က်ေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳး ဆိုးသည္။ သားၾကီးက ဆယ္တန္းေျဖျပီးတာႏွင့္ မိန္းမ ခိုးလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို မမခင္က အိမ္မွာ တင္ေကၽြးထားရသည္။ သားငယ္က က်ေတာ့လည္း ကိုးတန္းပဲ ရွိေသးေပမယ့္ စာမၾကိဳးစား၊ အျပင္မွာ ညနက္ေအာင္ ေနသည္။ ထစ္ကနဲရွိ ရန္ျဖစ္ခ်င္သည္။ ရဲစခန္း ေရာက္တာလည္း ႏွစ္ခါ သံုးခါ မကေတာ့ေပ။ အဲဒါမ်ိဳး အဆိုးေလးေတြ ေမြးလာမွာလည္း လဲ့ေဝ ေၾကာက္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ သံုးလေလာက္က မဂၤလာေဆာင္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ ႏွင္းရည္ ကလည္း ခုတေလာမွာ အျမင္ေတြ ေျပာင္းေနသည္။ “လဲ့ေဝလို တစ္ေယာက္တည္း သမားပဲ ေကာင္းတယ္၊ ဘာမွ ပူပင္စရာမရွိ၊ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွ ၾကည့္ေနစရာ မလိုဘူး” တဲ့။ အရင္က လဲ့ေဝကို “ဘာမွ အဲေလာက္ စဥ္းစားမေနပါနဲ႕၊ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်စ္ၾကရင္ ျပီးတာပဲ ယူသာ ယူလိုက္ၾက” လို႕ ေျပာခဲ့တာ သူ မဟုတ္သလိုပင္။ “ေနပါဦး၊ နင္ကေရာ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရလို႕လဲ” ေမးေတာ့ “ေယာကၡမ မ်က္ႏွာေပါ့” တဲ့။

“အိမ္ခြဲ ေနရေအာင္ ေျပာေတာ့လည္း မရဘူးေလ၊ သူက တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ ဝတၱဳေတြ ထဲကလိုပဲ သူ႕အေမ မုဆိုးမၾကီးက သူ႕ကို အရမ္း လႊမ္းမိုးတယ္၊ သူ ရသမွ်လည္း သူ႕အေမကို တစ္ဝက္ အပ္တယ္၊ ငါ့ကို တစ္ဝက္ အပ္တယ္၊ သူ႕အေမကို အကုန္မအပ္တာပဲ ေတာ္ေသးတယ္ ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ သူ႕အေမက လိုက္လိုက္ပါ ေနတာပဲ၊ အျငိမ္းစား ဆရာမၾကီး ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဆရာက လုပ္ေသးတယ္၊ ငါက နဂိုတည္းက ငါ့ကို ဆရာ သိပ္လုပ္ရင္ ၾကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အခု မနည္း သည္းခံေနရတယ္”

သူေျပာတာကို လဲ့ေဝ ကိုယ္ခ်င္းစာသည္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း လဲ့ေဝတို႕က ႏွစ္ေယာက္တည္း မေနႏိုင္မခ်င္း လက္မထပ္ၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

မမေဆြကေတာ့ အစဥ္သျဖင့္ အပ်ိဳၾကီး လုပ္တာ ေကာင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံသူ ျဖစ္သည္။ သူက လဲ့ေဝမွာ ခ်စ္သူ ရွိမွန္းမသိ။ အပ်ိဳၾကီး လုပ္ခ်င္လို႕ လုပ္ေနတယ္လို႕ ေအာက္ေမ့ေနသည္။ မမေဆြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲတမ္း ဖိုသီဖပ္သီႏွင့္ စိတ္႐ႈပ္ေနပံု ရသည္။ “ငါ ဘာလို႕မ်ား သံုးေယာက္ေတာင္ ေမြးမိသလဲ မသိဘူးေနာ္၊ တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ေမြးခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာ” တဲ့။ အဲလိုလည္း ေျပာတတ္ေသးသည္။ ဒါေတာင္ သူ႕ ကေလးေတြက အဆိုးေလးေတြ မဟုတ္ရွာပါ။ စာလည္း ေတာ္ရွာသည္။ သူက သူ႕ကေလးေတြကို လဲ့ေဝတို႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ မထားပဲ ျမိဳ႕ထဲက နာမည္ၾကီး ေက်ာင္းမွာ ထားသည္။ ထိုေက်ာင္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လဲ့ေဝတို႕ ေက်ာင္းထက္ ေအာင္ခ်က္လည္း ေကာင္းသည္။ ဆယ္တန္းဆိုလည္း ဂုဏ္ထူးထြက္သူ မ်ားသည္ ဆိုေတာ့ မမေဆြက သူ႕ကေလးေတြကို သူ႕အိမ္ႏွင့္လည္း နီးေသာ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ထားတာ သဘာဝက်ပါသည္။ လဲ့ေဝတို႕ ေက်ာင္းက ျမိဳ႕ထဲႏွင့္ နည္းနည္းေဝးေသာ ျမိဳ႕သစ္ ဘက္မွာ ရွိသည္။ လဲ့ေဝ ႏွင့္ မမေဆြ အပါအဝင္ ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမိဳ႕ထဲမွာ ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ မမေဆြ အမ်ိဳးသား အလုပ္က အပိုဝင္ေငြ အေတာ္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မမေဆြကို ၾကည့္ရသည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာက္ေတာက္ပပ မရွိ။ ကေလးေတြကို နာမည္ၾကီး ေက်ာင္းမွာ ထားရတာ အေတာ္ကုန္သည္ ဆိုသည္။ အၾကီးေကာင္က ရွစ္တန္း၊ အလတ္မက ငါးတန္း၊ အငယ္ေလးက ခုမွ သံုးတန္းသာ ရွိေသးသည္။ မမေဆြ အေျပာအရ မူလတန္း သားငယ္က အစ ႏွစ္စကတည္းက က်ဴရွင္ယူရသည္ ဆို၏။ သားၾကီး ဆိုလွ်င္ ဘာသာစံု က်ူရွင္ယူရသည္ ဆိုသည္။ “အမွန္ေတာ့ ငါလည္း ဆရာမ တစ္ေယာက္ပဲဟယ္ ကိုယ့္သားသမီးကိုယ္ သင္ေပးႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ ဆရာမေတြက က်ဴရွင္မယူရင္ မၾကိဳက္ဘူးဟဲ့၊ အတန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္တယ္၊ ေက်ာင္းစစ္ ဆိုေတာ့ သူတို႕ စိတ္ထဲ ခုေနရင္ ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးလို႕ ထားရတာ၊ တစ္လ တစ္လ ငါတို႕မွာ က်ဴရွင္ဖိုး ေပးရတာ မနည္းဘူး၊ ကိုျမင့္ ရသမွ်လည္း အခုေနာက္ပိုင္း စုေတာင္ မစုႏိုင္ပါဘူး ဟယ္၊ အိမ္စားရိတ္က အေတာ္ၾကီးေနတာ”  မမေဆြက ေျပာေတာ့ လဲ့ေဝလည္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာ ခ်မိပါေတာ့သည္။

အိမ္ေထာင္က်ျပီးရင္ အပူအပင္ေတြ မ်ားလွပါလားလို႕ လဲ့ေဝ ေတြးမိသည္။ သူတို႕ သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ ဆိုတာ မဂၤလာေဆာင္ျပီးစ ခဏေလာက္ပဲ မဟုတ္လား။ ေငြေၾကးျပည့္စံုသူေရာ၊ မျပည့္စံုသူေရာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ပူပန္ စရာေတြ ရွိေနၾကတာပဲ။ ဒါကို ျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္သူေတြလည္း ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အပ်ိဳၾကီး ဘဝႏွင့္ ယွဥ္လို႕ေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ အပ်ိဳၾကီးဘဝေလာက္ ေအးခ်မ္းတာ ဘယ္မွာ ရွိမလဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ခုေန ကိုသူက သူ႕မွာ လက္ထပ္ဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီလို႕ ေျပာလာရင္ လဲ့ေဝ ေကာက္ကနဲ ေနေအာင္ ပါသြားမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပိုးဖလံမ်ိဳး မီးကိုတိုးလို႕ ေျပာၾကတာေပါ့။

ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ လဲ့ေဝ တကယ့္ကို အေလးအနက္ စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ခုအတိုင္းပဲ တစ္သက္လံုး ေနသြားႏိုင္မလား လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးေနမိတာပါ။ ေနႏိုင္တယ္ လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေျဖေနပါသည္။ ဒါဆိုလည္း ကိုသူ႕ကို လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့။ ဆြဲထားမေနပါနဲ႕ေတာ့။ လက္မထပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို တြဲေနဦးမွာလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ကိုသူ႕ကို ျဖတ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီလို ေတြးထားေပမယ့္လည္း ကိုသူ ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ဘယ္က ဘယ္လို စေျပာရမွန္း မသိပဲ မေျပာျဖစ္ေတာ့ျပန္။ ကိုသူက အရင္ အလုပ္မွာပဲ ျပန္လုပ္ေနသည္။ လဲ့ေဝတို႕ လက္ထပ္ဖို႕ အေရးက အရင္လိုပဲ ေဝးေနဆဲ။

******

ေတြ႕ေနၾက ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ေလအေဝွ႕မွာ ရြက္ေၾကြ တစ္ခ်ိဳ႕ ျဖတ္ေျပးသြားၾကသည္။ တစ္ဖက္ကမ္းမွ ေစတီေတာ္က ဆည္းဆာေန ေအာက္တြင္ ေရႊေရာင္ ေတာက္ေနသည္။ ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ ကမ္းနားမွာလည္း ခုလို ဟိုဘက္ကမ္းကို လွမ္းျမင္ရသည့္ ေနရာဆိုတာ မရွိသေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။ ျမစ္ကမ္းနားကို ပိတ္ကြယ္ျပီး ဆိုင္ခန္း၊ အိမ္ခန္းေတြ အတည္တက် ေဆာက္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာက ျမိဳ႕လည္ႏွင့္ အတန္ငယ္ ေဝးေသာ ေနရာမို႕သာ ခုလို ႐ႈခင္းမ်ိဳး ျမင္ရဆဲ ျဖစ္ေနတာ။  ျမစ္က မၾကမ္းတမ္းလို႕သာ ကမ္းပါးေတြ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မျပိဳက်ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေနရာမွာမွ အကာအကြယ္ နံရံမရွိ။ ေက်ာက္စီနံရံ ေဆာက္လုပ္ေရး ဆိုတာက လဲ့ေဝတို႕ လက္ထပ္ေရး လိုပင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာေသာ စီမံကိန္း တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အဲဒီလို ျမစ္ကမ္းပါးကို ေနာက္ခံထားျပီး အခိုင္အခန္႕ တိုက္အိမ္မ်ား ေဆာက္ရဲၾကျခင္းမွာ အံၾသစရာ ေကာင္းသည္။

“ကိုသူ႕ကို လဲ့ေဝ ေျပာစရာ ႏွစ္ခု ရွိတယ္၊ good news နဲ႕ bad news ဆိုပါေတာ့”

“ထူးထူး ဆန္းဆန္းပါလား လဲ့ေဝရဲ႕၊ ဘာေတြလဲ ေျပာစမ္းပါဦး၊ လဲ့ေဝ ေျပာျပီးရင္ ကိုယ္လည္း ေျပာစရာ ရွိတယ္”

“လဲ့ေဝ အလယ္တန္းျပ ရာထူး တိုးသြားျပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းမွာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ နည္းနည္း ေဝးေဝး သြားရမယ္၊ ေန႕ခ်င္းျပန္လို႕ေတာင္ မရဘူး၊ ဟိုမွာ ေနျပီး တစ္ပတ္ တစ္ခါ ေလာက္ပဲ ျပန္လာလို႕ ရမယ္”

“ဟာ ဟုတ္လား၊ ဝမ္းသာစရာၾကီး၊ ဒီမွာပဲ ျပန္ရရင္ ေကာင္းမွာေနာ္၊ ဘာျဖစ္လဲ တစ္ျခားေက်ာင္း ဆိုေတာ့လည္း အေတြ႕အၾကံဳရတာေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား၊ ကိုယ္လည္း တစ္ျခားျမိဳ႕ကို ခရီးသြားဖို႕ ရွိတယ္ အဲဒီမွာ branch အသစ္ ဖြင့္လို႕ေလ၊ Supervisor လည္း ျဖစ္သြားတယ္၊ ေျခာက္လေလာက္ေတာ့ သြားလုပ္ေပးရမယ္တဲ့၊”

“ေကာင္းတယ္၊ လဲ့ေဝတို႕ မေတြ႕ၾကေတာ့ပဲ ေနရေအာင္”

“လဲ့ေဝ ေျပာတာၾကီးကလည္း ဘယ္လိုၾကီးတုန္း၊ ကိုယ္တို႕ ခုလို ေတြ႕ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ ဖုန္းေတာ့ ဆက္ၾကတာေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္တယ္ကြာ၊ ကိုယ့္ဖုန္းနဲ႕ ကိုယ္ဆို ေျပာရတာ ေကာင္းတာေပါ့”

“မဟုတ္ဘူး ကိုသူ၊ လဲ့ေဝတို႕ ျဖတ္ၾကရေအာင္လုိ႕ ေျပာတာ၊ ဖုန္းလည္း မဆက္ၾကစို႕နဲ႕၊ လဲ့ေဝ တကယ္ကို အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕လည္း စိတ္မပါေတာ့ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုသူ႕ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္မေနေစခ်င္ဘူး၊ လဲ့ေဝတို႕ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္”

“ဟာ ဘာလဲကြာ၊ လဲ့ေဝကလည္း အဓိပၸါယ္ မရွိတာ၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလည္း၊ ဘာလို႕ ျဖတ္ရမွာလဲ၊ လဲ့ေဝ အသစ္ေတြ႕ေနလို႕လား ေျပာ”

“ကိုသူကလည္း အသစ္ ေတြ႕စရာလား၊ လဲ့ေဝ အပ်ိဳၾကီးပဲ လုပ္ေတာ့မွာပါဆို၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုသူ႕ကို ျဖတ္ေတာ့မယ္ လို႕ ေျပာေနတာ၊ ကိုသူ သာ အသစ္ေတြ႕လို႕ ယူခ်င္လည္း ယူ၊ လဲ့ေဝကို ငဲ့စရာ မလိုေတာ့ဘူး”

“လဲ့ေဝက အတည္ ေျပာေနတာလား၊ လဲ့ေဝက ကိုယ့္ကို ျပတ္ႏိုင္တယ္ေပါ့၊ ကိုယ္ကေတာ့ မျပတ္ႏိုင္ဘူးကြာ”

“ျပတ္ႏိုင္လို႕ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ ဒါေပမယ့္ လဲ့ေဝ ဆံုးျဖတ္ျပီးသြားျပီ၊ လဲ့ေဝ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ဘူး၊ လဲ့ေဝ အသက္ ၃၂ ထဲကို ေရာက္ေနျပီ၊ အရင္တုန္းက စဥ္းစားဖူးတယ္၊ အသက္ ၃၀ ေလာက္မွာ လက္ထပ္မယ္လို႕ အဲဒီ အရြယ္ေလာက္မွာမွ လက္မထပ္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မထပ္ေတာ့ဘူးလို႕”

“လဲ့ေဝက အသက္ၾကီးမွ လက္မထပ္ခ်င္ေတာ့တာ မဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလည္း မနက္ျဖန္ပဲ ႐ံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးျပီး လက္ထပ္လိုက္ရေအာင္ကြာ၊ ျပီးရင္ တစ္အိမ္အိမ္ တက္ေနလိုက္ရင္ ရတာပဲ၊ ကိုယ္တို႕က စဥ္းစားလြန္းလို႕ ျပႆနာ ျဖစ္ေနတာ၊ ကိုယ့္ညီေလးကေတာ့ ျပတ္ျပတ္ပဲ သူ႕မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္တဲ့ ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းျပီးရင္ မိန္းမယူမွာတဲ့”

“အဲလို လုပ္လို႕ မျဖစ္ဘူးေလ ကိုသူရာ လဲ့ေဝ သေဘာမတူပါဘူး၊ တကယ္ပဲ ခုေတာ့ လက္ထပ္ဖို႕ စိတ္မပါဘူး၊ ခုလို မျပည့္မစံု အေျခအေနမ်ိဳးမွာဆို ပိုဆိုးတယ္၊ ကိုသူ႕ကို အျပစ္မတင္ဘူးေနာ္၊ လဲ့ေဝတို႕ ဘဝေတြကိုပဲ စိတ္နာတာ၊ လဲ့ေဝတို႕ ျပတ္ၾကည့္ၾကရေအာင္၊ တကယ္ေျပာတာ”

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္လည္း တစ္ခါတေလေတာ့ ဒီတိုင္း ေနရတာမွ ပိုေကာင္းသလိုပဲ အိမ္ေထာင္တစ္ခု တာဝန္ကို ယူမွ ယူႏိုင္ပါ့မလားလို႕ စိုးရိမ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ကြာ.. ကိုယ္တို႕ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနရဲ႕နဲ႕ ဘာလို႕ ျပတ္ရမွာလဲ”

“ကိုသူ႕ စိတ္ထဲမွာ လဲ့ေဝကို တစ္ေန႕ လက္ထပ္ကို လက္ထပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ိဳး မရွိေစခ်င္ဘူး၊ ျပီးေတာ့ လဲ့ေဝ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ေနၾကည့္ခ်င္တယ္၊ အဲေတာ့ ခုလို တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေဝးေနတုန္းမွာ ပိုေကာင္းတယ္၊ ျဖတ္ၾကရေအာင္ ကိုသူ၊ အတည္ေျပာေနတာ”

“ဟုတ္ျပီေလ၊ ဒါဆိုလည္း လဲ့ေဝ သေဘာအတိုင္း လိုက္နာရမွာေပါ့၊ ဒီေန႕ကျပီး မေတြ႕ဘူး၊ ဖုန္းလည္း မဆက္ဘူး၊ လဲ့ေဝနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ျပတ္ျပီ၊ ဟုတ္ျပီလား”

“လမ္းမွာ မေတာ္တဆ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လို႕ ရပါတယ္ေနာ္.. မိတ္ေဆြေတြေပါ့”

“လမ္းမွာ ေတြ႕လည္း ႏႈတ္မဆက္နဲ႕ေတာ့”

ကိုသူ စိတ္ဆိုးသြားျပီလား ဟု လဲ့ေဝ စိတ္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ကိုသူက ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးတတ္သူ မဟုတ္။ အို.. ဆိုးပါေစေလ၊ အဲဒါမွပဲ အျပီး ျပတ္ၾကမွာေပါ့ မဟုတ္လား။ မဟုတ္ရင္ လဲ့ေဝတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ဆိုတာကို လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိကုန္ေတာ့မယ္။ လဲ့ေဝတို႕ကလည္း ခုခ်ိန္ထိ လက္ထပ္ဖို႕ ေဝးေနဆဲ မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာ အခ်ိန္ေတြၾကာေလ အိမ္ေထာင္တစ္ခု တာဝန္ ထမ္းဖို႕ကိုလည္း ပိုျပီး ဝန္ေလးေလ ျဖစ္ေနျပီ။

ႏွစ္ေယာက္သား စက္ဘီးကိုယ္စီ စီးျပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ကထက္စာရင္ အမ်ားၾကီး တိုးတက္လာခဲ့သည္။ စတိုးဆိုင္အသစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚလာသည္။ ဘဏ္အသစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပၚလာသည္။ ဆိုင္ကယ္ အေရအတြက္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာသည္။ လဲ့ေဝတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ကလိုပဲ စက္ဘီးေဟာင္းေလးေတြ စီးေနရဆဲ...။ ေနာက္ထပ္ စက္ဘီးအေဟာင္း စီးရဦးမယ့္ မ်ိဳးဆက္အသစ္ေတြကို မေမြးဖြားေစခ်င္တာ လဲ့ေဝရဲ႕ စိတ္ေရာဂါပဲ ဆိုပါစို႕။ သူ႕အလိုလို ထြက္သြားတာ မဟုတ္သည့္ အခ်စ္ဆိုသည့္အရာကို ႏွလံုးသားထဲက တမင္ လွည္းက်ဥ္း ဖယ္ထုတ္တဲ့ အလုပ္က ဘယ္ေလာက္ ခက္မယ္ ဆိုတာ လဲ့ေဝ မသိပါ။ စြယ္ေတာ္ရြက္ အေကာင္းတစ္ရြက္ကို တစ္ျခမ္းစီဖဲ့တယ္ပဲ ေျပာေျပာ လဲ့ေဝကေတာ့ အဲဒီ စြယ္ေတာ္တစ္ျခမ္း ဘဝမွာပဲ ေနတတ္ေအာင္ ေနဖို႕ ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။

သိဂၤါေက်ာ္