နှင်းဆီတစ်ခင်း ပန်းတစ်ခြင်း

သူတိုု႕ သားအမိေတြက ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ အိမ္ေရွ႕က ေတာတန္းေစ်းမွာ ေစ်းေရာင္းၾကေတာ့ မ်က္မွန္းတမ္းမိေနတယ္ေလ။ ေယာက်္ားက ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ငွားထားတဲ့ ေဘးခန္းက ပြဲ႐ံုုမွာလည္း အလုုပ္သမားလည္း လုုပ္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ ပ်ံက်ေစ်းမွာ ၾကက္သြန္တိုု႕ င႐ုုတ္သီးေတာ့ ေရာင္းတယ္။ ေယာက်္ားနာမည္က ကိုုခ်ိဳတဲ့။ မိန္းမ နာမည္ေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ သူတိုု႕လင္မယားကိုု စေတြ႕ေတာ့ ရကာစ လိုု႕ သိရတယ္။ ကိုုခ်ိဳက ရိုုးသားတယ္၊ အလုုပ္ၾကိဳးစားတယ္။ တစ္ျခား အလုုပ္သမား အမ်ားစုုလိုု အလုုပ္ျပီးတာနဲ႕ အရက္ေသာက္တာမ်ိဳး မရွိဘူး။ တစ္ျခား အလုုပ္သမားေတြက ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ေမာင္နွမဟာ စီးပြားေရး မည္မည္ရရ မရွိပဲ တိုုက္ၾကီးမွာ ေနတယ္ဆိုုျပီး မေလးစားခ်င္ၾကဘူး။ အေၾကာင္းမဲ့ အျမင္ကပ္ျပီး မထီမဲ့ျမင္ လုုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲမွာ ထိုုင္ျပီး စာေရးတာကိုု ဘယ္သူမွ မသိၾကပဲ အလုုပ္မရွိပဲ ဘာနဲ႕ စားေနသလဲလိုု႕ ထင္ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မ အလယ္တန္းျပ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီး က်ေတာ့လည္း စရ ေနာက္ရမယ့္ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ မဟုုတ္ေတာ့ေပမယ့္လိုု႕ အပ်ိဳၾကီး ဆိုုျပီး မေလးမစား ေျပာခ်င္ ဆိုုခ်င္ ၾကတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ မိဘမ်ားကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေတြကပဲ လူၾကီး ေရာဂါေတြနဲ႕ ဆံုုးသြားၾကျပီေလ။)

ကိုုခ်ိဳကေတာ့ အဲလိုုလူေတြထဲမွာ မပါပါဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ေမာင္ႏွမကိုုလည္း ခင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ကလည္း သူ႕မိန္းမ ေရာင္းတဲ့ ၾကက္သြန္ေတြ ငရုုတ္သီးေတြ အျမဲ အားေပးပါတယ္။ သူ႕မိန္းမကလည္း ေစ်းသည္ပီပီ နည္းနည္း နႈတ္ၾကမ္း လွ်ာၾကမ္းေတာ့ ရွိေပမယ့္ ရိုုင္းရိုုင္းစိုုင္းစိုုင္း မဟုုတ္ရွာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ကိုုဆိုု ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံျပီး အျမဲတမ္း သူေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘာေတြလည္း ပိုုေပးေလ့ရွိပါတယ္။

အဲလိုုနဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ကိုုခ်ိဳ႕ မိန္းမ ကိုုယ္ဝန္ရွိလာတယ္။ သမီးေလး တစ္ေယာက္ေမြးတယ္။ ကိုုခ်ိဳကေတာ့ သူ႕အဆင့္အတန္းထဲမွာ ရုုပ္သန္႕တဲ့ အထဲပါေပမယ့္ အသားကေတာ့ ေနေလာင္လိုု႕ မည္းတဲ့ဘက္ပါတယ္။ သူ႕မိန္းမကေတာ့ ရုုပ္အဆိုုးၾကီး မဟုုတ္ေပမယ့္လိုု႕ အသားနည္းနည္း မည္းတယ္။ ဒီေတာ့ သူတိုု႕ သမီးေလးလည္း ဘယ္ျဖဴနိုုင္ပါ့မလဲ။ မည္းမည္းေလး ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရုုပ္ကေလးက ခ်စ္စရာနဲ႕ ဝဝကစ္ကစ္ေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ေမာင္နွမလည္း ခ်စ္လိုု႕ အိမ္ထဲကေန လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သူတိုု႕က ဆိုုင္ကိုု ျဖစ္သလိုု မိုုးျပီး တေနကုုန္ ထြက္ေလ့ရွိတာကိုုး။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕အိမ္ထဲက လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ေနရတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ အိမ္ေရွ႕ တစ္ေလွ်ာက္မွာက ေတာတန္းေစ်းကိုုး။

ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႕ ကေလးက တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာျပီး ေတာက္ေတာက္ အရြယ္ေရာက္လာတယ္။ ကိုုခ်ိဳတိုု႕ လင္မယားကလည္း သူတိုု႕ သမီးေလးကိုု ခ်စ္လိုုက္တာ တုုန္လိုု႕။ အစားဆိုုလည္း ဘာစားခ်င္လည္း ခ်က္ခ်င္း။ အဝတ္ဆိုုလည္း သူတိုု႕ သမီးကိုု ဂါဝန္ လွလွပပ ေလးေတြ ဆင္ရွာတယ္။ လမ္းေဘးက လူေတြ ဆိုုေပမယ့္ ကိုုခ်ိဳကလည္း အေသာက္အစားကင္း၊ သူ႕မိန္းမကလည္း ေရာင္းတတ္ ဝယ္တတ္ေတာ့ သူတိုု႕က သူမ်ားထက္ အဆင္ေျပၾကပါတယ္။ စုုမိ ေဆာင္းမိလည္း ရွိၾကပံုု ရတယ္။ အလိုုလိုုက္ထားေတာ့ ကေလးက နည္းနည္းေတာ့ ဆိုုးပံုုရတယ္။ အလိုုလိုုက္ခံရတဲ့ ကေလးတိုုင္း ဒီလိုု အနည္းအမ်ားေတာ့ ဆိုုးတာပဲ မဟုုတ္လားဗ်။

ကိုုခ်ိဳတိုု႕ လင္မယားကလည္း တစ္ျခား သူတိုု႕ အဆင့္အတန္းကလူေတြလိုု ကေလးေတြ တျပြတ္ျပြတ္ ေမြးမေနဘူးဗ်။ ဒီကေလးမေလး ေက်ာင္းေနရတဲ့ အရြယ္ေလာက္ ေရာက္တဲ့အထိ ေနာက္တစ္ေယာက္ မရွိေသးဘူး။ ဒီကေလးမ ကံေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ အေဖ အေမက တစ္ေယာက္တည္း ဆိုုျပီး မ်က္ႏွာ မညိဳေအာင္ ထားထားတာကိုုး။ တစ္ခါမွလည္း ရိုုက္တာ မေတြ႕ဖူးဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဒီလိုု အဆင့္အတန္းက ကေလးေတြ ဆိုုတာ စိတ္ထား ၾကမ္းၾကမ္း မိဘေတြက ရိုုက္တာ နွက္တာ ခံရတတ္တယ္ မဟုုတ္လား။ ဒီကေလးမကိုုေတာ့ သူ႕အေဖ အေမက အငိုုကိုု မခံတာ။ သူတိုု႕ တတ္နိုုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးၾကတာပဲ။

ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သူတိုု႕ ၾကည့္ရတာ ေက်ာင္းထားဖိုု႕ ျပင္ဆင္ပံုု မရေသးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနနိုုင္ မထိုုင္နိုုင္ သြားသတိေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္နွယ့္ သူတိုု႕ ေက်ာင္းမထားနိုုင္တာမွ မဟုုတ္ပဲ။ လမ္းေဘး ေစ်းသည္နဲ႕ အလုုပ္သမားေပမယ့္ ဒီကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစားရိတ္ေလာက္ေတာ့ သူတိုု႕ တတ္နိုုင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ေျပာေတာ့ ကိုုခ်ိဳက ထားမွာပါတဲ့။ ကေလးက ပ်င္းလိုု႕ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး ဆိုုတာနဲ႕ ေခ်ာ့ေျပာေနတာပါလိုု႕ ဆိုုတယ္။

ေက်ာင္းဖြင့္ျပီး ခဏၾကာေတာ့ ကေလးမကိုု အျဖဴအစိမ္း ဂါဝန္ေလးနဲ႕ လြယ္အိတ္ေလးနဲ႕ ျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘဝင္က်သြားတယ္။ သူ႕အေဖကိုု ေမးၾကည့္ေတာ့ ေန႕တိုုင္းလိုုပဲ ေက်ာင္းမသြားခ်င္လိုု႕ ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ပိုု႕ေနရတယ္လိုု႕ ေျပာတယ္။ ဒါေတာ့ ကေလးတိုုင္း အစမွာ ဒီလိုုပါပဲေလ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္သြားၾကတာပဲ မဟုုတ္လား။ ေနာက္ပိုုင္း ေက်ာင္းမွန္မွန္ သြားေနတာ ျမင္ေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေတြ က်လိုု႕ေပါ့။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မက ရန္ကုုန္မွာ ဘီအီးဒီ သင္တန္း သြားတက္ေတာ့ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေနရမွာလည္း ပ်င္းတာနဲ႕ ရန္ကုုန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနတဲ့ အေဆာင္မွာ လံုုးခ်င္းတစ္ပုုဒ္ ျပီးေအာင္ ေရးမယ္ စိတ္ကူးနဲ႕ သြားေနျဖစ္တယ္။ ျပည္က တိုုက္ကိုုေတာ့ ေသာ့ခတ္ ပိတ္ခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ေမာင္နွမ ေနတာက နွစ္ခန္းတြဲ တစ္ခန္းပဲ က်န္ေတာ့တာေလ။ က်န္တဲ့ နွစ္ခန္းတြဲ နွစ္ခန္းကိုုေတာ့ တစ္ျခားလူကိုု ေရာင္းထားလိုုက္ျပီးျပီ။ အဲဒီေရာင္းရတာေလးကိုု အတိုုးေလး ေပးျပီး ေမာင္နွမ ႏွစ္ေယာက္ စားစားရိတ္ ျဖည့္ေနရတာကိုုး။ က်ဴရွင္မျပတဲ့ အလယ္တန္းျပ လခက ဘယ္ေလာက္မ်ား ရလိုု႕လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ မဟုုတ္ေသးေတာ့ စာမူခ ဆိုုတာ ဘယ္မွာ မည္မည္ရရ ရွိလိုု႕လဲ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ႏွစ္ေယာက္လံုုးက အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီး လုုပ္ျဖစ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕။ ထားပါေတာ့ေလ။ ေျပာခ်င္တာက ျပည္အိမ္ကိုု ခဏတျဖဳတ္ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း မစပ္စုုျဖစ္ပဲ ရန္ကုုန္မွာပဲ ေနေနတာ တစ္နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ ဆိုုပါေတာ့။

ေမာင္နွမ နွစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ျပန္ေနျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း အိမ္ေရွ႕ကိုု စပ္စုုလိုုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ေျပာင္းလဲေနတာကိုုးဗ်။ ခါတိုုင္းေတာ့ ျဖစ္သလိုု မိုုးထားတဲ့ အမိုုးေလးေတြနဲ႕ ဆိုုင္ေလးေတြ ကမ္းနားမွာ ရွိေပမယ့္ သူတိုု႕ သိမ္းသြားတဲ့ အခါက်ရင္ေတာ့ ဟိုုဘက္ကမ္းက ေရႊဘံုုသာ ဘုုရားကိုု လွမ္းျမင္ရေသးတယ္ဗ်။ ျမစ္နဲ႕ ေတာင္တန္းနဲ႕ ဆည္းဆာေလး ဘာေလးလည္း ခံစားလိုု႕ ရေသးတယ္။ ခုုေတာ့ဗ်ာ။ ကမ္းနားဘက္ျခမ္းမွာ တိုုက္ေဆာက္တဲ့ လူကေဆာက္၊ ဆိုုင္ေဆာက္တဲ့ လူက ေဆာက္နဲ႕ ျဖစ္ေနပါေရာ။ ေရႊဘံုုသာ ဘုုရား မေျပာနဲ႕ ျမစ္နဲ႕ ေတာင္တန္းကိုုေတာင္ အိမ္ေရွ႕ကေန မျမင္နိုုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ ကိုုခ်ိဳတိုု႕ လင္မယားလည္း ဆိုုင္ေနရာ ေျပာင္းသြားတာရေပါ့ဗ်ာ။ ကိုုခ်ိဳကလည္း တစ္ျခားပြဲရံုုမွာ အလုုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္လိုု ေနရာမ်ိဳး လုုပ္ေနတယ္။ သူ႕မိန္းမကလည္း ဆိုုင္ကိုု နည္းနည္းပါးပါး စံုုစံုုလင္လင္ ျဖစ္ေအာင္ တင္ျပီး ေရာင္းေနတယ္။ သူတိုု႕ ဆိုုင္က ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ အိမ္ေရွ႕ဘက္မွာ မဟုုတ္ေတာ့ပဲ တစ္ျခားေနရာ ေရာက္သြားလိုု႕ အိမ္က လွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ မျမင္ရေတာ့ဘူးေပါ့။

သူ႕သမီးေလး ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ထြားေနျပီဗ်။ ဒီႏွစ္ဆိုု တစ္တန္း တက္ေနျပီ ထင္လိုု႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမးၾကည့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကိုုခ်ိဳတိုု႕ လင္မယားက ဘာေျပာတယ္ မွတ္တုုန္းဗ်။ ကေလးကိုု ေက်ာင္းထုုတ္လိုုက္ျပီ တဲ့။ ဟာ ဘာလိုု႕တုုန္း ဆိုုေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာမက ခဏ ခဏ ရိုုက္လိုု႕ ကေလးမွာ အ႐ိႈးရာေတြနဲ႕ ျပန္ျပန္ လာရသတဲ့။ ဘာျဖစ္လိုု႕ ရိုုက္တာလဲ ဆိုုေတာ့ စာမရလိုု႕ တဲ့။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလးကိုု နည္းနည္း စာၾကည့္ဖိုု႕ တိုုက္တြန္းေပါ့၊ စာရရင္ ေနာက္တစ္ခါ အရိုုက္ခံရမွာ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး.. စသျဖင့္ ေျပာၾကည့္ပါေသးတယ္။ သူတိုု႕ ျပန္ေျပာတာ ၾကားရေတာ့ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာမက စာကိုု ေသခ်ာမသင္ရေသးပဲနဲ႕ ျပန္ေမးျပီး မရေတာ့ ရိုုက္သတဲ့။ တစ္ျခားကေလးေတြကေတာ့ အဲလိုု ေမးလည္း ရၾကသတဲ့။ ဟုုတ္မဟုုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ သူတိုု႕ ေျပာတာပဲ။ စာ မရတာတင္ မဟုုတ္ပဲ တစ္ျခား အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕လည္း ကေလးကိုု ရိုုက္ေသး သတဲ့။

ကေလးကလည္း ေက်ာင္းဆိုု လံုုးဝကိုု မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုုေတာ့ သူတိုု႕ လင္မယားလည္း တစ္သက္လံုုး လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မရြယ္ခဲ့တဲ့ သူတိုု႕ သမီးေလး ဒီေလာက္ အရိုုက္ခံရေနတာ မၾကည့္ရက္လို႕ ေက်ာင္းမပိုု႕ေတာ့ဘူး တဲ့ဗ်ာ။ စာမတတ္ခ်င္လည္း ေနပါေစေတာ့ တဲ့။ သူတိုု႕လည္း စာမတတ္ေပမယ့္ ဒီလိုုပဲ လုုပ္ကိုုင္ စားေသာက္လိုု႕ ရတာပဲ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္နွယ့္.. မျဖစ္သင့္တာဗ်ာ။ ခုုမွ ကေလးက ပထမတန္းပဲ ရွိေသးတာကိုု ေက်ာင္းဆက္မထားေတာ့ဘူး ဆိုုေတာ့ ဘယ္လိုု ျဖစ္သြားမလဲ။ သူ႕မိန္းမမွာလည္း ခုုထိ ေနာက္ထပ္ ကေလးမရေတာ့ ဒီသမီး တစ္ေယာက္ပဲ သူတိုု႕မွာ ေကၽြးေမြးဖိုု႕ ရွိတာေလ။ ေက်ာင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း ထားနိုုင္ရဲ႕သားနဲ႕ မျဖစ္သင့္တာ။

“အဲဒီေက်ာင္းမွာ မထားခ်င္ေတာ့ရင္လည္း တစ္ျခားေက်ာင္းမွာ ထားပါလား” ဆိုုေတာ့ ကိုုခ်ိဳက ျပန္ေျပာတယ္။

“ဒီေက်ာင္းတစ္ခုုပဲ အနီးအနားမွာ ရွိတာ အစ္ကိုုရာ၊ ဟိုု နာမည္ၾကီး မူလတန္း ေက်ာင္းမွာလည္း မထားနိုုင္ဘူးဗ်၊ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ရဖိုု႕ ေတာ္ေတာ္ ေပးရေသးတာလိုု႕ ၾကားတယ္၊ တစ္ျခား ေက်ာင္းေတြက်ျပန္ေတာ့ အေဝးၾကီးေတြမွာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေန႕တိုုင္း အသြားအျပန္ အပိုု႕အၾကိဳ ဘယ္လိုု လုုပ္ေပးနိုုင္မွာလဲ၊ ေတာ္ပါျပီ အစ္ကိုုရာ၊ တစ္ျခားေက်ာင္းေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သမီးေလး အရိုုက္မခံရဘူးလိုု႕ မေသခ်ာပါဘူး၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ကၽြန္ေတာ္တိုု႕လိုု အဆင့္အတန္းမ်ိဳးကိုု အရိုုင္းအစိုုင္း ေအာက္တန္းစားေတြလိုု႕ သတ္မွတ္ခ်င္ၾကတာဗ်”

ကေလးကိုု ေက်ာင္းဆက္ထားဖိုု႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုု ဆက္တိုုက္တြန္းရမလဲ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတိုု႕ လင္မယားနဲ႕လည္း အမ်ိဳးမေတာ္၊ သူတိုု႕ အေပၚ ၾသဇာေညာင္းတဲ့ အလုုပ္ရွင္လည္း မဟုုတ္။ တကယ္လိုု႕ သူ႕ေက်ာင္းက ဆရာမကသာ ေက်ာင္းမတက္လိုု႕ လိုုက္လာျပီး နားခ် ေျပာျပရင္ ရေကာင္း ရမလား စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာပီပီ စိတ္ကူးယဥ္တာ မ်ားသြားျပီ ထင္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဝတၱဳေတြ ထဲမွာေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမလာတာ ၾကာရင္ ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္ ဆိုုျပီး အတန္းပိုုင္ ဆရာ (သိုု႕) ဆရာမ က လိုုက္လာျပီး ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္ မဟုုတ္လား။ ဒါနဲ႕ ကေလး ေက်ာင္းမသြားတာ ဘယ္နွရက္ ရွိျပီလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္လနီးပါးေတာင္ ရွိေတာ့မယ္ တဲ့။ ေက်ာင္းက ဘယ္သူမွ လိုုက္လာ မေမးဘူးလား ဆိုုေတာ့ မေမးပါဘူးတဲ့။ ကေလး တစ္ေယာက္ ခြင့္မတိုုင္ပဲ အၾကာၾကီး ေပ်ာက္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ လိုု႕ ဘယ္ဆရာ မွလည္း စိတ္ဝင္စားၾကပံုု မရဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ဒီလိုု အဆင့္အတန္းက ကေလးေတြ ေက်ာင္း တစ္ဝက္ တပ်က္နဲ႕ ထြက္ၾကတာ ဘာမွ မထူးဆန္းဘူးလိုု႕ ေက်ာင္းက ထင္ပံုုပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား တတ္နိုုင္မွာလဲ။

အိမ္မွာ အစ္မကိုု ျပန္ေျပာေတာ့ “ဒီလိုု ဆရာမ မ်ိဳးလည္း ရွိေသးသလိုု၊ ဒီလိုု မိဘမ်ိဳးလဲ ရွိေသးသကိုုး” လိုု႕ အစ္မက အံၾသ ေနေလရဲ႕။

“ငါကေတာ့ ဆရာမ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ ကေလးေတြကိုု နာေအာင္ မရိုုက္ဘူးပါဘူး ဟယ္၊ တစ္ခါတေလ ေတာ္ေတာ္ ဆိုုးဆိုုးဝါးဝါး စာမရရင္ေတာင္ သစ္သား ေပတံေလးနဲ႕ လက္ျဖန္႕ခိုုင္းျပီး နာမွာစိုုးလိုု႕ ေျဖးေျဖးေလး ရိုုက္တာ၊ ဒင္းတိုု႕က ပန္းနဲ႕ ေပါက္သေလာက္ပဲ ထင္ၾကပါတယ္” လိုု႕ အစ္မက ေျပာေသးတယ္။

“ငါ့ေက်ာင္းမွာ လာထားပါလား လိုု႕လည္း ေျပာလိုု႕ မျဖစ္ဘူး၊ ငါ့ေက်ာင္းကလည္း ကားနွစ္ဆင့္ စီးျပီး သြားရတာ အေဝးၾကီးပဲေလ”

အစ္မက မၾကာေသးခင္ေလးကပဲ အထက္တန္းျပ ျဖစ္သြားေတာ့ ခပ္ေဝးေဝး ျမိဳ႕နယ္က အထက္ေက်ာင္းကို ေျပာင္းခဲ့ရတယ္ေလ။

ဒီလိုုနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းလခ မတတ္နိုုင္လိုု႕ မဟုုတ္ပဲ မူလတန္း ကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္ သြားတာကိုု ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ ဒီတိုုင္းပဲ ၾကည့္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ကေလး မိဘေတြမွာသာ နည္းနည္းေလာက္ အသိဥာဏ္ေလး ပိုုရွိခဲ့မယ္ ဆိုုရင္.. ကေလး ရိုုက္ခံရတာကိုု အက်ယ္ခ်ဲ႕မေနပဲ ကေလးကိုု ေခ်ာ့ေမာ့လိုု႕ ေက်ာင္းဆက္ ထားခဲ့မယ္ ဆိုုရင္… ကေလးရဲ႕ ေက်ာင္းက ဆရာမ ကသာ ကေလးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုု နည္းနည္းေလာက္ စာနာ နားလည္မႈနဲ႕ ၾကည့္႐ႈ ေပးခဲ့မယ္ ဆိုုရင္… စာမတတ္တဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ တိုုးလာမွာ မဟုုတ္ေလာက္ဘူး။ ခုုေတာ့.. ဒီ ကေလးမလည္း ဒီ အသိုုင္းအဝိုုင္းမွာ တစ္ျခား စာမတတ္တဲ့ ကေလးေတြလိုုပဲ ၾကီးျပင္းလာရေတာ့မယ္။ အရြယ္ ေရာက္ေတာ့လည္း ဒီအဆင့္အတန္းက တစ္ေယာက္ေယာက္ နဲ႕ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ကေလးေမြး။ ဒီ အေျခအေန၊ ဒီအသိဥာဏ္ ေလာက္ကေန တိုုးတက္လာဖိုု႕ ထြက္ေပါက္ မရွိနိုုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး..။ ဒီအတြက္ ဘယ္သူ႕ကိုု တကယ္တမ္း အျပစ္တင္ရမလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ဘာမွ ေျပာင္းလဲေအာင္ လုုပ္မေပးနိုုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေတာင္မွ အျပစ္ရွိေနနိုုင္ပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္