ဧည့္ခံပြဲေန႕ ေရာက္ဖို႕ ငါးရက္္သာ လိုေတာ့ေပမယ့္ ထိပ္ထားအေၾကာင္းကေတာ့ အစအနမွ မၾကားရေသးပါ။ သူ႕အိမ္က မဂၤလာပြဲကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ဖို႕ ေျပာေနေသာ္လည္း သူက ခုထိ မဖ်က္သိမ္းရေသး။ သူ႕တိုက္ခန္းမွာ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာေတြလည္း အထပ္လိုက္ပံုထားတုန္းပဲ ရွိေသးသည္။ သူ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာလည္း သူ႕ မဂၤလာပြဲ ပ်က္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ သတင္းေတြက ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနသည္။ အဲဒါအျပင္ သတို႕သမီးက အေျခအေန အဆင့္အတန္း နိမ့္က်ေနေၾကာင္း ခုမွ သိေသာေၾကာင့္ မဂၤလာပြဲကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္သူလႊင့္မွန္း မသိေသာ သတင္းတစ္ရပ္ ကလည္း အေတာ္ပ်ံ႕ေနသည္။ သူ႕ကို ကိုယ္တိုင္ လာေမးၾကေသာ လူေတြကိုေတာ့ သူက မဟုတ္ေၾကာင္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အိမ္ကလည္း အဲဒီသတင္းေတြေၾကာင့္ သူ႕ကို ေမးေသာ္လည္း သူက သူကိုယ္တိုင္လည္း ေသခ်ာမသိေသာ ကိစၥအတြက္ ဘာမွ မေျပာပဲ ေရွာင္ေနသည္။ ေနျခည္ထိပ္ထား ထြက္သြားကာစ ကေတာ့ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ထင္ျပီး သူ႕အိမ္က ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း ခုေတာ့ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ နာေနၾကျပီ။ သူမ ျပန္လာလွ်င္ေတာင္ သူတို႕ဘက္က သေဘာတူဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္၊ မဂၤလာပြဲကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းမည္ ဘာညာႏွင့္ အိမ္မွာ ေနရတာလည္း သူ႕မွာ နားပူလွျပီ။
အဲလို အခ်ိန္မွာ မဆံုတာၾကာေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ Gathering လုပ္မည္ဆို၍သာ သြားဖို႕ စီစဥ္ရသည္။ သူ႕မွာ လံုးဝ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္စိတ္ လည္း မရွိပါ။ စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ံုမွာ တာဝန္က်ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္က ဂ်ဴတီ ရွိသည္ မအားဘူး ဆို၍ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္း ေျပာဆိုေနရာ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ျဖစ္ေသာ သူ႕မွာ မအားဘူးလို႕လည္း ေျပာခြင့္မသာပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ေဆး႐ံုက တန္းလာမည္ ဆိုသျဖင့္ ေမာင္ေမာင့္ကို ဝင္ေခၚဖို႕ သူ တာဝန္က်သည္။ ေဆး႐ံုထဲ မဝင္ေတာ့ပဲ ေမာင္ေမာင့္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး သူေရာက္ေနေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ခဏေစာင့္ဖို႕ ေျပာသည္ႏွင့္ ကားကို ရပ္ခဲ့ျပီး အေပါက္ဝနားမွာ သူ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ေဆး႐ံုမွာ ဧည့္ခ်ိန္မို႕ ထင္သည္။ လူေတြ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ႏွင့္ ႐ႈပ္ေနသည္ကို သူ လိုက္ၾကည့္ေနခိုက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ကိုင္ျပီး ေဆး႐ံုထဲမွ ထြက္လာေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိပ္ထားမွ ထိပ္ထားပါပဲ။ အဝတ္အစား အျပင္အဆင္ကို ဖယ္ထားလိုက္လွ်င္ သည္မိန္းကေလးကို သူ မမွတ္မိစရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။ သို႕ေပမယ့္ ထိပ္ထားက အဲဒီလိုပံုစံႏွင့္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား...။ မိန္းကေလးကို လိုက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပင္ ေမာင္ေမာင္ကလည္း ထြက္လာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ဘယ္သူ႕ကိုမ်ား ဒီေလာက္ ၾကည့္ေနရတာတုန္း”
“ငါ့အသိ တစ္ေယာက္နဲ႕ တူလို႕ကြာ.. ဟိုမိန္းကေလးကို မင္းသိလား”
“ေနျခည္ထိပ္ထားနဲ႕ တူတာလား၊ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ သူ႕ကို ငါသိပါတယ္၊ သူ႕နာမည္ ရြက္လွတဲ့၊ သူ႕အေမက ဒီေဆး႐ံုမွာ တက္ေနတာ ၾကာျပီေလ၊ လာပါကြာ သြားရေအာင္”
မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး ဟု လက္ေလ်ာ့ျပီး ကားကို ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
“ထိပ္ထားနဲ႕ တူတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ရွိတာ မင္း ငါ့ကို ဘာလို႕ မေျပာတာတုန္း၊ ငါ ထိပ္ထားကို ရွာေနမွန္း သိရဲ႕သားနဲ႕”
“မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ၊ ရြက္လွက မင္းရဲ႕ ထိပ္ထား ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ မင္း ေစ့စပ္ပြဲမွာ ငါ ထိပ္ထားကို ေတြ႕ေတာ့ ရြက္လွနဲ႕ ေတာ္ေတာ္တူတာ သတိထားမိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရြက္လွမွာ စိတၱဇျဖစ္ေနတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ၊ အေဒၚလည္း မရွိဘူး၊ မင္းရဲ႕ ထိပ္ထားလို ပညာတတ္ သေဌးသမီး ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး”
ေဆး႐ံုနားက ကားမွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ သူမကို ထပ္ေတြ႕ရျပန္သည္။ သူမ ဝတ္ထားေသာ ရွပ္အက်ႌ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ဖယ္ျပီး ထိပ္ထားလို ျမန္မာဆန္ဆန္ ဝမ္းဆက္ကေလး ဝတ္ေပးလိုက္လွ်င္ေတာ့...။ ကားမွတ္တိုင္ကို ေက်ာ္သြားျပီးမွ သူ ကားကို လမ္းေဘးမွာ ရပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိပ္ထားမွာ အျမႊာညီအစ္မ ရွိတာလား... ဒါမွမဟုတ္...။ သူ ဒီအတိုင္းေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ေက်ာ္မသြားႏိုင္ေတာ့ပါ။
“မင္း ကားကို ယူသြားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္၊ ငါ ေနာက္မွ လိုက္ခ်င္လည္း လိုက္ခဲ့မယ္၊ မလာႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္”
“ဟာ ေဟ့ေကာင္.. ေဟ့ေကာင္”
“သြားေတာ့၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး မလာရင္ ဟိုေကာင္ေတြ စိတ္ဆိုးေနလိမ့္မယ္”
သူကေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းျပီး မိန္းကေလးဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ မိန္းကေလးက ကားလာရာဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသျဖင့္ သူ႕ကို မျမင္ပါ။
“ထိပ္ထား”
သူက ေခၚေတာ့ မိန္းကေလးက အမွတ္မထင္ လွည့္ၾကည့္ျပီး ထိတ္လန္႕သြားသည္။ အဲဒီ မ်က္ႏွာ အမူအယာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူမက ထိပ္ထားပဲ ဆိုတာ သူ႕အတြက္ ေသခ်ာသြားရသည္။
“ကၽြန္မ နာမည္ ထိပ္ထား မဟုတ္ဘူးရွင့္၊ လူမွားေနျပီ”
“ထိပ္ထား မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ရြက္လွ လား”
“ရွင္ ကၽြန္မနာမည္ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ”
“ခဏေလာက္ မင္းနဲ႕ ငါနဲ႕ စကားေျပာရေအာင္၊ လိုက္ခဲ့ကြာ”
“ဟင့္အင္း မလိုက္ဘူး၊ ဟိုမွာ ကားလာျပီ ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္”
သူမက ဇြတ္ထြက္သြားဖို႕ ျပင္ေသာေၾကာင့္ သူက စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ သူမ လက္ကို ဆြဲေခၚလာခဲ့မိသည္။
“ငါတို႕ လူရွင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ခုခု သြားရေအာင္၊ ငါမင္းကို ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ စကားေျပာ႐ံုပဲ”
သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ႐ံုးရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကားေမာင္းမသြားေသးပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္ပါ မေနသာေတာ့ပဲ ထြက္လာရသည္။
“ရြက္လွ၊ သူက ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ၊ မင္းကို သူ ရွာေနတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႕တူေနလို႕ ေမးခ်င္ေနတာပါ၊ လာပါ ကားေပၚတက္လိုက္၊ ဟိုဘက္နားက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို သြားျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့”
ရြက္လွကေတာ့ သူ႕ကို ျမင္လိုက္ကတည္းက ထိတ္လန္႕ျပီး ငိုခ်င္သြားေသာ စိတ္ကို မနည္း ဣေျႏၵဆည္ေနရသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲက စားပြဲမွာ ထိုင္ျပီးသည္ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္ မွားျပီးသည္အထိ သူက ဘာမွ မေျပာေသးပဲ သူမကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သူတို႕ကို ထားျပီး တကၠစီ တစ္စီး ငွားကာ Gathering ကို ထြက္သြားေလျပီ။ ရြက္လွကေတာ့ အျပစ္ရွိသူမို႕ သူ႕ကို တည့္တည့္ မၾကည့္ရဲသလို ျဖစ္ေနသည္။
“မင္းဆီက အက်ိဳးအေၾကာင္း ၾကားခ်င္တယ္၊ ေနျခည္ထိပ္ထား မဟုတ္ဘူးလို႕ မေျပာနဲ႕ေနာ္၊ ငါမယံုဘူး”
“ေနျခည္ထိပ္ထား ဆိုတာ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိဘူး”
ရြက္လွက ဘူးခံဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေျပာလိုက္ရင္း လုပ္မိလုပ္ရာႏွင့္ လာခ်ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုင္ထားလိုက္မိသည္။ အဲဒီမွာတင္ သူမ လက္မွ လက္စြပ္ကို သူက ျမင္သြားေလေတာ့သည္။
“ဟား.. ဟား.. မင္းက ျငင္းတယ္ဆိုလည္း သက္ေသခံ မက်န္ေအာင္ လုပ္မွေပါ့ကြာ၊ မင္း လက္က လက္စြပ္က ဘာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕ အဲဒါကို ခုထိ စြပ္ထားေသးတာလဲ”
သူေျပာမွပင္ ရြက္လွက လက္စြပ္ကို သတိရသြားသည္။ ရြက္လွက ဘာေၾကာင့္ ႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္းႏွင့္ ဒီလက္စြပ္ကို ခုထိ မခၽြတ္ရက္ေသးတာပါလိမ့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းမိသည္။ အမွန္ေတာ့ ဒီလက္စြပ္ကိုပါ ခၽြတ္ထားခဲ့ဖို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ စြပ္ေပးခဲ့ေသာ လက္စြပ္ကေလးကို အမွတ္တရ အေနႏွင့္ သိမ္းထားခ်င္မိတာနဲ႕ပဲ ယူလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႕ အဆင့္အတန္းႏွင့္ လက္စြပ္တစ္ကြင္း တန္ဖိုးက ဘာမွလည္း ရွိတာမဟုတ္သည့္ျပင္ သူ႕ဆီ ထားခဲ့လွ်င္ပင္ စိတ္ဆိုးျပီး လႊင့္ပစ္ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ယူလာတာ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ဘူး ထင္ျပီး ယူလာျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ခုမွေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေနျခည္ထိပ္ထား က ရြက္လွပါ ဆိုတာ ဝန္မခံလို႕ မရေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ခဲ့ရျပီ ျဖစ္သည္။
“အခု ကိုယ့္ကို ေျပာႏိုင္ျပီလား၊ မင္း ဘာေၾကာင့္ ထြက္ေျပး သြားတာလဲ၊ မင္းကို ဘယ္သူက ခိုင္းလို႕ အဲဒီလို လုပ္ရတာလဲ ဆိုတာ”
*******
မမဝင့္ဝါကေတာ့ မဂၤလာပြဲေန႕မွာ သူမကုိယ္တိုင္လာျပီး ရြက္လွ အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာဖို႕ ရည္ရြယ္သည္။ သူမက ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ရြက္လွ အေမကိုပါ ခဏ ေခၚလာဖို႕ ၾကံစည္ထားသည္။ သူမေျပာသည့္ အခ်ိန္မွာ ရြက္လွကလည္း ကိုယ္တိုင္ ဝန္ခံလိုက္ဖို႕ပင္။ ေနျခည္ထိပ္ထား၏ ဘဝ အစစ္အမွန္မွာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ Ph.D ဘြဲ႕ ရဖို႕ ေနေနသာသာ အေဝးသင္ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ေလး တစ္ခုပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ယူထားရသူ ျဖစ္မွန္း သိသြားလွ်င္၊ စတိုးဆိုင္မွာ အေရာင္းစာေရးမ လုပ္ရင္း ႐ူးေနေသာ အေမ တစ္ေယာက္ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ေနရသူမွန္း သိသြားလွ်င္... ထြဋ္ထိပ္စိုး ႏွင့္ သူ႕မိသားစု က လက္ခံေပးႏိုင္ပါ့မလား။ လက္ခံတာ လက္မခံတာက ေနာက္မွ ဆိုလွ်င္ေတာင္ မဂၤလာပြဲမွာ အၾကီးအက်ယ္ မ်က္ႏွာပ်က္ရမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပင္။
ရြက္လွက သူ႕ကို စိတ္ရင္းႏွင့္ ခ်စ္မိခဲ့ျပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ သူ႕အတြက္ နစ္နာေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ႕ဘက္က ရြက္လွကို လက္ခံေပးရင္ေတာင္ ရြက္လွဘက္က သူႏွင့္ မထိုက္တန္ဟု ထင္သည္။ ေစ့စပ္ပြဲအထိ လုပ္ခဲ့ရတာကလည္း မမဝင့္ဝါ၏ ေက်းဇူးေတြကို ေထာက္ထား ခဲ့ရလို႕ပင္။ ဒီေလာက္ႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ျပီဟု ထင္သည္။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ရြက္လွ ခ်စ္ရသူကို အရွက္ခြဲမွာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေပ။ မမဝင့္ဝါ၏ ေက်းဇူးေတြကို ေနာက္မွပဲ ေက်ေအာင္ ျပန္ဆပ္ေတာ့မည္။ ေနျခည္ထိပ္ထား ဘဝက ထြက္လာခဲ့ျပီးေနာက္ မမဝင့္ဝါ၏ စတိုးဆိုင္ကိုလည္း ျပန္မသြား၊ သူသူ႕ အခန္းကိုလည္း ျပန္မသြားပဲ ရြက္လွတို႕ တိုက္ခန္းေဟာင္းေလးကိုပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
ေဖေဖႏွင့္ ေမာင္ေလး ရွိစဥ္ကေတာ့ မိသားစု ေလးေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနခဲ့ေသာ အခန္းေလးေပါ့။ ေဖေဖ ဆံုးသြားျပီး ေမေမလည္း ေဆး႐ံု ေရာက္ျပီးေနာက္ေတာ့ ဒီအခန္းေလးက ရြက္လွအတြက္ ဝမ္းနည္းျခင္း ျပတိုက္လို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာမွလည္း မျပင္ဆင္ခ်င္ေတာ့ပဲ ပစၥည္းေဟာင္းေတြလည္း ဒီတိုင္းပဲ ထားထားသည္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူသူက သူမႏွင့္ လာေနဖို႕ ေခၚေသာအခါ အားရဝမ္းသာ လိုက္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူသူ႕ဆီ ေရာက္ကတည္းက ျပန္မၾကည့္ေတာ့ ေသာေၾကာင့္ မိုးယိုတာေတြ တံခါးပ်က္တာေတြ ကိုလည္း မျပင္ႏိုင္၊ လွည့္လည္း မၾကည့္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းကလည္း ဖုန္အထပ္ထပ္တက္ျပီး လူေနသည့္ အခန္းႏွင့္ မတူပဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အဲဒီ အခန္းေလးကိုပဲ ေနလို႕ ရ႐ံုေလာက္ ရွင္းျပီး အနီးအနားက စတိုးဆိုင္ ခပ္ေသးေသးေလးမွာ အကူအလုပ္ လုပ္ျပီး ေနေနသည္။ ေမေမ့ကိုေတာ့ တစ္ပတ္တခါပဲ ခါတိုင္းလို သြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ မမဝင့္ဝါကေတာ့ ရြက္လွကို ေဒါသထြက္ျပီး လိုက္ရွာေနေသးသည္ဟု သူသူကေျပာသည္။ သူသူကေတာ့ ရြက္လွ၏ တိုက္ခန္းေဟာင္းေလး အေၾကာင္းကို ေျပာမျပလိုက္ပါတဲ့။ ထြဋ္ထိပ္စိုး၏ မဂၤလာပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သတင္းေတြ လႊင့္မည္ဟု ေျပာသြားသည္ ဆို၏။ ခုခ်ိန္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ မဂၤလာပြဲကို ဖ်က္သိမ္းျပီးေလာက္ျပီ ဟု ထင္သည္။ သူကေတာ့ ရြက္လွကို အဲေလာက္ထိ လိုက္မရွာႏိုင္ေကာင္းပါဘူး လို႕ ထင္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ထင္မွတ္မထားပဲ သူႏွင့္မွ တည့္တည့္တိုးရသည္။
ရြက္လွလည္း မတတ္သာေတာ့ပဲ မမဝင့္ဝါ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရသည္။ သူကေတာ့ မမဝင့္ဝါကို ေသခ်ာေတာင္မွ မမွတ္မိပါ။ အကုန္ေျပာျပသည္ ဆိုေသာ္လည္း ရြက္လွ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ ေျပာျပလို႕လည္း အက်ိဳးမရွိႏိုင္သည့္ အရာေတြပဲ။ မမဝင့္ဝါရဲ႕ ညိႈးမာန္ဖြဲ႕မႈေအာက္မွာ ရြက္လွတို႕ ႏွစ္ေယာက္က သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း ျဖစ္ဖို႕ရွိလို႕ ျဖစ္ရတယ္ပဲ သေဘာထား လိုက္ပါေတာ့မည္။ ကိုကိုႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာ အခိုက္အတန္႕ေလး အတြက္ေတာ့ ရြက္လွက မမဝင့္ဝါကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ခ်င္ပါေသးသည္။
“ဒါျဖင့္ မင္း ကိုယ္နဲ႕ေတြ႕ခဲ့တာ အဲဒီ ဝင့္ဝါဖူး ဆိုတဲ့ မိန္းမ စီစဥ္လို႕ေပါ့ ဟုတ္လား၊ မင္း ကိုယ္နဲ႕ ပတ္သက္ခဲ့သမွ် အားလံုးက ဟန္ေဆာင္ထားတာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္၊ အခု ဘာေၾကာင့္ ဆိုတာ သိျပီ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ လုပ္ခဲ့သမွ် အတြက္ေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ မေက်နပ္ေသးရင္လည္း မမဝင့္ဝါကိုပဲ သြားေျပာပါေတာ့၊ ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္”
“ေနဦး၊ မင္းအိမ္ကို လိုက္ပို႕ေပးမယ္”
ရြက္လွက ျငင္းေသာ္လည္း မရပဲ သူ႕ကားေပၚ လိုက္ခဲ့ရသည္။ မလိုက္လွ်င္လည္း ဒီေနရာကေန အနီးဆံုး ကားမွတ္တိုင္ကို သြားဖို႕ရာက ေဝးေသးသည္။
ရြက္လွက လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ရြက္လွ ေနေသာ တိုက္ခန္းတြဲကို ေရာက္ေအာင္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ခပ္ဆိုးဆိုး လမ္းကေလးကို ေလွ်ာက္ရေသးသည္။ သူ ရြက္လွကို ၾကည့္ေနမွန္း သိေသာ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ ေခါင္းငံုျပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
သူက သူ႕ဖူးစာရွင္ ဆိုျပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးက ဒီလို မိန္းကေလးမ်ိဳး တဲ့လား။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္းေတြ ရွိခဲ့သည္ လို႕ ခံစားနားလည္ ခဲ့တာ တကယ္ေတာ့ သူမဘက္က ဟန္ေဆာင္တာ တဲ့လား။ သူတို႕ ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာတင္ ျပီးဆံုးသြားျပီလား။ သူ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ အိမ္အထိေတာ့ လိုက္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေနာက္က လိုက္လာခဲ့မိသည္။ သူမကေတာ့ သူလိိုက္ၾကည့္တာကို မသိပါ။
အိုေဟာင္း ေဆြးေျမ႕ေနေသာ ေလးခန္းတြဲ သံုးထပ္တိုက္ ၏ အေပၚဆံုးထပ္အထိ သူမ တက္သြားသည္အထိ သူ ေနာက္က လိုက္လာခဲ့မိသည္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မဖြင့္ေသးပဲႏွင့္ တိုက္ခန္းေရွ႕မွာ ငုတ္တုပ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ အေပၚတက္မည့္ သူ႕ေျခလွမ္းေတြ ေလွကားထစ္မွာ တန္႕သြားျပီး အေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေနေသာ သူမကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ခုနက သူ႕ေရွ႕မွာတုန္းကေတာ့ မ်က္ရည္လည္ေနေသာ မ်က္ဝန္းကေလးမ်ားကို ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့ေသးသည္။ ခုမွ ဘာေၾကာင့္ ငိုေနရသလဲ မိန္းကေလး ရယ္။ အဲဒီ မ်က္ရည္ေတြဟာ ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္လို႕ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြပဲလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီး လိုက္ရေတာ့မလား။ သူ ျပန္လွည့္ဆင္းဖို႕ ျပင္လိုက္ျပီးမွ သူ႕စိတ္သူ မထိန္းႏိုင္ပဲ ဆက္တက္လာခဲ့မိသည္။ ငိုေနေသာ မိန္းကေလးကို သူ ဒီတိုင္းထားျပီး မသြားရက္ႏိုင္။ သူမက သူ႕အေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားခဲ့သည္ကို ေသခ်ာသိရမွ ျဖစ္မည္။ သူမဘက္က ဘယ္လိုပဲ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းေျပာင္း သူခ်စ္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးက သူမ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
*******
ထိပ္ထား ကို သူတို႕ ေနဖို႕ ျပင္ဆင္ထားေသာ တိုက္ခန္းသို႕ အတင္းဆြဲ ေခၚလာခဲ့သည္။ မဂၤလာပြဲမတိုင္ခင္ အထိ သူ႕မ်က္စိေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“မင္းက ကိုယ့္ကို နာမည္ မပ်က္ေစခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ဒီမဂၤလာပြဲကို အစီအစဥ္အတိုင္း ဆက္လုပ္ရမယ္ ထိပ္ထား”
“ဟင့္အင္း၊ အဲလို လုပ္လို႕ မျဖစ္ဘူး၊ မမဝင့္ဝါက မဂၤလာပြဲ ပ်က္ေအာင္ လုပ္မွာပဲ၊ ခုတည္းက ဖ်က္သိမ္းလိုက္တာ ေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မက ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီ လို႕ေတာင္ ထင္တာ”
“မဖ်က္သိမ္းရေသးပါဘူး၊ အဲဒီေန႕ မတိုင္ခင္ မင္းကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာမလို႕ပဲ၊ ဟိုမွာ ေတြ႕လား၊ ဖိတ္စာေတြ၊ မင္းေရာက္လာျပီ ဆိုေတာ့ ဒီေန႕ပဲ ေဝလိုက္လို႕ရျပီ”
“ကိုကို ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ၊ ခုေလာက္ဆို ကိုကို႕အိမ္ကလည္း စိတ္ဆိုးေနေလာက္ျပီ မဟုတ္လား”
“အဲဒါေတြ မင္းဘာမွ စိတ္ပူေနစရာ မလိုပါဘူး၊ ကိုယ္ပဲ ေျဖရွင္းမယ္၊ မင္းရဲ႕ မမဝင့္ဝါကိုလည္း ကိုယ္ပဲ အရင္ သြားေတြ႕လိုက္မယ္၊ သူ႕လိပ္စာသာ ေပးလိုက္”
“ကိုကိုရယ္.. မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ဆက္မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့၊ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ပါရေစ၊ ေနာက္လည္း လာမရွာပါနဲ႕ေတာ့”
“ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူးကြာ၊ တစ္ခုပဲ ေမးမယ္၊ မင္းမွာ ရြက္လွ အေနနဲ႕ ကိုယ့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ ခ်စ္သူ ရွိသလားပဲ ေျပာ”
“ရွင္”
“မင္းမွာ လက္ထပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူ ရွိသလားလို႕ ေမးတာ၊ ရွိရင္ေတာ့ ကိုယ္ လက္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္မယ္၊ ညာမယ္ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႕ ကိုယ္ ခုခ်က္ခ်င္း သြားေတြ႕မွာေနာ္”
“မရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မလို မိန္းကေလးကို ဘယ္သူက ၾကိဳက္မွာလဲ”
“ေကာင္းတယ္၊ မင္းကို စားစရာ ဝယ္ပို႕ ျပီးရင္ ကိုယ္ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ မင္းကို အျပင္ကေန ေသာ့ပိတ္သြားမွာေနာ္”
“ဟာ.. ကိုကိုက အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႕ေလ”
“မလုပ္ရင္ မင္းက ထပ္ျပီး ထြက္ေျပးသြားမွာေပါ့၊ ဘယ္လို လုပ္မလဲ”
“ကၽြန္မ အေၾကာင္း ကိုကို႕ အိမ္ကလူေတြ သိသြားရင္ သေဘာတူေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္၊ မျဖစ္ပါဘူး”
“မဂၤလာပြဲ မျပီးမခ်င္း မင္းအေၾကာင္းကို တစ္ခြန္းမွ မေျပာနဲ႕၊ မင္း မေျပာရင္ မသိပါဘူး၊ ေဘးကၾကားတဲ့ သတင္းေတြကို ေကာလဟာလေတြလို႕ ေျပာထားျပီးသား၊ မင္းထြက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းကို တစ္ခုခု လုပ္ဇာတ္ခင္းလိုက္မယ္၊ ကိုယ့္တာဝန္သာ ထား”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ကိုကို႕ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး”
“လက္မထပ္ႏိုင္လို႕ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီကိစၥက ကိုယ္က အတင္းအဓမၼ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မင္းနဲ႕ သေဘာတူညီခဲ့တဲ့ ကိစၥပဲ”
“ကိုကို႕ကို အေၾကာင္းစံု ေျပာျပီးျပီပဲဟာ.. ကၽြန္မကို လႊတ္ေပးပါေတာ့”
“မရဘူးကြာ.. မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥ မင္း တာဝန္ယူရမွာပဲ၊ ဒီမဂၤလာပြဲကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ျပီးရင္ အနည္းဆံုး တစ္လတိတိ မင္း ဒီမွာ ေနရမယ္၊ မင္း မေက်နပ္ရင္ ကိုယ္ မင္းကို လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မထိဘူး၊ တစ္လ ျပည့္လို႕မွ မင္း ကိုယ့္ကို လက္မထပ္ခ်င္တာ ေသခ်ာရင္ ကိုယ္ မင္းကို ျပန္ ကြာရွင္းေပးမယ္”
*******
မနက္ပိုင္း လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးျပီးေနာက္ ညေနဘက္မွာေတာ့ ထြဋ္ထိပ္စိုး ႏွင့္ ေနျခည္ထိပ္ထား ရဲ႕ မဂၤလာပြဲက ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါသည္။ သူက ထိပ္ထား နဲ႕ သူမေဒၚေလးတို႕ နယ္ဘက္က အမ်ိဳးေတြဆီ သြားတုန္း ထိပ္ထားရဲ႕ ေဒၚေလး ဆံုးသြားေသာေၾကာင့္ ဒီကို ျပန္မလာႏိုင္ပဲ ၾကာေနရေၾကာင္း သူ႕အိမ္ကို ေျပာထားသည္။ ထိပ္ထားရဲ႕ ေဒၚေလး ဆိုသူကလည္း ေပ်ာက္သြားျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းျပကို အိမ္ကလည္း လက္ခံၾကသည္။ ပြဲအတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသေယာင္ႏွင့္ ထိပ္ထားနဲ႕ ေမေမတို႕ မေတြ႕ေအာင္ သူက ေရွာင္ခိုင္းထားခဲ့သည္။
“ထိပ္ထားျဖင့္ ေၾကာက္လိုက္တာ၊ မမဝင့္ဝါ လာမွာလားလို႕၊ ပြဲျပီးမွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္”
“ကိုယ္ ေျဖရွင္းမယ္လို႕ ေျပာထားသားပဲ ထိပ္ထားရာ.. ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႕”
ဝင့္ဝါဖူးဆီမွာ သူဘယ္လို ေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ထိပ္ထားကို ေျပာျပမေနခ်င္ပါ။ မဂၤလာပြဲမွာ လာျပီး မေႏွာက္ယွက္ဖို႕ အတြက္ ဝင့္ဝါဖူး ေရွ႕မွာ သူ ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရသည္။ ဒါေတာင္ သူမက မဂၤလာပြဲမွာ မလာဖို႕ပဲ ကတိေပးျပီး သူ႕မိသားစုေတြကိုေတာ့ ထိပ္ထား အေၾကာင္း စာပို႕ျဖစ္ေအာင္ ပို႕မယ္လို႕ ျခိမ္းေျခာက္ သြားေသးသည္။
“ဒါေပမယ့္ ထိပ္ထား ကိုကို႕ ေမေမတို႕ကို အၾကာၾကီး လိမ္ညာမထားခ်င္ပါဘူး၊ ထိပ္ထားက သေဌးသမီး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပခ်င္တယ္”
“ေကာင္းျပီေလ၊ ကိုယ္တို႕ ဟန္းနီးမြန္းက ျပန္လာရင္ ေျပာလိုက္တာေပါ့၊ ကိုယ္တို႕မွာ ခံႏိုင္ရည္ ရွိဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္”
ဟန္နီးမြန္း ဆိုေပမယ့္ သူမ်ားလို ကမ္းေျခ မသြားျဖစ္ပဲ ပုဂံ ေညာင္ဦး ဘုရားဖူးပဲ သြားလိုက္ၾကသည္။ ရြက္လွကို ကိုကို႕ မိသားစုက လက္ခံပါေစေၾကာင္း ဆုေတြ ေတာင္းခဲ့ရတာလည္း အေမာပင္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရြက္လွတို႕ ၾကိဳေတြးထားေသာ အေျခအေနကို ျပန္လာလာျခင္းမွာပင္ ၾကံဳလိုက္ရသည္။ ဝင့္ဝါဖူး ေပးေသာ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနျခင္းပင္။ ရြက္လွကလည္း ရည္ရြယ္ထားသည့္ အတိုင္း ဝန္ခံလိုက္ပါသည္။ အဲဒီမွာတင္ ကိုကို႕ အဘြားက အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္ျပီး မူးလဲသြားသည္။ ကိုကို႕ေမေမကလည္း ရြက္လွကို ႏွစ္ျပား မတန္ေအာင္ ေျပာဆိုျပီး ႏွင္ခ်သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း ကြာရွင္းဖို႕ ေတာင္းဆိုသည္။ ကိုကို႕ေဖေဖ တစ္ေယာက္သာ ၾကားေနဝါဒီ လုပ္ေနသည္။ ဒီလို ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ၾကိဳသိျပီးသားမို႕ ကိုကို႕ကို ဆက္မလုပ္ပါနဲ႕လို႕ ေတာင္းပန္သည့္ၾကားက သူက ဇြတ္တိုးခဲ့တာပင္။ ရြက္လွ လို မိန္းကေလး အေနႏွင့္ ဒီမိသားစု ၾကားမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ျပီး ဆက္ေနသြားဖို႕ ဆိုတာ သိပ္ကို မလြယ္ေသာ ကိစၥတစ္ခုပါ။ ကိုကိုကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ကြာရွင္းလွ်င္ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ နာမည္ပ်က္ရမွာမို႕ တစ္လေလာက္ ေနမွ စဥ္းစားပါရေစ ဟု ဆိုသည္။ ရြက္လွတို႕ ႏွစ္ေယာက္က ခြဲေနဖို႕ နဂိုတည္းက စီစဥ္ထား၍သာ ေတာ္ေသးသည္။ သူ႕မိသားစု အိမ္မွာသာဆို တစ္နာရီေလာက္ ဆက္ေနဖို႕ေတာင္ ဝံ့ရဲမွာ မဟုတ္ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြက္လွ အျပစ္လို႕ပဲ ခံယူပါတယ္။ အညိႈးၾကီးသူက မမဝင့္ဝါ ေပမယ့္ ခံရသူ သားေကာင္က ရြက္လွ ရယ္ပါ။ ကိုကို ကြာရွင္းမယ္ ဆိုတဲ့ တစ္လျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရြက္လွ ကိုကို႕ေဘးနားက ေပ်ာက္သြားပါေတာ့မယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုကိုလည္း သူ႕မိသားစုကို ေျခစံုကန္ျပီး လိုက္ရွာမယ္ မထင္ေတာ့ပါ။
ရြက္လွက တစ္လျပည့္လွ်င္ ထြက္သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ျပီးသားမို႕ ဧည့္သည္အတြက္ ထားသည့္ အခန္းထဲမွာပဲ ေနဖို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီး ေနသည္။ ကိုကိုကလည္း ဘာမွမေျပာပဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းမွာ ေနသည္။ ထြက္သြားဖို႕ ျပင္ထားျပီးသား ဆိုေပမယ့္ ကိုကို႕ဇနီးအျဖစ္ ေနသည့္ အခ်ိန္ကေလး အတြင္းမွာ ကိုကို႕မိသားစု ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေျပလည္မႈ ရခ်င္သျဖင့္ ရြက္လွက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားပါသည္။ ကိုကို႕ အဘြားကို ဆံျပဳတ္ သြားပို႕ေတာ့လည္း ႏွင္ထုတ္ ခံရသည္။ ကိုကို မသိေအာင္ ကိုကို႕အိမ္ကို သြားျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေပးဖို႕လည္း ၾကိဳးစားေနသည္။
ကိုကိုကေတာ့ ရြက္လွမွာ မျပည့္စံုေသးသည့္ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ ျပည့္စံုေစခ်င္၍ ထင္သည္။ ရြက္လွ အိမ္မွာ အားေနတာပဲ ဆိုျပီး သင္တန္းေတြ အမ်ားအပ္ေပးထားသည္။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ အတြင္းေရးမွဴး သင္တန္း။ အဲဒါေတြ အားလံုး တက္ရမည္ ဆိုေတာ့ ရြက္လွမွာ အားခ်ိန္ပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ရြက္လွက အေျခအေနေၾကာင့္သာ အေဝးသင္ တစ္ဘြဲ႕ေလာက္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနရသူပါ။ တကယ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ကြာလီဖိုင္းေတာင္ ထြက္ခဲ့ေသးသည္။ ပညာရပ္ အသစ္ေတြ သင္ရတာ ရြက္လွလည္း သေဘာက်ပါသည္။ ကိုကိုကလည္း အလုပ္သြား၊ ရြက္လွကလည္း သင္တန္းသြားႏွင့္.. ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေနကုန္ အျပင္ထြက္ျပီး ညေနမွသာ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။ ကိုကိုက ရြက္လွကို ဖုန္းတစ္လံုး ဝယ္ေပးထားရာ တစ္ေန႕ တစ္ခါ ေလာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ျပီး check သည္။
ေေမေမ့ကိုေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ တစ္ပတ္တစ္ခါ သြားေတြ႕သည္။ ကိုကိုက မလိုက္ပါနဲ႕ ေျပာလည္း မရပဲ အတင္းလိုက္ လိုက္ လာသည္။ ေမေမက ခုတေလာ အနည္းငယ္ သိတတ္ေနျပီမို႕ ကိုကို႕ကို သား သား ႏွင့္ ခင္မင္ေနျပီ။ ထိပ္ထား ကိုကို႕ဆီက တစ္ေန႕ ထြက္ခြာလာမွာမို႕ ေမေမ့ကို ကိုကို႕ အေပၚ သိပ္ျပီး သံေယာဇဥ္ မတြယ္ေစခ်င္ပါ။
*******
သူ႕အိမ္က သေဘာမတူတာ တစ္ခုကလြဲလွ်င္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဘဝက အဆင္ေျပေနသားပင္။ ေဖေဖႏွင့္ ေဒၚေလး ကေတာ့ သူ႕ဖူးစာပဲလို႕ သတ္မွတ္ျပီး ထိပ္ထားကိုလည္း ခ်စ္ခင္ရင္းစြဲက မပ်က္ေပမယ့္ ေမေမ ႏွင့္ ဘြားဘြားကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ထိပ္ထားအေပၚ မၾကည္လင္ႏိုင္ေသးပါ။ ေမေမတို႕ ခ်စ္ခင္မႈကို ရဖို႕ ထိပ္ထား ၾကိဳးစားေနတာလည္း သိပါသည္။ လက္ထပ္စဥ္က တစ္လျပည့္လွ်င္ ကြာႏိုင္သည္ရယ္လို႕ ထိပ္ထားကို ေျပာခဲ့မိတာကို သူကေတာ့ လံုးဝ ေမ့ေနပါျပီ။ ထိပ္ထားလည္း ေမ့ေနျပီ ထင္ပါသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ခန္းတည္း အတူမေနတာက လြဲလွ်င္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနျပီဟု သူကေတာ့ ယံုၾကည္ထားပါသည္။
“ထြဋ္ထိပ္ေရ.. ရြက္လွ အေမ ထြက္ေျပးသြားလို႕ ျမန္ျမန္လာခဲ့ကြာ၊ ရြက္လွ ဖုန္းကိုလည္း ဆက္မရလို႕”
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က ဖုန္းဆက္သျဖင့္ သူ အေျပးအလႊား ေဆး႐ံုသြားရသည္။ ရြက္လွ ဖုန္းကလည္း တကယ္ကို ဆက္လို႕မရပါ။ သင္တန္းခ်ိန္မို႕ ဖုန္းပိတ္ထားသလားေတာ့ မသိပါ။
“ခုတေလာ သိတတ္ေနျပီ ဆိုျပီး ေဆး႐ံုဝင္းထဲ ထြက္ခြင့္ေပးထားတာကြာ၊ သူနာျပဳ ဆရာမက ခဏေလး အနားမွာ မရွိတုန္း ခုလို ေပ်ာက္သြားတာပဲ၊ အျပင္ထြက္သြားတယ္ ထင္တာပဲ၊ ခါတိုင္းေတာ့ ဘယ္မွ မသြားတတ္ပါဘူး”
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က သူ႕လူနာ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူေရာ၊ ေမာင္ေမာင္ေရာ၊ သူနာျပဳဆရာမေရာ.. အေစာင့္ေတြေရာ အနီးအနားမွာ လိုက္ရွာၾကရသည္။ သူလည္း အနီးအနားထက္ နည္းနည္းေဝးသည့္ ေနရာေတြ အထိ ကားနဲ႕လည္း ပတ္ရွာသည္။ အျပင္ထြက္ ဆင္းေလွ်ာက္ျပီးလည္း ရွာသည္။ မေတြ႕ပါ။ ေတြ႕မယ့္ ေတြ႕ေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကပဲ အရင္ေတြ႕သြားသည္။ ေမာင္ေမာင့္ကို ျမင္ေတာ့ သူ႕ကို ျပန္ေခၚေတာ့မည္ ဆိုျပီး အေမက ေျပးသည္။ ေျပးရင္းႏွင့္ လမ္းမေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ သူ႕ ကံၾကမၼာက မေတြးဝ့ံစရာ ျဖစ္သြားသည္။
ကိုကို သင္တန္းကို လိုက္လာျပီး အေမ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ရြက္လွမွာ မယံုႏိုင္ေအာင္ အ႐ုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အေမတို႕ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္မွာ အတိတ္ဘဝ တစ္ခုခုက မေကာင္းတဲ့ ဝဋ္ေၾကြး တစ္ခုခု အတူတူ ရွိခဲ့ပံုေပၚသည္။ ေဖေဖတို႕ အက္ဆီးဒင့္မွာ မပါသြားေပမယ့္ ေမေမလည္း အက္ဆီးဒင့္ႏွင့္ပင္ အသက္ဆံုး႐ႈံးရရွာသည္။ ေမေမ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန ရြက္လွအတြက္က တိုင္တည္ရာ အားကိုးရာ တစ္ခု ျဖစ္ေနဆဲမို႕ ေမေမ ရွိေနေပးတာကပင္ ရြက္လွအတြက္ အားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အခုေတာ့ ေမေမ မရွိေတာ့။ ေမေမ့အတြက္ ဝဋ္ကၽြတ္သြားတယ္လို႕ ေျပာလည္း ရေပမယ့္ ရြက္လွ အတြက္ကေတာ့ ျဖည္မဆည္ႏိုင္စရာပင္။
ဒီေန႕က ရြက္လွက ကိုကိုႏွင့္ လက္ထပ္တာ တစ္လျပည့္သည့္ေန႕ ျဖစ္သည္။ ကိုကိုက သတိမထားမိေပမယ့္ ရြက္လွက သတိထားေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သိသည္။ အရင္ကတည္းက ကိုကိုက ရႊဲ႕ျပီး လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ႏွင့္ အတူ ဝယ္ထားသည့္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သည္။ ကိုကို႕ကို ေျပာလွ်င္ လက္ခံမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတာမို႕ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ လုပ္သြားဖို႕ အရင္တည္းက ဆံုးျဖတ္ျပီးထားခဲ့သည္။ ရြက္လွ သံုးေနက်၊ ဝတ္ေနက် ပစၥည္းေလး နည္းနည္းပဲ ယူျပီး အိမ္က ဆင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကိုကို ေပးထားသည့္ မိုဘိုင္း ဖုန္းကိုလည္း အခန္းထဲမွာ ေသခ်ာ ထားပစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရြက္လွကို ဖုန္းဆက္မရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြက္လွကို ဖုန္းဆက္လို႕ ရျပီး ေမေမ့ကို အရင္ လိုက္ရွာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ဒီလို ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ ေမေမ ဒီလို ျဖစ္ရတာ ရြက္လွအျပစ္လည္း ပါသည္ ဆိုျပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို အျပစ္တင္မိသည္။
ေမေမ့ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ကိုကိုကပဲ အားလံုးစီစဥ္ေပး၊ ရြက္လွလည္း စိတ္ထိခိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ကိုကို႕ တိုက္ခန္းမွာပဲ ျပန္ေနျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုက ရြက္လွ ဆင္းသြားခဲ့တာကို သိကို မသိလိုက္ပါ။ ေမေမ့ ရက္လည္ကိုေတာ့ ကိုကို႕ေမေမကပဲ သူတို႕ ကိုးကြယ္ေနၾက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ စီစဥ္ေပးသည္။ လာတာေတာ့ မလာ။ ေဖေဖ ႏွင့္ ေဒၚေလးပဲ လာသည္။ ကိုကိုကေတာ့ ရြက္လွ စိတ္ထိခိုက္ေနတာႏွင့္ ပိုျပီး ဂ႐ုစိုက္ေပးေနသည္။
*******
ေမေမ့အေၾကာင္း ေမ့ထားျပီး သင္တန္းေတြ ျပန္တက္၊ ေနျမဲတိုင္း ျပန္ေနရင္း ရြက္လွလည္း ကြာရွင္းသည့္ ကိစၥကိုပင္ ေမ့သြားသည္။ ကိုကို႕ ေမေမကလည္း ရြက္လွကို သနားျပီး အရင္ထက္ ပိုေပ်ာ့ေျပာင္းလာသည္။ ရြက္လွ ေမ့သြားသည့္ အခ်ိန္မွာမွ ကိုကိုက သူ႕အိပ္ခန္း အံဆြဲထဲမွာ ထားခဲ့မိသည့္ ရြက္လွ တစ္ေယာက္တည္း လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို ေတြ႕သြားသည္။
“ေနပါဦး ဒါက ဘာသေဘာလဲ၊ ထိပ္ထားက ဘယ္တုန္းက လက္မွတ္ထိုးထားတာလဲ” တဲ့ ။ ကိုကိုက ေမးေတာ့ အဲဒီေန႕က အေၾကာင္းကို အမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္ရသည္။ အဲဒီမွာ ကိုကိုက ေဒါသ ထြက္ေတာ့သည္။
“ထိပ္ထားက တကယ္ပဲ ကိုယ့္ကို ကြာရွင္းဖို႕ စဥ္းစားထားတယ္ေပါ့၊ ကိုယ္ကေတာ့ လက္ထပ္ကတည္းက တစ္ခါမွ အဲဒီလို မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး၊ ေမေမတို႕ သေဘာတူလာေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၾကိဳးစားၾကမယ္ လို႕ပဲ ေတြးထားတာ၊ ထိပ္ထားက ကိုယ့္အေပၚ တကယ္ ရက္စက္တာပဲ၊ ကိုယ့္ကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႕ သတၱိရွိတယ္ေပါ့“
“မဟုတ္ဘူး၊ ကိုကို႕ကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႕ သတၱိရွိလြန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္တယ္ ထင္လို႕ပါ၊ ကိုကိုပဲ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္လည္း တစ္ခါတည္း ဝယ္ထားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီကေန ထြက္သြားဖို႕ အစကတည္းက ျပင္ဆင္ခဲ့ျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ တကယ္ ကိုကို႕ အရိပ္ေအာက္ မသြားခ်င္ပါဘူး။ မတတ္သာလို႕...”
“မတတ္သာ စရာ ဘာရွိလဲ၊ ေမေမတို႕ကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကိုယ့္ကို မပစ္ႏိုင္ေတာ့ ထိပ္ထားကို လက္ခံလာမွာပဲ၊ အဓိပၸါယ္ မရွိဘူးကြာ၊ ကိုယ္ စိတ္ဆိုးတယ္၊ ခုေရာ သြားဦးမွာလား၊ ဒီတစ္ခါ သြားရင္ေတာ့ ကိုယ္လံုးဝ လိုက္မေခၚဘူးေနာ္”
“ဟင့္ ဟင့္ .. အဲဒါ ကိုကိုက ကၽြန္မ မရွိပဲ ေနႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာခ်င္တာလား၊ ကၽြန္မကေတာ့ ကိုကို တစ္ေယာက္တည္းပဲ ခ်စ္ခဲ့တာ၊ ကိုကို႕အနားမွာ မေနရရင္ေတာင္ ကိုကို႕ကို အျမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာကို.. ေျပာရက္လိုက္တာ”
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိပ္ထားက တအိအိနဲ႕ ငိုေတာ့ သူကပဲ ျပန္ေခ်ာ့ရသည္။
“ေတာ္ျပီကြာ၊ မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္.. ေနာက္ကို ကိုယ့္ဆီကေန ထြက္သြားမယ္ ဆိုတဲ့ စကားလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႕၊ ကိုယ္က တကယ္တန္းေတာ့ ထိပ္ထား မရွိပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး၊ ကိုယ္ ထိပ္ထားကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕ မဆိုးနဲ႕ေနာ္၊ ေမေမ လက္ခံလာေအာင္ ကိုယ္တို႕ အတူတူ ၾကိဳးစားၾကမယ္ ဟုတ္ျပီလား”
ထိပ္ထားက မ်က္ရည္ေတြၾကားက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
“ကိုကို႕ကို ထားခဲ့ဖို႕ ၾကိဳးစားမိတဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကိုရယ္၊ ေနာက္ဆို ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုကို အနားကေန ထြက္မသြားေတာ့ပါဘူး ေနာ္..”
အျပင္ဘက္မွာ မိုးအံု႕ေနေသာ ရာသီဥတုကလည္း တိမ္ေတြၾကားက တိုးထြက္လာေသာ ေနျခည္တစ္စေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သာယာ ၾကည္လင္လာေတာ့သည္။
သိဂၤါေက်ာ္
