“မာမီ နဲ႕ ဒက္ဒီက ဘာျဖစ္လို႕ အေဝးၾကီးကို သြားရတာလဲ” ေဒါ့ က ေန႕တိုင္းလို ေမးေနၾကေမးခြန္းကို ေမးျပန္သည္။
“သမီးတို႕ တကယ္ပဲ အဘြားနဲ႕ အတူတူ ေနရေတာ့မွာလား ဟင္..”
“တိတ္စမ္း ေဒါ့၊ ငါ နင့္ကို ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒက္ဒီနဲ႕ မာမီက အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကတာ.. ရက္နည္းနည္းၾကာရင္ ျပန္လာၾကမွာ…”
ညီမေလးကို လိမ္လိုက္မိျပီ ဆိုတာ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း သိပါသည္။ သူမတို႕ မိဘႏွစ္ပါး ဘယ္ေနရာမွာ ဆိုတာ သိေသာ္လည္း သူမ၏ ညီမငယ္ေလးကို ေျပာမျပခ်င္ပါ။ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း ႏွင့္ ေဒါ့ တို႕၏ အေမႏွင့္ အေဖ က ကြာ႐ွင္းျပတ္စဲ ခဲ့ၾကျပီး အဆံုးမွာေတာ့ သူမတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အဘြားႏွင့္ သြားေနရေတာ့မည္။ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း က သူမ၏ ညီမငယ္ေလးကို မိဘေတြ ကြဲကြာၾကတာႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး မနာက်င္ေစခ်င္ပါ။
“အိပ္ၾကစို႕ ေဒါ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ လုပ္စရာေတြ ႐ွိတယ္ေလ”
မနက္ျဖန္ တနဂၤေႏြေန႕.. အဘြားအိမ္မွာ အလုပ္႐ႈပ္တတ္သည္။ သူမတို႕ အဘြား၏ အိမ္မွာ ေၾကာက္စရာ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ထဲကလို ၾကီးမားေသာ အိမ္ေဟာင္းၾကီး တစ္လံုး ျဖစ္သည္။
အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း ႏွင့္ ေဒါ့ တို႕၏ အခန္းကပင္ အိမ္အေသးေလး တစ္လံုးစာေလာက္ ႐ွိသည္။ ဤအိမ္ၾကီးသည္ စစ္အတြင္းက ဒဏ္ရာရသူမ်ား အတြက္ ေဆး႐ံု လုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ထိုအရိပ္မ်ား ယခုတိုင္ က်န္ေနေသးသည္ဟု အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္းက အျမဲထင္ေနျပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဒီညကေတာ့ ခါတိုင္းညေတြႏွင့္ မတူ၊ လံုးဝမတူ။ ေဒါ့ကို အိပ္ရာထဲ ပို႕ခဲ့ျပီးေနာက္ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္းက အိမ္ၾကီးကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ သူမသည္ ေကာ္ရစ္ဒါ တေလွ်ာက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ျပီး ဖုန္တက္ေနေသာ ပံုတူ ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ရင္း မနက္ျဖန္ သန္႕႐ွင္းေရး လုပ္ရမည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စႏၵယားသံ သဲ့သဲ့ ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ပင္ကူအိမ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူမက မနက္ျဖန္ေတာ့ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ဟု ေတြးမိသည္။ သူမ စာၾကည့္ခန္း နားသို႕ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ စႏၵယားသံက ပိုက်ယ္လာသည္။ သူမ ကိုင္လာေသာ ဖေယာင္းတိုင္က ျငိမ္းကာနီး ျဖစ္ေနျပန္သည္။
စာၾကည့္ခန္းသို႕ လာေနစဥ္မွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာက သူမ၏ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားထားသည္။ စႏၵယားသံ ပင္ ျဖစ္သည္။ ဂီတသံက ထိုအခန္းထဲမွ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ အခန္းထဲမွာ အရမ္းေမွာင္ေနျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မျမင္ရပါ။ စာအုပ္ေတြ ရာေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိေနေသာ စာၾကည့္ခန္းထဲမွ သူမတို႕ အခန္းဆီသို႕ အျမန္ျပန္လာခဲ့သည္။ သူမ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ “ဘယ္သူ စႏၵယားတီးေနတာလဲ” ဆိုေသာ ေမးခြန္းက သူမ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေမးေနခဲ့သည္။ သူမ မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေနေရာင္က သစ္ပင္ေတြ ထိပ္ဖ်ားကို ေရာက္ေနပါျပီ။ “မိုးေတာင္ လင္းေနျပီ” သူမက ေျပာလိုက္သည္။ ဘယ္သူ စႏၵယားတီးေနတာလဲ ဆိုတာ အဘြားကို ေမးမည္ဟု ေတးထားလိုက္သည္။ “ထၾကေတာ့ အခ်စ္ကေလးတို႕” အဘြားက ခ်ိဳသာေသာ အသံႏွင့္ လာႏႈိးေနျပီ။
“ငါတို႕မွာ ဒီေန႕ လုပ္စရာေတြ ႐ွိတယ္ေလ”
“အဘြား”
“အင္း”
“မေန႕ညက ေကာ္ရစ္ဒါမွာ စႏၵယားသံ ၾကားမိလားဟင္”
“သမီးေလး၊ အဘြားကေတာ့ မင္းတို႕ အဘိုး ဆံုးျပီးကတည္းက နားထဲမွာ စႏၵယားသံ အျမဲၾကားေနတာပဲကြယ့္”
“ဘာလုိ႕လဲ ဟင္”
“မသိပါဘူးကြယ္.. အမွတ္ရစရာေတြ မို႕လို႕ေပါ့”
အဘြား အခန္းထဲမွ ထြက္သြားျပီးေနာက္ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း စိတ္ထဲ ႐ႈပ္ေထြးေနဆဲ။ စႏၵယား ဘယ္သူတီးတာလဲ ဆိုတဲ့ ငါ့ေမးခြန္းကို ေျဖတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ေဒါ့ကို ႏႈိးျပီး အိပ္ရာက ထလိုက္သည္။ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္းသည္ အသက္ ၁၈ ႐ွိျပီ ျဖစ္ေသာ ခ်စ္စရာ မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ထိုေန႕က သန္႕႐ွင္းေရးေတြ လုပ္ရင္းႏွင့္ အခ်ိန္က ကုန္သြားသည္။ သူမ စိတ္ထဲတြင္ စႏၵယားတီးသူကို ေတြးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဒါ့က ေအာ္လိုက္သံကို ၾကားသျဖင့္ ေျပးသြားေတာ့ “ပင့္ကူ” တဲ့။ အဲလိုႏွင့္ပင္ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ ေရာက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ “အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း၊ ဖုန္းလာတယ္” ဆိုသျဖင့္ သြားကိုင္လိုက္ရသည္။ သူမ စကားေျပာခ်င္ေနေသာ သူမ၏ မာမီ ျဖစ္သည္။
သူတို႕ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေတြ႕တာ ၾကာလွျပီ။ သူမတို႕ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမ မာမီက ဤအိမ္သို႕ လာေနဖို႕ ေလာေလာဆယ္ မျဖစ္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုစကားမ်ိဳးကေတာ့ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း အတြက္ ၾကားေနက်ပင္ျဖစ္သည္။ သူမ ဖုန္းခ်လိုက္ျပီးေနာက္ အခန္းကို ျပန္ခဲ့သည္။ သူမ စျပီး ငိုမိေတာ့သည္။ သူမ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ဖြင့္ထုတ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း က စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏ နာက်င္မႈမ်ားကို ဘယ္ေသာအခါကမွ မျပသခဲ့ပါ။ သူမကို အားငယ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေဒါ့ကို မျမင္ေစခ်င္ပါ၊ ေဒါ့အတြက္ သူမက စံျပျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ပါသည္။ သူမ၏ ေဒါသမ်ား၊ ဝမ္းနည္းမႈမ်ားကို ေျပေလာက္ေအာင္ ငိုေနဆဲမွာပင္ စႏၵယားသံကို ၾကားခဲ့ရသည္။
မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လုိက္ျပီး စာၾကည့္ခန္းဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူမက တံခါးကို ျဖည္းညွင္းစြာ ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ သူမတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ အဘိုး၏ပံုကို ထိုေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူသည္ စႏၵယား ထုိင္တီးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ စႏၵယားသံက ႐ုတ္တရက္ တိတ္သြားပါသည္။ သူမ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေမွာင္မဲေနသည္။ သူမ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ စႏၵယားတီးေနျခင္း မ႐ွိပါ။ အဲလိုႏွင့္ပင္ ေန႕မ်ား ကုန္ဆံုးသြားသည္။ ဘာမွ ထပ္မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္ တစ္ညမွာေတာ့ ထပ္ျဖစ္ျပန္သည္။ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္း ထိုအခန္းသို႕ ေျပးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထိုေနရာမွာ ထိုင္ေနသူက သူမ၏ အဘြား။ လွပေသာ၊ ႏွင္းလို ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာ ဆံပင္မ်ားႏွင့္ သူမ၏ အဘြားသည္ စႏၵယား တီးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အယ္လဇ္္ဇာ ႐ိုစ္လင္းသည္ ထိုေနရာမွာ ထိုင္၍ သူမ စႏၵယားသံကို နားေထာင္ခဲ့သည္။ “စႏၵယား တီး တီးေနတာ သူမပါပဲလား..”။
Faith Thomas ၏ The Piano ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုပါသည္။
သိဂၤါေက်ာ္
