ေျမလတ္သားရဲ႕ ညမ်ား

ကိုေက်ာ္ေမာင္က ေတာသား၊ မသန္းသန္းႏွင့္ အေၾကာင္းပါျပီးမွ ေျမလတ္ပိုင္းတြင္ပါေသာ ျပည္ျမိဳ႕ၾကီးသို႕ ဆံထံုးေနာက္ ေသွ်ာင္ပါ ဆိုသလို ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕ရြာျဖစ္ေသာ ကံမမွာလည္း မိဘေတြက ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ေခ်။ မသန္းသန္းမွာက အမ်ိဳးမ်ားသည္။ အေဖရင္း အေမရင္း မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ေဒၚၾကီး၊ ေဒၚေလး၊ အစ္မၾကီး၊ အစ္မငယ္၊ ဝမ္းကြဲ ေမာင္ၾကီး ေတြ ရွိသည္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္က မသန္းသန္းကို ခ်စ္မိေတာ့လည္း သူ႕အမ်ိဳးေတြႏွင့္ တည့္ေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္။ မသန္းသန္းတို႕က မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝလာသူေတြ ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ ပြဲရံုလုပ္ငန္းကလည္း ေအာင္ျမင္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္ ေရာက္လာေတာ့ ပြဲရံုကို ဦးစီးသည္ ဆိုေသာ္လည္း မသန္းသန္း အစ္မၾကီးရဲ႕ ၾသဇာကိုေတာ့ လိုက္နာရေသးသည္။ မသန္းသန္း၏ ေမာင္ဝမ္းကြဲ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူ႕ကို သူငယ္ခ်င္းလို သေဘာထားတယ္ ဆိုေသာ္လည္း အျမဲတမ္းလိုပင္ သူ႕ကို အထင္ေသးကာ အႏိုင္ယူခ်င္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ေမာင္က ေအာက္သက္ေၾကသူ ဆိုေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါ။

ကိုေက်ာ္ေမာင္နွင့္ သန္းသန္းကေန တစ္ႏွစ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ငယ္ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ေမြးသည္။ အစ္မၾကီးႏွင့္ အစ္မငယ္ကလည္း အပ်ိဳၾကီးေတြဆိုေတာ့ တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ ဖူးဖူးမႈတ္ခံေလးေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ေဒါင္းဘယက္ အၾကီးၾကီးေတြ ၾကိဳက္ရာေရြးဝတ္ႏိုင္ေသာ၊ စိန္ေတြကို ဇယ္ေတာက္ကစားႏိုင္ေသာ သူတို႕မိသားစု၏ ေခတ္ကိုေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က မွီရံုကေလး ဆိုသလို မွီလိုက္ပါေသးသည္။ အၾကီးမက ပိုေယာက်ၤားဆန္သျဖင့္ လက္ဝတ္လက္စားကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္မဝင္စားပါ။ အငယ္မကေတာ့ အလွဴသြားမည္ဆိုလွ်င္ ေဒါင္းဘယက္ဆြဲရသျဖင့္ သိပ္သေဘာက်သည္။

*******

ေနာက္ပိုင္းမွာ စီးပြားေရးက က်ခ်င္ေတာ့ ျပည္ျမိဳ႕မွာ မီး အၾကီးအက်ယ္ေလာင္သည္။ တစ္ျမိဳ႕လံုးနီးနီး ကုန္ခဲ့သည္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္တို႕ ပြဲ႐ံုႏွင့္ အိမ္ လည္း ပါသြားသည္။ လက္ဝတ္လက္စားမ်ား အရယူႏိုင္၍ ေတာ္ေသးသည္။ မီးခံတိုက္ မေဆာက္ခင္ အေတာအတြင္း တဲၾကီးထိုး၍ ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္းကို ျပန္လုပ္ရသည္။ အလုပ္က သိပ္မေကာင္းေတာ့ ကိုေက်ာ္ေမာင္က ပဲေတြ ႏွမ္းေတြ တစ္ျခား ျမိဳ႕မ်ားအထိ လိုက္ဝယ္ရသည္။ တစ္ဘက္ကမ္းသို႕ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ သြား၍ ဝယ္သည့္အခါ ဝယ္ရသည္။ တစ္ခါတုန္းကလည္း ကုန္ဖိုးရွင္းမည့္ ေငြေတြႏွင့္ တစ္ျခားျမိဳ႕သို႕ အသြား ကိုေက်ာ္ေမာင္တို႕ ကားကို ဓါးျပတိုက္ခံရသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့မည့္ အျဖစ္ပါ။ ကိုေက်ာ္ေမာင္က သံဗုေဒၶေတြကိုသာ အားကိုးတၾကီး ရြတ္ေနခဲ့သည္။ လိုက္ခံတုန္း ထည့္လိုက္သည့္ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ကလြဲ၍ ဓါးျပေတြက သူ႕ကို ထပ္မရွာပါ။ ကုန္ဖိုးေငြေတြ ဘာမွ ပါမသြားသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ဂုဏ္ေက်းဇူးေပပဲ ဟု ပိုျပီး သက္ဝင္ယံုၾကည္မိသည္။

ေနာက္ေတာ့ စစ္ၾကီးျဖစ္လာသျဖင့္ သူတို႕မိသားစု ေတာရြာဘက္သို႕ စစ္ေျပးရသည္။ ေခတ္ၾကီးမေကာင္းသျဖင့္ ေရွာင္ရေတာ့မယ္ ဆိုကတည္းက အတြင္းပစၥည္းေတြကို အိမ္ဝင္းအတြင္းမွာျမွဳပ္သင့္တာျမွဳပ္ရသည္။ သူတို႕ အိမ္ဝင္းအတြင္းရွိ ေရတြင္းထဲသို႕ ေသတၱာတစ္လံုးႏွင့္ ျမွဳပ္ပစ္ခဲ့သည္။ ဒါက ကိုေက်ာ္ေမာင့္ အၾကံအစည္ေတာ့ မဟုတ္။ မမၾကီးႏွင့္ သူ႕ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္၏ အၾကံသာျဖစ္သည္။ သူတို႕ သြားေနမည့္ ရြာသို႕လည္း တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ သယ္သြားရင္း ျမွဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕မိသားစုရဲ႕ စီးပြားက အဲဒီကစ၍ ပ်က္တာပဲျဖစ္သည္။

စစ္ျပီး၍ ျပန္လာေသာအခါ သူတို႕ ျမွဳပ္ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္း အမ်ားစုကို ျပန္မရေတာ့ပါ။ မမၾကီးေမာင္ အၾကီးကလည္း အရက္ေတြမူး၍ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေအာ္တာလည္းပါသည္။ “ေရတြင္းထဲက ပစၥည္းေတြက ငါတို႕ ပစၥည္းေတြေနာ္.. ဘယ္သူမွ မထိနဲ႕.. ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ...။ အဲဒီေရတြင္းထဲက ေသတၱာကေတာ့ စံုးစျမွဳပ္စ လံုးဝေပ်ာက္သြားသည္။ စစ္ၾကီးအတြင္း သူတို႕ ပစၥည္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရသည္။ သူရွာထားေသာ ပစၥည္းထက္ သူတို႕မိသားစု ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္သျဖင့္ ကိုေက်ာ္ေမာင္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနပါ။ သူ႕ေျခႏွစ္ဘက္ လက္ႏွစ္ဘက္ ေကာင္းေနသေရြ႕ သူ႕မိသားစုကို ရွာေကၽြးႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္ေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ဒီအေမြအႏွစ္က သူ႕သမီးေလးေတြ အတြက္ပဲ ျဖစ္သျဖင့္ နည္းနည္းေတာ့ ႏွေျမာမိေလသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ျပန္ရလိုက္ေသာ အတြင္းပစၥည္း အနည္းငယ္ထဲက တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ႏွင့္ပင္ စီးပြားေရးကို ျပန္စရသည္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္က အလုပ္မ်ိဳးစံုလည္း စမ္းလုပ္သည္။ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပလွပါ။ မမၾကီးတို႕ကလည္း စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းျပီး ဘာမွ အၾကံမေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ သန္းသန္းမွာလည္း ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ဝန္ရွိေနသျဖင့္ ေဝးေဝးလံလံ သို႕ ၾကာၾကာသြားျပီးလည္း စီးပြားမရွာခ်င္ပါ။

*******

ေနာက္ထပ္ ကိုေက်ာ္ေမာင္ဘဝမွာ အဆိုးရြားဆံုး ဆံုး႐ံႈးမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ကေတာ့ သန္းသန္း ကေလးေမြးရင္း ေသြးတက္၍ ဆံုးသြားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေမာင္ ႏွင့္ သန္းသန္းက အိမ္ေထာင္ဖက္ အသက္မရွည္ ဆိုေသာ “ေသာက” ကိန္း မိေနလ်က္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ၾကျခင္း မဟုတ္လား။ သန္းသန္း ဆံုးသြားေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း သံုးႏွစ္ ႏွင့္ ေလးႏွစ္ အရြယ္ လူမမယ္ ကေလးေတြ...။ သန္းသန္းမ်က္ႏွာႏွင့္ ေနရေသာ အိမ္မွာ ခုေတာ့ သူႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ မမၾကီးတို႕ကလည္း သူ႕ကို အားကိုးပါသည္။ ထို႕အျပင္ စိတ္လည္းမခ်ပါ။ သူေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ကို သူတို႕အားလံုးက စိုးရိမ္ၾကပါသည္။ သန္းသန္း မရွိေတာ့သျဖင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ႏွင့္ ေဝးေဝးလံလံ သြား၍ စီးပြားရွာခ်င္ေသာ သူ႕ကို သူတို႕က ခြင့္မျပဳၾကပါ။ သူ အေဝးမွာ တစ္ျခား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕သြားမွာကို စိုးရိမ္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ သန္းသန္းေနရာမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အစားမထိုးႏိုင္ပါ။ သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေကာင္းမို႕ စပ္ဟပ္သူေတြကလည္း စပ္ဟပ္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူကေတာ့ သမီးႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာျဖင့္သာ တစ္ကိုယ္တည္း ေနျဖစ္ခဲ့သည္။

အရင္တုန္းကမွ သူ႕ကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္ေပးထားေသာ မမၾကီးတို႕က သန္းသန္းဆံုးျပီးမွ သူ႕ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၾကသည္။ စီးပြားေရးတစ္ခုခု ခိုင္ခိုင္မာထူေထာင္ဖို႕ အရင္းအႏွီး ထုတ္မေပးပါ။ သူ႕ကို မယံုၾကည္ႏိုင္တာက တစ္ျခားမဟုတ္ပါ။ သူ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ႏွင့္ ႐ံႈးမွာစိုးတာ တစ္ခုပင္။ အမ်ိဳးသမီးတို႕၏ ဦးေႏွာက္ခပ္ေသးေသးႏွင့္ ေတြး၍ ႐ံႈးမွာ စိုးတာႏွင့္ပင္ ရွိတာကို ထုခြဲ စားေသာက္ေနၾကသည္။ သူတို႕စိတ္ထဲ သူတို႕မွာ ရွိေသာ ပစၥည္းေတြက တစ္သက္မကုန္ႏိုင္ဟုမ်ား ထင္ေနသလားပင္။ သူတို႕ထင္သလို သူတို႕တစ္သက္ေတာ့ ဖူလံုခဲ့ပါသည္။ မမၾကီး၊ မမေလး တို႕ ဆံုးျပီးေနာက္ ကိုေက်ာ္ေမာင္တို႕ သားအဖ သံုးေယာက္ထဲ က်န္ခ်ိန္မွာေတာ့ အတြင္းပစၥည္းအားလံုးက ကုန္ခမ္းခဲ့ပါျပီ။ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားဖို႕ကိုပင္ ကိုေက်ာ္ေမာင္မွာ မနည္းၾကိဳးစားရသည္။ စီးပြားေရးတစ္ခုခု စလုပ္ဖို႕လည္း ေငြေၾကးကမျပည့္စံုေတာ့ပါ။ ရွိသည့္ ေငြထည္ပစၥည္း၊ ေၾကးထည္ပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းခ်ရင္း အသက္ဆက္ရသည္။ ေရႊထည္ဆိုတာေတာ့ မူးလို႕ ႐ႈဖို႕ပင္ မရွိေတာ့ပါ။ သူတို႕ ယခုေနေနသည့္ တိုက္မွာ အခန္းေလးခန္းစာ ရွိသည့္အနက္ အခန္းႏွစ္ခန္းကလည္း ျပည္သူပိုင္သိမ္းခံလိုက္ရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ ရရာအလုပ္ကေလးေတြ လုပ္ရင္း ရွိတာေလးေတြ ေရာင္းစားရင္း သမီးႏွစ္ေယာက္ကို တကၠသိုလ္ပို႕ရသည္။

သမီးေတြ ၾကီးလာေတာ့ ကိုေက်ာ္ေမာင္အေပၚ အႏိုင္ယူလြန္းသည့္ သန္းသန္း၏ ေမာင္ဝမ္းကြဲႏွစ္ေယာက္ႏွင့္လည္း အဆက္ျပတ္သြားသည္။ သန္းသန္းဘက္က တစ္ခ်ိဳ႕အမ်ိဳးေတြႏွင့္လည္း အဆက္ျပတ္သြားသည္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကေတာ့ လူတကာကို အေလ်ာ့ေပးခ်င္သည္။ သူကလည္း ပညာလည္း မတတ္သည့္ ေတာသား မဟုတ္လား။ သို႕ေပမယ့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မရေတာ့။ သူ႕သမီးႏွစ္ေယာက္က ထက္ျမက္သည္။ ဒီအေဖက ခုခ်ိန္ထိ မုဆိုးဖိုဘဝ တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေမြးျမဴလာတာကိုလည္း ဂုဏ္ယူသည္။ အေဖကို အထင္ေသးလွ်င္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခံ။

*******

ကိုေက်ာ္ေမာင္ အတြက္ ဒုတိယအၾကိမ္ ဆံုး႐ံႈးမႈၾကီးဟု ခံစားမိသည္က သမီးငယ္ အိမ္ေထာင္က်သြားေသာ အခ်ိန္။ သူမ်ားလို တင့္ေတာင့္တယ္တယ္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သမီးကို ႏွေျမာေသာ္လည္း သူ ဒီေလာက္ထိ ခံစားခ်င္မွ ခံစားရမည္။ ယခုေတာ့ မဟာဝိဇၨာတက္ေနေသာ သူ႕သမီးက ဘြဲ႕တစ္ခုမွ ျပီးဆံုးေအာင္ မရခဲ့ေသာ ဖဲသမား အရက္သမား ေက်ာင္းသားႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္လာခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲက အေမေတြလို အတင္းခြဲပစ္တာ၊ မိဘသေဘာတူသူႏွင့္ အတင္းေပးစားတာမ်ိဳးလည္း သူမလုပ္တတ္ပါ။ သမီးကိုလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ သမီးကို ဟင္းရြက္ကန္စြန္းရြက္လို အပိုင္ၾကံခံရျပီးမွေတာ့ အေဖတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မေပးစား၍ ရေတာ့မတဲ့လား။

သမီးၾကီးကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေယာက်ၤားေလး ဆန္သလို တကၠသိုလ္မွာလည္း ရည္းစားတစ္ေယာက္မွမထားခဲ့။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕လည္း စိတ္မကူးသူမို႕ စိတ္ခ်ရသည္။ သမီးငယ္ရဲ႕ ကံမေကာင္းေသာ အိမ္ေထာင္ေရးအတြက္သာ ကိုေက်ာ္ေမာင္မွာ ပူပင္ေနရသည္။ သူထင္သည့္အတိုင္းပင္ သမက္ေတာ္က အိမ္ေထာင္က်ျပီးလည္း အခ်ိဳးကမေျပာင္း။ အလုပ္ဆို ဘာမွ မည္မည္ရရမရွိ။ မရွိတာဆို လုပ္ကို မလုပ္သူ ျဖစ္သည္။ သမက္ရဲ႕ အိမ္ကလည္း အိမ္ေထာင့္တာဝန္ မေက်ေသာ သူတို႕သားအတြက္ ဘာမွ မေထာက္ပံ။ မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကလည္း သမက္ကို စီးပြားေရးလုပ္ပါ ဆိုျပီး အရင္းအႏွီးလည္း ထုတ္မေပးႏိုင္။ အဲလို လုပ္မေပးႏိုင္သည့္အတြက္လည္း သူအသံုးမက်၍ဟု ကိုေက်ာ္ေမာင္က ခံစားေနရျပန္သည္။ အလုပ္မရွိ မိန္းမအိမ္ တက္ေနရသျဖင့္ မိန္းမကို ၾကင္ၾကင္နာနာရွိသလား ဆိုေတာ့လည္း မရွိေခ်။ ဒီအိမ္က အေဖနဲ႕ အစ္မ ရွိေနေသာေၾကာင့္သာ မိန္းမကို မႏွိပ္စက္ေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ေမာင့္ မ်က္စိထဲ နည္းနည္းမွ အခ်ိဳးေျပသူ မဟုတ္ေခ်။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကိုေက်ာ္ေမာင္မွာ ေျမးငယ္တစ္ေယာက္ရလာသည္။

ထိုေျမးေလးက ကိုေက်ာ္ေမာင္အတြက္ သမီးႏွစ္ေယာက္အျပင္ သံေယာဇဥ္အသစ္ကေလး တိုးပြားလာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေျမးမေလးကို ကိုေက်ာ္ေမာင္ ပိုျပီး အခ်စ္ပို စရာ အေၾကာင္း တစ္ခုကလည္း ရွိေသးသည္။ ေျမးမေလး မေမြးခင္ ေဗဒင္ သြားေမးၾကေတာ့ သမီး မိန္းကေလး ျဖစ္မည္၊ သူ႕အဘြား ဝင္စားတာျဖစ္မည္ ဟု ေဟာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ အာထရာေဆာင္းေတြ ဘာေတြ မရွိေသး။ ေဗဒင္ဆရာ အေျပာႏွင့္ပဲ မိန္းကေလးဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာပင္။ ေမြးလာေတာ့ တကယ္ပင္ သမီးမိန္းကေလး၊ ေသာၾကာသမီးေလး ျဖစ္ေနသည္။ သန္းသန္းကလည္း ေသာၾကာသမီးပဲေလ။ သမီးေလး ၾကီးလာေတာ့လည္း သန္းသန္းႏွင့္ တူတာေတြ ရွိလာသည္။ လက္ဖက္ရည္ ၾကိဳက္တာ၊ ခရမ္းသီး မၾကိဳက္တာ.. စသျဖင့္...။ တစ္ျခား လူဝင္စားေတြလို အတိတ္ဘဝအေၾကာင္း ဘာမွ ျပန္ေျပာတာေတာ့ မရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုေက်ာ္ေမာင္ကေတာ့ သန္းသန္း ျပန္ဝင္စားတာလို႕ ယံုၾကည္ခဲ့သည္။

*******

သမီးငယ္က ကိုေက်ာ္ေမာင္ႏွင့္ သူ႕အစ္မကို သူတို႕အိမ္ေထာင္ေရး ခြဲသူအျဖစ္ အျပစ္ျမင္ေနေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေမာင္တို႕က ဘာမွလုပ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ပါ။ သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ အဆင္မေျပသျဖင့္ ကြာရွင္းခဲ့ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ေမာင္တို႕က ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကိုယ္ ေျပာျပခဲ့ၾကျခင္းေလာက္သာ ရွိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၆လသာ ရွိေသးေသာ ေျမးေလး အတြက္ စိတ္မေကာင္းေသာ္လည္း ထိုေယာက်ၤားႏွင့္ ကြဲကြာသြားသည့္ သမီးျဖစ္သူ အတြက္ေတာ့ ဝမ္းသာသည္။

သမီးႏွစ္ေယာက္ကို မိေထြးႏွင့္ မထားလိုသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္မျပဳခဲ့ေသာ ကိုေက်ာ္ေမာင္သည္ ေျမးေလးကိုလည္း ပေထြးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိေထြးပဲျဖစ္ျဖစ္ မရေစလိုပါ။ သမီးငယ္က စိတ္ကစားလိုသူပီပီ သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္မွာ ေနာက္ထပ္ ကေလကေခ် ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘာလိုလို ျဖစ္လာေသာ အခါ ကိုေက်ာ္ေမာင္ႏွင့္ သမီးၾကီးမွာ စိတ္ပူရျပန္သည္။ သမီးငယ္က တကၠသိုလ္ဆရာမတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ မရင့္က်က္ေသးသူသာ။ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ မေတာ္တာနွင့္ ျဖစ္သြားျပီး ေျမးေလးမွာ ပေထြးတစ္ေယာက္ တိုးလာမွာကို ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေမာင္ေရာ သမီးၾကီးပါ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ပါေခ်။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေနာင္တရျပီး အခ်ိဳးျပင္ေနပါျပီ ဆိုသည့္ သမက္ေဟာင္းရဲ႕ စကားကို လက္ခံျပီး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ေပါင္းဖို႕ စီစဥ္ေပးလိုက္ရသည္။

စီးပြားေရးက ခိုင္ခိုင္မာ မလုပ္ႏိုင္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝန္ထမ္း လစာေလးနဲ႕ မေလာက္မင ေနရေသာဘဝမွာ အေၾကြးေတြက ထပ္လာသည္။ ျပည္သူပိုင္ သိမ္းခံထားရာမွ ျပန္ရလာေသာ ေဘးဘက္ ႏွစ္ခန္းကိုလည္း ငွားထားရာမွ ေရာင္းစားလိုက္ရသည္။ အရင္ေလာက္ မဆိုးေတာ့ေသာ သမက္ေတာ္မွာလည္း အလုပ္အကိုင္က ခုထိ မရွိေသးေတာ့ ဘာမွ အေထာက္အပံ့မရ။ မိသားစုကို ေပးခ်င္စိတ္ ရွိသည္ ဆိုျပီး သံုးလံုးေတြ ထိုး႐ံုအျပင္ တစ္သက္လံုးလည္း အလုပ္ လုပ္မည့္ပံုမေပၚပါ။ သူမ်ားေတြက ကိုေက်ာ္ေမာင္ကိုလည္း အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ရွိတာေတြ ထိုင္ေရာင္းစားေနသူ ဟု ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုေက်ာ္ေမာင္က အေျခအေနမေပးသျဖင့္သာ မလုပ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ အျပည့္အဝရွိခဲ့သည္။ ခုသမက္ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ပါ။ ခ်ဲအၾကီးအက်ယ္ ေပါက္တုန္း တစ္ခါသာ ေထာက္ပံ့ဖူးသည္။ ေျမးေလး၏ ပညာေရးကိုလည္း ကိုေက်ာ္ေမာင္တို႕ ဘက္ကသာ ေထာက္ပံ့ရတာ ျဖစ္သည္။

စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာ ဘဝမွာ ေျမး၏ တကၠသိုလ္ စားရိတ္ကိုလည္း ေထာက္ပံ့ရေသးသည္ ျဖစ္ရာ ကိုေက်ာ္ေမာင္မွ ဦးေက်ာ္ေမာင္ ျဖစ္လာေသာ သူ႕အတြက္ က်န္းမာေရး ဘာညာ ဆိုတာက အျမဲတမ္းလည္း စစ္ေဆးမေနႏိုင္ပါ။ ဗိုက္ေအာင့္တာ ရင္ျပည့္တာေလာက္ကေတာ့ ေဆးျမီးတိုႏွင့္ပဲ ႏွစ္ပါးသြားျဖစ္တာပါ။ ေျမးမေလး ပညာစံုျပီး အေျခတက် ျဖစ္တာကို ျမင္ျပီးမွသာ ဒီေလာကၾကီးထဲက ထြက္ခြာရလိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း...။ သူ႕မွာ ကုသမရႏိုင္မည့္ ေရာဂါ တစ္စံုတစ္ခု အျမစ္တြယ္ေနျပီ ဆိုတာ သိလိုက္ရေသာအခါ...။

*******

ဘဝဆိုတာက ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေတြလည္း ျဖစ္လာႏိုင္ေသာ အရာ ျဖစ္သည္ကို သူေမ့ေနခဲ့သည္။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးဆိုတာလည္း သူေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္ ထင္သည္။ ဒီဘဝထဲက ထြက္ခြာသြားရေတာ့မည္ အခ်ိန္မွာ သူစဥ္းစားမိသည္က သူ႕အတြက္ ဘာေတြ ယူေဆာင္ သြားရမလဲ...။ ဒီဘဝထဲမွာ သူႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဘာေတြ က်န္ေနမလဲ...။

ဒီဘဝထဲ သူႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး က်န္ေနစရာေတာ့ ဘာမွမရွိပါ။ သူက ထင္က်န္ရစ္စရာ ဘာမွ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူမဟုတ္။ အညတၾတ ေတာသားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ယူေဆာင္သြားစရာေတာ့ လက္ဗလာ မဟုတ္ေလာက္ဟု ထင္သည္။ သူ လူလတ္ပိုင္းေလာက္တုန္းက ပုတီးစိပ္ အဓိဌာန္တာေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ အလွဴကေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မရွိေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လွဴခဲ့ဖူးတာေပါ့။ အသက္ကေလး ရလာေတာ့ ဝိပႆနာကို စတင္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ခဲ့သည္။ ဒါေတြက အပယ္တံခါးေတာ့ ပိတ္ႏိုင္ေလာက္သည္ဟု ထင္ရသည္။

သို႕ေသာ္ သမီးငယ္ႏွင့္ ေျမးမငယ္ ကို စိတ္မခ်ႏိုင္...။ သမီးၾကီး အပ်ိဳၾကီးကိုလည္း စိတ္မခ်ႏိုင္...။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ.. သူ႕အတြက္ ေနာက္ထပ္လာမယ့္ ညေတြ နည္းသထက္နည္းလာျပီ ကို သိေနသည္။ ထို႕ေနာက္ သိစိတ္ႏွင့္ မသိေလာက္သည့္ ညမ်ားဆီသို႕..။ ထို႕ေနာက္ေတာ့... ေနာက္ထပ္ ကမၻာတစ္ခုဆီသို႕....။

(အဘိုးအတြက္ အမွတ္တရ...)

သိဂၤါေက်ာ္