Thesis အျပီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး တကြဲတျပား မျဖစ္ခင္ ခရီးသြားဖို႕ ေရြးလိုက္ေတာ့ မေရာက္ဖူးတဲ့သူလည္းရွိ၊ ရက္နည္းနည္းနဲ႕လည္း သြားႏိုင္တဲ့ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး သြားဖို႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္ခရီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္မယ့္သူပါ။ ဆရာမေတြ အပါအ၀င္ တစ္တန္းလံုးနီးပါး လိုက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ထားေပမယ့္ ဆရာမေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ မအားၾကလို႕ (သြားခြင့္မရတာက အဓိကပါ၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ထားခံရတယ္လို႕ေတာင္ ထင္စရာပဲ၊ ကိုယ္တို႕ ခြင့္ရတာေတာင္ ကံေကာင္းလို႕။) မလိုက္ျဖစ္လို႕။ ဆရာမ မလိုက္ေတာ့ မစည္းလံုးဘူး အေျပာခံရမွာ ေၾကာက္ျပီး လုိက္မယ့္သူေတြေတာင္ မလုိက္ျဖစ္ဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ၂၄ ေယာက္ ရွိတဲ့ အထဲ ကိုယ္တို႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ၉ ေယာက္ပဲ သြားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ေရႊေၾကးစည္ဘုရားဖူးကား နဲ႕ ည ၁၀ နာရီ ေလာက္မွာ လမ္းထိပ္က ထြက္စီးခဲ့တာ ကင္ပြန္းစခန္းကို မနက္ ၂ နာရီခြဲ ေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္မွာ ေတာင္တက္ကားစခန္း ဖြင့္မယ့္ ၆ နာရီ အထိ ေစာင့္ရင္းနဲ႕ အိပ္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။
မသြားခင္ကေတာ့ အေျပာၾကီးထားၾကတာ... ကင္ပြန္းစခန္းကေန တက္မယ္ေပါ့။ တကယ္တမ္းလည္း ေရာက္ေရာ မတက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ေအာက္ကပံုက ေတာင္တက္ကားစခန္းမွာ ႐ိုက္ထားတာပါ။
မဲခြဲလိုက္ေတာ့ ေျခလ်င္တက္မယ့္ ဘက္ကေတာ့ မ်ားပါရဲ႕... ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ (အေပၚေရာက္မွပဲ တစ္ျခားေတာင္ေတြ တက္ၾကမယ္ေပါ့၊ ကားရွိတဲ့ ေနရာမွာ ကားနဲ႕ပဲ တက္ၾကမယ္ ဆိုျပီး) ကားနဲ႕ပဲ ရေသ့ေတာင္ထိ တက္ခဲ့ၾကတယ္။ ရေသ့ေတာင္ ေရာက္မွပဲ ကားမရွိေတာ့လို႕ ေျခလ်င္တက္ၾကရတယ္။ လမ္းႏွစ္ခြေတြ႕ေတာ့ ေျခလ်င္လမ္းကို ေရြးလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတယ္။ လမ္းၾကမ္းတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ညစ္ပတ္တာကို ေျပာတာ။ ေမာရတဲ့ အထဲမွာ အနံအသက္က မေကာင္းပဲ ေလေကာင္းေလသန္႕ မရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္တန္းကို က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ေလာက္လာျပီး ပညာေပးသင့္တယ္လို႕ ေတာင္ထင္မိပါရဲ႕။
ေတာင္ေပၚကို အတက္ လမ္းမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ။
တည္းခုိခန္းမွာ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးေတာ့ တည္းခုိခန္းက ညႊန္းတဲ့ ထမင္းဆိုင္မွာ စားျပီး အနီးဆံုးလို႕ သူတို႕ ေဒသခံေတြေျပာတဲ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီး ဘုရားကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာကေတာ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးသို႕ မိနစ္ ၆၀ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအညႊန္းက ဆင္နဲ႕ သြားတာကို ေျပာတာပါတဲ့။ အခု ဆင္နဲ႕ မသြားေတာ့တဲ့ ေခတ္မွာလည္း လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပင္မထားပါဘူး။
လမ္းမွာ ဝင္ဖူးခဲ့ရတဲ့ ဘုရားေလးေတြ ... ေက်ာက္ဆီယိုဘုရား၊ နဂါးဘုရား၊ ဖားဘုရား နဲ႕ ဘြဲ႕ေတာ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ဘုရားေလးေတြပါ။
ဇြတ္အတင္း အလွဴခံၾကလို႕ နဂိုအခံ သဒၶါတရားကို ေပ်ာက္မသြားေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး လွဴျဖစ္တဲ့ ေနရာလည္း လွဴျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕ (ေရႊဆိုင္းေတြ၊ ေရပံုးေတြကို လက္ထဲ လာထည့္ေပးေတာ့ လွဴလိုက္ရေရာ) မလွဴျဖစ္တဲ့ ေနရာလည္း မလွဴျဖစ္ခဲ့ပါဘူး (ပင္ပင္ပန္းပန္း လာေတာ့လာျပီး သဒၶါတရား မရွိတဲ့သူေတြလို႕ ေျပာခံရျပန္ေရာ)၊ အဖြဲ႕လိုက္ စုလွဴတဲ့ေနရာလည္း လွဴခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း မိဘဆီက လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနရတဲ့သူမို႕ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ ဘယ္လွဴႏိုင္ပါ့မလဲ။ လွဴေတာ့ လွဴခ်င္တာေပါ့။
ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕ ပဲ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးဘုရားကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာက္ထပ္ၾကီးဘုရားမွာ ဆည္းလည္း နဲ႕ ေရႊဆိုင္း ကပ္လွဴေပးဖို႕ ဘုရားေပၚကို ဆိုင္းထားတဲ့ ၾကိဳးေပၚကတက္ေနတဲ့ ပံုပါ။ သူတို႕ ဒီလူကို ၾကိဳးမင္းသားေလးလို႕ ေခၚၾကပါတယ္။
လမ္းမွာ ေမာေမာနဲ႕ ထိုင္ေနၾကတာ...။ ကိုယ္တို႕ကေတာ့ ခံုျမင္ရင္ကို ထိုင္ခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕။ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးကို အသြားအျပန္ ၄ နာရီ ေလာက္ကို ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံေတြအတြက္ေတာ့ အသြားအျပန္ ၂ နာရီ ဆိုတာေတာင္ လြန္လွျပီ ဆိုပဲ။ အျပန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ျပန္မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ ေပတူးလာခဲ့ပါတယ္ (မေပပဲ ေနပါ့မလား... ဒီေလာက္ ဖုန္ထူ လမ္းၾကမ္းတာကို)။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြက ေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္ျပီး ေက်ာက္ထပ္ၾကီးက ျပန္လာတာလားလို႕ ေမးပါတယ္။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႕ တက္မယ္လို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ေရတံခြန္ေတာင္ အေၾကာင္းေမးေတာ့ အကြာအေဝးကေတာ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးနဲ႕ အတူတူပဲ၊ လမ္းကေတာ့ အရမ္းမတ္ျပီး ၾကမ္းတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူတို႕ အတြက္ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးက ေျမျပန္႕ပါတဲ့။ ကိုယ္တို႕အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစား သြားခဲ့ရတာပါ။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့လမ္းဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး တစ္ျခားေနရာ ေမးျမန္းၾကည့္ပါတယ္။
ကိုယ္တို႕ Second Year တုန္းကေတာ့ ႏွစ္ရက္အတြင္း ရေသ့ေတာင္ကစလုိ႕ ေတာင္ေတြ အမ်ားၾကီး တက္ခဲ့တာပဲ။ ကိုယ္မွတ္မိတာေတာ့(ဓါတ္ပံုေတြထဲ ပါေနလို႕) အျပင္ျမစိမ္း၊ အတြင္းျမစိမ္း ေလာက္ပဲ။ အဲဒီေတာင္ေေတြ အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ အခုသြားခဲ့တာထက္ အမ်ားၾကီး ေဝးတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပင္ပန္းတယ္လို႕လည္း မထင္ခဲ့ပါဘူး။ အခုလည္း ကိုယ္ကေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ လူမ်ားရင္ ေရတံခြန္ေတာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သြားမယ့္ဘက္ကပဲ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားက မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့လည္း မသြားရံုပဲေပါ့။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မသြားတာေကာင္းတယ္လို႕ ထင္မိပါရဲ႕။ တစ္ရက္ အလကားထိုင္ေနရမွာလည္း မေနခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ဆြဲေဆာင္လို႕ မရေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္မွာေတာင္ နည္းနည္းေလးမွ လမ္းမေလွ်ာက္ပဲ တကၠစီပဲ စီးေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲေလ။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ ေစာေစာ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးကပ္အျပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ပံု။
မနက္စာစားျပီးေတာ့ က်ီးပါးစပ္ တစ္ခုကိုပဲ သြားျပီး ထမင္းစားခ်ိန္မတိုင္ခင္ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
က်ီးပါးစပ္လိုဏ္ဂူထဲက ဘုရားပါ။ လိုဏ္ဂူထဲတြင္ တစ္ဖြဲ႕စီ ၀င္ျပီး ဖူးရပါတယ္။ အထဲမွာ သမိုင္းေၾကာင္း ႐ွင္းျပျပီး အလွဴခံေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္။
တစ္ေန႕ခင္းလံုး တည္းခိုခန္းမွာ အိပ္ေနၾကတာပါ။ ညေနဘက္ အိပ္ေရးဝေတာ့မွ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ျပီး ဆည္းဆာ ႐ႈခင္းေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ညဘက္က်မွ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတက္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။
ျပန္ကာနီး တည္းခိုေဆာင္ေ႐ွ႕မွာ...။
အဆင္း ေတာင္တက္ကားေပၚက႐ိုက္ထားတဲ့ လမ္းကေလး။
ကင္ပြန္းစခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ကားလက္မွတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆိုလို႕ ေဒါသေတြျဖစ္ရေသးတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္မယ့္ရက္ကို အေၾကာင္းၾကားထားပါရက္ ေရႊေၾကးစည္ဂိတ္က ဖုန္းလက္ခံသူက တာဝန္မဲ့လို႕ လက္မွတ္ကို ေသခ်ာ မစီစဥ္ထားတာပါ။ တစ္ေယာက္တည္းသာဆို တျခားမွာ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ထပ္ဝယ္ျပီး ျပန္ေနရေလာက္ျပီ။ အဖြဲ႕မ်ားျပီး ေျပာႏိုင္လြန္းလို႕သာ စိန္ဝင္းနဲ႕ေရာင္းရင္းမ်ား ကားနဲ႕ ျပန္စီစဥ္ေပးတာပါ။
အျပန္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း က်ိဳက္ေပါေလာ မွဲ႕႐ွင္ေတာ္ ဘုရားနဲ႕ ပဲခူး ေရႊေမာ္ေဓာ ဘုရားကို ဝင္ေပးပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရ ခရီးေလးပါပဲ။ ပံုမွန္ ဘဝထဲမွာေတာ့ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက ေစာင့္ၾကိဳေနမွာပါ။ အဲဒီလို ခရီးမ်ိဳးေတြ အျမဲတမ္းသြားေနခ်င္ပါတယ္
(သိဂၤါေက်ာ္)
