သူနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ မိုင္ေတြ ရာခ်ီျပီးေဝးတယ္။
သူနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ဝါသနာခ်င္းလည္း မတူၾကဘူး။
သူနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အၾကိဳက္ခ်င္းလည္း မတူၾကဘူး။
သူနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ဘဝခ်င္းလည္း ျခားနားတယ္။
ဒါေပမယ့္
ကိုယ္က သူ႕ တစ္ေယာက္တည္း ခ်စ္တာ သူသိတယ္။
သူက ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း ခ်စ္တာ ကိုယ္လည္း သိတယ္။
ခုခ်ိန္မွာ
သူက ကိုယ့္ကို ထားခဲ့ဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္ယံုၾကည္တယ္။
ကိုယ္က သူ႕႕ကို ထားခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း သူယံုၾကည္တယ္။
အျမဲတမ္း ေတြ႕ ေနရမွ ခ်စ္ျခင္းက ခိုင္ျမဲတာ မဟုတ္ဘူး။
ေန႔တိုင္း ခ်စ္ေၾကာင္း ၾကိဳက္ေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာေနရမွ
ခ်စ္ေနဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။
Good Night လုပ္ရံုေလးနဲ႕ မေမ့ေသးတဲ့ အေၾကာင္း သက္ေသျပလို႕ ရတယ္။
ကိုယ့္ အားလပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ သူက ကိုယ့္အေတြးထဲ အျမဲရွိတယ္။
သူ႕ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း ကိုယ္က သူ႕ အေတြးထဲ အျမဲရွိလိမ့္မယ္။
ခုခ်ိန္မွာ
အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ရစ္တာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။
မခ်စ္ေတာ့ဘူးလားလို႕ အျပန္အလွန္ စိတ္ခုေနတာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္တဲ့အခါ သူမွာ အေၾကာင္းရွိလိမ့္မယ္ပဲ ေတြးတယ္။
မနက္တိုင္း အျပန္အလွန္ ပို႔တဲ့ message တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္
သတိရေနတဲ့ အေၾကာင္း သိႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။
ခ်စ္ျခင္းက အရာရာကို နားလည္မႈ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
နားလည္မႈက သည္းမခံႏိုင္ခ်င္စရာေတြကို သည္းခံႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဘယ္သူကမွ နားလည္မေပးႏိုင္မယ့္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုကို
တစ္ေလာကလံုးသိေအာင္ ဖြင့္ဟမျပႏိုင္ေပမယ့္
နွစ္ေယာက္သား ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးတဲ့အခါ
ေဝးသြားခြင့္က အနားကပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕
မ်က္မွန္စိမ္းတပ္ျပီး ယံုၾကည္ထားတယ္။
ဆံုႏိုင္ခြင့္ မရွိခဲ့ရင္ေတာင္
ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုက အမွန္တကယ္ တည္ရွိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း
ေနာင္အခါလည္း အမွတ္တရ ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
သိဂၤါေက်ာ္
