အိႏၵိယ ၅ (ေဒလီ ၊ အဂါရာ)

ခုတေလာ စာေရးရမွာ ပ်င္းေနပါတယ္..။ ျပီးခဲ့တဲ့ ပိတ္ရက္က ခရီးသြားေနလို႕ မေရးျဖစ္တာလည္း ပါပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႕က မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီခြဲေလာက္ Express Bus ႏွစ္စီးနဲ႕ Delhi ကိုထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ CDAC က စီစဥ္ေပးတဲ့ Trip ပါ။ ၁၀ နာရီ ခြဲေလာက္က်ေတာ့ လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့ Macdonald ဆိုင္မွာ ရပ္ေပးပါတယ္။ ဆိုင္ေနရာေလးက သာသာယာယာနဲ႕ စားလို႕လည္း မဆိုးပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ ဆက္ထြက္လာတာ ေဒလီ ကို ေရာက္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါတယ္။ ေဒလီ က အိႏၵိယရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ျမိဳ႕စြန္ဘက္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို သားသားနားနား မရွိပဲ ညစ္ပတ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲကို စဝင္လာတာနဲ႕ လမ္းေဘးမွာ တဲထိုးေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ရတာပါပဲ။ လမ္းေတြ၊ ေရပိုက္လိုင္းေတြ.. တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာလည္း ျပင္ေနတဲ့ ေနရာေတြခ်ည္းပါပဲ...။ ေဆာက္ေနတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ကိုယ္တို႕ အခုေနေနတဲ့ Chandigarh မွာေတာ့ အဲလိုမရွိပဲ ေနရာတိုင္း သပ္ရပ္ သန္႕ရွင္းေနတာ ဆိုေတာ့ အားလံုးက ေျပာၾကေတာ့တာေပါ့...။ ေဒလီက ညစ္ပတ္တယ္ လို႕..။

Traffic ကလည္း ရႈပ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမ်ားဆို တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနရတာပါ။ အဲလို နဲ႕ပဲ Indian Gate ကို ေရာက္ေတာ့ ၂ နာရီ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ 

Indian Gate ေဘးက ေရကန္ထဲမွာ အေပ်ာ္စီး ေလွေလးေတြလည္း စီးလို႕ရပါတယ္။ ေနပူက်ဲက်ဲ အခ်ိန္မို႕ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ လမ္းေဘး အရိပ္ထဲက ပလက္ေဖာင္းမွာပဲ ထိုင္ေနျပီး ေျပာထားတဲ့ အခ်ိန္ ၃ နာရီ ခြဲကာနီးက်ေတာ့ ကားဆီကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး ဗိုက္ေတြလည္း ဆာေနၾကပါျပီ။ အနီးအနားမွာလည္း ဘာမွ ဝယ္စားစရာ မရွိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ေလ့လာေရးလာတဲ့ အိႏၵိယ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က ထမင္းေတြ စားေနၾကတာကိုၾကည့္ျပီး ပိုဆာလာပါတယ္။

Indian Gate က ထြက္လာျပီး တည္းမယ့္ ဟိုတယ္ကို ေတာ္ေတာ္ ရွာလိုက္ရပါတယ္။ Haryana Tourism ဟိုတယ္ (Hermitage Surajkund) ကို ၇ နာရီေလာက္မွ ေရာက္ပါတယ္။ 

ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ Agra က Tajmahar ကို သြားပါတယ္။ လမ္းမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း Macdonald ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ရပ္ပါတယ္။ ေအာက္ကပံုကေတာ့ လမ္းမွာ ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ယမုန္နာ ျမစ္ပါ။

Tajmahar ကိုေရာက္ဖို႕အတြက္ အေပါက္ဝမွာ စီးလာတဲ့ ကားၾကီးေတြကို ရပ္ျပီး Battery သံုး ကားလတ္ ေတြနဲ႕ ဆက္သြားရပါတယ္။ ကုလားအုတ္ေတြ ဆြဲတဲ့ လွည္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္း ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲမို႕ အားလံုးလိုလုိပဲ အျပန္မွာ လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ပစၥည္းေလးေတြ ဝယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

Tajmahar အထဲကို ဝင္ဖို႕အတြက္ တန္းစီေနတဲ့ သူေတြပါ။ အေပါက္ဝမွာ အိတ္ေတြကိုလည္း စစ္ပါေသးတယ္။ စားစရာေတြနဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို အတြင္းကို ယူလို႕ မရပဲ Locker ထဲမွာ ထားခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့ Qutub Minar ကိုသြားပါတယ္။ အုတ္နဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့ အျမင့္ဆံုး အေဆာက္အအံု ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၃၇.၈ ေပ ျမင့္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေတြကလည္း ခဏ ခဏ ျဖတ္သြားေနတာနဲ႕ ဓါတ္ပံု ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ေရွးေဟာင္း လက္ရာအေဆာက္အအံု အျပိဳအပ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။

 

 

 

 

အဲဒီေနာက္ေတာ့ Lotus Temple ကို သြားၾကပါတယ္။ ဘာသာတိုင္းအတြက္ ဝတ္ျပဳဖို႕ လုပ္ထားတဲ့ အေဆာက္အအံုပါ။

အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရတာနဲ႕ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ ဝတ္ျပဳတဲ့ အခန္းထဲ မဝင္ေတာ့ပဲ ေအာက္ဘက္က ေရကူးကန္နားမွာပဲ ဓါတ္ပံုသြားရိုက္ျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္လို႕ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

Lotus Temple ကျပန္ေတာ့ Delhi ရဲ႕ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေစ်း Palika Bazaar ကို ဝင္ပါတယ္။ ေစ်းက ေျမေအာက္ထပ္မွာ ေဆာက္ထားတာပါ။ တနဂၤေႏြေန႕လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ေစ်းထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စည္ကားေနပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ေတြ ဆိုတာလည္း တအားကို လက္ဆြဲ ေခၚမတတ္ပါပဲ။ ပစၥည္းတစ္ခုကို ကိုင္ၾကည့္မိရင္ကိုပဲ မေရာင္းရမခ်င္း အတင္း ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္မလိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ျမန္ျမန္ပဲ ထြက္္လာရပါတယ္။ ေစ်းကလည္း ထက္ဝက္ေလာက္ ခြာစစ္မွ အဆင္ေျပတာပါ။ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေပါပါတယ္။

 

 

ေစ်းထဲကေန ၃နာရီ၄၅ ျပန္ထြက္မယ္လို႕ ေျပာထားေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္ေစာင့္ တစ္ေယာက္ေစာင့္နဲ႕မို႕ ၄နာရီခြဲေလာက္မွပဲ ထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။  Chandigarh က ဟိုတယ္ကို တန္းျပန္တာေတာင္ ည ၉နာရီခြဲ ၁၀ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ ျပန္ေရာက္သလို ေပ်ာ္သြားၾကပါတယ္။ Delhi နဲ႕ ယွဥ္ေတာ့မွ Chandigarh က ဘယ္ေလာက္ ျငိမ္းခ်မ္းျပီး သန္႕ရွင္း သာယာတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရသလိုပါပဲ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခရီးထြက္ရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူေတြနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္တာပါပဲ...။ 

သိဂၤါေက်ာ္

သံုးၾကိဳးတပ္ တေယာ

                                                                                                                                                   

ႏိုဝင္ဘာ ၁၈ ရက္ ၁၉၉၅။ တေယာဆရာ Itzhak Perlman ဟာ နယူးေရာ့ခ္ျမိဳ႕ လင္ကြန္း Center က Avery Fisher Hall က စတိတ္ခ်္ ေပၚကို လာခဲ့ပါတယ္။

ခင္ဗ်ား ပါးလ္မန္း ရဲ႕ ပြဲကို ၾကည့္ဖူးရင္ စတိတ္ခ်္ ေပၚကို သူေရာက္လာတာ သူ႕အတြက္ နည္းနည္းေနာေနာ ေအာင္ျမင္မႈ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာပါ။ သူဟာ ကေလးဘဝတုန္းက ပိုလီယို ျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႕ ေျခႏွစ္ဖက္ စလံုး မသန္စြမ္းပဲ ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ သြားလာရသူပါ။ သူ စင္ျမင့္ ေပၚကို တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ေလွ်ာက္လာတာကို ျမင္ရတာ နာနာက်င္က်င္ ေႏွးေႏွးေကြးေကြးနဲ႕ပါ။

သူ႕ရဲ႕ ထိုင္ခံုကို ေရာက္တဲ့အထိ နာက်င္စြာနဲ႕ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွစ္ခုကို ေအာက္ခ်ျပီး သူ ျဖည္းျဖည္းပဲ ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တေယာကို ေကာက္ကိုင္၊ ပခံုးေပၚေမွးလို႕ သူ႕ေမးေအာက္နားမွာ ခ်လိုက္ျပီး တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ကို ေခါင္းညိတ္ျပလို႕ တီးခတ္ဖို႕ ျပင္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ပရိတ္သတ္ေတြဟာ ဒီလို ျပင္ဆင္မႈမ်ိဳးနဲ႕ အသားက်သြားပါျပီ။ စင္ျမင့္ေပၚကို သူ ေလွ်ာက္လာတုန္းကလည္း သူတို႕ဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အဆင္ေျပေအာင္ ထိုင္တုန္းကလည္း သူတို႕ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ဟာ သူ တီးခတ္ဖို႕ အဆင္သင့္ ျဖစ္တဲ့ အထိ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ခုခု မွားယြင္းသြားပါျပီ။ သူ နည္းနည္းေလာက္ အသံစမ္းျပီးခ်ိန္မွာ တေယာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ ျပတ္သြားပါေတာ့တယ္။ အခန္းထဲမွာ ေသနတ္သံလို က်ယ္ေလာင္သြားတဲ့ အဲဒီ အသံကို ခင္ဗ်ား ၾကားႏိုင္မွာပါ။ ဒီ အသံရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အမွားတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အရာဟာ အမွားတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

သူထသြားျပီး  စင္ျမင့္ေပၚက ဆင္းမယ္၊ တစ္ျခား တေယာတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွာလိမ့္မယ္ လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ အဲဒီလို မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ျပီး ခဏေလာက္ ေစာင့္တယ္။  ေနာက္ တီးဝိုင္းေခါင္းေဆာင္ကို စဖို႕ အခ်က္ျပလိုက္ပါတယ္။

တီးဝိုင္း စတင္ပါျပီ။ သူက သူ႕မွာ က်န္သေလာက္နဲ႕ပဲ တီးခတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတီးခဲ့သမွ်ဟာ သူတို႕ အရင္က မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းျပီး တန္ခိုးရွိတဲ့ သန္႕စင္တဲ့ ေတးသြားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တေယာကို ၾကိဳးသံုးေခ်ာင္းတည္းနဲ႕ တီးခတ္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ လူေတြ သိထားၾကတာပါ။ ခင္ဗ်ားလည္း သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီညေတာ့ ပါးလ္မန္း က ဒါကို မသိဘူးလို႕ ျငင္းဆန္လိုက္ပါျပီ။

ခင္ဗ်ား သူ႕ကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္… ေျပာင္းလဲေနတဲ့… အသစ္ဖြဲ႕စည္း ေပါင္းစပ္ထားတဲ့… သူ႕ေခါင္းထဲက အရာေတြကိုေလ။ ဒီအရာကေတာ့ သူတို႕တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အသံအသစ္ေတြ ရေအာင္ ၾကိဳးေတြကို ျပန္ညွိထားတဲ့ ပံုပါပဲ။

သူ ျပီးသြားတဲ့ အခါမွာ အခန္းထဲမွာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ လူေတြဆီက ခ်ီးက်ဴးသံေတြ ညံသြားတယ္။ အခါတိုင္းနဲ႕ မတူတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ထြက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ထရပ္ၾကျပီး သူလုပ္သြားတာကို ၾသဘာေပးဖို႕ လုပ္လို႕ ရတာ မွန္သမွ် လုပ္ၾကေတာ့တယ္။

သူ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျငိမ္ေအာင္ အခ်က္ျပတယ္၊ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ အက်ယ္ၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ တည္ျငိမ္ျပီး ရင္ထဲက နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း လာတဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႕…။

“ခင္ဗ်ားတို႕ သိလား၊ တစ္ခါတေလမွာ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္က ခင္ဗ်ားမွာ က်န္သေလာက္ကေလးနဲ႕ ေတးဂီတေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဖန္တီးႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ရွာေဖြဖို႕ပဲဗ်”

ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စကားပါလဲ။ အဲဒီလို ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒါ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပဲ။ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးအတြက္ပါပဲ။

ဒီလူဟာ သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကိဳးေလးၾကိဳး ရွိတဲ့ တေယာနဲ႕ ဂီတေတြ ဖန္တီးခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ရုတ္တရက္ ပြဲတစ္ပြဲရဲ႕ အလယ္က်မွ ၾကိဳးသံုးၾကိဳးတည္းနဲ႕ ဘယ္လို ဂီတမ်ိဳး ဖန္တီးရမလဲ ဆိုတာ သူ႕ဟာသူ ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဒီည ၾကိဳးသံုးၾကိဳးတည္းနဲ႕ သူဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဂီတက ၾကိဳးေလးၾကိဳး နဲ႕တုန္းက သူလုပ္ခဲ့ဖူးသမွ်ထက္ ပိုျပီး လွပတယ္။ ပိုျပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ပိုျပီး အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေစတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္တဲ့ ဒီလိုု မတည္ျငိမ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲျမန္လွတဲ့ ရႈပ္ေထြးတဲ့ ေလာကၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အလုပ္ကလည္း ေတးဂီတ ဖန္တီးသလိုပါပဲဲ။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိသမွ်နဲ႕ ေတးဂီတဖန္တီးၾကတယ္…၊ အဲဒီေနာက္.. ရွိတာေတြက ၾကာၾကာမတည္ျမဲႏိုင္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ က်န္သမွ်နဲ႕ပဲ ေတးဂီတ ဖန္တီးၾကဖို႕ပဲေပါ့။

Three Stringed Violin by Author Unknown

Itzhak Perlman ရဲ႕ ပံုေတြကိုေတာ့ Google ကေန ရွာျပီး ထည့္ထားပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္

အိပ္မက္မ်ား

အိပ္မက္ေတြကို ျမန္ျမန္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္

အိပ္မက္ေတြ ေသဆံုးရင္

ဘဝဟာ အေတာင္က်ိဳးငွက္တစ္ေကာင္လို

မပ်ံႏိုင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

အိပ္မက္ေတြကို ျမန္ျမန္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္

အိပ္မက္ေတြသာ သြားျပီ ဆိုရင္

ဘဝဟာ စိုက္လို႕ပ်ိဳးလို႕မရတဲ့ကြင္းျပင္လို

ႏွင္းေတြနဲ႕ ေအးခဲသြားလိမ့္မယ္။

Dreams by Langston Hughes