တိမ္စီးတဲ့ည

 

ျပတင္းေပါက္က လွမ္းဆြတ္လို႕ ရေလာက္ေအာင္
နီးနီးကပ္ကပ္ ပ်ံသန္းသြားတဲ့
တိမ္ေတြကို ဆြဲခိုျပီး လိုက္ခဲ့တယ္..
ဘာသာမဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ ေရးျခစ္ထားတဲ့
အဲဒီေကာင္းကင္ဆီ...။

အမ်ားရဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ထုဆစ္ထားတဲ့
အဲဒီျမိဳ႕က ဟိုအေဝးမွာ က်န္ခဲ့ေပါ့
သူရဲေကာင္း ေက်ာက္႐ုပ္ေတြ အစီအရီနဲ႕၊
ေလတိုက္ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့
ဝတ္လစ္စလစ္ သစ္ပင္ေတြ...
အနင္းမခံခ်င္ေတာ့တဲ့
တြန္႕လိမ္တဲ့ လမ္းမေတြ ေနတဲ့ျမိဳ႕။

သဘာဝလြန္ သူရဲေကာင္းေတြ မကယ္ႏိုင္ေအာင္
အစုတ္အျပဲေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ျဂိဳဟ္ဟာ
ကမၻာေျမတဲ့လား...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ
ၾကယ္ေရာင္နဲ႕ေတာင္ စိမ္းလန္းဆဲပဲလို႕
အေကာင္းျမင္အေတြးနဲ႕ ျမင္ေပးလိုက္။

ၾကယ္ေတြလို ေသခ်င္တယ္လို႕
ၾကယ္ေၾကြတုန္းမွာ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္..
ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္သလဲ..
ေသတာေတာင္မွ သူတစ္ပါးဆႏၵကို
ျဖည့္ေပးေသးသတဲ့။

တစ္ေယာက္တည္း ကိုယ့္အရိပ္နဲ႕ ကိုယ္
လမ္းေလွ်ာက္ေနတာထက္ ပိုေကာင္းလို႕
တိမ္ေတြနဲ႕ အတူ ခရီးၾကံဳ လိုက္ခဲ့မိပါရဲ႕
ရပ္နားဖို႕ ေနရာေတာင္ မရွိတဲ့အျဖစ္။

နားလည္လိုက္ပါရဲ႕
တစ္ဘဝလံုး ပ်ံသန္းေနတာေတာင္
ရင္ခြင္တစ္ခုတေလ နားခိုဖို႕ မရွိခဲ့တဲ့ငွက္ေလ..
ဘယ္ေတာ့မွ မက်ိဳးမယ့္ အေတာင္ပံတစ္စံုကို
ဆုေတာင္းမွားခဲ့ေလသလား...
အေကာင္းျမင္အေတြးပဲ ေတြးပါတယ္
ေတာင္ပံက်ိဳး ငွက္တစ္ေကာင္မျဖစ္ခဲ့တာ
တိမ္ေတြနဲ႕ အတူ ပ်ံသန္းႏိုင္တာ
ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ပဲ ျဖစ္ရဲ႕။
 
သိဂၤါေက်ာ္