(၄)
ပီတာ ကို ေမြးလာေတာ့ မ်က္လံုးျပာျပာ၊ အသားျဖဴျဖဴ ေလးမို႕ တစ္ရြာလံုးက စိတ္ဝင္တစား သြားသြား ၾကည့္ၾကသည္။ လူဝင္စားေလး လို႕လည္း အားလံုးက ေျပာၾကသည္။ ပီတာေလး စကားေျပာတတ္ျပီး သိတတ္ေသာ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူ အရင္ဘဝက တိုက္ေလယာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဗံုးၾကဲဖို႕ လာရင္း ေလယာဥ္ပ်က္က်ကာ ေသဆံုး ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ေသဆံုးျပီးေနာက္ ဒီရြာထိပ္က ေညာင္ပင္ၾကီးမွာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာျပသျဖင့္ သူ႕ကို လူဝင္စားေလး ဟု အားလံုးက ယံုၾကည္ၾကသည္။
ပီတာတို႕မွာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ပီတာ ႏွင့္ သူ႕ညီမ မိုးေအး က သံုးႏွစ္ ကြာသည္။ ပီတာ ၏ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက သာေမာင္ ျဖစ္သည္။ သာေမာင္ မွာလည္း သူ႕ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္သည့္ ပန္းငံု ဆိုသည့္ ညီမ တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ေလးေယာက္သား ငယ္စဥ္ကပင္ ေဆာ့ကစားေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ပီတာ၊ သာေမာင္ တို႕ႏွင့္ မတည့္သူမွာ မင္းလ ျဖစ္သည္။ ပီတာ၊ သာေမာင္ တို႕ မိသားစုမွာ သာမန္ လယ္ယာလုပ္ကိုင္သူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းလ တို႕ မိသားစုကေတာ့ ရြာမွာ အခ်မ္းသာဆံုး စာရင္းဝင္ ျဖစ္သည္။
ပန္းငံု ငါးတန္းႏွစ္မွာ ပီတာတို႕ အေဖ ဆံုးသြားေတာ့ ပီတာကပဲ ေက်ာင္းတက္ရင္းႏွင့္ အေမ့ကို ကူညီ လုပ္ကိုင္ ေပးခဲ့ရသည္။ သူတို႕ မိသားစု ႏွစ္ခုမွာ ကံတူ အက်ိဳးေပး ျဖစ္သည္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ သာေမာင္တို႕ အေဖကလည္း လယ္ထဲမွာ ေျမြေပြး ကိုက္ခံရျပီး ဆံုးပါး သြားျပန္သည္။ သူတို႕ အေမ ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ အားေပးရင္း စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာသူ မ်ားမို႕ ရွိရင္းစြဲ လယ္ယာမ်ား ကိုပင္ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ကာ သူတို႕ကို ေက်ာင္းဆက္ ထားေပးခဲ့သည္။
ပီတာ ႏွင့္ သာေမာင္ က ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ စာေပးစာယူ သင္တန္း တက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အိမ္က လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ဦးစီးေပးဖို႕ လိုအပ္ေနသည္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပန္းငံုက ရွစ္တန္း၊ မိုးေအးက ခုနစ္တန္း ေရာက္ေနျပီ။ မင္းလက အမွတ္ သိပ္မမ်ားေသာ္လည္း ျမိဳ႕က တကၠသိုလ္ ကို သြားတက္သည္။
အရြယ္ေရာက္ လာေတာ့ မင္းလက ပန္းငံု ကို အေသအလဲ ပိုးပန္းသည္။ ပန္းငံုကေတာ့ မင္းလ ကို နည္းနည္းမွ ၾကည့္မရပါ။ သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ပန္းငံု အတြက္ တြယ္တာစရာ ဆို၍ အစ္ကို အရင္း ကိုသာေမာင္ အျပင္ ကိုပီတာ သာ ရွိပါသည္။ ပန္းငံု စိတ္ကစားတတ္ေသာ အရြယ္ ေရာက္ေတာ့ ကိုပီတာကို အစ္ကို တစ္ေယာက္ အျဖစ္ကေန ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္မိသည္။ ကိုပီတာကေတာ့ ပန္းငံုကို သူ႕ညီမ မိုးေအး ႏွင့္ အတူတူ ညီမငယ္ေလး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ပင္ သေဘာထားဆဲ ျဖစ္သည္။
မင္းလက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းပိတ္လို႕ ျပန္လာတိုင္း ပန္းငံုတို႕ အိမ္ကို လာသည္။ ပန္းငံုတို႕ အေမကို အစစ အရာရာ အကူအညီေပးျပီး ဆြဲေဆာင္ သိမ္းသြင္းသည္။ ပန္းငံုကိုလည္း အကြက္ရလွ်င္ ရသလို ရည္းစားစကား ေျပာသည္။ ပန္းငံုက သူ႕ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းျပီးသား ျဖစ္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ေပ။ ျမိဳ႕မွာ မင္းလ တစ္ေယာက္ ရည္းစားေတြ မႈိလို ေပါက္ေအာင္ ထားေနသည္ဟု သတင္းၾကားရေသာ္လည္း ပန္းငံုကိုေတာ့ သူက လက္ထပ္ဖို႕ အထိ ရည္ရြယ္ပံု ရသည္။ ပန္းငံု ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ႏွစ္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးပါသည္။ မင္းလက ပန္းငံုကို ျမိဳ႕မွာ တကၠသိုလ္ တက္ခိုင္းဖို႕ ပန္းငံုတို႕ အေမကို စည္း႐ံုး တိုက္တြန္းသည္။ အေဆာင္မွာ မေနပဲ သူ ေနေသာ သူ႕အေဒၚ အိမ္မွာ လာေနဖို႕၊ သူ အစစ အရာရာ တာဝန္ယူေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ပန္းငံုတို႕ အေမက နည္းနည္း စိတ္ပါလာသည္။ မင္းလက ပန္းငံုအေပၚ စိတ္ရင္းႏွင့္ ဆိုတာ ယံုၾကည္လာေသာေၾကာင့္ ပန္းငံုအေမက သမီးကို တိုက္တြန္းသည္။ မင္းလ အိမ္မွာ မေနလိုေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ တက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ပန္းငံုက အဲဒီအိမ္မွာ ေနဖို႕ သေဘာတူလိုက္သည္။
ပန္းငံုက မင္းလ တို႕အိမ္မွာ ေနျပီး ေက်ာင္းတက္မည္ ဆိုေသာ အခါမွ ပီတာ က စိတ္မခ်ႏိုင္ ျဖစ္ျပီး ေပါက္ကြဲလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ပီတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း မိန္းကေလး ဆို၍ ပန္းငံု တစ္ေယာက္ကလြဲျပီး မရွိခဲ့ပါ။ အရြယ္ကြာေသာ ညီမေလး သူငယ္ခ်င္းမို႕ ညီမေလး လိုပဲ သေဘာထားဖို႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ပန္းငံု တကၠသိုလ္ တက္ကာနီးမွာ ပီတာက ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ မေၾကြခင္ကတည္းက ေခၽြခ်င္ေနေသာ ပန္းငံုကေလးက အသာအယာ ေၾကြက်လာပါသည္။ ပီတာက မင္းလ အိမ္မွာ လိုက္ေနျပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႕ လံုးဝ ခြင့္မျပဳဘူး ဆိုေသာေၾကာင့္ ပန္းငံုက သူ႕အေမ အလိုကို ဆန္႕က်င္ျပီး အေဆာင္မွာပဲ ေနဖို႕ အတင္းေျပာခဲ့သည္။ သာေမာင္ကလည္း ပန္းငံုဘက္က ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕အေမလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ သာေမာင္ ႏွင့္ ပီတာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ပန္းငံုကို တကၠသိုလ္ လိုက္ပို႕သည္။ မင္းလ ကေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူ႕အၾကံအစည္ မေအာင္ျမင္ရသည္ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္။
ပီတာ ႏွင့္ သာေမာင္ ေက်ာင္းျပီးသြားေသာအခါ အခ်ိန္ပိုရလာေသာေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ေခတ္မီ နည္းစနစ္မ်ားႏွင့္ တိုးခ်ဲ႕ စိုက္ဖို႕ အေရး လံုးပန္းေနၾကသည္။ ပန္းငံု ဘြဲ႕ရျပီးမွ ပီတာ ႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႕ စီစဥ္ထားၾကသည္။ အေမေတြက ရိပ္မိေသာ္လည္း သူတို႕က အတိအလင္း ေျပာမထားေသးသလို အေမေတြကလည္း ဘာမွ မေမးပါ။ ပန္းငံုအေမက ပီတာႏွင့္ သိပ္ သေဘာမတူခ်င္သလို ရွိသည္။ မင္းလ၏ အေဖ ႏွင့္ အေမ ကလည္း စကားစ သန္းထားမ်ိဳး ရွိေသာေၾကာင့္ ပန္းငံုအေမက ပန္းငံုကို မင္းလ ႏွင့္ သေဘာတူေနသည္။ မမိုးေအး ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေနာက္ သူ႕အစ္ကိုေတြလိုပင္ စာေပးစာယူ တက္သည္။ ပထမႏွစ္ မွာပင္ သူ႕ကို ၾကိဳက္ေသာ ေကာင္ေလး ႏွင့္ တြဲသြားတြဲလာ လုပ္လာသည္။ သာေမာင္က မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာသာ ျဖစ္ေနရသည္။ ပီတာကေတာ့ သူ႕ညီမကို ကိုယ့္ကုိယ္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႕သာ ေျပာျပီး မတြဲနဲ႕ မေျပာ။
ပန္းငံု ဘြဲ႕ရျပီးေနာက္ ပီတာတို႕ အေမက က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ သူတို႕ ကိစၥကို မစီစဥ္ ျဖစ္ေသးခင္မွာ မင္းလ ၏ မိဘမ်ားက ပန္းငံုကို အတိအလင္း လာေရာက္ ေတာင္းရမ္း သျဖင့္ ပန္းငံု အေမက သေဘာတူလိုက္သည္။ သာေမာင္က ကန္႕ကြက္ေသာ္လည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႕အေမက အေလွ်ာ့မေပးေတာ့ေပ။ ပီတာ ႏွင့္ ခ်စ္ေနၾကမွန္း သိသိၾကီးႏွင့္ပင္ ဇြတ္စီစဥ္ဖို႕ျပင္သည္။ မင္းလက လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ ျမိဳ႕ကို အျပီးအပိုင္ ေျပာင္းျပီး အလုပ္လုပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိသည္ ကိုလည္း သေဘာက်သည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို သာမန္ ဘဝႏွင့္ မေနေစခ်င္ပဲ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေစခ်င္သည္။မင္းလကလည္း ပန္းငံုကို အပိုင္ခ်ည္ဖို႕ အကြက္ကို ေခ်ာင္းေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သာေမာင္၊ ပီတာ တို႕ႏွင့္ အျမဲ အတူတူ သြားလာေနေသာေၾကာင့္ အခြင့္အေရးမသာ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခုေသာ ညေနခင္းမွာ ပီတာက ေတြ႕ဖို႕ ခ်ိန္းေသာ စာတစ္ေစာင္ကို ပန္းငံု ရခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံ ညေနခင္းမ်ားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခ်ိန္းေတြ႕ေနၾကမို႕ ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေရးထားေသာ လက္ေရးမ်ားကို ပီတာ့ လက္ေရး ဟုပင္ ပန္းငံုက ယံုျပီး သူ႕အစ္ကို ကိုေျပာျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ပီတာကို က်ေတာ့ ရြာသား တစ္ေယာက္က ပန္းငံု တစ္ေနရာမွာ ေစာင့္ေနသည္ ဟု လာေျပာေသာေၾကာင့္ ပီတာက ညေနစာ ထမင္းကိုပင္ ျပီးေအာင္ မစားေတာ့ပဲ သူ႕ညီမ မိုးေအးကို မွာျပီး အေလာတၾကီး ထြက္သြားခဲ့သည္။
ထိုေန႕ ညေနခင္းမွာ ပီတာကို ေနာက္ဆံုး ေတြ႕လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ေလာက္မွာ အဝတ္အစား အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ ပြန္းရာ ပဲ့ရာ မ်ားႏွင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနေသာ ပန္းငံုကို ရြာစပ္မွာ ေတြ႕၍ ဆြဲေခၚျပီး အိမ္ကို ပို႕ေပးလိုက္ၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္လည္း ဘာ စကားမွ ေမးမရေတာ့ပဲ ဝူးဝူး ဝါးဝါး ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းေနသျဖင့္ ရြာထံုးစံ အတိုင္း အပမွီလာသည္ ဟု အားလံုးက ထင္ခဲ့ၾကသည္။ ပန္းငံုက အဲလို အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာျပီး ပီတာကေတာ့ လံုးဝ ျပန္ေရာက္ မလာသျဖင့္ မမိုးေအး တို႕ သားအမိမွာ စိတ္ပူ ခဲ့ရသည္။ ရြာသားေတြကို ေျပာျပီး အနီးအပါး လိုက္ရွာ ၾကေသာ္လည္း ပီတာကို အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရပါ။
ပန္းငံုကို က်န္းမာေရးမွဴး ေပးသြားေသာ အိပ္ေဆးေတြ တိုက္ျပီး သိပ္ထားေသာေၾကာင့္ အိပ္သြားစဥ္ အိမ္က လူေတြလည္း စိတ္ခ်လက္ခ် ခဏ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။ မနက္လင္းအားၾကီး ၄ နာရီေလာက္မွာ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားသျဖင့္ သာေမာင္ ႏိုးလာျပီး ၾကည့္ေတာ့ ပန္းငံု အျပင္ေျပးထြက္ သြားမွန္း သိျပီး အျမန္ လိုက္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ေခ်ာင္းကူးတံတား ဘက္ကို ဦးတည္ ေျပးလႊားေနေသာ ပန္းငံုကို မမွီေတာ့ပါ။ သာေမာင္ မွီလာကာနီးမွာပင္ ပန္းငံုက ေခ်ာင္းကူးတံတားေပၚ ေရာက္သြားျပီး ခုန္ခ်လိုက္သည္ကိုသာ ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ သာေမာင္ ခ်က္ခ်င္း ခုန္ခ်ျပီး လိုက္ဆယ္ေသာ္လည္း မရပဲ ေခ်ာင္း႐ိုးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။ ပန္းငံု အေမ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ တစ္ျခား ရြာသားမ်ားလည္း ႏိုးလာျပီး ေခ်ာင္းထဲ ဆင္းကာ ဝိုင္းဝန္း ရွာေဖြ ေပးၾကသည္။ ပန္းငံုကို ဆြဲယူ ကယ္ဆယ္ႏိုင္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အသက္ႏွင့္ ကိုယ္ တြဲလွ်က္ မရွိေတာ့ပါ။
♥♥♥♥♥
“အဲဒီ ဦးသာေမာင္ နဲ႕ ေဒၚမိုးေအးက သု ရဲ႕ အေဖ နဲ႕ အေမပဲ ကိုေန”
“ဒါျဖင့္ ကိုပီတာ နဲ႕ မပန္းငံု တို႕ ဘာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး ေပါ့”
“တစ္ခုေတာ့ သိလိုက္ရတယ္ေလ၊ ပန္းငံု ေသသြားျပီး ဆရာဝန္က စစ္ေဆး ၾကည့္ေတာ့မွ မၾကာေသးခင္က Rape လုပ္တာ ခံခဲ့ရတယ္ ဆိုုတာ သိခဲ့ရတယ္ေလ၊ အဲဒီကိစၥရယ္၊ ကိုပီတာ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ကိစၥရယ္ကို ရဲဌာနကို တိုင္ျပီး စံုစမ္း ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဘာ သတင္းအစအနမွ မရခဲ့ဘူး၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အမႈပိတ္လိုက္ၾကတယ္ေလ”
“သု တို႕က ဘယ္သူ႕ကို တရားခံလို႕ ထင္တာလဲ”
“ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ ကေတာ့ ကိုမင္းလ ကိုပဲ တရားခံလို႕ ထင္တာပဲ၊ ကိုပီတာ ကိုလည္း သူပဲ သတ္ခဲ့တာလို႕ ထင္ၾကတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ကိုပီတာက ဘယ္ကိုမွ မေျပာမဆို ထြက္သြားဖို႕ မရွိဘူးေလ”
“အဲဒီ အေၾကာင္း ရဲေတြကို မေျပာခဲ့ဘူးလား”
“ရဲအရာရွိေတြလည္း အားလံုးကို ေမးျမန္းျပီးေတာ့ သူ႕ကိုပဲ မသကၤာလို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေမးျမန္း စစ္ေဆး ေပမယ့္ သူ႕မွာ အလီဘိုင္ ေကာင္းေကာင္းလည္း ရွိေနတယ္၊ သူ႕ကို စြပ္စြဲဖို႕ ဘာသက္ေသ မွလည္း မရွိေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္ေလ”
“အခု အဲဒီလူ ဒီရြာမွာ ရွိေသးလား”
“မရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီ အမႈပိတ္ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာပဲ ရြာကေန ေျပာင္းသြားတယ္၊ ေဖေဖ့ အေမကေတာ့ သူ႕သမီး အျဖစ္ကို ျမင္ျပီး စိတ္ထိခုိုက္သြားရာက အိပ္ရာထဲလဲျပီး မၾကာဘူး ဆံုးသြားခဲ့တယ္၊ ေမေမ့ အေမကလည္း သူ႕သား ကိုပီတာ ျပန္လာမလား၊ ျပန္လာမလား ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႕ ေနာက္ေတာ့ အားလံုး ေျပာၾကသလိုပဲ ေသသြားျပီ ဆိုတာကို လက္ခံလုိက္တယ္ေလ၊ ကိုပီတာ ေပ်ာက္သြားျပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္တဲ့၊ အဲဒီ အဘြားလည္း ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ အေၾကာင္းပါျပီး ရန္ကုန္ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က အဲဒီအျဖစ္ကို ေမ့ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီ မင္းလ ဆိုတဲ့ လူကို လက္စားေခ်မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ အျမဲတမ္း လိုက္ရွာေနခဲ့တယ္၊ အခုေတာ့ ေတြ႕ေနျပီလို႕ ေျပာတာပဲ”
“ဒါေပမယ့္ သူ လုပ္တာပါလို႕ တစ္ထစ္ခ် ေျပာလို႕ရတဲ့ အေျခအေန မရွိဘူး မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သုက တရားခံ အစစ္ကို လိုက္ရွာခ်င္တာေပါ့”
“အႏွစ္ ၃၀ ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ ဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား သုရယ္”
“ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုပီတာကို သူတို႕ ခုထိ မေမ့ၾကေသးဘူး ဆိုတာ ကိုေန အျမင္ပဲေလ၊ ဦးမင္းလ ရဲ႕ အေပါင္းအသင္း ေဟာင္းေတြလည္း ရွိၾကဦးမွာပဲ၊ သူတို႕ တစ္စြန္းတစ္စ သိကို သိရမယ္ လို႕ သု ထင္တယ္၊ မ်က္ျမင္သက္ေသလည္း ရွိေကာင္းရွိႏိုင္တယ္၊ ဦးမင္းလကို ေၾကာက္လို႕သာ အရင္က ပါးစပ္ပိတ္ေနခဲ့တာပဲ၊ အခုေတာ့ သူတို႕ ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္တယ္ လို႕ သုထင္တယ္၊ သု ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္”
“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ သု၊ သုက အမႈေဟာင္းကို ျပန္ေဖာ္မယ္ ဆိုတာ သိရင္ တရားခံ အစစ္က အႏၱရာယ္ ေပးလာႏိုင္တယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ ျပန္မွ ျဖစ္မယ္ အလုပ္ကေန ၂ ရက္ပဲ ခြင့္ယူလာတာ ဆိုေတာ့ေလ၊ သု ျပန္မယ့္ အခ်ိန္က်ရင္သာ ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္၊ ကိုယ္ ျပန္လာေခၚမယ္”
“ဟုတ္၊ သု ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေလ၊ ကိုေန မအားလည္း လာေခၚမေနပါနဲ႕ေတာ့၊ ျပန္တာက သုတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လို႕ ရပါတယ္၊ လာတုန္းကသာ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာသစ္ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လာရမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာနဲက ကိုေန႕ကို ဒုကၡေပးရတာ”
“ကိုယ္က ဒုကၡေပးတယ္လို႕ မထင္ပါဘူး၊ စိတ္ဝင္စားစရာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို သိရတာေပါ့၊ တစ္ခုခု ထူးျခားရင္ ကိုယ့္ကို ဖုန္းဆက္ေနာ္၊ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာ ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္”
“ကိုေန”
“ဘာလဲ သု”
“အရင္ဘဝက အေၾကာင္းေလးမ်ား မွတ္မိလာတာ ရွိရင္လည္း သုကို ဖုန္းဆက္ေျပာဦးေနာ္”
“ဟား ဟား.. ဘာလဲလို႕၊ သုက ေနာက္တယ္ကြာ၊ ဟုတ္ပါျပီ၊ အရင္ဘဝက ကိုယ့္ကို ဘယ္သူ သတ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ မွတ္မိလာရင္ သု ကို ေျပာမယ္ ဟုတ္လား”
အရင္ဘဝက ကိုပီတာကို သတ္မသတ္ မေသခ်ာ ေသာ္လည္း အခုဘဝမွာ ကိုယ့္သားအရင္း ျဖစ္ေနတာကိုေတာင္ သတ္ဖို႕ရာ ၾကံစည္ခဲ့ေသးတာကိုေတာ့ သုကို ေျပာမျပခ်င္ေသးပါ။
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
(၅)
သုက ေနထက္ေခါင္ကို ဇာတ္လမ္းစံု ေျပာျပခဲ့ေသာ္လည္း သူကေတာ့ သုကို မေျပာႏိုင္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ ရွိေနပါသည္။ သုတို႕ မိသားစု မုန္းေနေသာ ဦးမင္းလမွာ သူ႕အေဖ အရင္း ျဖစ္သည္ ဆိုတာကိုပင္။ သို႕ေသာ္လည္း သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ သားအဖ ဆိုတာက ေသြးသား ေတာ္စပ္မႈအရ သာ ရွိေနျပီး သူ႕အေဖကလည္း သူ႕ကို မုန္း၍ သူ႕အေဖ၏ အမုန္းကို ငယ္စဥ္တည္းက ခံစားခဲ့ရေသာ သူကလည္း သူ႕အေဖကို မုန္းသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ကပင္ သူ႕ကို သားအျဖစ္မွ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ျပီး သူကလည္း ထိုအေၾကြးကို ျပန္ဆပ္ဖို႕ အစစ အသင့္ျဖစ္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ေနပါျပီ။ သူ႕အေဖက သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိ မုန္းတီးခဲ့သည္ကို သူ႕တစ္သက္လံုး ပေဟဠိ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ သူ႕အေဖ သူ႕ကို ဘာေၾကာင့္ မ်က္စိေအာက္မွာ မထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးသည္ကို သူ နားလည္သြားပါျပီ။ သူက တစ္ခ်ိန္က သူ႕အေဖ မုန္းတီးခဲ့ေသာ ကိုပီတာ ဆိုသူႏွင့္ တေထရာတည္း တူေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
♥♥♥♥♥
မ်က္လံုးျပာျပာ၊ အသားျဖဴျဖဴ ကေလး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရျခင္းသည္ပင္ သူ႕အတြက္ ကံဆိုးျခင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူ႕အေဖ၏ အမုန္းတရားမ်ား၊ သူ႕အေမ၏ ဥေပကၡာျပဳမႈမ်ား ႏွင့္ အတူတကြ ၾကီးျပင္းလာရေသာ သူ႕ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဟူ၍ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ညမင္း ဆိုေသာ နာမည္ အတိုင္းပင္ သူ႕ဘဝက ေမွာင္မိုက္ေသာ ညမ်ားသာ ၾကီးစိုးခဲ့သည္။
ေဒၚျဖဴျဖဴသစ္၏ မိဘမ်ားက သမီးျဖစ္သူကို ဦးမင္းလ ႏွင့္ လက္ထပ္ေပးျပီးေနာက္ စိတ္ခ် လက္ခ် ျဖစ္သြားသလိုပင္ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ဆံုးပါး သြားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕ လက္ထပ္ၾကေတာ့ ေဒၚျဖဴျဖဴသစ္က အသက္ ၂၀၊ ဦးမင္းလက အသက္ ၃၀ ရွိျပီ။ ေဒၚျဖဴျဖဴသစ္ အတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိခင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူ လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးမင္းလ၏ မိဘ ႏွစ္ပါးကလည္း သူမကို သမီးရင္း တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဦးမင္းလ ဘက္ကေတာ့ သူမကို အစဥ္သျဖင့္ မသကၤာေသာ မ်က္လံုးႏွင့္သာ ၾကည့္လာခဲ့သည္။ သူ႕ဘက္က သူမကို ခ်စ္သည္ မခ်စ္သည္ ေသခ်ာ မေဖာ္ျပခဲ့ေသာ္လည္း သူမက သူ႕ကို မခ်စ္ပဲႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္ ဟု စြဲမွတ္ထားခဲ့သည္။
သားၾကီးကို ေမြးလာေတာ့ ဦးမင္းလ သဲသဲလႈပ္ ခ်စ္သည္။ သားၾကီးကလည္း သူႏွင့္ အေတာ္တူသည္။ သားၾကီး ႏွစ္ႏွစ္သားေလာက္မွာေတာ့ ဦးမင္းလ အလုပ္ႏွင့္ အေမရိကားကို ေျပာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ သားငယ္ကို အေမရိကားမွာပဲ ေမြးသည္။ အသားညိဳေသာ ဦးမင္းလ ႏွင့္ အသားလတ္ေသာ ေဒၚျဖဴျဖဴသစ္ တို႕မွ ေမြးလာေသာ ကေလးက ျဖဴေဖြးဆြတ္ေသာ အသားအေရ ႏွင့္ မ်က္လံုးျပာ ကေလး ျဖစ္ေနေသာအခါ ဦးမင္းလ က သူ႕သား မဟုတ္ပါ ဟု ဆိုျခင္းမွာလည္း လြန္သည္ဟု မေျပာသာ။ တိုက္ခန္းထဲမွာသာ အေနမ်ားေသာ ေဒၚျဖဴျဖဴသစ္မွာ အသိမိတ္ေဆြ ရယ္လို႕ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ရွိလွတာ မဟုတ္တာကိုလည္း သူသိလွ်က္ႏွင့္ပင္ သံသယကို မေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ “ဘယ္သူ႕ကို စြဲလမ္းျပီး မ်က္လံုးျပာကေလး ေမြးရတာလဲ” စသျဖင့္ ဦးမင္းလသည္ သူ႕မိန္းမကို အျမဲတေစ ရန္စခဲ့သည့္အျပင္ သူ႕သံသယ အမုန္းမ်ားကို သားငယ္ အေပၚမွာလည္း ပံုခ်ခဲ့သည္။ ေဒၚျဖဴျဖဴသစ္ကလည္း သူမဘက္က ျမဴတစ္မႈန္မွ အျပစ္မရွိခဲ့ပါလွ်က္ ရွိသေယာင္ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း အတြက္ မ်က္လံုးျပာႏွင့္ ေမြးလာခဲ့ေသာ သားငယ္ကို မခ်စ္။ သားငယ္ကို နာနီႏွင့္ပဲ ပစ္ထားခဲ့သည္။
သားငယ္ သံုးႏွစ္ေလာက္မွာ ေဒၚျဖဴျဖဴသစ္ ႏွင့္ တူေသာ သမီးေလးကို ေမြးသည္။ ဒီသမီးေလးကိုေတာ့ ဦးမင္းလ က ခ်စ္ရွာသည္။ သမီးေလး တစ္ႏွစ္ အရမွာ သူတို႕ မိသားစု ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဦးမင္းလ၏ ဖခင္ၾကီးကလည္း က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစီး လုပ္ကိုင္ဖို႕ရာ ျပန္လာခဲ့ရျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပန္အေခ်ခ်ျဖစ္ေတာ့ ဦးမင္းလက သူ႕သားၾကီးက ၈ ႏွစ္ ရွိေနျပီမို႕ အစိုးရေက်ာင္းမွာ တက္ဖို႕ အဆင္မေျပ ဆိုျပီး ပုဂၢလိက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာပဲ ပိုက္ဆံအကုန္ခံျပီး ထားသည္။ သားငယ္ကိုေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္ေက်ာ္က အထက္တန္းေက်ာင္းမွာပဲ ထားသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ သားငယ္က ႏိုင္ငံျခားသား ဝင္စားသူ ဆိုျပီး နာမည္ၾကီးသည္။ သူမ်ားေတြက အဲလို ေျပာေလေလ မိသားစုက သူ႕ကို မုန္းေလ ျဖစ္ေနသည္။ အဘိုး တစ္ေယာက္ကလြဲျပီး အေဖေရာ၊ အေမေရာ၊ အဘြားေရာက မ်က္လံုးျပာျပာ ကေလးကို ျမင္လွ်င္ပင္ အေၾကာင္းမဲ့ မုန္းတီးစိတ္ ဝင္လာမိၾကသည္။ ကေလးေတြကို ထိန္းေသာ နာနီ က သူနာျပဳဆရာမ အလုပ္က ထြက္ထားေသာ ၄၀ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ျဖစ္သည္။ နာနီ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ကေတာ့ မိသားစုဝင္မ်ား၏ အခ်စ္ကို မရရွာေသာ သားငယ္ေလးကို အခ်စ္ပိုရွာသည္။
အိမ္မွာ သားၾကီးႏွင့္ သမီးငယ္ေလးရဲ႕ ေမြးေန႕ကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပေပးေသာ္လည္း သားငယ္၏ ေမြးေန႕ကိုေတာ့ အဘိုး တစ္ေယာက္ကသာ အသိအမွတ္ျပဳေပးသည္။ သားငယ္မွာ ေမြးေန႕တိုင္း အဘိုးႏွင့္ နာနီ႕ ဆီမွသာ ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ ရဖူးသည္။ သူ႕အေဖ ႏွင့္ သူ႕အဘြားက သူ႕ကို မုန္းေနသည္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းကပင္ သူ ခံစားမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဘာေၾကာင့္ မုန္းေနရသည္ကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ ၾကာ သူၾကီးျပင္း လာသည္အထိ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
♥♥♥♥♥
သူ႕အစ္ကို ႏွင့္ သူကလည္း တစ္ျခား ညီအစ္ကို ေတြလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိပ္မရွိလွပါ။ သူ႕ဘက္က ကိုကို႕ကို ခင္မင္ အားကိုး ခ်င္ေသာ္လည္း ကိုကိုက သူ႕အေပၚ ေဖးေဖးမမ မရွိပါ။ ကိုကိုက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ ျဖစ္သည္ကို သိတတ္ေသာ အရြယ္က်မွ သူ သိလာရသည္။ မိဘမ်ား၏ အေရးေပးမႈ ခံရသည္ကို ေက်နပ္အားရျပီး မိဘမ်ားက ညီငယ္ အေပၚ အေလးမထားသည္ကိုပင္ ဝမ္းသာအားရ ရွိေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကိုကိုက ငယ္ငယ္ကပင္ သူ႕ေက်ာင္းမွာလည္း ေပၚျပဴလာ ျဖစ္သူ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ သူ႕ေက်ာင္းမွာ ျပႆနာတံုးကေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူနဲ႕မွလည္း မတည့္ပဲ သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္း ရယ္လို႕လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိပ္မရွိခဲ့ပါ။ သူက ဉာဏ္ေကာင္းသူမို႕ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေတာ့ မွန္မွန္ ေအာင္ခဲ့သည္။ ဆရာမ မ်ားကေတာ့ သူဟာ မိသားစုမွာ သားလတ္မို႕ အလယ္မွာ လပ္ျပီး ဆိုးေနသည္ဟု ထင္ၾကသည္။ သူက ဆရာမမ်ား အေပၚမွာေတာ့ ႐ိုင္း႐ိုင္းျပျပ ျပန္ေျပာသည္ အထိေတာ့ ဆိုးသူ မဟုတ္ပါ။ သို႕ေပမယ့္ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ ထဲမွာေတာ့ ပါသည္။ သူမ်ားတကာႏွင့္ အျမင္မတူ၊ အျမဲတမ္း တရြဲ႕တေစာင္း ေတြးတတ္သူ၊ လူ႕ဂြစာ ဂ်စ္တူးကေလး ဟာ သူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း မေက်နပ္မႈေတြ စုေနသူမို႕ သူမ်ားတကာႏွင့္လည္း အလြယ္တကူ ရန္ျဖစ္တတ္ေလ့ရွိသည္။ သို႕ေပမယ့္ သူ႕ကိုကိုကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ရန္ျဖစ္ေလ့ ရွိသူ မဟုတ္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္မွာ လူတိုင္းက ကိုကို ေျပာတာကိုသာ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႕က အဲဒီလမ္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့မိျခင္းသည္ပင္ သူ အတြက္ ကံဆိုးျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အဲဒီေန႕က သူ႕အသက္ ၁၅ ႏွစ္ ျပည့္ေသာ ေန႕ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အဘိုးလည္း ဆံုးပါးသြားျပီး၊ နာနီၾကီးလည္း အိမ္က ထြက္သြားျပီးေနာက္တြင္ သူ႕ေမြးေန႕ကို ဘယ္သူကမွ သတိတရ ရွိမေပးခဲ့ပါ။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ ေျဖျပီးေနာက္ အိမ္မွာ ေနေနရသည္ကိုပင္ စိတ္ညစ္ေနေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူ႕အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနြးေထြးမႈ မရွိေသာ ေအးစက္ စိမ္းသက္ေသာ အိမ္ၾကီး ထဲမွာ ေနရသည္က သူ႕အတြက္ ပူေလာင္ က်ဥ္းက်ပ္လွသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူက ေန႕တိုင္းလိုလို အျပင္ထြက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အၾကာၾကီး ထိုင္သည္။ သူႏွင့္ အရမ္း မရင္းႏွီးေသာ္လည္း ေပါင္းလို႕ သင္းလို႕ ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းက သူလို လူဆိုးေလးေတြႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားထိုင္ေျပာၾကသည္။ တစ္ခါတေလ ျငင္းခုန္ရင္း ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္။ အဲဒီေကာင္ေတြဆီ မသြားခ်င္ေတာ့လွ်င္ေတာ့ တစ္ေနကုန္ သူ႕အခန္းထဲမွာ ဗီြဒီယို အေခြ ၾကည့္သည္။ အေခြၾကည့္လို႕ ပ်င္းလာလွ်င္ စာအုပ္ဆိုင္က စာအုပ္ငွားျပီး ပန္းျခံထဲ သြားဖတ္ခ်င္ ဖတ္ေနသည္။ သူ႕အိမ္ကလည္း သူဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္လာလာ ေစာင့္ၾကည့္ျပီး ေျပာမည့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ။
အဲဒီေန႕ကလည္း သူက လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုင္ျပီး စာအုပ္အငွားဆိုင္မွာ ျပန္အပ္ဖို႕ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက လွ်ာရွည္ျပီး သြားေနက်လမ္းက မသြားပဲ တစ္ဖက္လမ္းက ပတ္သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲဒီဘက္လမ္းက ပိုေဝးျပီး ကိုယ္ပိုင္ ျခံမ်ားသာ ရွိကာ လူအနည္းငယ္ ျပတ္သည္။ အဲဒီလမ္း တစ္ေနရာမွာ လူတစ္စု ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြးလိုက္ရေသာ္လည္း သူက သူႏွင့္မဆိုင္ ဆိုျပီး ေနာက္ျပန္မလွည့္ပဲ ေဘးက ပတ္သြားဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ အဲဒီ လူစုထဲက လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ က်န္ေသာ ေကာင္ေလး ေလး၊ ငါးေယာက္က တစ္ဖက္၊ ထိုလူက တစ္ဖက္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ထိုလူက သူ႕ ကိုကို ပင္ ျဖစ္သည္။ က်န္ေသာ ေကာင္ကေလးမ်ားကိုေတာ့ သူမသိ၊ ျမင္လည္း မျမင္ဖူးပါ။ အိမ္မွာ ဘယ္လိုပဲ မတည့္ေနပါေစ အျပင္မွာေတာ့ ညီအစ္ကိုခ်င္း စည္းလံုးရမည္ဟု ယူဆျပီး ကိုကို႕ကို တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားရက္ေသာ သူက ထိုရန္ပြဲထဲသို႕ ဝင္ပါလိုက္ပါသည္။ သူတို႕ ေျပာေနတာေတြ ၾကားရသေလာက္ကေတာ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ကိုကိုက ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလို အေျခအေန ေရာက္ရသည္ ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ သူကေတာ့ ရန္ျဖစ္ေနက် လူငယ္ေလး ျဖစ္ပါသည္။ သူသာ ဝင္မပါခဲ့လွ်င္ ကိုကိုကေတာ့ အေသအလဲ ခံရေတာ့မည္မွာ မလြဲပါ။ သူကေတာ့ မႏွစ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းက သင္ထားခဲ့ေသာ ကရာေတး သင္တန္းေက်ာင္းက သင္ခန္းစာေတြကိုပင္ လက္ေတြ႕ သံုးေနရေသာ အဆင့္အထိပင္ တိုက္ခိုက္ေနရသည္။ ကိုကိုကေတာ့ မည္းမည္း ျမင္ရာ ထိုးေနရင္း ဒဏ္ရာေတြပင္ အေတာ္ရေနေလျပီ။ တစ္ဖက္ ေကာင္ေလးေတြက အလြယ္တကူ ႏိုင္မည္ ထင္ေသာ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အလြယ္ႏွင့္ မရမွန္း သိသြားေသာအခါ ကိုကို ႏွင့္ ဦးတည္ရန္ျဖစ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္ေလးက ဓါးေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းကို အိတ္ထဲက ထုတ္လာသည္။ သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေတြ႕ၾကေတာ့ ဓါးေျမွာင္ကို လုၾကရင္း ႏွစ္ေယာက္သား လံုးေထြးသြားၾကသည္။ က်န္သည့္လူေတြကလည္း ဝင္မပါရဲေတာ့ပဲ ထြက္ေျပးကုန္ၾကသည္။ သူက ဘာေၾကာင့္ ေျပးၾကမွန္းမသိလိုက္။ အမွန္ေတာ့ ရဲေတြ ေရာက္လာလို႕ ေျပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ သတိရလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုေကာင္ေလးက ဓါးဒဏ္ရာႏွင့္ လဲေနျပီး ဓါးေျမွာင္က သူ႕လက္ထဲမွာ ေရာက္ေနသည္။ ကိုကိုလည္း ဘယ္ကို ေျပးသြားမွန္းမသိ၊ အနားမွာ မရွိေတာ့ပါ။
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
(၆)
သူ လူငယ္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ က်ခံခဲ့ရသည္။ သူ႕ အေဖေရာ အေမေရာ၊ ကိုကိုေရာ တစ္ေယာက္မွ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ ရဲစခန္းကို ေရာက္ကတည္းက တစ္ေခါက္မွပင္ လာမေတြ႕ခဲ့ပါ။ ထိုအမႈကို သူတစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ သူ႕ကို နားလည္ေသာ သူ႕အတန္းပိုင္ဆရာမ တစ္ေယာက္သာ ေရာက္လာျပီး အားေပးခဲ့သည္။ ထိုအမႈထဲမွာ ကိုကို ပါခဲ့တာက လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး သူ႕အေဖက သူလို သားတစ္ေယာက္ ရွိျခင္းကို အလြန္ပင္ ရွက္သျဖင့္ ဘာမွ မပတ္သက္ခ်င္ ဟု ဆိုခဲ့သည္။ သူ တရားရင္ဆိုင္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ သူ႕အေဖက သူ႕ကို သားအျဖစ္မွ စြန္႕လႊတ္ေၾကာင္း သတင္းစာမွာ ေၾကျငာခဲ့သည္။
သူမ်ားလို ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႕မည့္သူလည္း မရွိပဲ သူ႕ဘဝရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေန႕ရက္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ေထာင္ထဲမွာက ေဖးဖမည့္သူထက္ အႏိုင္က်င့္မည့္သူက မ်ားတာ သိၾကတဲ့အတိုင္းပင္။ သူ႕ထက္ ၾကီးေသာ လူဆိုးေလး တစ္ဖြဲ႕က သူ႕ကို အႏိုင္က်င့္ဖို႕ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း သူက သူ တတ္သမွ်ႏွင့္ ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သူ႕ကို မၾကည္ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ေတာ့ ရန္မစေတာ့ပါ။ သူႏွင့္ တည့္ေသာ ေကာင္ေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ သူေျဖထားခဲ့ေသာ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ ေအာင္ခဲ့သည္ကို ေထာင္ထဲမွာပင္ သိခဲ့ရသည္။ သူက ေပေပေတေတ ေနခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေတာ့ ေအာင္ေအာင္ ေျဖခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။
သူမ်ားေတြလို လြတ္ရက္ကို ေမွ်ာ္ဖို႕လည္း ျပန္စရာ အိမ္က မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ထြက္ရမယ့္ ရက္ နီးလာေတာ့လည္း သူမ်ားေတြလိုပင္ ေပ်ာ္မိသည္။ သူ သြားဖို႕ ႏွစ္ရက္ အလိုမွာေတာ့ လူဆိုးကေလးေတြ အဖြဲ႕ႏွင့္ ေခ်ာင္ပိတ္မိသည္။ အနီးအနားမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိသည့္ အေျခအေနမွာ ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ သူက ထင္မထားမိ ေသာေၾကာင့္ အလစ္ခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္ကေလးေတြက သူ႕ကို အေသ လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီေနရာကေန မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး လို႕ပင္ ထင္မိသည္။ သူ သတိလစ္မသြားခင္ ေနာက္ဆံုး ၾကားခဲ့ရေသာ စကားကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနသည္။
“ငါတို႕ကို အျပစ္မတင္နဲ႕ ကိုယ့္လူ၊ အျပစ္တင္ခ်င္ရင္ မင္းအေဖကိုပဲ အျပစ္တင္၊ မင္းကို အျပင္မွာ အသက္ရွင္ရက္ ျပန္မျမင္ခ်င္ဘူးလို႕ ငါတို႕ကို မ်ိဳးမ်ိဳးမ်က္မ်က္ ကေလး ေပးျပီး ေျပာသြားလို႕ ငါတို႕က လုပ္ရတာ၊ ၾကည့္ရတာ မင္းက မိေထြးပါ သား ထင္တယ္”
♥♥♥♥♥
ေဆး႐ံုမွာ တစ္လ နီးပါး ေနျပီးမွ ပံုမွန္ လူေကာင္း ျဖစ္လာသည္။ ေထာင္ကပဲ သူ႕ကို တာဝန္ယူျပီး ေဆး႐ံုတင္ေပးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုက ဆင္းလာေတာ့လည္း သူ႕မွာ သြားစရာ ေနစရာ မရွိသျဖင့္ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြား ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို အေမြျပတ္ စြန္႕လႊတ္ထားေသာ အိမ္ကို ဒူးေထာက္ျပီး ျပန္ဝင္ဖို႕ စိတ္ကူးေတာ့ သူ႕မွာ လံုးဝမရွိပါ။ အဲဒီအိမ္မွာ သူမေနခ်င္ေတာ့တာလည္း ၾကာခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ အိမ္မရွိေသာ လူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ အတြက္ အိပ္စရာက လမ္းေဘးမွာပဲ ျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ကမ္းနားမွာ ပစၥည္းသယ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္း တစ္ပါးက ျမင္ျပီး သူ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေခၚသြားသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ ျဖစ္သြားသည္။ ဘုန္းဘုန္း ရဲ႕ ေက်ာင္းက ဆင္းရဲ ရွာေသာ္လည္း သူ႕အတြက္ေတာ့ ကမ္းနားမွာ အိပ္ရတာထက္ အမ်ားၾကီး ပိုျပီး လံုျခံဳ ေႏြးေထြးပါသည္။ အလုပ္ကေတာ့ ၾကံဳရာ က်ပန္း ဆက္လုပ္ေနသည္။ ပိုက္ဆံစုျပီး အေဝးသင္တကၠသိုလ္ တက္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားသည္။ သူ႕ဘဝကို သူ႕အေဖ ဦးမင္းလ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သလို လမ္းေဘးကလူ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရ၊ သူ႕ဘဝ သူ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းဘုန္း၏ မိတ္ေဆြ ဘုန္းဘုန္း တစ္ပါး ေရာက္လာသည္။ သူ႕အေၾကာင္းကို သိသြားျပီး ေက်ာင္းထားေပးမည္ ဟုဆိုသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းဘုန္း ကို ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ျပီး ဘဘုန္းႏွင့္ လိုက္လာ ခဲ့ရသည္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ သို႕မဟုတ္ ႐ိုး႐ိုး တကၠသိုလ္ တစ္ခုခု တက္ရလိမ့္ဟု မွန္းျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ ဘဘုန္းက အေမရိကားမွာ ေနသည္ ဟု ဆိုသည္။ ဘဘုန္း ျပန္လွ်င္ သူ႕ကို ေခၚသြားမည္၊ ဟု ဆိုသျဖင့္ သူ႕မွာ အံၾသတၾကီး ျဖစ္ရသည္။ သူ႕ကို အေမရိကားမွာ ေမြးခဲ့သည္ကို သူ သိပါသည္။ အေမရိကားမွာ ေမြးလို႕ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဝင္စားသည္ ဟု သူ႕ကို အားလံုးက ဝိုင္းေျပာခဲ့ၾကတာကိုလည္း သူမွတ္မိေနပါသည္။ သူ ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝမွာပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ေျပာင္းလာၾကသျဖင့္ အေမရိက မွာ ေနခဲ့ရေသာ ဘဝကိုေတာ့ သူမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဘဘုန္းက သူ႕ကို အေမရိက ေခၚျပီး ေက်ာင္းထားမည္ ဆိုသည္မွာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လား၊ အိပ္မက္လား လို႕ပင္ ထင္မိသည္။ အိပ္မက္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သူ တကယ္ပဲ ပတ္စ္ပို႕စ္ လုပ္ျပီး ဘဘုန္းႏွင့္ အတူ အေမရိကကို လိုက္ခဲ့ရသည္။ ပတ္စ္ပို႕ မလုပ္ခင္ ကေလးမွတ္ပံုတင္ကိုပါ အသစ္လဲျပီး နာမည္ပါ ေျပာင္းလိုက္သည္။ သူ႕အေဖရဲ႕ နာမည္တစ္လံုးပါေနျပီး သူ႕ဘဝကို အေမွာင္က်ေစေသာ ညမင္း ဆိုေသာ နာမည္ကို သူ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကိဳက္ခဲ့ပါ။ သူ႕ဘဝသည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေတာက္ပ ေစရမည္ ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေနထက္ေခါင္ ဟု နာမည္ေျပာင္း ခဲ့သည္။
သူ႕ဘဝ၏ ကံေကာင္းျခင္း ေန႕ရက္မ်ား စတင္လာခဲ့ျပီ ထင္ပါသည္။ ဘဘုန္းေၾကာင့္ သူ ပညာေတြ အမ်ားၾကီး သင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အေမရိကား ကေန MBA ဘြဲ႕ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူဝါသနာ ပါေသာ Fashion Design ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ Diploma ကို ျပင္သစ္ ကေန ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘဘုန္း၏ ေက်းဇူးေတြက သူ႕အေပၚ မ်ားလွပါသည္။ သူကလည္း ဘဘုန္း၏ ေက်းဇူးေတြကို ဆပ္ႏိုင္ေအာင္ စာကိုပဲ ၾကိဳးစား သင္ခဲ့ပါသည္။ ဘဘုန္းအေပၚမွာ အမ်ားၾကီး ဝန္မပိေအာင္လည္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေတြ လုပ္ျပီး ေက်ာင္းလခ ရွာခဲ့ပါသည္။ သူမ်ား လူငယ္ေလးေတြလို အေပ်ာ္အပါး ဘာမွ အာ႐ံုမထားပဲ ေက်ာင္း ႏွင့္ အလုပ္ကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ခဲ့ပါသည္။ သူ႕မိသားစုက မုန္းတီး အထင္ေသးေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရမည္ဟု သူ႕ စိတ္ထဲမွာ ပိုင္းျဖတ္ထားသျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္း ပင္ပန္း သူ ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူေရာ ဘဘုန္းေရာ အေမရိက ကေန ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ဘဘုန္းက ဂါယာမွာ အေတာ္ၾကာၾကာ သီတင္းသံုးဦးမည္ ဆိုျပီး ၾကြသြားသည္။ သူကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖက္ရွင္ လုပ္ငန္း တစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႕ ၾကိဳးစားမည္ ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ျပင္းျပေသာေၾကာင့္လား မသိ၊ သူ႕ကို ယံုၾကည္ျပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမည့္ သူ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူ ရွာေတြ႕ခဲ့သည္။ ျပင္သစ္က သူ႕ဆရာ၏ အဆက္အသြယ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး ေထာက္ပံ့ေပးသည္။ သူ႕ ကုမၸဏီက ထုတ္ေသာ အဝတ္အထည္မ်ားမွာ တစတစ ေစ်းကြက္မွာ နာမည္ရလာခဲ့သည္။ မထင္မွတ္ပဲ စတိတ္တုန္းက တစ္တန္းတည္းသား၊ သူငယ္ခ်င္း ရွားေသာ သူ၏ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွာ ပါခဲ့့ဖူးေသာ စိုးသက္ေအာင္ ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ စိုးသက္ေအာင္ကလည္း ငယ္ငယ္တုန္းကလို ေပေပေတေတ မဟုတ္ေတာ့ပဲ MBA ဘြဲ႕ေတြ ဘာေတြ ရျပီး ျဖစ္ေနသည္။ စိုးသက္ေအာင္ အေဖကလည္း အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံု ခပ္ေသးေသး တစ္ခု ေထာင္ထားသည္။ သူ႕ ကုမၸဏီက ဒီဇိုင္းေတြကို ခ်ဳပ္ဖို႕ အပ္ရင္းႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုးသက္ေအာင္ကို သူ႕ဆီ ေခၚလိုက္ျပီး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ေပါင္း လုပ္ျဖစ္ၾကသည္။
သူ႕အေဖ ဦးမင္းလ၏ MoonShape လုပ္ငန္းစု ၏ အဓိက လုပ္ငန္းမွာလည္း MoonShape Fashion ျဖစ္သလို ေစ်းကြက္မွာ ေနရာအမ်ားစု ယူထားႏိုင္ျပီးသား brand တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေပၚေပါက္လာေသာ Sun’s Highness က MoonShape ၏ ေစ်းကြက္ကို မွ်ေဝယူလာေတာ့ ဦးမင္းလလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ MoonShape ၏ ရွယ္ယာေတြ ႐ုတ္တရက္ က်သြားေသာ တခဏမွာ သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ MoonShape ရဲ႕ ရွယ္ယာေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရသလဲ စံုစမ္း ၾကည့္ေသာအခါ လူတစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕သည္။ MoonShape ၏ အေထြေထြ မန္ေနဂ်ာ လင္းထြဋ္သာ ျဖစ္သည္။ လင္းထြဋ္သာက MoonShape ၏ ရန္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္း သူ သိလိုက္ေသာအခါ လင္းထြဋ္သာ ႏွင့္ အလြယ္တကူပင္ ပူးေပါင္းႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အခြင့္သာရင္ သာသလို MoonShape ၏ ရွယ္ယာမ်ားကို စုေဆာင္းေနခဲ့သည္ကို ဦးမင္းလက လံုးဝ မရိပ္မိခဲ့ပါ။ လတ္တေလာမွာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ရွယ္ယာက ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္ ေနျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဦးမင္းလကို ျဖဳတ္ခ်၍ ရေနေသာ အေျခအေနမွာ ေရာက္ေနေလျပီ။
ထိုအခ်ိန္မွာ ဘဘုန္းက သူ႕ဆီ ခဏ လာခဲ့ပါ၊ အေရးၾကီးေသာ စကား ေျပာစရာ ရွိသည္ ဆိုလာသည္။ အရင္ကတည္းက အခြင့္အေရးရရင္ သြားခ်င္ခဲ့ေသာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ေတြကို စိုးသက္ေအာင္ႏွင့္ လႊဲျပီး ဘဘုန္း ရွိရာ ဗုဒၶဂါယာသို႕ ဝမ္းသာအားရပင္ သူသြားခဲ့သည္။
♥♥♥♥♥
ဘဘုန္းဆီေရာက္ေတာ့ သူ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားခဲ့ရသည္။
“ဘုန္းဘုန္းက ကတိ မတည္တဲ့ လူေတာ့ ျဖစ္သြားျပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကို မေျပာပဲ တစ္သက္လံုး သိမ္းထားျပန္ရင္လည္း ဒကာေလးက မျပစ္မွားသင့္တဲ့ လူကို ျပစ္မွားျပီး ကံၾကီးထိုက္မွာ စိုးလို႕၊ ဘုန္းဘုန္း ေျပာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ၊ ဒကာေလး အေမက ဒကာေလးကို ပစ္မထားပါဘူး၊ ဒကာမၾကီးတို႕ မိသားစု အေမရိကားမွာ ေနကတည္းက ဘုန္းဘုန္း နဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာ၊ ဒကာေလးက ကေလးမို႕ မမွတ္မိတာ၊ အခု ျပန္လာတုန္းမွာ သူက အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းတယ္၊ သူ႕သားကို ဘုန္းဘုန္း ျပန္သြားရင္ ေခၚသြားဖို႕ပဲ၊ ဒကာေလး ေထာင္က ထြက္ကတည္းက သူက လိုက္စံုစမ္းေနခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း အိမ္ရွင္မ တစ္ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ့ အဆက္အသြယ္က သိပ္မရွိရွာေတာ့ ဒကာေလးကို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့။ ရွာေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း ဘုန္းဘုန္း ကို ေတြ႕ေတာ့မွ သူက ဝမ္းသာ အားရနဲ႕ အၾကံရသြားတာ၊ ဒကာေလးကို ေခၚသြားဖို႕၊ ဟိုမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ စားရိတ္ေတြ အားလံုး သူ ေထာက္ပံ့ခဲ့တာပဲ၊ ဘုန္းဘုန္းလို ဘုရားသားေတာ္ တစ္ေယာက္မွာ ဒကာေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစားရိတ္ ေထာက္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္ရွိပါ့မလဲကြယ္၊ အားလံုး သူ ပို႕ေပးေနခဲ့တာပဲ။ ဒကာေလး အေဖကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေပမယ့္လို႕ သူလည္း အေမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ သူ႕အတြက္ သီးသန္႕ ရထားတဲ့ အေမြေတြထဲက ဒကာေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို မသိပဲနဲ႕ အေမက ပစ္ထားတယ္ ဆိုျပီး ဒကာေလးက စိတ္နာေနရင္ ဒကာေလး ငရဲၾကီးမွာ စိုးလို႕ကြယ့္၊ ကိုယ့္ကိုေမြးတဲ့ မိဘ ဆိုတာ ကုိယ့္အေပၚ ေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ ျဖစ္ေစ မျပစ္မွားရဘူးေနာ္”
ဘုန္းဘုန္းက သူ႕စိတ္ကို သိေနသလို ေျပာခဲ့သည္။ သူ ေမေမ့ကို မမုန္းပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕အေဖဘက္ ပါျပီး သူ႕ကို ပစ္ထားသည့္အတြက္ စိတ္နာခဲ့သည္။ အခု ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ေမေမ့ အေထာက္အပံ့နဲ႕ သူ ပညာသင္ခဲ့ရသည္တဲ့။ အစက သိခဲ႕ရင္ သူ လံုးဝ လက္ခံခဲ့မွာ မဟုတ္ပါ။ သူက အဲဒီ မိသားစုရဲ႕ အေထာက္အပံ့မပါပဲ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ ရပ္တည္ခ်င္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ေမေမ့ ေက်းဇူးက သူ႕အေပၚမွာ ရွိေနျပီ။ သူ႕အေဖ လုပ္ငန္းကို တိုက္ခိုက္ လိုက္ရင္ သူ႕အေမမ်ား ထိခိုက္သြားမလား စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္။
သူ စိတ္ေလျပီး မဟာေဗာဓိ ဘုရားၾကီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚသို႕ ထြက္လာခဲ့မိသည္။ အဲဒီမွာပဲ ခရီးသြားရတာ ဝါသနာပါသည္ ဆိုေသာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သုထက္သာ ဆိုေသာ ခပ္ဆန္းဆန္း နာမည္ႏွင့္ ေကာင္မေလး။ မိတ္ကပ္ တစ္စက္မွ မတင္ေသာ ပင္ကို အျပစ္ကင္းေသာ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးက ဆံပင္ တိုတို အုပ္အုပ္ကေလးေၾကာင့္ ကေလးဆန္သည္ ထင္ရေသာ္လည္း ေတာက္ပစူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ားက ထက္သန္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။
အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ ခရီးတစ္ခုမွာ သူ ကတိေပးထားသည့္ အတိုင္း အတူ လုိက္ေပးရင္း ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူ႕အေဖ ဦးမင္းလ ၏ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္း တစြန္းတစကို သိလိုက္ရသည္။ သူ႕အေဖမွာ သူ႕ကို မုန္းဖို႕ ခိုင္လံုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိမွန္း သူသိလိုက္ရသည္။ သူက သူ႕အေဖ သတ္ခဲ့သည္ဟု ထင္ရေသာ လူႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာတူေနခဲ့ရသည္။ သူ႕အေဖ သူ႕ကို မုန္းသည္ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သလို ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အေဖ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ အျပစ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္သူမ်ားက အျပစ္ေပးခ်င္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႕အေနႏွင့္ ဘာမွ တားဆီးဖို႕ စိတ္ကူးမရွိပါ။
မထင္မွတ္ပဲ သုထက္သာ တို႕ မိသားစု ႏွင့္ သူ႕အေဖ ဦးမင္းလမွာ အတိတ္က ရန္ေၾကြး ရွိေနခဲ့သည္။ ဆံုးျဖတ္ျပီးလွ်င္ မျဖစ္မေန လုပ္မည့္ ပံုရေသာ သုထက္သာ ဆိုသည့္ ေရွ႕ေနမေလးက အေဖ့ အတိတ္က အမႈကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားေနေလျပီ။ အဲဒီအမႈသာ ေပၚေပါက္ခဲ့လွ်င္ သူ လုပ္မည္ဟု ရည္ရြယ္ေသာ စီးပြားေရး တိုက္ခိုက္မႈထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အေျခအေန ဆိုးသြားႏိုင္သည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ အေဖ။ အျပစ္ လုပ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အျပစ္ဒဏ္ကို ခံရမွာပါပဲ။ အေဖ ဟာ ဒီလူကို အရင္ဘဝမွာတင္ သတ္ခဲ့တာ မဟုတ္၊ ဒီဘဝမွာ ကိုယ့္သား အရင္း ျဖစ္ေနတာကိုပင္ သတ္ဖို႕ ၾကံစည္ခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္လား။
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
သိဂၤါေက်ာ္
