ေနရာသစ္မွာ...

တစ္ေနရာတည္းမွာ အတည္တက် မေနရတတ္တဲ့ ဇာတာပါတဲ့ ကိုယ္ ခုလည္း အိမ္နဲ႕ အေဝးတစ္ေနရာကို လာခဲ့ရျပန္ပါျပီ။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ မျငင္းမဆန္ ဝန္ထမ္းေကာင္းလုပ္ျပီး က်ရာသြားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ လာခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ခုခ်ိန္ အသက္ ၃၀ ထိ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမင္ျပီး အရာရာ စိတ္မခ်တတ္တဲ့ မိဘေတြက အဲဒီ ေနရာကို မေရာက္ခင္ကတည္းက ပူညံပူညံ လုပ္ျပီး မၾကိဳက္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကုိယ္ကေတာ့ ကုိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ အေျပာင္းအလဲကို လိုလားခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ္မွားျပီလားလို႕ေတာင္ ထင္ခ်င္လာပါတယ္။

ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးကို ၁၂ နာရီ ရထား upper တန္းက သားအမိ သံုးေယာက္ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္ တစ္ညက ျပည္က ညကားစီးျပီး လာၾကတာပါ။ အရင္တာဝန္က်တဲ့ ပုသိမ္က ပစၥည္းေတြက သင္တန္းတက္ေနတဲ့ ရန္ကုန္မွာပဲ ထားထားေတာ့ ျပည္ျပန္မသယ္ေတာ့ပဲ ရန္ကုန္ကပဲ သြားလိုက္တာပါ။ လိုက္မပို႕နဲ႕လို႕ ေျပာလည္း ဘယ္လိုမွ မရပဲ အေဖ နဲ႕ အေမက လိုက္ပို႕ပါတယ္။ အိမ္က အေဒၚကလည္း အဲလို လိုက္ပို႕ဖို႕ ညႊန္ၾကားထားတာပါ။ ကိုယ္က မႏၱေလးကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ခုလို ရထားၾကီးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ပိုျပီးေတာ့ အၾကာၾကီး ပ်င္းေလာက္ေအာင္ စီးရပါတယ္။ (ရထားစီးမိတဲ့ အက်ိဳးအေနနဲ႕ ေဘဇင္ နားမွာ ပစၥည္းေတြ ထားမိလို႕ ေသတၱာ တစ္ဝက္ေလာက္ အဝတ္ေတြ ေရစိုခဲ့ရပါတယ္။) မနက္ ၄ နာရီေလာက္ ေရာက္ျပီး ဆန္နီ ပစ္ကပ္ ကားတစ္စီး ငွားျပီးေတာ့ ရတနာပံုျမိဳ႕သစ္ ႐ွိတဲ့ေနရာကို လာခဲ့ရပါတယ္။

၂၁ မိုင္စခန္း ထက္ ၂မိုင္ေလာက္ အေက်ာ္မွာ Yatanarpon City ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အမွတ္အသားကို ေတြ႕ရျပီးေတာ့ အထဲကို တေမွ်ာ္တေခၚ ဝင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပထမဆံုး Yatanarpon Teleport ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီတစ္ခုတည္း ထီးထီးၾကီး.. အနီးအနား လည္း ဘာမွ မျမင္ရ… ေမးစရာလူလည္း တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ပါဘူး။ ေနာက္မွ အေစာင့္ တစ္ေယာက္ေတြ႕လို႕ ေမးျပီး Building 6 ဘက္ကို လာခဲ့ရပါတယ္။

ေလွကားအျမင့္ၾကီးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္မွလည္း မေတြ႕ရေတာ့ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားနဲ႕ တက္သြားၾကည့္ေတာ့ တံခါးကလည္း ပိတ္ထားတယ္။ ေနာက္မွ ထြက္လာျပီး ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ကြင္းျပင္ထဲ …ေတာထဲ လာရလို႕ ဆုိျပီး အေဖ နဲ႔ အေမက ဆူဆူပူပူ လုပ္ခ်င္ေနတာ ေနရမယ့္ အခန္းကို ေတြ႕ေတာ့ ပိုဆိုးသြားပါေရာ..။ သံုးေယာက္ခန္း ရဲ႕ အလယ္ေခါင္ ကုတင္ … အေပါက္ဝတည့္တည့္ ျဖစ္ေနပါေရာ..။လူမလာေသးတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ခန္း ႏွစ္ခန္း က်န္ပါရဲ႕ ေနလို႕ မရဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ တျခား လာမယ့္ ရာထူးၾကီးတဲ့ လူေတြ အတြက္ ဆိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ရာထူး အတူတူပါပဲ။ update မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ order ထဲမွာ ကို္ယ္က ရာထူး တစ္ဆင့္ နိမ့္ေနရလို႕ပါ။ (ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ အထိ အဲဒီ ရာထူးကိစၥကလည္း update မျဖစ္ႏိုင္လြန္းစြာပဲ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ထဲ ျဖည့္ထားတာကို မယံုၾကည္ႏိုင္စြာနဲ႕ လစာရဖို႕အေရးကို ရာထူးတိုးထားတဲ့ order စာ႐ြက္ ျပန္႐ွာေပးခဲ့ရပါတယ္။) ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့မွ တစ္ေယာက္က သင္တန္းတစ္ခုေၾကာင့္ မလာႏိုင္ေသးဘူး ဆိုလို႕ အေပါက္နဲ႔ မတည့္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းေနဆိုလို႕ ေျပာင္းေနလိုက္ပါတယ္။ ေသတၱာနဲ႕ ပစၥည္းေတြ ကုတင္ေနာက္မွာ ပံုထားလို႕ ရတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ပထမ အခန္းတုန္းကဆို ထားစရာကို ေနရာ မ႐ွိတာ..။

အမွန္တကယ္က ႐ံုးခန္းေတြလုပ္ရမယ့္ အခန္းက်ယ္ၾကီးကို ျဖစ္သလို ကန္႕ျပီး မိန္းကေလး ၁၃ ေယာက္ကို ထားမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၇ ေယာက္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြက ေျပာတာကေတာ့ သူတို႕ ေရာက္စက ေကာင္းေနတဲ့ အိမ္သာေတြ က အကုန္ပ်က္ကုန္ျပီး တစ္ခုပဲ ေကာင္းေတာ့တယ္တဲ့။ ေဘဇင္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ မီးေခ်ာင္းေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ အေဆာက္အအံုအသစ္ၾကီး ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာမွ မသံုးရေသးပဲ သူ႕အလိုလို ပ်က္ေနၾကတယ္။ မိုးေရေတြကလည္း မီးဖိုေဆာင္တို႕ ေ႐ွ႕ဆင္ဝင္ေပါက္ တို႕မွာ ယိုေသးသတဲ့။ မီးပလပ္ေပါက္ေတြကလည္း အကုန္သံုးလို႕ မရေသးဘူး။ ထရန္စေဖာ္မာ မျပီးေသးလို႕ ဆိုပဲ။ အဝတ္လွမ္းဖို႕ ၾကိဳးကို ဘယ္မွ တန္းစရာ မ႐ွိတာနဲ႕ အဝတ္လွမ္းစင္ ဝယ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္ (အေဖ့ကိုပဲေလ…) ။ မီးဖိုခန္းကို ေယာက်ၤားေလးေရာ မိန္းကေလးေရာ ေရာသံုးရတယ္။  မိန္းကေလးေရခ်ိဳးခန္း နဲ႔ေတာ့ ကပ္လ်က္ပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း မတူလို႕။

ဝန္ထမ္းအိမ္ရာက ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေဆာက္ေနျပီလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပီးမယ္ေတာ့ မသိပါ။ ျပီးသြားလို႕ ေျပာင္းရရင္လည္း သြားဖို႕ လာဖို႕ ျပႆနာက ႐ွိျပန္ေရာ။ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ မရေလာက္ေအာင္ ေဝးပါတယ္ တဲ့။ အေဖက မႏၱေလး ျပန္အိပ္ျပီး အေမ ကေတာ့ ႏွစ္ည ကို္ယ္နဲ႔ အတူတူ အိပ္သြားပါတယ္။ ျပန္မယ့္ေန႕က် အေဖက လာေခၚျပီး သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေဝးတဲ့ ကားလမ္းေပၚက အေပါက္ဝကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာပါ။ လိုက္ပို႕မယ့္ ကားလည္း မ႐ွိပါဘူး။ ကိုယ္က မိဘကို ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့ သမီးပါ။

ကြင္းျပင္ေခါင္ေခါ္င္က အေဆာက္အအံု တစ္ခုစီ သီျခား ႐ွိေနတဲ့ ေနရာမွာ လူလည္းသိပ္မ႐ွိေသးေတာ့ ဘာမွ စားေသာက္စရာဆိုင္ ဆိုတာလည္း မ႐ွိပါဘူ။ ဟိုးေရွ႕အဝင္ဝမွာသာ ေရသန္႕ တို႕ ဟင္း႐ြက္ဆိုင္တို႕ ႐ွိပါတယ္။ ေစ်းကားက စေနဆို ျပင္ဦးလြင္ေစ်း၊  ဗုဒၶဟူးဆို အနီးစခန္းေစ်း ႏွစ္ရက္ထြက္မယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ (အနီးစခန္းေစ်းကိုေတာ့ ေရာက္ျပီးပါျပီ၊ ဘာမွသိပ္မ႐ွိတဲ့ ေစ်းကေလးပါ၊) ေစ်းကားမထြက္ခင္ ကိုယ့္မွာ ေသာက္စရာေရသန္႕ မ႐ွိေတာ့လို႕ ထံုးဓာတ္ပါတဲ့ ပိုက္က ေရေတြကိုပဲ ေရေႏြးၾကိဳေသာက္ေနရပါတယ္။ အဲဒီေရေတြ ခ်ိဳးျပီး နဂိုကတည္းက မျဖဴတဲ့ ကိုယ္ေတာ့ အသားမည္းေတာ့မွာ ျမင္ေယာင္ပါေသးတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ေနာ..။

စေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ့ စက္လည္းမ႐ွိ ၊ internet လည္း မရ။ ေနာက္ေန႕ က်ေတာ့မွ လုပ္ေပးပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ internet ရေနရင္ေတာ့ အလုပ္မ႐ွိေသးလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာပဲ…။ အလုပ္ကေတာ့ ကိုယ္ ေတြးထားတဲ့ အတိုင္း (သူတို႕ Plan ထဲက အတိုင္း) မဟုတ္ပဲ အျပေကာင္း အလုပ္တစ္ခု လုပ္ရလိမ့္ဦးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္မ႐ွိပဲေနရတာနဲ႕ စာရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕က ေပးသမွ်တာဝန္ ဝမ္းသာအားရ လုပ္မွာပါပဲ။ 

အေဆာက္အအံု ပံုစံက အဝိုင္းၾကီးပါ။ အလယ္မွာ ကြင္းျပင္ၾကီးနဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ျမင္ေနရတဲ့ အေပါက္ၾကီး႐ွိပါတယ္။ ညဆိုရင္ ေကာ္ရစ္တာ အဝိုင္း တေလွ်ာက္ မီးလင္းေနလို႕ ေတာ္ပါေသးတယ္။

ခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ Blog ေလးလည္လုိက္၊ အေျခအေနလွမ္းေမးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြနဲ႕ Chat လိုက္နဲ႕ အဆင္ေတာ့ ေျပေနတာပါပဲ။ စက္ခန္းကို ညဘက္ ၁၂ နာရီ ေနာက္ဆံုးထားျပီး သံုးခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ဒီမွာ ဒါတစ္ခုပဲ စိတ္ေျဖစရာ ႐ွိတာမဟုတ္လား။ Chat ဝါသနာပါသူမ်ားကေတာ့ ေန႕ ည အဆင္ကို ေျပလို႕…။ ကိုယ္က အဲဒါကို ဒီေလာက္ ဝါသနာပါသူမဟုတ္ေတာ့ ၁၉ လက္မ Monitor နဲ႕ ႐ုပ္႐ွင္ေလးၾကည့္လိုက္၊ blog ေလး ဖတ္လိုက္နဲ႕တင္ ေက်နပ္ပါျပီ။ မသိ မကၽြမ္း မျမင္ဘူးတဲ့ သူေတြနဲ႕လည္း စကားသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ အရင္က invite လုပ္တဲ့သူ တစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္ခံထားမိေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါး ႏႈတ္ဆက္ျပီးရင္ ကိုယ့္မွာ ေျပာစရာ စကားကို မ႐ွိေတာ့လို႕ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ပလီပလာ မဟုတ္မဟတ္ေတြလည္း လုပ္ဇာတ္ခင္းျပီး မေျပာတတ္ေတာ့ ခုေနာက္ပိုင္း မသိတဲ့လူေတြ လက္မခံ ျဖစ္ဘူး။

ကိုယ့္ laptop ကိုေတာ့ ကုတင္ေအာက္ထိုးထားတယ္…။ အခန္းထဲ ပလပ္ေပါက္လည္း မရွိဘူးေလ။ မီးပူေတာင္ မနည္းတိုက္ရမွာ..။ အဲဒီ အခန္းထဲမွာ internet ရရင္ေတာင္ မသံုးရဘူး ဆိုပဲ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ႐ံုးမတက္မွာစိုးလို႕ တဲ့။ ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္။ wireless လည္း teleport မွာသာရတာ.. ဒီမွာ ဘယ္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ စားပြဲ မ႐ွိ၊ ကုလားထိုင္မထိုင္ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း မရတဲ့ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေနပါ ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္သူမွ ေနမယ္ မထင္ပါဘူး။ စက္သံုးခ်င္ရင္ ကုတင္ေပၚတင္ျပီး ၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ သံုးရမွာပါ။ ေနာက္ျပီး ကိုယ္တို႕ အားလံုးက စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တဲ့ ေက်ာင္းက လာသူေတြမို႕ အလုပ္မ႐ွိလို႕ ႐ံုးမတက္ပဲ အိပ္ခန္းထဲ ထိုင္ chat ေနဖို႕ စိတ္ကူးကို မ႐ွိပါဘူး။ 

အဲဒီ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ Teleport အျပင္ building ၇ခု ၈ခုေလာက္ ျပီးေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႕လိုပါပဲ။ MCC တစ္ခုပဲ သင္တန္းေတြ ဖြင့္ ေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတြေတာ့ ႐ွိစျမဲပါ။ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႕က အစမ္းသပ္ခံ၊ initiator လုပ္ရမယ့္ သားေကာင္ေတြျဖစ္ရတာကို လက္မခံႏိုင္ပါ။ အေျခအေနမွန္ကို မသိရပဲ အပို႕ခံလိုက္ရသူေတြပါ။ ကံဆိုးမဲ ေပါက္သူေတြလို႕လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဦးစီးဌာနေျပာင္းသြားလို႕ ကိုယ့္ မိခင္ဌာန မဟုတ္ေတာ့တာကိုလည္း ဝမ္းနည္းမိပါရဲ႕။ ကိုယ့္မိခင္ တကၠသိုလ္၊ ကိုယ့္ ဆရာမၾကီးေတြ လက္ေအာက္မွာ ဆိုရင္ေတာ့လည္း အခက္အခဲ ႐ွိေပမယ့္ ပိုျပီးေျဖသာႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။  ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ၾကီးဟာ တိုးတက္ေကာင္း တိုးတက္ လာႏိုင္ပါတယ္။ Plan ေတြေတာ့ ႐ွိတာပဲေလ..။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ Cyber City ၾကီးေပါ့။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့...။

 

(လက္ဝဲသုႏၵရ အမတ္ၾကီးကေတာ့ မဲဇာ အပို႕ခံရေတာ့ “မဲဇာေတာင္ေျခ စီးေထြေထြတည့္ ” အစခ်ီတဲ့ ရတု ကဗ်ာေကာင္း တစ္ပုဒ္ကို စပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒီလို ပါရမီ မ႐ွိသူမို႕ လက္ဝဲသုႏၵရ လိုေတာ့ မစပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီလို သြားစရာ လာစရာ မ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာ စာေလး ေပေလး ေရးျဖစ္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။)

သိဂၤါေက်ာ္

15. 10. 2009

အမွတ္တရ PM Course

တာဝန္က်တဲ့ ေနရာမွာ ျငီးေငြ႕ေနတုန္း ရန္ကုန္ကို သံုးလ သင္တန္း တက္စရာ ေပၚလာေတာ့ ဝမ္းသာအားရ လာခဲ့လိုက္တယ္။ တက္ရမယ့္ သင္တန္းက Project Management ပါ။ အခုမွ စဖြင့္တဲ့ Trial Course ပါတဲ့။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသား ျပန္လုပ္ရရင္ ေပ်ာ္တာပဲ။ စုစုေပါင္း သင္တန္းသားက ဆယ္ေယာက္ပါ။ အားလံုး ကိုယ့္ထက္ Senior ေတြခ်ည္းပါပဲ။

ပထမဆံုး စသင္ရတဲ့ ဆရာၾကီးက ဆရာ Kogure ပါ။ တစ္ရက္စာ share ထဲက download ခ်ထားတဲ့ document တစ္ခု တစ္ခုမွာ စာမ်က္ႏွာမနည္း ပါပါတယ္။ ပ်င္းစရာေကာင္းေလာက္တဲ့ စာေတြ အမ်ားၾကီးေပမယ့္လည္း ဆရာၾကီးက စိတ္ဝင္စားေအာင္ သင္ႏိုင္ပါတယ္။   ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ သင္သင္ ေန႕လည္ ေန႕ခင္း က်ေတာ့ ငိုက္ျပီး စိတ္က မဝင္စားေတာ့ဘူး။ Internet ကေလးကလည္း ရေနေလေတာ့ mail ေလးဖြင့္လိုက္ ဟိုဟို ဒီဒီ ဘေလာ့ေလး ဖြင့္လိုက္ နဲ႕ ခိုးျပီး လုပ္တာေပါ့။ ဆရာၾကီး သင္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာကိုလည္း မလြတ္ေစရပါဘူး။ ဖြင့္ေတာ့ထားတယ္။ ေသခ်ာ မၾကားလိုက္တာပဲ ႐ွိမယ္။ Exercise ဆိုမွ ျပဴးျပဲ ဖတ္ျပီး ေျဖေတာ့ အေျဖေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အလြဲေတြခ်ည္းပဲ။ ဟား ဟား...။

ကုိယ္က တကယ့္လူဆိုး...။ Internet ရေနရင္ တစ္ခုခုေတာ့ မဖြင့္ပဲ မေနႏိုင္တဲ့လူ။ ကိုယ္နဲ႕ (Batcher မွာ senior ေပမယ့္ Post Graduate same batch မွာ ျဖစ္တဲ့) ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သားက ေနာက္ဆံုးတန္း (အတန္းက ႏွစ္တန္းပဲ ႐ွိတာပါ) မွာ ထိုင္ျပီး အဲသလိုေတြ လုပ္ၾကတာ ဆရာၾကီးက ရိပ္ေတာ့ရိပ္မိ ႏိုင္ေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ကိုယ္တို႕ကလည္း ႐ုပ္တည္ၾကီးေတြနဲ႕ Laptop ေပၚမွာ သူသင္ေနတဲ့ pdf file ကိုပဲ တအားၾကီး စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနသေယာင္နဲ႕ ျမန္မာ စာလံုးေတြ ဖတ္ေနၾကတာကိုး...။ ကိုယ္မ်ား ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲဆို... တစ္ခါတေလ ကိုယ့္စက္ေပၚ မဖြင့္ေပမယ့္ ေဘးစက္က ဝတၱဳကို လွမ္းဖတ္ခ်င္ ဖတ္ေနေသးတာ...။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီ PM သင္တန္း အတြက္ သက္သက္ ေခၚထားရတဲ့ ဆရာမပါ။ ဆရာမ Eguma က PM နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ certificate ရထားျပီး တကယ္ လက္ေတြ႕ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ expert ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက စာသင္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ သူ တစ္ခါမွ မသင္ဖူးဘူးလို႕ ေျပာထားတယ္။ သူ စာသင္ရင္ အဂၤလိပ္လို စကားလံုး ေရြးေနတာနဲ႕ သူ႕အစား ေမာလြန္းလို႕ သူမေျပာခင္ပဲ ကိုယ္တို႕က ေခါင္းညိတ္ျပီး အတင္း သိပစ္လိုက္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ Gantt Chart ေတြ ဘာေတြ ဆြဲဖို႕ Grantt Project တို႕ MS Project တို႕နဲ႕ လက္ေတြ႕ schedule ဆြဲဖို႕ သင္ပါတယ္။ စာေတြဖတ္ရတာ ပ်င္းေပမယ့္လည္း လက္ေတြ႕ လုပ္ဖို႕ကိုေတာ့ ကိုယ္က စိတ္ဝင္စားတယ္။ အဲဒီ assignment ေတြ လုပ္ေနရရင္ေတာ့ တစ္ျခား ဘာမွကို မဖြင့္ႏိုင္အားပါဘူး။

ဆရာမ သင္တဲ့ အထဲက ေနာက္ထပ္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ topic တစ္ခု ႐ွိေသးတယ္။ စကၠဴ အရုပ္ေခါက္တာ...ဟီး ဟီး။ သူက ကုိယ္တို႕ကို လက္ေတြ႕ ပစၥည္းေတြနဲ႕ ဥပမာေပးတယ္။ သူက ေရာင္စံု စကၠဴေတြ ေပးျပီး Tower တစ္ခုကို team work အေနနဲ႕ design စဥ္းစားျပီး အခ်ိန္တို အတြင္း ေခါက္ခိုင္းေတာ့ တစ္ခါမွ မေခါက္ဖူးတဲ့ Tower ကို ေခါက္ၾကတာ Tower ပံုကို ထြက္မလာဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ PM ေတြမွာTower ေခါက္တာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး technical skill မ႐ွိလို႕ပါလို႕ ကိုယ္တို႕ကလည္း ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက အ႐ုပ္တစ္ခု ေခါက္နည္း သင္ျပတယ္။ ၾကိဳးၾကာ႐ုပ္ ပါ။ ဒါမ်ိဳးက် ကိုယ္တို႕ကလည္း တအားစိတ္ဝင္စားၾကျပီး လိုက္ေခါက္ၾကတာေပါ့။ မနက္ပိုင္း အရုပ္ေခါက္တာ သင္ျပီးေတာ့ ညေန စာဆက္သင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕က သူမသိေအာင္ အ႐ုပ္ေတြ ခိုးေခါက္ၾကေသးတာ...။ မွတ္မိေအာင္ ဆိုျပီးေတာ့...။

ျပန္ကာနီးေတာ့ ဆရာမက ျမန္မာ ခ်ည္ထည္ အက်ႌနဲ႕ လံုခ်ည္ ႏွစ္စံု ဝယ္ထားျပီး ဝတ္ပါတယ္။ လံုခ်ည္က ခ်ိတ္နဲ႕၊ အက်ႌကေတာ့ သူ႕ကိုယ္နဲ႕ ကြက္တိပဲ ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ပဲ။ သူက ကိုယ္တို႕ ယူနီေဖာင္းကိုမ်ား သေဘာက်သလား မသိဘူး။ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ သူအစက ဝတ္ဝတ္ေနတဲ့ ဂါဝန္အတိုေလးေတြကို သေဘာက်လို႕...။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႐ွိတယ္ေလ ဟုတ္ဖူးလား။ သူက အဲလို လံုခ်ည္ဝတ္ျပီးေတာ့ တစ္ခါ တစ္ခါ စိတ္႐ႈပ္လာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ထမီကို မျပီးေတာ့ သြာေသးတာ...။ ကုိယ္တို႕ကို သင္ရမယ့္ course ေတြျပီးေတာ့ ဆရာၾကီးေရာ ဆရာမေရာ ဂ်ပန္ ျပန္သြားပါတယ္။ ဆရာမက မျပန္ခင္ လက္ကိုင္ပဝါ တစ္ထည္စီ လက္ေဆာင္ေပးသြားပါေသးတယ္။

စာေမးပြဲ မွာ multiple choice ေတြကို online ကေန ေျဖရပါတယ္။ သင္ထားတဲ့ စာေတြလည္း ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္သြားေပမယ့္ ကုိယ့္ အယူအဆနဲ႕ကိုယ္ ေျဖရမယ့္ ေမးခြန္း အမ်ားစုရဲ႕ အေျဖကို မေသခ်ာဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ အခ်ိန္ေစ့လို႕ အားလံုး ေျဖျပီးတာနဲ႕ အမွတ္က တန္းထြက္ပါတယ္။ ေအာင္မွတ္ေက်ာ္ေပမယ့္လို႕ ကိုယ့္အမွတ္က အေတာ္နည္းလို႕ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ :D

စာေမးပြဲျပီးေတာ့ Workshop စပါတယ္။ software သင္တန္းက သင္တန္းသားေတြက အသင္းေတြခြဲျပီး project တစ္ခု လုပ္ရေတာ့ ကိုယ္တို႕က အဲဒီ အသင္း တစ္ခုစီမွာ project manager အျဖစ္လုပ္ရပါတယ္။ Workshop ကာလအတြင္းမွာေတာ့ ကိုယ္တို႕ကို ၾကီးၾကပ္ဖို႕ software workshop ကိုၾကီးၾကပ္ေနၾက ဆရာတစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာျပီး တာဝန္ယူပါတယ္။ သူက တကယ္ေတာ့ PM expert မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တို႕က အရင္ ဆရာေတြ သင္ခဲ့တဲ့ အတိုင္း လက္ေတြ႕ လုပ္တာကို သူက ၾကည့္ေပး႐ံုပါ။ သူက java နဲ႕ database field မွာ expert ပါ။

ကိုယ္တို႕ သင္တန္းကို trial course လို႕ အစကတည္းက ေျပာထားျပီးေတာ့ certificate ေပးဖို႕လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မ႐ွိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ certificate ေပးရမယ့္ အေျခအေန ျဖစ္လာေတာ့ ဆရာ Ono က မနက္႐ံုးေရာက္တာနဲ႕ ကိုယ္တို႕ အခန္းထဲကို တန္းလာျပီး ညေန ျပန္မယ့္ အခ်ိန္မွပဲ အျပီးျပန္ပါေတာ့တယ္။ အေပၚထပ္က သူတို႕ အားလံုးထိုင္တဲ့ ႐ံုးခန္းထဲကို လံုးဝၾကာၾကာမသြားေတာ့ပါဘူး။ ကိစၥ႐ွိမွပဲ သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုကို ကိုယ္တို႕ကို ၾကီးၾကပ္ေတာ့တာပါ။ ကိုယ္တို႕နဲ႕ တိုက္႐ိုက္ မဆိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ဂ်ပန္္ ဆရာမတစ္ေယာက္လည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ သူမကေတာ့ ကိုယ္တို႕ တစ္ပတ္တစ္ခါ presentation လုပ္တဲ့ေန႕ေလာက္ပဲလာတာပါ။

Workshop ကာလမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ကိုယ္အဖြဲ႕ရဲ႕ progress ကို report တင္ရပါတယ္။ ကိုယ္တို႕တင္တဲ့ documents ေတြကို ျပန္သြားတဲ့ PM ဆရာမ ဆီကို ဆရာ က တစ္ဆင့္ ပို႕ျပီးေတာ့ ဆရာမကမွ comments ေတြေပးျပီး ျပန္ပို႕ပါတယ္။ အစကေတာ့ အဲဒီကာလမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေက်ာင္းေနာက္က်လို႕ ရမယ္လို႕ ကိုယ္တို႕က ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ...။ ခုေတာ့ ဆရာၾကီးက ၉ နာရီ မထိုးခင္ကတည္းက အခန္းထဲကို ေရာက္ေနျပီး ကိုယ္တို႕ကေတာ့ ၉ နာရီ အတိ ေရာက္ေအာင္ကို မနည္းၾကိဳးစားရတာ...။ တစ္ခါ တစ္ေလလည္း ၅မိနစ္ ေလာက္ ေက်ာ္သြား... တစ္ခ်ိဳ႕က ၁၀ မိနစ္ေလာက္ေက်ာ္မွ ေရာက္နဲ႕ ဆရာ့ကို အားနာရေတာ့တာေပါ့။

ကိုယ့္စက္ကေလးကိုယ္ စဖြင့္တာနဲ႕ gmail ေလး စစစ္။ forward mail ေလး ဘာေလးဖတ္။ ဟိုဟုိ ဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္မလို႕ ႐ွိေသးတယ္။ ဆရာၾကီးက ကိုယ့္အသင္းကိုယ္ သြားျပီး daily meeting လုပ္ရမယ္ ဆိုျပီး မသြားမခ်င္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ meeting ဘယ္လို လုပ္သလဲ ဆိုတာ ဆရာက လိုက္ၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ Team ေတြက တစ္ျခားအခန္းမွာ သူ႕အဖြဲ႕နဲ႕သူ လုပ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္တို႕ PM ေတြကေတာ့ ကိုယ္တို႕ စာသင္ခန္းမွာပဲ ေနၾကျပီး အေၾကာင္း႐ွိမွ ကိုယ့္အသင္းကိုယ္ သြားေျပာတယ္ေလ။ Team တစ္ခုမွာ Supervisor တစ္ေယာက္စီ ပါျပီး team member ေတြ program ေရးတဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲ ႐ွိရင္ ကူညီေျဖ႐ွင္း ေပးဖို႕ ပါ။ PM ကေတာ့ Plan ခ်ဖို႕နဲ႕ ဘယ္ေန႕ ဘာအျပီး.. ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ရမယ္.. တစ္ေန႕ ဘယ္အေျခအေနအထိ ျပီးသလဲ.. သတ္မွတ္ရက္မွာ ျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ စတာေတြကို ၾကီးၾကပ္ဖို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားဘဝကို ျပန္ေရာက္ရတာ တကယ္ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္အလုပ္က ဘာေတြပဲ လုပ္ေနရပါေစ ေက်ာင္းသားျပန္ျဖစ္သြားရင္ ေက်ာင္းသားက်င့္ ေက်ာင္းသားၾကံ ျပန္ျဖစ္သြားတာပဲ။ Presentation လုပ္ရမွာကို ေသခ်ာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မျပင္ဆင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ မလုပ္ရေသးခင္ မနက္ေစာေစာမွာ ကဗ်ာကရာျပင္ၾက… presentation ကို ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ရာ ေလွ်ာက္ေျပာၾကတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ၾကေသးတာ…။ Presentation ကိုလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး ကိုယ္လုပ္ထားတာေတြ ကိုယ္ ဒီလိုပဲ ေျပာပစ္လိုက္ၾကတာပဲ…။ ေမးေတာ့လည္း ေျဖလိုက္ၾကတာပဲ…။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္…။ :D

ဆရာၾကီးက PM Expert မဟုတ္ေပမယ့္ သူ expert ျဖစ္တဲ့ field ေတြကို အရမ္း မွ်ေဝခ်င္တဲ့သူပါ။ သူနဲ႕ စာရင္ ကိုယ္တို႕က အဲဒီေလာက္ ထဲထဲဝင္ဝင္ မသိၾကေတာ့ သူလည္း စိတ္ညစ္မွာပဲ။ သူက သင္ခ်င္တာ႐ွိရင္ projector ၾကိဳး ထိုးျပီး သင္ေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ၾကိဳျပီး Local mail နဲ႕ ပို႕ထားေပမယ့္ ကိုယ္တို႕က ဖြင့္မၾကည့္ေတာ့ သူက ပါးစပ္နဲ႔ ေၾကျငာမွပဲ ဖြင့္ၾကည့္ျပီး download လုပ္စရာ႐ွိရင္ လုပ္ၾကတာ..။ သူေျပာတဲ့ အတိုင္း Install ေတြလုပ္၊ တစ္ဆင့္ျပီး တစ္ဆင့္ အတူတူ လုပ္ၾကေပမယ့္ ၁၀ ေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ တစ္ခုခုမွားျပီး မရတာမ်ိဳးလည္း အျမဲလိုလို ျဖစ္တတ္ေသးရဲ႕။ ဆရာက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ error ႐ွာေပးပါတယ္။ တစ္ခု ႐ွိတာ ဆရာက သူ႕ကို မေမးပဲ အဲဒီ center မွာ စာျပန္သင္ေနရတဲ့ ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႕ သံုးတဲ့ framework ကို ကၽြမ္းက်င္ျပီးသား ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕က ျမန္မာလို ေမးရတာ ပိုအားရလို႕ (သူ႕ကို ေမးရမွာလည္း အားနာလို႕) ေခၚေမးမိရင္ ဆရာက သိပ္မၾကိဳက္ခ်င္ဘူး။

တစ္ခါတေလေတာ့ မုန္႕ေကၽြးျပီး သင္ရသလိုပဲ ဆရာက သူ ဂ်ပန္က ယူလာတဲ့ မုန္႕ေတြ၊ ဒီမွာ ဝယ္တဲ့ သစ္သီးေတြ ကိုယ္တို႕ကို ေကၽြးတတ္ေသးတယ္။ သူ႕အရင္ တပည့္ေဟာင္းေတြ (ခု အဲဒီ center မွာ စာျပန္သင္ေနရတဲ့ ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ) က ဆရာက ကိုယ္တို႕ PM သင္တန္းသူေတြကို ပိုခ်စ္သြားျပီး သူတို႕ေတာင္မပါပဲ ကိုယ္တို႕ကိုပဲ မုန္႕ေတြေကၽြးတယ္ လို႕ ခနဲ႕ၾကေသးတယ္။ ကိုယ္တို႕ကလည္း ညေန ေရာက္ရင္ မုန္႕စားခ်င္တယ္၊ ဆရာက အခန္းထဲက မျပန္ေသးဘူး ဆိုေတာ့… သူ႕ဖို႕ပါ မုန္႕မွာျပီး ေကၽြးလိုက္ၾကတယ္၊ ကိုယ္တို႕လည္း မွာစားတယ္ေလ… အဆင္ကို ေျပလို႕။

တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ကိုယ္တို႕ လုပ္ေနတဲ့ web development project ကို real မွာ သံုးရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ ဆိုတာေတြ သူက တစ္ခုျပီး တစ္ခု လိုက္စဥ္းစားျပတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ကိုယ္တို႕လည္း စဥ္းစားမိေပမယ့္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာကို လိုက္ျပီးေတာ့ perfect ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႕မွ မရပဲေလ။ အဲဒါေတြကို ဆရာက လိုက္ေျပာေနေတာ့လည္း ခက္သားပဲ။ ေနာက္ျပီး ကိုယ္တို႕ အဖြဲ႔ေတြ လုပ္ေနၾကတာ online library management system project ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ center မွာ စာၾကည့္တိုက္တာဝန္ခံရယ္လို႕ မ႐ွိဘူး။ ဘီ႐ိုထဲမွာ စာအုပ္ေတြကို ေသာ့ပိတ္ထားတယ္။ ဆရာမေတြ ငွားခ်င္ရင္ တာဝန္႐ွိတဲ့သူကို ေသာ့ဖြင့္ခိုင္းျပီး ငွားရတယ္။ သင္တန္းသားေတြကို မငွားပါဘူး။ အဲဒါကို ဆရာက ဒီ system ကို ဒီမွာ သံုးၾကည့္လို႕ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ… ရႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ႕လို႕ လာငွားတဲ့အခါ ငွားေပးမယ့္လူ မ႐ွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႕ ကိုယ္တို႕ ေခါင္းစားေအာင္ လုပ္တတ္ေသးတယ္။ Final Presentation ေန႕မွာ အျပင္ကုမၸဏီေတြက ဧည့္သည္ေတြက external အေနနဲ႕ လာရင္ ဘာေတြေမးမလဲ… အစစ ဆရာက စိုးရိမ္ပူပန္ျပီး အကြက္ေစ့ေအာင္ စဥ္းစားတတ္တဲ့သူပါ။ ဆရာနဲ႕ ေနရတာ တစ္ခါတေလေတာ့ လည္း စိတ္ညစ္ရေပမယ့္ သူ႕ဆီက knowledge ေတြ အမ်ားၾကီး ကိုယ္တို႕ ရလုိက္ပါတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ကိုယ္တို႕ရဲ႕ PM ဆရာအစစ္ ႏွစ္ေယာက္ထက္ ပိုခင္သြားတယ္။ ဆရာ့ အမ်ိုဳးသမီးက မေလး႐ွားကပါ။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေမြးေန႕ ဆိုျပီး တစ္ခါ ကိုယ္တို႕ကို မုန္႕ေကၽြးပါေသးတယ္…။

Workshop ျပီးကာနီးေတာ့ ကိုယ္တို႕ကို အရင္က သင္သြားတဲ့ ဆရာနဲ႕ ဆရာမ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ Final Evaluation အေနနဲ႕ ဆရာႏွစ္ေယာက္က ကုိယ္တို႕ အသင္းသားေတြ လုပ္ထားတဲ့ project ကို testing အၾကီးအက်ယ္ လုပ္ၾကပါတယ္။ (Software သင္တန္းသားေတြက သူတို႕ project အတြက္ presentation ေလးခါ ေပးရပါတယ္။ အကုန္လံုးကို အမွတ္ေပးတာပါ။ ကို္ယ္တို႕ PM သင္တန္းသားေတြလည္း ကိုယ့္အပိုင္းကိုယ္ ပါဝင္ရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး presentation အျပီးမွာ အျပင္လူေတြကို မျပခင္ testing လုပ္ၾကတာပါ။) အမွန္ေျပာရရင္ ကိုယ္ေရးဖူးတဲ့ program ေတြအေပၚ ဒီေလာက္ ကတ္သီးကတ္သတ္ တစ္ခါမွ မစစ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခုမွပဲ testing ဆိုတာ ဘာလဲ ေသခ်ာသိေတာ့တာပါ။ ဒီသင္တန္းတက္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ပညာရလိုက္ပါတယ္။

External ေတြေ႐ွ႕မွာလည္း မ်က္ႏွာပန္းလွခဲ့ပါတယ္။ Final Presentation ေန႕ျပီးေတာ့ Closing မွာ Certificate ေတြ ေပးပါတယ္။ ဆရာေတြနဲ႕ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႕ကလည္း ျပန္ၾကေတာ့မွာေလ...။ ကိုယ္တို႕က ေရႊခ်ည္ထိုး ဆင္႐ုပ္ပံု ကားခ်ပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးေတြ ဖို႕နဲ႕ ဆရာမ အတြက္ ၾကိမ္ အိတ္ကေလးေတြလည္း အဆစ္ေပးလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီသင္တန္းေလး ျပီးသြားျပီ ဆိုေတာ့ ဝမ္းနည္းမိၾကတယ္။ တက္ခဲ့တဲ့ အခန္းေလးကိုလည္း မခြဲခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ့္ အလုပ္ေတြကိုယ္ ျပန္လုပ္ရေတာ့မယ္ေလ…။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ … သင္တန္းေဖာ္ေတြကို သတိတရ ႐ွိေနျဖစ္မွာပါ…။

(တက္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းေလး အမွတ္တရပါ။ လာေရာက္ဖတ္႐ႈသူေတြ ပ်င္းသြားရင္ sorry ေနာ္…)

သိဂၤါေက်ာ္

ျပည္႐ႈခင္း

ျပည္ျမိဳ႕က အထင္႐ွားဆံုး ေ႐ႊဆံေတာ္ ေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီး

တေလာတုန္းက ဟမ္းဖုန္းနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ video ထဲမွာ မ်က္လံုးေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းေတာ္ လႈပ္တယ္ ဆိုျပီး တန္ခိုးျပခဲ့တဲ့ ဆယ္ထပ္ၾကီးဘုရား။ အဲဒီဘုရားၾကီးကို အမိုးမိုးဖို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။

ဆယ္ထပ္ၾကီး ဘုရားက ဘိုးသူေတာ္ အ႐ုပ္ကေလးေတြပါ။

မုနိ ေလးဆူထဲမွာ တစ္ဆူ အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ျပည္တစ္ဖက္ကမ္းက ေ႐ႊဘံုသာ ေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးပါ။ ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ အစစ္ကေတာ့ အတြင္းမွာ ကိန္းေအာင္း စံပယ္ေနပါတယ္။

ေငြဘံုသာ ေစတီေတာ္ျမတ္ပါ။ ေလွကားနည္းနည္းတက္ရျပီး ေတာင္ထိပ္မွာ တည္ထားတာပါ။ နဝေဒးတံတားနဲ႔ ဧရာဝတီျမစ္ ႐ႈခင္းကို ေတာင္ေပၚကေန လွမ္းျမင္ရပါတယ္။

ေငြဘုံသာဘုရား ေပၚက ႐ိုက္ထားတဲ့ ႐ႈခင္းပါ။

ေ႐ႊေတာင္ျမိဳ႔ သမိုင္းဝင္ ေရႊနတ္ေတာင္ ေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးပါ။ ဘုရားေပၚက လွမ္းၾကည့္ရင္ စိမ္းစိမ္းစိုစို လယ္ကြင္းေတြကို လွမ္းျမင္ရပါတယ္။

 

 

႐ွင္ေက်ာ္မုနိ ႐ုပ္႐ွင္ေတာ္ျမတ္ၾကီးပါ။ တစ္ခ်ိဳ႔က မုနိေလးဆူထဲက တစ္ဆူ အပါအဝင္ ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။

ဝန္ခ်ေတာင္ ေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးပါ။ မိဘ ဆရာသမားေတြကို ျပစ္မွားထားမိတာေတြကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လာေရာက္ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ အဝင္ဝက ႐ုပ္ပြားေတာ္ကေတာ့ တ႐ုတ္လက္ရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္