ႏွင္းမက်တဲ့ ေနရာမွာ ေမြးေပမယ့္
ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ႏွင္းေတြကို ငါခ်စ္တယ္
ခပ္ျပင္းျပင္း မတိုက္တဲ့ ေျမာက္ေလထဲ
ႏွင္းရနံေတြ ေဝေနတာကို ၾကိဳက္တယ္။
တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေတာအုပ္ထဲ
သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမွာ အျဖဴေရာင္ႏွင္းေတြ
ေနမျပင္းခင္ ေဝေနတာကို သေဘာက်တယ္၊
ခပ္ဖြဲဖြဲပဲေပါ့…
ေဆာင္းဦးသစ္႐ြက္ေတြကိုေတာ့
မေခၽြေစခ်င္ပါဘူး။
လေရာင္ေအာက္မွာ
ဦးထုပ္မေဆာင္းပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း
ပထမဆံုးႏွင္းေတြ ေၾကြတာျမင္လို႕
ေပ်ာ္သလို အေပ်ာ္မ်ိဳးက
ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အလွတရားပဲ။
ေတာင္ေပၚသူ မဟုတ္ေပမယ့္
ႏွင္းျမဴဆိုင္းတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကိုလည္း
မက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္ခ်င္တယ္။
အဲဒီႏွင္းစက္ေတြကို ေတာင္းပန္ခ်င္တာ
ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚကိုေတာ့
ၾကိဳက္သေလာက္ ျဖန္႕က်ဲလိုက္ေပါ့၊
ေဆာင္းပန္းပြင့္ေတြ အေပၚေတာ့
ညင္ညင္သာသာေလးပဲ က်ပါေနာ..။
“ျပည္မွာေဆာင္း” ဆိုတဲ့
ခင္ဝမ္း သီခ်င္းကို ၾကားရင္
ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္
ေမြးရပ္ကို လြမ္းတယ္။
1st December ရဲ႕ နံနက္ခင္း မွာ
ဒီေလာကထဲကို စေရာက္ခဲ့တယ္
ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ဘုရားအလို အတိုင္းပဲလို႕
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္၊
သမီးကို ေခၚေဆာင္ခဲ့လို႕
ေက်းဇူးပါပဲ ေမေမ…။
ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဟမန္ေဆာင္းကို ခ်စ္တယ္…
Sweet December ကို ခ်စ္တယ္…
ငါ့ကို ခ်စ္တဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ခ်စ္တယ္…
ခရစ္ယာန္ မဟုတ္ေပမယ့္
ခရစၥမတ္စ္ ကိုလည္း ခ်စ္တယ္…
ဒီဇင္ဘာေရ…
ငါ့အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕
ခြန္အားေပးပါေနာ္…။
သိဂၤါေက်ာ္
1.12.2009
2:11 PM
