နံရံ

ဘယ္တုန္းက စခဲ့မိမွန္းမသိတဲ့
နံရံတစ္ခုကို
ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္
ငါေဆာက္ခဲ့မိေပါ့၊
အျပင္ကလူေတြ
ငါ့ကို မျမင္ႏိုင္ေစမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕။

ငါ့ရဲ႕နံရံက နိမ့္ေနေသးရင္
မွီမယ့္သူ႐ွိမယ္၊ ေက်ာ္ဝင္မယ့္သူ ႐ွိမယ္၊
သူတို႕အသံေတြ ငါၾကားရမယ္၊
ဒါေၾကာင့္...
ငါ့နံရံကို ငါဆက္ေဆာက္တယ္။
ေက်ာက္တုံးေတြေပၚမွာ ေဆးေရးတယ္၊
ျပတင္းေတြကို ေဆးေရာင္ျခယ္တယ္၊
အျပင္က မျမင္သာေအာင္ေပါ့။
အျပင္ကလူတစ္ခ်ိဳ႕
ဝမ္းနည္းစြာ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ၾက
ငါထင္တာေတာ့
သူတို႕ ငါ့ကို မနာလိုတာပဲ။

ငါ့နံရံကို
ျပီးျပည့့္စံုေအာင္ ေဆာက္ဖို႕
ငါ့အခ်ိန္ေတြ အကုန္သံုးခဲ့တယ္။
ျပီးသြားတဲ့တစ္ေန႕မွာေတာ့
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ငါမျမင္ရေတာ့။
အျပင္ကို ေခၚၾကည့္လည္း
ေျဖသံက နတၱိ။
ေမွာင္မည္းတဲ့ နံရံရဲ႕ အတြင္းဘက္
ညစ္ညမ္းတဲ့ေလထုထဲ
ငါထိုင္ေနဆဲ
တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္ပိတ္တဲ့ အထီးက်န္ဆန္မႈနဲ႕ေပါ့။

ငါ့မွတ္ဥာဏ္အရိပ္ေအာက္ ထိုင္ေနဆဲ
တစ္ေန႕မွာ
ငါ့နံရံရဲ႕ မျပည့္စံုမႈကို ငါေတြ႕ခဲ့တယ္။

တစ္ဖက္ျခမ္းက
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလည္း
ေျပာေနတယ္...
မင္းရဲ႕နံရံက အ႐ုပ္ဆိုးတယ္ တဲ့။
အဲဒီေန႕မွာပဲ
ငါ့ေျခေထာက္ေပၚ ပန္းတစ္ပြင့္က်လာျပီး
ငါလည္း စတင္ငိုေၾကြးမိတယ္။
နံရံ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္
ငါတက္ၾကည့္လည္း
အဲဟိုဘက္မွာ ဘယ္သူမွမ႐ွိ။

ငါ့နံရံ ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္
ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္နဲ႕ မလွပမႈေတြပဲ႐ွိတယ္၊
အရာတိုင္းက အလကားပဲ၊
ဘာမွ မက်န္ဘူး၊
ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ အထီးက်န္ရတယ္။
ငါ့မ်က္ရည္ စီးက်ရင္းျငီးတြားစဥ္
ထူးဆန္းစြာ တစ္စံုတစ္ခု တိုးဝင္လာရဲ႕
ဘုရားသခင္ ငါ့နံေဘး ႐ွိသလိုမ်ိဳး
ငါ အထီးမက်န္ေတာ့ပါ။

တစ္ေန႕ျပီးတစ္ေန႕
သူက ငါ့ကို သင္ေပးတယ္
ငါ့နံရံ ဘာလို႕ အ႐ုပ္ဆိုးရတဲ့ အေၾကာင္း။
ပထမဆံုး ဖယ္ပစ္ေစခဲ့တာ
မနာလိုမႈဆိုတဲ့ ေက်ာက္တုံးပဲ။
ငါအင္တင္တင္ ျဖစ္ျပီးမွ ဖယ္ပစ္ခဲ့ရ။
အဲဒီေနာက္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု…။

ငါ့ဘဝ တစ္သက္တာ
စုေဆာင္းခဲ့တဲ့
ေက်ာက္စိုင္ အစုအေဝးေတြက်န္ေသးရဲ႕
အမွန္ေျပာတတ္တာ...
ကေလးဆန္တာ...
ေခါင္းမာျပီး ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္တာ...
ေက်ာက္တံုးေပါင္းမ်ားစြာ
အဆံုးမွာေတာ့
သူ႕အကူအညီနဲ႕
နံရံကေန ဖယ္ပစ္ခဲ့ေပါ့။
ဒါနဲ႕ေတာင္
ေနာက္ထပ္အမ်ားၾကီး
က်န္ေသးရဲ႕။
ငါ့ဘဝရဲ႕ ဂုဏ္ေမာက္စရာေတြေလ။
ဒါေတြရဖို႕
ငါ ၾကိဳးစားခဲ့ရ၊
ငါ ေမာပန္းခဲ့ရ။
ဘယ္လို လြယ္လြယ္
ဖယ္ရမလဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အျပင္က ကမ္းလက္ေတြကိုၾကိဳဖို႕
ငါ့နံရံကို ငါဖယ္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့
ဒီနံရံ ျပိဳက်လိမ့္မယ္...။
ငါတို႕လည္း
တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေနရာ
လြတ္လပ္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေတာ့မယ္။
အားလံုးဟာ
ဘုရားသခင္ရဲ႕
မိသားစုဝင္ေတြပါ။

...

(သိဂၤါေက်ာ္)

The Wall ကို မွီျငမ္းပါသည္။

...

ေအာ္မိေတာ့မလို႕

၁၉၃၀ အေစာပိုင္းေလာက္ကပါ။ လယ္သမား တစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ဇနီး ဟာ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲ တစ္ခုကို သြားခဲ့ပါတယ္။ လယ္သမားဟာ အေပ်ာ္စီး ေလယာဥ္ပ်ံ ကို အရမ္းသေဘာက် ျပီး တစ္ခါစီးရင္ ဘယ္ေလာက္လဲ လို႕ ေလယာဥ္ေမာင္းကို ေမးပါတယ္။

ေလယာဥ္ေမာင္းက ၃ မိနစ္ အတြက္ ၁၀ ေဒၚလာပါ လို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အရမ္းကို မ်ားတာပဲ လို႕ လယ္သမားက ျပန္ေျပာတယ္။ေလယာဥ္ေမာင္းက တစ္စကၠန္႕ေလာက္ စဥ္းစားျပီး " ခင္ဗ်ားကို အခြင့္အေရး တစ္ခုေပးမယ္။ တကယ္လို႕ ခင္ဗ်ား ေရာ ခင္ဗ်ား မိန္းမေရာ အသံတစ္ခ်က္မွ မထြက္ပဲ စီးႏိုင္ခဲ့ရင္ တစ္ျပားမွ ေပးစရာ မလိုဘူး။ မဟုတ္လို႕ တစ္ခြန္းေလာက္ ေအာ္မိရင္ေတာ့ ၁၀ ေဒၚလာ ေပးရမယ္ " ေျပာတယ္။

လယ္သမား နဲ႕ သူ႕ဇနီးက သေဘာတူျပီး ေလယာဥ္ စီးခဲ့တယ္။

သူတို႕ ေျမျပင္ေပၚ ျပန္ဆင္းလာျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေလယာဥ္ေမာင္းက လယ္သမားကို ေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ တကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ အသံကေလး တစ္စက္မွေတာင္ မထြက္ဘူးေနာ္... တကယ္ သတၱိ႐ွိတာပဲ"

"ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ က်သြားေတာ့ ေအာ္မိေတာ့မလို႕ပဲ " လို႕ လယ္သမားက ျပန္ေျပာတယ္။"

(စာေရးရမွာ ပ်င္းေနလို႕... ဖတ္မိတဲ့ ဟာသတိုေလး တင္လိုက္တာပါ။)

...

မ႐ွိတန္ဖိုး

လက္ေျဖာင့္သေလာက္
ျမားတံေကာက္က
ပစ္သမွ်
လံုးဝမအပ္စပ္
မသိတတ္။

လက္ရာေကာင္းဦး
ေဆာက္သြားတံုးက
ထုသမွ်
လံုးဝမလွ
ပံုမၾကြ။

ဒီလိုပဲေလ
စာေတြဖတ္မွတ္
ဘယ္ေလာက္တတ္လည္း
စိတ္ဓာတ္တူးျခစ္
အေတြးညစ္က
ေရးသမွ်စာ
လုပ္သမွ်အလုပ္
ေျပာသမွ်စကား
အလကားခ်ည္း
မ႐ွိတန္ဖိုး
ေကာင္းက်ိဳးမျဖစ္
လူမခ်စ္။

(ေမာင္ေမာင္ျငိမ္းေအး)

ၾကိဳက္လို႔ ကူးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဘယ္မဂၢဇင္းထဲက မွန္းေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။

ပံုကို http://www.istockphoto.com မွယူထားပါတယ္။
...